Geplaatst 
Daarna ben ik op vakantie gegaan, bokt deed het nog steeds niet. Nu had ik even tijd om iets bij te schaven en het toch maar aan jullie voor te schotelen. De afkickkliniek
De afkickkliniek
‘Toen het opeens uitviel werd ik gek,’ verteld een meisje aan een ander.
‘Ja, ik had het ook niet meer, weet je wat ik toen gedaan heb?’ Het ene meisje schudt haar hoofd. ‘Ik heb de hele kast leeg gegeten: drie pakken chocoladekoekjes en een pak marsjes.’
Een ander meisje voegt zich bij het groepje. Ze heeft opvallend mooi zwart haar. ‘Dat is niets, ik heb boos naar mijn internetmaatschappij gebeld met de vraag waarom internet het niet doet. Ik heb twintig minuten in de wacht gehangen, voor 50 cent per minuut en toen ik uiteindelijk een of andere uitzendkracht aan de lijn had zei hij: ‘Er is bij ons niets aan de hand, het ligt waarschijnlijk aan de pc. Heeft u al geprobeerd naar een andere site te surfen?’’
‘En?’ informeert het eerste meisje.
‘Google deed het wel.’
De drie meisjes zuchten in hun gedeelde leed. Aanstelsters denkt Zoeï . Ze heeft alleen geen zin om er bij te gaan staan om te vertellen wat zij allemaal gedaan had toen haar favoriete site eruit viel. Ze mogen het woord niet hardop zeggen, maar er zijn duizenden verwijswoorden voor. Trouwens, zolang je een woord niet mag zeggen dan denk je er honderd keer meer aan. Dat weet Zoeï ondertussen wel. Er gaat een belletje die aankondigt dat de volgende praatsessie van start gaat. Zoeï staat op van haar stoel en loopt met de stroom mensen mee.
In eerste instantie wilden weinig mensen naar de praatsessies, maar nu weten ze dat die momenten zeldzaam zijn. Als ze daar zitten mogen ze vrijuit over paarden praten en dat mag verder ook niet. Eigenlijk zijn dat de enige momentjes dat ze het blauwe niet mist, want dan heeft ze het gevoel er midden in te zitten. Zoeï schuift aan bij twee meiden die ze kent van de manege en die net als zij moeten afkicken. Ze staren naar voren waar een of andere vrouw voor de monitor gaat staan. Een hele hoop verlangende gezichten staren naar het enorme beeldscherm.
‘Jullie weten dat Bart jullie jaren een verslavend middel heeft aangeboden. Zelfs toen onderzoek uitwees dat het middel slecht was voor nachtrust, schoolresultaten en sociale contacten buiten de paardenwereld.’ Het laatste woord laat een hoop glimlachen verschijnen, ‘ging hij door met het aanbieden hiervan.’ Op het scherm verschijnt een blauwe site met paard in de hoek. Zoeï voelt haar keel dik worden. Ze wil, nee ze moet even kijken, ze wil inloggen. Alleen kan dat niet, de vrouw voor op het scherm klikt op het kruisje in de hoek en het is weg. ‘Zo makkelijk klik ik dit weg, zien jullie dat?’ Ja duhuh, denk Zoeï, we zijn niet blind. Wel is ze verdrietig, ze verlangt er zo naar om die site nog een keer te zien. Haar handen trillen op haar knieën. Naast haar houd Esther haar hoofd tussen haar knieën. Die durft niet eens meer te kijken, want als ze kijkt kan ze er alleen nog heel lang aan denken. Zoeï weet nog goed dat Esther om twee uur ’s nachts naast haar wakker werd en vroeg: ‘hoe kan ik jullie nu laten weten hoe mijn rijles was?’ Zoeï snapte heel goed dat Esther niet haar autorijles bedoelde. De vrouw verteld dat zij de site op den duur ook net zo makkelijk weg kunnen klikken. Zoeï weet dat ze liegt.
Als ze samen met de twee andere meiden praat over het feit dat haar verzorgpony nu al een week vakantie heeft en wel helemaal tonnetje rond zal zijn gaat de bel weer. De tijd is alweer over, jammer. De drie paardenvriendinnen gaan weer uit elkaar en Zoeï weet dat ze hen niet meer mag zien tot de volgende praatsessie. Als ze weer in de gemeensschapkamer van haar groep is ploft ze neer in een stapel kussens en gaat ze door met haar favoriete spelletje: Bekende bokkers kijken. Niemand heeft haar gezegd dat dat niet mag. Ze ziet niemand, ja Shanna, maar die had ze de eerste dag al gespot. ‘Ik zou hier een verhaal over kunnen schrijven.’ had ze tegen haar gezegd. Even ging het gesprek daarover, maar toen zei Shanna dat ze het dan op het forum zou gooien en voor ze het wist hadden Shanna en Zoeï een met-elkaar-praat-verbod. Zoeï werd gek van alle regels.
Ze ving een gesprek op van twee vrouwen en hoorde dat het over Bart ging. ‘Wisten jullie dat hij is aangeklaagd? Dat kreeg ik te horen toen ik in het busje hier naar toe zat. Ze haalden me op omdat ik de computer in elkaar sloeg toen hij weer niet reageerde op F5 en ik niet reageerde op mijn dochter.’
‘Bart aangeklaagd?’
‘Ja, omdat hij verslavende middelen verspreidde en zich daar bewust van was.’
‘Wat een onzin, je hoorde ons toch ook niet klagen. ’
‘Mensen in onze omgeving vonden dat we verslaafd waren.’
‘Tja, ik had die mensen in mijn omgeving en ik kon best een dagje zonder, zij bepalen niet wanneer ze me in een afkickkliniek stoppen!’
Goede mening, denkt Zoeï en lekker uitgesproken ook. Ze vraagt zich af welke bokker het kan zijn, want er zijn er meerderen met zo’n mening en iedereen is door elkaar gehusseld en niemand mag zijn of haar boktnaam nog gebruiken. Kiwiko? Runningkawa? Maar die kent ze niet goed genoeg, Kim heette er geloofde ze een. Dat waren wel bekende bokkers. Misschien was het een van de Mods.
De vrouwen lopen van haar weg en het gesprek gaat met hen mee. Zoeï hoort meiden lachen in een andere hoek van de zaal: ‘En toen zei ik: ‘ach ga toch fietsen jongen!’ zei hij: ‘alleen met jou!’ nou ik had het niet meer en jullie snappen wel waarom.’ Zoeï lacht in zichzelf, iedereen in de kamer weet waarom.
Vanuit een ooghoek ziet ze een van de hulpen uit de kliniek op de vrouwen van het Bartgesprek aflopen. Ze worden uit elkaar gehaald en bestraffend toegesproken.
Zoeï weet het al, ze mogen niet meer met elkaar praten. Als ze dat weer gaan doen moeten ze een extra sessie in de kliniek blijven. Weer twee hele maanden geen paard, en geen internet. Haar vingers jeuken en ze trommelt alsof ze een verhaal typt. Als een van de hulpverleners naar haar kijkt gaat ze gewoon door. Wat willen ze doen? Haar een zenuwachtig op je been tikken verbod geven?
De dagen lijken op elkaar en Zoeï merkt dat er momentjes zijn dat ze zich niet afvraagt wat mensen zouden zeggen als ze een topic zou openen over het feit dat ze haar monitor uit het raam had gegooid toen hij niet meer meewerkte. Ze had een topic willen openen om te vragen of bij de anderen ook alleen het F5 knopje versleten was. Ze had een reltopic willen openen, gewoon omdat ze dat nog nooit gedaan had. Ze had een oproep willen plaatsen om muren blauw te verven en dan in die kamer over paarden en andere zaken te gaan praten. Bokt niet virtueel, maar reëel te maken. Ze wist zeker dat mensen die er buiten stonden het dan beter konden begrijpen. Hoewel, zou het dan niet op een sekte gaan lijken? Ze kwam op het idee voor een leuk topic: ‘wie herkende jij in de afkickkliniek’ en begint aan lijstjes in haar hoofd. Jammer dat de anderen niet in haar hoofd kunnen reageren als op het forum.
Alle dagen gaat ze naar de twee praatsessies en nu ontstaan er langzaam groepjes en bij elk groepje komt een hulpverlener. Ze moeten omstebeurt zeggen wanneer ze verslaafd zijn geraakt. ‘Meteen al,’ zeggen sommige. Zoeï vind dat overdreven. ‘Ik was eerst helemaal niet verslaafd, maar door de Huiskamer en door Uit de kunst en door alle andere topic’s en doordat ik mensen begon te kennen kwam ik er steeds vaker. Ik ben nog steeds niet verslaafd, maar ik wil gewoon elke dag even kijken.’
Ze wordt afgekapt door de hulpverlener die zegt dat ze eerst door de ontkenningsfase heen moet. ‘Hoe lang wilde je dan op bokt zitten?’ Hierover moet Zoeï nadenken. ‘Soms een uur, soms tien minuten en soms de hele middag.’ De hulpverlener zegt dat ze verslaafd is en Zoeï antwoord niet. Als zij dat denken wil prima, maar ik ben niet verslaafd, denkt ze.
De andere praatsessie is om te ontspannen, ze mogen in groepjes singstarren of een bordspel spelen. Zoeï gaat schilderen en tekenen in een speciaal daarvoor gemaakte ruimte. Iedereen daar lijkt even creatief en bijna iedereen herkent elkaar wel. Zoeï dacht fiffil als een van de eerste te herkennen aan een van de stijlen, maar het bleek Myra te zijn. Ook alle andere bekende tekenmensjes zijn er. Maar Fnanne kan Zoeï niet spotten. ‘Waar is Tieneke?’ vraagt ze uiteindelijk aan Naomi.
‘De groenen zitten in een ander soort kliniek.’ legt Naomi haar uit, met nadruk op groene. ‘Ze worden gedeeltelijk medeplichtig gezien en moeten zelfs betalen voor de tijd die zij in de kliniek doorbrengen.’
‘Wat vreselijk.’ zegt Zoeï. Even zijn ze stil en denken ze aan het leed van de Groene bokkers. Wanneer er een begeleidster langs komt doen beiden vlug alsof ze gewoon bezig waren.
Nadat de eerste maand voorbij is mogen ze ook weer naar buiten. Zoeï geeft zich op voor de hardloopgroep. Ze hoopt er mensen tegen te komen die ze kent van het Hardlooptopic. Als ze een meisje ziet met een bekend gezicht springt haar hart op. Voor de zekerheid verhoogt ze haar tempo zodat ze naast het meisje komt te rennen. ‘Hallo Rachelle.’ zegt Zoeï. Het meisje naast haar lacht.
Eindelijk na acht lange weken mag ze naar huis. Met haar buik vol vlinders en vrolijkheid loopt ze de de deur van de kliniek uit. Naast haar loopt Annemarie, die ze tijdens een van de ontspan praatsessies had gevonden. Achter haar praat Tessel met Karen, die waren elkaar tegen gekomen tijdens een singstargame. Allemaal praten ze over van alles, maar niet over bokt. Als Zoeï haar ouders ziet staan en naar hen toeloopt hoort ze veel ‘ we mailen’, ‘we bellen’ en’ we spreken elkaar nog’ door de luchtvliegen. ‘We hebben elkaars msn!’ roept ze naar Annemarie.
In de auto vragen haar ouders hoe het was. ‘ Een grote boktmeeting.’ zegt Zoeï met een glimlach op haar gezicht.
commentaar is altijd welkom
Om er nog wat technisch over te zeggen, ik heb weer eens een andere schrijfstijl uit geprobeerd. Hij is wat simpeler en tegenwoordige tijd. Vooral dat laatste ben ik niet gewend en ik weet niet zeker of het me beviel.O, en ik hoop dat de afkickverschijnselen niet alleen voor mij lichtelijk herkenbaar zijn
) 
