Geplaatst Die dag 7 jaar geleden dat ik je nog wilde laten staan omdat je de trailer niet in wilde. Van half 9 smorgens tot 14uur smiddags zijn we bezig geweest. Om daarna bij thuiskomst nog 2 uur bezig te zijn je weer er uit te krijgen.
Heel veel werk en tijd heb ik in je gestoken, je was verpest, aggressief en niemand wist wat met je te beginnen. Vaak heb ik met m'n handen in m'n haar gestaan en getwijfeld of ik nog wel verder moest gaan. Maar toch won ik je vertrouwen en daarna konden wij samen de hele wereld aan. Nog nooit heb ik zo'n fijn paard gehad waar ik werkelijk alles mee kon doen. Je was m'n allerbeste maatje, m'n meisje....
Die dag ging je een paar keer liggen en leek je ook te persen, maar er kwam maar niks. Daarna stond je de hele middag rustig te eten. Tot ongeveer 6uur. Toen lag je ruim een half uur te persen en ja hoor, daar zag ik wat komen. Tot mijn schrik bleek dat alleen een neusje te zijn. Je stond weer op en het verdween. Jij ging weer staan knabbelen aan het hooi.
Ik heb de dierenarts nog gebeld en gevraagd of ze konden komen, maar deze mevrouw vond het niet nodig. Dat kwam heus nog wel goed, het kon toch dat alleen het neusje kwam, de beentjes kwamen vanzelf wel. En haar man (de da dus) had nu een spoedoperatie. Waarschijnlijk zou het veulen zich nog draaien en dan kwam het toch nog goed. Ik zei nog, ik wil toch graag dat je man langs komt. Er werd toen nog gezegd dat ze niet voor niks kwamen. Uiteindelijk heb ik gezegd dat ik het dan toch nog even zou afwachten en later nog zou bellen als het toch niet goed was.
Daarna heb ik gelijk een goede vriend gebeld met veel ervaring. Die is langs geweest en we hebben gewacht tot je weer ging liggen, maar dat gebeurde niet. Uiteindelijk belde hij de DA en kreeg weer mevrouw aan de telefoon. Die vroeg wat er dan toch aan de hand was. Uiteindelijk kwam toch de DA en die voelde een been scheef liggen. Hij dacht het niet zo goed te krijgen, dus op naar de kliniek.
Daar om 00.30 aangekomen moest je in een stand. De arts dacht je wel even met een bezem er in te slaan. Maar dat heb ik gestopt. Op een rustige manier hebben we jou er in gezet en kon de arts voelen. Hij kwam tot de conclusie dat je veulen helemaal verkeerd lag en het er onmogelijk uit kon komen op de normale manier. Bovendien lag het heel erg diep en geloofde hij niet dat ik een neusje gezien had. De baarmoedermond had zich nl weer gesloten. Ik kreeg toen 2 opties. Of in laten slapen, of een keizersnede.
Tuurlijk koos ik voor dat laatste maar daarvoor moesten we weer 2 uur rijden naar een andere kliniek.
Om 03.30uur kwamen we daar aan. Daar gingen ze gelukkig veel liever en zachter met je om. En hij geloofde mij wel dat ik een neusje zag (eindelijk werd ik niet weer voor gek verklaard). Hij ging voelen en kwam tot de conclusie dat je veulen licht gedraaid lag. Het leefde nog wel, wat de andere DA's al niet meer geloofden.Met het hoofd naar rechts, de benen gekruist over elkaar links en daar dwars onder het rechterachterbeen. En dat zat muurvast. Ook was de baarmoedermond gesloten. Maar op dat moment leek er toch weer wat aan weeen te komen. Ik kreeg weer 2 opties, of afwachten dat het zo zou komen, of ook een keizersnede. Met als eerste optie de vrijwel zekere kans jullie alle 2 kwijt te raken, of gewoon niet verder te komen, en de 2e optie misschien wel een kleine kans op een levend veulen en dat jij er ook nog goed uit zou komen.
Ik heb dus gekozen voor dat laatste. Ik weet nog steeds niet of het de juiste keuze was....Je veulen is om 6.20uur geboren. Een prachtig hengstveulen. Wij zijn daar de hele nacht blijven wachten tot de arts kwam, die had hulp nodig bij evt. reanimeren van het veulen. Mijn goede vriend was er ook bij, en die is toen naar binnen gegaan. Hij is een uur met je veulen bezig geweest maar gelukkig is hij toch bij gekomen. Met jou waren ze daarnaast nog bezig om je weer dicht te maken, daarom durfde ik niet naar binnen. De arts had me al gewaarschuwd dat het er heel erg uit zou zien.
Toen ik wist dat je veulen tot zover ok was zijn we naar huis gegaan. De andere paarden thuis moesten immers ook nog gevoerd worden. Die avond ben ik gebeld dat het helemaal niet goed ging en dat je de nacht waarschijnlijk niet door zou komen. Direct ben ik in de auto gestapt en naar je toe gereden. Toen ik daar aankwam stond de arts me al op te wachten. Hij zei me dat je echt niet meer wilde. We zijn eerst even bij je veulen gaan kijken, die hadden ze al bij je weg gehaald. Toen ik bij je kwam begroette je me met een luid gehinnik. Ik heb je geaaid en keek naar je. Je ogen waren verschrikkelijk groot, en je tandvlees helemaal wit. Je pols voelden ze ook al niet meer zei de DA. Toen je ook nog eens ging liggen was er heel duidelijk te zien dat je enorm veel pijn had. Verschrikkelijk vond ik het, je lag op dat moment echt al dood te gaan. Het was heel duidelijk dat je de nacht niet door zou komen. Toen heb ik de dierenarts gezegd dat het goed was zo en is hij de spullen klaar gaan maken. Op dat moment kreeg je zo’n pijn, dat ik het liefst de DA hard geroepen dat hij op moest schieten.
Uiteindelijk heeft hij je de spuit gegeven en gaf je nog een paar hinnikjes en ben je ingeslapen. Ik heb nog een hele tijd bij je gezeten en je geknuffeld.
Ik ga je zo ongelooflijk missen. Echt nooit van m’n leven krijg ik nog een paard die ook maar een beetje bij jou in de buurt kan komen. Ik denk constant, had ik niks anders kunnen doen, dat je dan nog geleefd had, ik voel me zo schuldig dat dit jou overkomen is. Ik had gehoopt je zeker tot ergens in je lange oude dagen bij me te mogen hebben. En dan nu dit.
Ik wil je bedanken voor alles wat je me gegeven hebt. Ik zal goed voor je kereltje zorgen, zo goed als ik kan. Gelukkig heb ik je meisje ook nog bij me staan, en daar zie ik nu al heel veel karakter van jou in terug. Ik zal je altijd in gedachten houden als het beste, liefste en mooiste paard wat er ooit voor mij geweest is.
Heel veel liefs…
heel veel sterkte met het verlies en evenzoveel succes om haar zoon op te laten groeien tot een mooie kerel. Dat is toch de mooiste manier waarop je haar herinnering in ere kunt houden. 
