Geplaatst Het begon ongeveer 9 maanden geleden. Nee, ik was niet op zoek, het overkwam me. Maar ja, dit klinkt natuurlijk behoorlijk afgezaagd, ook al is het natuurlijk de waarheid. Echt, ik zweer het je als ik zeg, dat ik het niet had bedoeld. Maar vanaf het eerste moment dat ik hem zag, en ik naar hem luisterde, wist ik, dat ik hem vaker zou gaan zien, hem vaker MOEST zien.
De gesprekken die we voerden waren lang, hij wilde alles van mij weten, er leek geen einde aan te komen, en steeds weer wilde hij mij terug zien. Maar het vervelende van alles was wel, dat hij de touwtjes in handen leek te hebben. Hij bepaalde alles. Wanneer ik hem zag, hoe lang onze afspraken duurden en hoe vaak ik hem kon zien. Soms één keer per week, soms vaker, maar soms ook minder dan dat en ik? Ik leek zelf geen inbreng te hebben, ik liet het allemaal maar over mij heen komen en wist me ondertussen geen raad met alles. Hij zelf leek veel minder moeite te hebben met de wervelwind waar ik in terecht leek te zijn gekomen, of het hem totaal koud liet weet ik vandaag de dag nog steeds niet, maar hij toonde zijn emoties eigenlijk nooit. En toch kwam ik steeds maar weer opdagen wanneer hij het vroeg, het kwam niet in mij op om niet langs te komen, iedere keer kwam ik braaf op het door hem afgesproken tijdstip langs.
Wat niet wilde zeggen dat hij dan ook gelijk tijd voor mij had, oh nee! Vaak liet hij mij nog even wachten, wat een verschrikkelijke kwelling! Maar ik kreeg hem pas te zien als het hem uit kwam. Nog nooit had ik mij zo in de wacht laten zetten door een man, en toch lachte ik iedere keer weer als hij er dan eindelijk voor mij was, en gaf hem mijn onverdeelde aandacht, en antwoord op al zijn vragen. Ik liet mij van mijn beste kant zien, zorgde er altijd voor dat ik er op en top uit zag, geparfumeerd, onthaard, opgemaakt en met mijn beste kleding, dat deed ik voor hem, omdat ik wist dat hij dat prettig zou vinden, zeker omdat hij vaak zo dicht bij mij kwam.
Wat mij eigenlijk nog het meeste stoort, is dat ik altijd naar HEM toe moet komen, hij komt nooit bij mij thuis. Nou ja, één keer, en dat was onverwacht. Ik had niet eens opgeruimd en ik droeg mijn oude rijbroek, had ik me toen niet zo ziek gevoeld, dan had ik me doodgeschaamd voor de rommel in huis. Hij is ook nooit meer langsgeweest daarna.
Mijn accepteert het allang, de tweede man in onze relatie.... Hij geeft me zelfs de telefoon en zegt dat ik hem moet bellen. Ik zucht en toets het nummer in. Dat is waar ook...
Een vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn roept"
"met de assistente van huisartsenpraktijk......"
-------------------------------
Ik schreef dit verhaaltje nav het feit dat ik mijn HA de laatste paar maanden meer heb gezien dan dat ik mijn ouders de laatste twee jaar heb gezien. hij is de enige man ter wereld door wie ik mij in de wachtkamer laat zetten, die mij zegt dat ik volgende week weer terug moet komen bij hem, met zijn kouwe fikken in mn ribbenkast mag porren zonder dat ik hem in elkaar mep
en met wie ik - gek genoeg - een soort van band heb gekregen de laatste tijd door mn epilepsie en alle sjit die mij de laatste tijd op mn nek is gekomen. De assistentes kennen me inmiddels bij naam en mn vriend en ik grappen altijd "moet je niet bellen voor een date met je dokter?" als ik hem drie weken niet gezien heb Hij is net zo oud als ik en dat maakt de communicatie ook een stuk fijner natuurlijk. 
"dan dat" kun je ook weglaten, het staat misschien wel wat krom 
hij zegt mij gewoon wanneer ik welke onderzoeken moet ondergaan en ik luister braaf