Bokt.nl

Hoi lieve medebokkers!
Zoals sommigen wel weten ben ik dol op schrijven. Zo schrijf ik blogs voor Bokt en mijn eigen site, ben ik bezig met een eigen manuscript om eventueel uit te geven en lees ik ook graag dingen van andere mensen.

Van de week opende ik een challenge, een uitdaging voor hobby schrijvers op Bokt die hun inzet willen verbeteren. Uiteraard doe ik ook mee!

Helaas ben ik vandaag in een heftig conflict met een vriendin terecht gekomen en kreeg ik daaruit te horen 'dat ik altijd zo moet janken'. Buiten dat dit mij alleen maar mijn rug doet rechten en ik er mijn hand tegen op kan houden, vond ik dit een mooi onderwerp voor mijn uitdaging!

Hierbij presenteer ik: "Jank ik te veel?" ( )
708 woorden

Citaat:

Was ze echt zo egoïstisch? Kon ze zich herinneren dat ze dat was geweest? Ze had zichzelf vast wel ergens goed in gevonden, maar had ze dit ooit ten nadelen van iemand anders geuit? Is het slecht om ergens een dunk in te hebben? Ze staarde naar het plafond die was beschildert met haar eigen kunstwerken. Ze was zeker trots op de afbeeldingen die ze abstract en met de mooiste kleuren op haar plafond had weten te krijgen. Is dat slecht? Bedoelen ze dat? Een hete traan liep van haar wang af en begroette haar kussen als een oude vriend. Het inhouden van tranen vond ze kinderachtig, ze had tenminste emoties.
“Ben ik slecht?”, vroeg ze hardop tegen zichzelf.
“Nee.”
Ze schoot verschrikt op en keek recht in de ogen van haar beste vriend. Haar hart raasde in haar keel en de adrenaline schoot door haar lichaam. Michael glimlachte en plofte naast haar op bed. Anna gaf een zucht van opluchting.
“Je liet me schrikken, gek…”
“Sorry,”, zei hij terwijl hij haar haar door de war haalde. “Ik kan er niks aan doen dat jij een vraag stelt. Je wilde er vast wel antwoord op, toch?”
Hij knipoogde en liet Anna’s haar weer met rust. Ze veegde de blonde lokken uit haar gezicht. Michael had gelijk, dacht ze. Ze wilde echt antwoord, maar kon die zelf nooit geven.
“Jawel….” Ze aarzelde voordat ze haar zin vervolgde.
“…Maar, jij bent het toch niet met ze eens? Met de meiden?”
Hij keek op en fronste zijn wenkbrauwen. Anna voelde zich langzaam wat rustig worden toen Michael haar geruststelde.
“Nee, het zijn dramaqueens, tuurlijk niet. Je bent überhaupt het enige meisje waar ik het mee eens ben.”
Zijn hazelgroene ogen stonden vrolijk en drongen diep door in de van Anna. Die van Anna waren doordrenkt en opgezwollen van het huilen. Er verloop ongeveer een kwartier dat Anna alleen maar tegen hem had aangelegen. Ze had een troostplekje gevonden waar ze zonder iets te zeggen bij kon zijn. Michael had inmiddels haar gepubliceerde boek gepakt en was deze voor de zoveelste keer gaan doorbladeren. Af en toe grinnikte hij of zei hij hoe gaaf haar boek was. Anna voelde zijn warmte en vriendschap en leek enorm op haar gemak terwijl ze niks zeiden. Is huilen slecht? Is het zwak? Waarom werden dit soort emoties altijd tegen haar gebruikt? Zij vond het niet nodig om tranen binnen te houden, maar waarom liepen ze dan zo snel over haar wangen?
“Mike?”, vroeg ze. Anna draaide zich om en gaf hem een por tussen zijn ribben.
Michael maakte een uitbundig verslagen geluid en vroeg lachend wat er was. Anna nam zijn glimlach over maar werd al snel weer serieus.
“Jank ik te veel?”
“Jank je te veel?”, herhaalde Michael haar zin. Hij leunde op zijn ellenbogen en legde haar boek naast haar bed neer. Hij snapte duidelijk niet waar ze die vraag vandaan haalde.
“Hoezo? Je huilt toch niet de hele dag? Zeiden de meiden dat dan?”
Anna voelde dat ze rood werd, ze stelde zich weer eens aan. Ze zei van niet, dat het niet erg was en het haar niet interesseerde.
“Anna,”, zei Michael. Hij ging nog wat rechterop zitten en pakte haar wang. Alsof hij haar oma was schudde hij haar heen en weer en liet haar weer los toen hij zijn zin vervolgde;
“Iedereen is anders, je moet begrijpen dat die meiden je alleen maar naar beneden proberen te halen! Zij weten toch helemaal niet of jij thuis huilend op bed ligt?”
Hij had weer eens gelijk, dacht Anna. Ze zuchtte en begroef haar hoofd in haar kussen.
“Hé!”, piepte ze toen Michael haar in haar zij kietelde. “Stoppen!”
Michael stopte niet met kietelen. Hij pakte haar in een houdgreep en bleef haar zij kietelen.
“Stoppen!”, giechelde Anna. De tranen rolde over haar wangen van het lachen.
Michael stopte na enige minuten en liet haar los. Hij viel tevreden terug op bed en pakte haar boek weer.
“Zie je, Annie…”
Ze veegde de tranen van haar wangen af. Michael knipoogde nogmaals, dit keer stiekem en charismatisch.
“Huilen is helemaal niet slecht, iedereen zou huilen van het lachen als ze door mij gekieteld zouden worden!”, zei Michael terwijl hij de bladzijde omsloeg.