Bokt.nl

**Geplaatst**: 30-03-24 00:16

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 30-03-24 00:16

Dikke knuffel aan iedereen die het nodig heeft :knuffel:

Als iemand even hart wilt luchten oid, mijn pb staat open!

**Geplaatst**: 30-03-24 11:24

Geplaatst: 30-03-24 11:24

Heel herkenbaar.
Het ene moment gaat het wel ok, het andere niet. Al gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk.

Ik ben ook weer met een ander paardje begonnen en vind haar ook erg lief, maar net zo verliefd als ik op Zozo was gaat het denk ik nooit worden.
Ik mis vooral het groot vertrouwen wat ik had met haar.
En al die kleine momentjes, zoals een aai over haar neus of haar billen, de voermomentjes of gewoon haar aanwezigheid.

Maar gelukkig gaat het beter dan vorig jaar, ik ben dr echt erg depressief van geweest en daar lijk ik nu toch stilaan na 1.5 jaar uit te klimmen. Mede dankzij mijn osteopaat die met goed heeft bijgestaan en geholpen heeft met supplementen.

Een hele dikke knuffel voor jullie allemaal en als je tranen voelt omdat we ze zo missen, hey, laat ze komen, het is een teken dat we ze zo graag zagen en nog steeds doen.

En zeker dat ze nooit of nooit vergeten worden. :knuffel:

Ik kwam laatst per toeval nog hele leuke foto's van dr tegen die ik toch nog even met jullie wil delen.
Want ook dat was zo dubbel. dankbaar dat ik de foto's heb en verdrietig omdat ze er niet meer is

Afbeelding

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-03-24 10:31

Geplaatst door de TopicStarter : 31-03-24 10:31

Wat zijn we toch allemaal stumpers, op de meest goede manier

Het feit dat we zo rouwen, zo verdrietig zijn, bewijst alleen maar hoeveel geluk we hebben gehad met zo'n kanjers in ons leven. We hadden goud, en hebben dat moeten afgeven.

Die eerste keren "zonder" zijn pijnlijk he. Heel confronterend.

Dikke knuffel allemaal.

Herinnering op facebook vanochtend:
Afbeelding

**Geplaatst**: 31-03-24 11:06

Geplaatst: 31-03-24 11:06

Ah wat een lieve foto’s!!

Idd de eerste keren zonder je maatje, vandaag is zo’n dag, mijn verjaardag. Wat een gemis.
Heb een paastak op haar kistje , hopelijk komt die vandaag of morgen uit!

Afbeelding

**Geplaatst**: 31-03-24 11:14

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 31-03-24 11:14

Wauw mooie foto's allemaal. Ik zal ook 1 delen van onze laatste fotoshoot samen. Bewust voor dat gekozen en ben ik er zooo dankbaar voor. Voelde op de 1 of andere manier al aan in april vorig jaar dat het misschien zijn laatste jaar zou zijn. En 8 november was daar dan die dag...

Afbeelding

**Geplaatst**: 31-03-24 11:51

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 31-03-24 11:51

Wauw die zijn ook mooi! Wat fijn dat je dit nog heb kunnen doen!

Ik had ook zoiets . 2 dagen voor haar overlijden zei ik tegen m’n vriend toen we op stal waren, we moeten nou echt ff een foto maken met z’n 4en want dat hebben we helemaal niet.
Eigenlijk waren we moe, kwamen ergens vandaan die dag en moesten alleen nog binnen zetten en voeren , maar hebben toch die foto gemaakt, en ben er zo dankbaar om ookal is de foto niet perfect .
Afbeelding

**Geplaatst**: 31-03-24 12:27

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 31-03-24 12:27

Wat ik het meeste mis aan mijn Zyta?

Als de wereld leek in te storten, was zij er altijd.
Ik sprong op haar rug en ik vergat de wereld.

Ik heb nu onze Be nog (volgende maand wordt ie er 3) en ik zie hem graag,
maar hij is niet steady rock Zyta. Zal ie ook nooit worden denk ik, vrees ik.

En potverdorie, het is een moeilijk ding.
Anderzijds denk ik: dit jonge paard heeft een hart-in-duizend-stukken mee te helen.

Grote verantwoordelijkheid om een zeer jonge leeftijd.

Niet eerlijk en toch verwacht ik dat hij me hier mee gaat helpen.

Heel veel emoties en gedachten, maar na een jaar zonder mijn prachtige Zyta,
ben ik nog steeds gebroken en nooit meer dezelfde geworden.

Overal moet ik horen 'sinds zij weg is, ben je nooit meer je vrolijke zelve geworden'.
Ik lach wel eens, maar niet meer zo vaak of zo intens.

Ik heb geen kinderen (kan ze niet krijgen) en na bijna 17 jaar intens zorgen voor haar,
hoeft het soms eventjes niet meer. Zij stierf en ze nam mij een groot deel mee.

En niemand begrijpt dat, behalve paardenmensen

Mijn twee goudklompjes, deze foto is alles en zoveel meer waard.

Afbeelding

**Geplaatst**: 31-03-24 12:46

Geplaatst: 31-03-24 12:46

Hoewel ik het nooit mee heb gemaakt wil ik toch reageren in dit topic. Ik merk zelfs dat reageren in dit topic moeilijk voor mij is, alsof ik goden aan het verzoeken ben ofzo?? Ik ben namelijk als de doods dat mijn paard wat overkomt, maar je weet dat die tijd ooit aanbreekt. En ik denk zelf dat ik net als jou echt een mega wrak zou zijn.

Maar 1 ding moet je nooit vergeten en ja dat is makkelijk l.ullen, maar je moet er goed voor zijn zolang ze leven. En jouw paard zou echt niet willen dat je zo verdrietig bent.

Heel veel sterkte.

Laatst bijgewerkt door Petrichor op 31-03-24 12:58, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 31-03-24 12:50

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 31-03-24 12:50

Mijn tip voor mensen die hun paard nog hebben:

Ga NOOIT weg zonder je paard te bedanken en te zeggen dat je ze graag ziet.
Nooit.

Ik heb mezelf gezworen het nooit te doen nadat ik haar in 2014 bijna kwijt was en ik zei het elke dag.

De dag voor haar plots overlijden, was ze zooooo de draak aan het uithangen.
Ik heb me ZO kwaad gemaakt op haar, ze heeft zelfs nog een tik op der neus gehad omdat ze mij in de billen wilde bijten en mijn laatste woorden waren: 'je bent een trut, maar ik zie je graag'.

En ik heb me zo lang (en nu nog) schuldig gevoeld over die laatste dag, maar ze wist dat ik haar graag zag, slechte dagen of niet.

Nu ook met mijn jonkie, hij is nu 2.5 jaar bij mij en ik zeg altijd gedag en altijd hoe graag ik hem zie.

God weet dat ik ze graag zie en ik hoop dat hij mijn huidige jonkie de jaren geeft welke hij van mijn veulen en paard heeft afgenomen.

**Geplaatst**: 31-03-24 12:58

Geplaatst: 31-03-24 12:58

Ik kom pas als je liggen gaat
Je klaar bent voor de nacht
Ik kom in beelden, in fragmenten
Hard, ineens en onverwacht
Ik kom terwijl je uit het raam kijkt
Van je favoriet café
Ik zal er zijn zodra je even denkt
'Ik heb er vrede mee'
Als je eens rustig over zee kijkt
En je denkt: 'nu heb ik rust'
Heb ik je onverwachts en zachtjes
keihard op je ziel gekust
Je noemt me oud verdriet
Doe wat je wilt
(maar) Zo vreselijk oud ben ik nog niet
Ik kom het liefste als je luistert
Naar een onverwacht mooi lied
Ik kom pas kijken, weken, maanden
Na het echte groot verdriet
Ik schuil in weggestopte foto's
Iets wat je vindt onder de bank
En echt ik ben niet te verdrinken
Ik schuil het makkelijkst in drank
Ik kom soms midden in het lachen
Dat zo overgaat in huilen
Het zijn precies dezelfde tranen
Die alleen maar van hun namen ruilen
Je noemt me oud verdriet
Doe wat je wilt
(maar) Zo vreselijk oud ben ik nog niet
Maar het liefste kom ik 's nachts
Als je niet slapen kan
Juist dan, juist dan

Deze tekst van Acda en de Munnik vind ik zo treffend...

Heb het helaas al te vaak moeten meemaken met mijn dieren, maar momenteel loopt mijn emmertje ook over...
November 2022 mijn kleinste shetlandertje terwijl mijn man in het ziekenhuis lag, toen in maart mijn man en afgelopen januari mijn welshje...

Heb er nog negen rondlopen, dus even afstand nemen is er niet bij en misschien is dat juist wel goed, ik weet het niet...

**Geplaatst**: 31-03-24 13:43

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 31-03-24 13:43

De dag voor hij stierf, was ik bijna niet uitgestapt uit de auto. Ik was super moe, had een drukke dag gehad dus mijn lieve vriend doet op zulke dagen dan de paarden. Ben nog steeds dankbaar dat ik toch uitgestapt ben en een video heb genomen..

Nu merk ik ook dat ik veel dankbaarder ben voor de kleinere momentjes die ik met mijn fjorden hebben. De dames maken me vaak aan het lachen, net zoals mijn ruin als die gekke streken heeft. Ik zie ze allemaal super graag.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-03-24 18:29

Geplaatst door de TopicStarter : 31-03-24 18:29

Mi_Amore schreef:
Wat ik het meeste mis aan mijn Zyta?

Als de wereld leek in te storten, was zij er altijd.
Ik sprong op haar rug en ik vergat de wereld.

Ik heb nu onze Be nog (volgende maand wordt ie er 3) en ik zie hem graag,
maar hij is niet steady rock Zyta. Zal ie ook nooit worden denk ik, vrees ik.

En potverdorie, het is een moeilijk ding.
Anderzijds denk ik: dit jonge paard heeft een hart-in-duizend-stukken mee te helen.

Grote verantwoordelijkheid om een zeer jonge leeftijd.

Niet eerlijk en toch verwacht ik dat hij me hier mee gaat helpen.

Heel veel emoties en gedachten, maar na een jaar zonder mijn prachtige Zyta,
ben ik nog steeds gebroken en nooit meer dezelfde geworden.

Overal moet ik horen 'sinds zij weg is, ben je nooit meer je vrolijke zelve geworden'.
Ik lach wel eens, maar niet meer zo vaak of zo intens.

Ik heb geen kinderen (kan ze niet krijgen) en na bijna 17 jaar intens zorgen voor haar,
hoeft het soms eventjes niet meer. Zij stierf en ze nam mij een groot deel mee.

En niemand begrijpt dat, behalve paardenmensen

Mijn twee goudklompjes, deze foto is alles en zoveel meer waard.

[ [url=m/Ke6IAE.jpg]Afbeelding[/url] ]

Zeg ik ook altijd.. Ze was mijn betere helft, en die moet ik nu missen. En toen ze stierf, nam ze ook mijn dromen mee.

Eerder deze week kreeg ik te horen "ja, maar je moet toch door? Jij bent toch door gegaan?"
Ja wat moet ik anders, ik kan niet niét doorgaan, toch? Tuurlijk gaan we door, we sterven van binnen een stuk maar we sterven niet letterlijk, niet 100%, we zijn hier nog, en na verloop van tijd raak je jezelf zo goed mogelijk bij elkaar. Je moet gaan werken, hebt sociale verplichtingen, je maakt op automatische piloot je huis schoon, en af en toe lach je zelf eens.

Maar of ik dan echt ben vérder gegaan? In tijd, in dagen - ja.
Maar ik weet eerlijk waar niet of mijn hart wel is verder gegaan. Het gat zit er nog steeds. Het bloedt misschien niet meer 24/7, maar het bloedt genoeg om nooit dicht te kunnen groeien. En hoewel ik gezegend ben met een lieve familie, schatjes van katjes, een vriend die een rots in de branding is en leuke vrienden - hoeveel plaats zij ook innemen in mijn hart, Daisy's plaats is blijft Daisy's plaats.
Honderdduizend mooie herinneringen, waar ik stuk voor stuk dankbaar voor ben - maar een even zo grote leegte sinds 17 jan. 2023.

Ik ben niet meer dezelfde persoon als ik was voor ik haar verloor. Moest afgeven.
Sommige dingen, situaties, verliezen, ... tekenen je volgens mij gewoon voor het leven.

Je gaat wel door. Je leeft nog steeds. Je leert rond dat gat heen te werken, je leert leven met de leegte.
Maar het zal gewoon altijd, elke dag opnieuw, zeer blijven doen.

Daisy kleurde de inhoud van het leven dat ik wou.
Nu ze er niet meer is, lijk ik wel kleurenblind.

Ik heb de laatste 2 jaar ook fotoshoots laten doen. Zo intens dankbaar voor. Mijn hart wist het ergens wel.
Deze is getrokken ter ere van ons 10-jarig jubileum

**Geplaatst**: 31-03-24 21:30

Geplaatst: 31-03-24 21:30

Wat een geweldige foto's allemaal. Ook die van jou jessicauvita, dan wel geen shoot, maar wel echt.

Alle foto's zijn extra kostbaar nu. Van Flavio een paar mooie hangen in de woonkamer (van een shoot), maar 1 van de leukste vind ik die ik zelf heb genomen en waar m'n zoontje stralend op hem zit en m'n pony zo trots en blij is. Een selfie en allemaal happy. Even de foto's toegevoegd, van 't wandelen heb ik ook een kort filmpje. Is me echt zo dierbaar en vind het verdrietig dat m'n kind dit verlies ook heeft mee moeten maken, maar dankbaar dat hij op de leeftijd is dat hij zich flavio echt herinnert.

Afbeelding

En verder zo herkenbaar...

**Geplaatst**: 01-04-24 17:49

Geplaatst: 01-04-24 17:49

Helaas bij mij vorig jaar op 18 november 2023 ook de dag gekomen. Mijn lieverd was nog veel te jong. Hij was pas 16

**Geplaatst**: 02-04-24 09:41

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 02-04-24 09:41

oliebol hee ik zit hier te janken, die tekst van Shirley raakte me zo... Mijn Tut was nog maar 10, we hebben eigenlijk niet eens geleefd, ik heb moeilijke jaren gehad, zij was er altijd en nu is ze weg. Ik kijk dan naar die foto van haar voor de kar die op de schoorsteenmantel staat en dan voelt het zo onvoorstelbaar...

**Geplaatst**: 02-04-24 10:51

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 02-04-24 10:51

Ja ik kan die tekst van Shirley dus niet lezen :')

Beeld wordt ineens wazig na de eerste zin??

Laatste week mis ik haar toch steeds meer. Toen ze nog leefde hebben we onze Missy een periode thuis gehad. Daar was ze zo goed mee bevriend

Hier had Tet boxrust ivm operatie, dus kwam de rode er gewoon lekker bijslapen

De rode is even weer terug in training geweest en staat nu weer thuis, alleen zonder Tet. Is toch een beetje raar...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-04-24 07:47

Geplaatst door de TopicStarter : 10-04-24 07:47

Hier weer prut!

Gisteren en vandaag paardje van mijn vriendin verzorgen, vriendin is op 2daagse.
Paardje staat op mijn eerste wei bij die stal, ik heb die wei destijds afgegeven omdat mijn vriendin haar paard snel HB raakt, en daar was een zandpaddock maken véél handiger dan op de wei achteraan.
Dus ik moet echt "mijn" oude wei en stal uitmesten.. En haar paardje heeft naast naast mijn paardje gestaan, 2 ruziemakende merries naast elkaar haha, we hadden wel eens vuurwerk :')

't Is dezelfde eigenaar als van de ruin waar mijn Daisy mee samen stond, we zijn hen exact 3 maanden na elkaar verloren dus die band is er gewoon.

Ik kwam ook mijn oude weigenoot tegen, van de 2 lieve pony's waar Daisy op het laatste mee samen stond. Leuk gepraat. En toen voelde ik de tranen alweer prikken

Het is en het blijft moeilijk.
Het lijkt wel alsof ik de laatste tijd vaker huil.

Enerzijds ben ik daar wel blij om. Niet dat ik hiervoor niet gehuild heb, maar ik was eerder meer in shock, denk ik. Dat was heel rauw allemaal. Nu is het vooral verdriet.

Klinkt dat logisch?

Dikke knuffel allemaal!

**Geplaatst**: 10-04-24 08:50

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 10-04-24 08:50

Ik heb dat ook. Het gevoel is nu vooral missen en verdriet, waar het eerst leegte en verslagenheid was. Het begin was echt overleven.

**Geplaatst**: 10-04-24 09:39

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 10-04-24 09:39

Klinkt heel logisch.

**Geplaatst**: 10-04-24 10:25

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 10-04-24 10:25

pittig hoor!
Ik zie je topic nu pas maar herken best veel.
Voor mij is het nu ruim 6 jaar geleden dat ik mijn paard moest laten gaan. Ik heb wel echt vrede met de beslissing van destijds. Ze was 29 jaar en al 25 jaar van mij. Ze was altijd al koliek gevoelig en we kregen haar gewoon echt niet meer pijnvrij op het laatst. Ze heeft ivm een blessure ook 13 jaar genoten van haar pensioen en heeft nog 14 jaar bij haar zoon en de pony kunnen staan. In een super stabiele kudde dus waar tot het laatste moment niets gebeurde wat ze niet wilde.

Ik heb mijn paarden aan huis en werd dus meerdere keren per dag geconfronteerd met die lege stal. Ik hoorde haar nog overal en de hele dag door.
Na een paar dagen heb ik haar zoon in haar stal gezet zodat hij naast mijn pony stond,de stal was dus weer vol. Er was alleen nog wel een stal leeg....
Na bijna 2 jaar werd de ruin steeds blessure gevoeliger en wilde ik hem toch met pensioen laten gaan en heb ik een nieuwe jonge merrie gekocht (ook een donkere vos maar met een heel ander karakter en uitstraling).
Achteraf een goede beslissing, ik heb een heerlijk paard aan de nieuwe merrie en het gemis is wel echt veel minder dan de eerste periode. Toch mis ik haar soms nog steeds.

ik hoop voor je dat jouw gemis ook minder zal worden op den duur en dat je in ieder geval vrede krijgt met je beslissing. Ook hoop ik dat je weer iets vind om je vrije tijd mee op te vullen, of dat nou een andere vriend is of een heel andere hobby.

**Geplaatst**: 10-04-24 15:23

Geplaatst: 10-04-24 15:23

Ja ruk hè die confrontatie op stal en weiland waar je zo erg je eigen maatje mist. Ik had vanmorgen ook weer een jankmomentje in de stal…

Bij mij was het verdriet er al die tijd wel maar heb nu sinds 2 maanden nog veel erger last ervan want nu komen ook pas de beelden terug van de laatste momenten .. de kliniek, waar we haar voorbereiden op het inslapen, hoe ze de valdeken om kreeg , en hoe stilletjes ze bleef staan, wachten op wat zou komen…

**Geplaatst**: 10-04-24 15:25

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 10-04-24 15:25

Het is wel fijn hier van je af te schrijven, het lijkt wel of bijna niemand het echt begrijpt hoe diep het verdriet zit.

**Geplaatst**: 10-04-24 16:27

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 10-04-24 16:27

Ja dit is echt een fijne plek. Wil anderen niet met mijn verdriet confronteren, vind dat ook gewoon niet fijn… maar dit is echt een plek waar iedereen begrijpt hoe je je voelt.

Ik had juist de eerste periode erg last van nachtmerries. Dat ze 10x achter elkaar stierf bijvoorbeeld. Heel zwaar. Ik weet nog ongeveer een maand of 2 voor ze overleed, had ik een nachtmerrie dat er iets verschrikkelijks met haar was gebeurd en dat ze ingeslapen moest worden. Ben huilend wakker geworden, de gedachte dat ze zo moest lijden, de gedachte dat ze er niet meer zou zijn... Om nu te bedenken dat dat gevoel een korte tijd later de realiteit werd… bizar, echt. Soms voelt het nog steeds niet helemaal echt, zelfs een halfjaar later.

Haar verjaardag is over 2 weken. Weet even niet wat ik daarmee moet. Waarschijnlijk gewoon negeren, afleiden met werk, zoals altijd. Maar dat voelt ook weer een soort van oneerlijk naar haar toe.

Was ze er nog maar.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-04-24 16:47

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst door de TopicStarter : 10-04-24 16:47

Oh Eapy, ik begrijp exact wat je bedoelt - "dat voelt ook weer een soort van oneerlijk naar haar toe". Je wilt hen eren, altijd - maar soms doet het gewoon even te veel pijn, en moet je in de afleiding duiken. Maar: we doen het goed hoor, wij allemaal!

Jessicauvita: ik heb hetzelfde. Lieve familie, lieve vriend, lieve vriendinnen. Maar enkel en alleen degenen die ook een paard zijn verloren weten hoe het voelt.. En je wilt je naasten niet te veel belasten met je kapot-zijn.. Fijn dat er plekken zoals dit topic zijn: we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. 't Is fijn om het een beetje van je af te kunnen schrijven, en nog fijner dat je weet "hier begrijpen ze het, 100%".

Ik was vandaag volgens mij bijna dood bij de paarden. Ik was het paard van mijn vriendin aan het poetsen, en zat op mijn hurken haar benen te borstelen. Los in de wei, as always. Volgens mij werd ze gestoken door iets, ze schrok zich rot en ging er in een rotvaart vandoor. Gelukkig sprong ze naar de andere kant, anders had ze me geraakt en op mij getrapt. Ik vertrek morgen op vakantie, dus liever niet :')

Ik stuur jullie allemaal een dikke virtuele knuffel. Of we ons maatje nog maar net of al wat langer kwijt zijn, we lopen allemaal met hetzelfde gat rond in ons hart. Ik ben blij dat we elkaar hebben, ik heb echt heel erg veel aan jullie. Dank

**Geplaatst**: 10-04-24 17:00

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 10-04-24 17:00

Grote knuffel!!!