Geplaatst 'Je kan je er voor afsluiten'
'Je stelt je aan'
'Luister dan gewoon niet'
Misofonie betekent letterlijk: Haat van geluiden. Voor verdere uitleg vraag ik je om even te googlen
Ik zie de rode cijfers op mijn digitale wekker veranderen. Half 6, het is etenstijd. Ik hoor mijn moeders schelle stem van beneden schreeuwen dat we gaan eten. Met tegenzin sta ik op, en om nog wat te treuzelen besluit ik nog 'even snel' de vissen te voeren. Ik kijk toe hoe ze met hun ronde mondjes naar de vrolijk gekleurde vlokjes happen. Zij wel. Ik loop langzaam naar beneden, de trap kraakt zachtjes onder mijn blote voeten. De zwarte nagellak begint af te bladderen, maar dat kan me nu niets schelen. Het is niet zo dat ik het niet gezellig vind om met zijn allen aan tafel te zitten, nee, dát is wel leuk. Het hele probleem ligt 'm bij het eten.
Ik schuif mijn stoel aan, de zwarte wieletjes rollen vloeiend over de vloer. In een soort slow motion zie ik de lepel met aardappelen dichter naar het bord komen. Dan raakt de lepel het stenen bord, een harde tik volgt. Misschien niet hard, maar het doet pijn aan mijn oren. Het geluid frustreert me.
'Kan dat alsjeblieft wat zachter?' Snauw ik bijna, ik probeer mijn stem aardig te laten klinken.
Mijn ouders lachen en knallen de lepel met een harde tik op het bord. Ik knijp mijn ogen even dicht bij de harde knal, wat een verschrikking. Het voelt een beetje alsof iemand met zijn nagels over een krijtbord gaat. Maar erger.
Vervolgens zie ik mijn vader die de lepel met zacht, smotsig eten in zijn mond stopt. Het geluid wat zijn mond daarna produceert is voor andere mensen bijna onhoorbaar, maar voor mij het enige wat ik hoor.
Ik krimp ineen, mijn handen maken hun weg naar mijn armen. Bij de volgende hap knijp ik mijn nagels in mijn vel, ik voel de huid een beetje uitwijken voor de scherpte van mijn nagels. De tranen springen in mijn ogen. Ik word steeds chagrijniger, stress en irritatie volgen al snel.
Zodra ik mijn bord leeg heb schuif ik mijn stoel weg en ren ik naar boven. Nageroepen door mijn ouders, die oh zo boos zijn nu. Ik kan dit niet.
Eenmaal op mijn kamer barst ik in tranen uit en bekijk de wonden op mijn armen. Het bloedt net niet, gelukkig.
Langzaam word ik rustig en is alles weer goed. Op naar de volgende maaltijd.
Nu zijn dit twee van mijn triggers, de triggers verschillen per persoon. Maar dit is hoe ik misofonie ervaar
Ik hoop dat, als jullie ooit iemand tegenkomen met misofonie, jullie begrip tonen voor deze persoon
