Bokt.nl

Citaat:

Hoofdstuk 1
‘Trrrrrrrrrrrrrrrrr’ geïrriteerd sla ik met mijn hand de wekker uit. De eerste dag school waar ik helemaal geen zin in heb. Al mijn hele leven volg ik het meest voor de hand liggende pad; peuterschool, basisschool, middelbare school en nu heb ik door aandringen van mijn vader gekozen voor een Rechten studie. Niet dat daar mijn passie ligt, maar volgens mijn vader is dat niet belangrijk. ‘Het gaat erom dat je geld verdient’ hoor ik hem in mijn hoofd zeggen.
Vermoeid stap ik uit bed om me klaar te maken voor school. Eerst maar een lekkere warme douche om wakker te worden. Ondertussen komt Guanita, onze huishoudster, mijn kamer in om kleren voor mij klaar te leggen. ‘Wat zal het vandaag worden Sue? Je moet er natuurlijk wel goed uitzien op je eerste dag school.’ zegt ze met een zorgzame en moederlijke toon. ‘Nou ik kijk er ook zo onwijs naar uit’ antwoord ik sarcastisch terug. Ik heb een goede band met Guanita. Zij voelt altijd aan in welke stemming ik ben, ze is net als een moeder voor me. Althans, dat denk ik. Op mijn achtste is mijn moeder overleden, een vrachtwagenchauffeur lette niet goed op. Sindsdien is Guanita er om voor mij te zorgen wanneer mijn vader weg is van huis. Dit is vaker wel dan niet, hij is de ergste workaholic die er bestaat. Als ze daar een nummering van één tot vijf hadden dan was hij een level 6. Dit is hij pas geworden sinds mijn moeder er niet meer is, het lijkt wel alsof hij mij er de schuld van geeft. Wanneer ik klaar ben met douchen liggen mijn kleren al klaar. Wat zou ik toch zonder haar moeten? Guanita heeft mijn gebleekte spijkerbroek gepakt, een simpel witte tanktop en een geruit rood met zwart hesje met korte mouwen. Ze weet de dag altijd net iets minder vervelend te maken, ze raapt elke dag weer het perfecte outfit bij elkaar. En dan durven sommige mensen te zeggen dat oudere mensen geen modegevoel hebben!
‘Sue, je eten is klaar!’ roept Guanita vanuit de keuken. ‘Ik kom eraan, nog even mijn spullen pakken’ snel pak ik mijn boekentas en gooi alles wat ik nodig heb er in. Met een loodzware tas vol boeken strompel ik de trap af. Bah, hier zouden ze toch echt iets anders voor moeten verzinnen. Geen boeken meer, maar alles via de laptop. ‘Hopelijk word je hier wat vrolijker van’ zegt Guanita terwijl ze me een bord met verrukkelijke flensjes geeft. Na nog geen tien minuten zit ik helemaal vol en drink ik nog een glas jus d’orange op. Ik ben nooit echt iemand geweest die diëten volgt en op de calorieën let. Gelukkig heb ik het ook nog nooit nodig gehad, schijnbaar heb ik dat van mijn moeder geërfd. Ik heb een foto van haar en mijn vader waar ze allebei in een korte broek staan, zij een tanktop aan en mijn vader een overhemd die los hangt. Mijn moeder is daar heel slank, dit was vijf jaar voor het ongeluk.
In de gang kijk ik nog even in de spiegel en slaak een diepe zucht. Ik oefen even of mijn lachspieren het nog doen en trek de deur achter me dicht. De school is niet ver van huis, het is twintig minuten fietsen en met de bus tien minuten. Vandaag kies ik voor de fiets, het is heerlijk weer buiten. De zon is erg warm en er staat geen zuchtje wind. Dit beloofd een warme dag te worden, niet zo fijn om door te brengen in een klaslokaal. Mijn humeur gaat er niet door op vooruit. Ik doe de oortjes van mijn mp-3 speler in en zet de muziek aan. Ik fiets op het tempo van de oude zomerhit ‘the ketchup song’ naar school. Bij een drukke kruising stond ik te wachten tot het stoplicht groen werd. Vroeger zong ik altijd dat liedje ‘stoplicht, stoplicht spring op groen…’ nu had ik daar geen geduld meer voor. Ik drukte nog 2 keer op het knopje, alsof het stoplicht dan ineens mee zal werken. Nu ik er bij nadacht is dat maar een rare tik. Eindelijk werd het groen en ik zet af met mijn fiets. Net op het moment dat ik op mijn zadel zit komt er een auto van links door rood scheuren. Ik maak een scherpe bocht naar rechts terwijl ik mijn remmen in druk. De auto mist me op een haartje na, en jawel, ik lig languit op de grond. Door de klap is mijn tas van mijn bagagedrager gevallen en aan één kant kapot geschuurd. De stof is nog net niet helemaal los dus mijn boeken zitten er nog in. ‘Fijn, net wat ik nodig had’ mompel ik in mezelf. De auto is gewoon doorgereden en heeft niet eens afgeremd. Een automobilist die achter mij stond is geschrokken uitgestapt en rent op me af. ‘Heb je jezelf geen pijn gedaan?’ vraagt de man geschrokken. ‘Nee ik denk het niet’ zeg ik nog half beduusd. De man helpt mij overeind naar de stoep. Ik veeg mijn broek schoon en ik ontdek gelijk de twee gaten op hoogte van mijn knieën. Op beide knieën zit een flinke schaafwond en ik probeer de stof los te krijgen van de wond, wat nogal pijnlijk is. Ondertussen heeft de man zijn auto aan de kant gezet en komt met een verbanddoos naar me toe gelopen. ‘Je hebt daar een flinke smak gemaakt door die wegpiraat’ zegt hij boos. ‘die is echt helemaal gestoord, die bestuurder mag blij zijn dat er geen politie in de buurt is’. Ondertussen doet hij jodium op de wond en ik bijt om mijn lip tegen die prikkende pijn. Nadat ik op iedere knie een flinke pleister heb gedaan bedank ik de man vriendelijk. ‘Weet je zeker dat je naar school kunt fietsen?’ vraagt hij bezorgd. ‘Ja geen probleem, dat moet wel lukken’ en ik zwaai de man gedag na eerst goed gekeken te hebben. Je weet maar nooit hoeveel wegpiraten er op één dag rijden.
Eenmaal op school aangekomen hoor ik de bel al rinkelen. ‘Oh fijn eerste schooldag al te laat, daar gaat je goede reputatie Sue’ mopper ik op mezelf. Ik probeer altijd zo min mogelijk op te vallen op school, als ze eenmaal weten wie ik ben – of eerder wat ik heb – kom ik nooit meer van al die aandacht af. Ik gooi mijn fiets in het fietsenrek en vergeet mijn fietssleutel eruit te halen. Met een rood hoofd van het fietsen ren ik naar mijn klaslokaal. Ik gooi de deur zonder te kloppen open en sta in een volle klas waar iedereen me verbaasd aanstaart. ‘Jij bent zeker Sue?’ vraagt de leraar verbijsterd. ‘Ik ben meneer Lanter en ik hou ervan wanneer studenten op tijd komen’ zegt hij met een strenge uitdrukking op zijn gezicht. Oh jee, een leraar die van orde houdt. ‘Ja meneer, het spijt me… ik had last van een wegpiraat’ zeg ik schuldig. ‘Dit word een moeilijke om te overtreffen, dit is de beste smoes die ik ooit heb gehoord!’ en hij begint te lachen. ‘Ik wil u niet teleurstellen, maar helaas is het geen smoes. Kijk maar’ en ik laat mijn kapotte tas zien en mijn gehavende knieën. ‘Oh... hij was wel goed geweest’ zegt hij beteuterd, waarna hij weer in lachen uitbarst. Gelukkig waren mijn vermoedens niet juist en blijkt hij helemaal niet zo streng te zijn. ‘Ga maar zitten waar er een plek vrij is’ zegt meneer Lanter. Ik kijk de klas rond en scan alle gezichten die me verveeld aankijken. Al die tijd heeft er niemand iets gezegd. Sommige hadden verveeld zitten luisteren en anderen die waren in hun schrift aan het kladden. Snel loop ik naar het enigste vrije plekje achterin de klas. Naast mij aan de linkerkant is er nog een stoel en tafel leeg. Dit belooft nu al heel gezellig te worden. Ik pak mijn boeken uit en vraag aan het meisje rechts van me welke bladzijde we zijn. ‘bladzijde 5’ fluistert ze ‘aangenaam, ik ben Gloria’. ‘Hoi ik ben Sue’ fluister ik terug. ‘Had je nu echt last van een wegpiraat of niet? ‘ vraagt Gloria me ongelovig terwijl ik haar opneem. Ze is even oud als mij maar ze oogt jonger. Ze heeft blond haar dat tot haar schouders loopt met een flinke krul er in. Ze heeft blauwe ogen die ze heeft opgemaakt met zachtroze ogenschaduw en een lichte laag mascara. Samen met haar roze bolle wangen oogt ze twee jaar jonger als ik. Ik heb zelf helemaal geen make-up op. Door het treuzelen van vanochtend had ik daar helemaal geen tijd meer voor. Dat moet maar in de pauze.
‘Sue is het echt waar? Vraagt Gloria voor de tweede keer. ‘Oh sorry ik was even in gedachten. Ja jammer genoeg wel.’ Zucht ik diep. Na een strenge blik van meneer Lanter weten we dat we stil moeten zijn.
De les gaat maar moeizaam voorbij en ik kan er niet echt bij blijven. Ik heb veel last van mijn knieën en ik voel de blauwe plekken al opkomen op mijn armen. Eindelijk klinkt het verlossende geluid van de bel, pauze! Ik vlucht snel het lokaal uit om vragen te ontwijken en ga door de deur naar de wc zonder te kijken. Zodra ik binnen sta en kijk besef ik dat ik in de heren wc sta. Blij dat er nog niemand naar de wc is daar ik me om. Op het moment dat ik naar buiten wil gaan slaat de deur in volle vaart tegen mijn hoofd. ‘Au fijn, alsof ik nog niet genoeg blauwe plekken heb idioot’ scheld ik tegen de dader. ‘Normaal gesproken verwacht ik ook geen dames in de heren wc’ hoor ik hem terug zeggen. Compleet van slag door die zware, maar tegelijkertijd zachte stem kan ik niets terug zeggen en ik stap opzij. Twee twinkelende, spottende zeeblauwe ogen kijken mij aan. ‘Sorry voor de blauwe plek’ zegt hij terwijl hij er duidelijk van geniet. ‘M-maakt niet uit’ stamel ik en ik loop snel de wc uit.

Citaat:

In de dames wc kom ik Gloria tegen. ‘Hé Sue waar was je nou zo snel heen?’ vraagt ze. ‘Ik kreeg niet eens de kans om te vragen of je bij ons komt zitten met etenstijd’. Snel maakte ik gebruik van haar aanbod om de vraag te ontwijken. ‘Is goed, gezellig. Maar wie bedoel je allemaal met ons?’ vraag ik ongerust in de angst dat de jongen met de blauwe ogen daar ook bij zou zitten. ‘Oh Brooke en haar vriend Sam, Wyn en Heather komen er ook nog bij’ zei Gloria op een nonchalante toon. ‘Gloria, hoe ken jij al die mensen al? Dit is net de eerste dag op school!’ verbazingwekkend genoeg kon Gloria al alle mensen uit onze klas opnoemen en vertellen wat hun interesses waren. Blijkbaar zat ik nu in het ‘populaire groepje’ van het eerste jaar. Al vanaf het moment dat ik van de basisschool afkwam zat ik in dit groepje, alleen hechtte ik er weinig belang aan. Alles was schijn en je kon maar weinig mensen vertrouwen, dat is het keiharde leven op school.
Gelukkig werkte ik mezelf nooit zo in de problemen, alhoewel ik daar na vanochtend niet zo zeker meer van ben. Mijn gedachten waren volledig opgenomen door het vreemde incident bij de wc vanochtend, dat ik de wegpiraat compleet was vergeten. Althans, totdat de andere lessen alweer voorbij waren en de lunchbel klonk. ‘Zo vertel me alles over die gevaarlijke wegpiraat terwijl we naar de kantine lopen’ zei Gloria terwijl ze me aan mijn arm meenam. ‘Nou eigenlijk is er weinig spannends aan…’ in een poging van haar nieuwsgierigheid af te komen. ‘Hoe kan je dat nu zeggen? Je haar zat vanochtend alle kanten op, je tas is half kapot om dan nog maar niet te spreken over je kapotte knieën!’ ze zat me ondertussen met grote ogen aan te kijken. ‘Oké ik vertel het al’ en ik vertelde hoe de auto voorbij kwam scheuren en hoe die aardige man me heeft geholpen. Ondertussen was ik zelf veel meer onder de indruk van die bult op mijn hoofd. Niet de bult zelf, maar die mooie zeeblauwe ogen… Sue raap jezelf bij elkaar, je lijkt wel een verliefde puber sprak ik mezelf streng toe. Ondertussen zat Gloria me weer ongeduldig aan te kijken. ‘Sorry, dagdromer’ grijnsde ik. Gloria kon een glimlach niet onderdrukken ‘Ach laat ook maar. Kom we gaan lunch halen’.
Het woord lunch was te mooi om dit te noemen. Ik noem het eerder gevangenisvoer. En het ergste is, je moet er nog voor betalen ook! Helaas had ik zelf geen brood van huis meegenomen, maar als ik dit had geweten. Ik neem mezelf voor om dat voortaan wel te doen. Met mijn lepel roer ik in de vieze papperige brij wat… tja wat moet het eigenlijk voorstellen? Sam, de vriend van Brooke, ziet me vies naar het eten staren. ‘Onvoorstelbaar dat ze dat eten noemen hè? Gelukkig was ik al voorbereid door mijn broer’. Zack is de oudere broer van Sam en zit in het laatste jaar van zijn studie. ‘Hier je mag wel een broodje van mij hebben, ik krijg altijd te veel mee van mijn moeder’ biedt Wyn me aan. ‘Thanks Wyn, die hou je van me tegoed’. Sam en Brooke zijn het perfecte stelletje op school. Alle twee gelijk vanaf dag één razend populair, voornamelijk door het uiterlijk. Sam heeft golvend lichtblond haar, zoals die Backstreet Boy. Brooke is ook blond, alleen heeft zij lang stijl haar. Ze hebben beiden een mooi figuur en zijn goed gekleed met de nieuwste mode. Ondanks alles is Sam vriendelijk en doet tegen niemand uit de hoogte. Brooke is het tegenovergestelde van Sam, ze is erg arrogant en niemand buiten deze groep kan naar Sam kijken zonder een vuile blik te krijgen van haar. Ik denk dat ze erg jaloers aangelegd is, of ze daar nu een reden voor heeft of niet.
Wyn is de afkorting voor Wynona, maar ze geeft zelf de voorkeur aan Wyn. Ze zit er over na te denken om haar naam officieel te veranderen in Wyn omdat iedereen die naam al gebruikt. Zelfs haar familie noemt haar zo. Wyn is het artistieke type onder ons en zegt weinig. Als ze iets zegt, heeft ze er goed over nagedacht. Ze zal nooit zomaar iets eruit floepen en lijkt me een betrouwbaar persoon. En als laatste hebben we Heather. Heather is precies Gloria. Al zien ze er totaal anders uit, ze gedragen zich hetzelfde. Dit zijn echt de twee die alle laatste nieuwtjes op school weten. Iets minder vertrouwbaar dan Heather, maar goede vriendinnen om lol mee te hebben.
Ik mag ze stuk voor stuk en voel me goed op mijn gemak. Toch knaagt er iets van binnen en ik kan maar niet stoppen met aan die blauwe ogen denken… Stiekem kijk ik de kantine rond terwijl we aan het eten zijn. De verhalen die gehouden worden aan tafel hoor ik vaag op de achtergrond. Onze tafel staat erg gunstig in een hoek van de kantine bij het raam. Zo kan ik de hele kantine overzien zonder dat je echt opvalt. Ik zit aan de hoek van de tafel waardoor het minder opvalt dat ik niet bezig ben met het gesprek. Snel scan ik de ruimte rond en kom tot de conclusie dat hij er niet zit. Een beetje teleurgesteld draai ik me weer richting het gesprek, niet wetende dat Wyn het in de gaten heeft. Ze zegt niets, maar wanneer de lunch voorbij is haalt ze me in op de gang. ‘Hé wat was dat net aan tafel? Ik zag je echt heel somber kijken’ ze keek me bezorgd aan. Tegen mijn zin in gaf ik toch maar antwoord, omdat ik wist dat ik er bij haar niet onderuit zou komen. Daarbij heb ik het idee dat zij me niet zal uitlachen. ‘Ik had vanmorgen nogal een bijzondere aanvaring met iemand. Ik zocht hem in de kantine, maar kon hem niet vinden.’ ‘Hoe zag hij eruit dan? Misschien weet ik wie je bedoelt, Gloria heeft me al aan veel lotgenoten voorgesteld’. Ik was er vanochtend al vrij snel achter dat iedereen elkaar hier lotgenoten noemt, omdat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Beschaamd omdat ik Wyn niet eens een beschrijving kon geven behalve zijn ogen, gaf ik het op. ‘Laat maar zitten Wyn, ik denk dat ik al weet wie het is’ loog ik, wetende dat Wyn niet verder zou vragen. Ik kon wel aan haar zien dat ze er niet gerust op was en meer wilde weten. Wist ik zelf ook maar meer…
Kapot en uitgeput van de eerste dag met nu nog maar één les te gaan plofte ik neer op mijn stoel en leunde achterover tegen de muur. Ook het laatste uur hebben we weer les van meneer Lanter, maar die is nog niet aanwezig. Blijkbaar is hij zelf ook niet zo nauw met de lestijden. Ik doe mijn ogen dicht om mijn gedachten even op nul te zetten en zucht diep. ‘Zwaar leven?’ hoor ik spottend naast mij. Van schrik vlieg ik naar voren en kom met mijn buik tegen de tafel aan. Even word alle adem uit mijn lichaam geblazen waarna ik weer een teug neem. Is het vandaag martel Sue dag? Ik kijk naast me en tot mijn verbazing zie ik weer die felblauwe ogen. Mijn hoofd kleurt knalrood van schaamte en ik kijk snel naar beneden. Ik zie dat hij donkere jeans draagt met eronder grove laarzen. ‘Zou u genegen zijn om mij naast u te laten zitten?’ vraagt hij plagend, met weer die twinkelende blik in zijn ogen. Hij lijkt het nogal grappig te vinden. Een beetje geïrriteerd dat hij zo nonchalant doet zeg ik kortaf ‘ja ga je gang’. Ondertussen pak ik mijn spullen voor de les om maar niet in die ogen te kijken. Ik voel dat hij me aan zit te staren. Ondertussen raak ik nog geïrriteerder omdat hij zo rustig eronder blijft, waarom maakt hij me zo van slag? Ik heb me nog nooit zo gevoeld bij een jongen. Ik heb wel vaker wat met een jongen gehad, maar dat was allemaal niet zo serieus van mijn kant. Uiteindelijk kapte ik ze maar gelijk af zodat ik ze niet teleurgesteld achterliet. Waarom voel ik me nu dan ineens zo… machteloos?
Het voelt alsof ik mijn eigen gevoelens niet meer onder controle heb en er honderden vlinders door mijn buik racen. Stel je niet zo aan Sue, het is maar een jongen. Nijdig laat ik mijn spullen op tafel vallen en kijk recht vooruit. Ondertussen voel ik zijn ogen prikken, maar ik blijf stug naar voren kijken.
‘Ik geloof dat we nog niet echt kennisgemaakt hebben, ik ben Blake. Aangenaam kennis te maken. Oh, en nogmaals sorry voor de bult. Ik hoop dat je er niet al te veel last van hebt.’ Nu moet ik wel kijken. Zodra ik mijn hoofd omdraai kijk ik weer in die felle blauwe ogen en raak weer eventjes van slag. Ik onderdruk het gevoel en ben in staat om antwoord te geven ‘Aangenaam, ik ben Sue. En die bult valt wel mee’ het gevoel is minder erg dan in jouw ogen te kijken denk ik er achteraan. Voordat één van beide nog iets kan zeggen stapt meneer Lanter naar binnen. ‘Zo en nu vervolgen we waar we gebleven waren, hoofdstuk 4 deel 2, iemand die….’ Mijn gedachten dwaalden al weer af en ik kon me niet concentreren, zeker niet met Blake naast me. Ik voel een sterke aantrekkingskracht tussen ons en ik vraag me af of hij dat ook voelt.

Citaat:

Wanneer de les is afgelopen loop ik samen met Blake het klaslokaal uit. ‘En, hoe beviel de eerste dag school? Je hebt het nog maar net overleeft als ik je zo bekijk’ zegt hij met zijn sprankelende ogen en ondertussen geeft hij een knipoog. ‘Tja het is niet echt mijn geluksdag vandaag. Geen wonder dat ik er zo tegenop zag vanochtend…’ zucht ik. ‘Al met al heb ik nog mazzel gehad dat ik niet onder die auto ben terecht gekomen’ ‘Of bewusteloos geslagen door een wc deur’ voegt Blake er aan toe. ‘Het spijt me echt heel erg, zeg maar hoe ik het goed kan maken’. ‘Het is je alweer vergeten, je deed het niet expres, of wel soms?’ met een vragende blik kijk ik hem aan. ‘Ik zou niet durven om jouw mooie gezicht met opzet te verpesten met een bult’ zegt hij zwijmelig. ‘Gatver wat ben jij een slijmbal!’ zeg ik lacherig. Maar wel een slijmbal met hele mooie ogen… Nee Sue, zo mag je niet denken. Vorige keer had je ook die gevoelens en uiteindelijk heb je die jongen zijn hart gebroken. Ik spreek mezelf eens goed tegen en besluit om vooral niet verliefd te worden op Blake. Hoe knap en charmant hij ook mag zijn. Alleen niemand heeft gezegd dat we geen vrienden kunnen worden…
De rest van de week verloopt soepel zonder bijna aangereden te worden of deuren tegen je hoofd aan, en ik heb goede gesprekken met Blake tijdens de lessen. We zijn in die korte tijd al redelijk goede vrienden geworden, al trek ik meer op met Gloria en Wyn. Vooral Wyn mag ik erg graag en we vertellen elkaar van alles… nou ja bijna alles. Met Gloria heb ik het over de minder serieuze dingen zoals wat er allemaal op school plaatsvindt. Ze lijkt van alles op de hoogte te zijn en is uitgegroeid tot DE roddelaar van school. Vreemd genoeg kun je haar wel vertrouwen en heeft ze een open en eerlijke mening. ‘Gloria, wat vind jij eigenlijk van Blake?’ vraag ik als we samen naar de kantine lopen. ‘Jij mag hem wel hè?’ zegt ze met een glimlach. ‘Jullie zijn in korte tijd al aardig close geworden.’
‘Jou ontgaat ook niets hè Glor. We zijn gewoon vrienden, meer niet. Hij doet alleen zo mysterieus af en toe wanneer we over thuis praten. Hij ontwijkt me lijkt het wel.’ Ik vraag me af wat Blake voor mij te verbergen heeft en ik weet zeker dat ik via Gloria erachter kan komen. Al weet ik niet of dat de waarheid zal zijn. ‘Sue, ik wil je niet van streek maken met al die roddels. Alleen zit het zo…. Nee, ik denk niet dat ik het je moet vertellen.’ ‘Toe nou Gloor..... asjeblieft, doe het voor mij?’ Ik zet mijn puppy look op en gelukkig trapt Gloria er ook in. Dit trucje werkte vroeger ook altijd bij mijn vader toen mijn moeder er nog was.
‘Oké Sue omdat je zo aandringt. Het zal je alleen niet bevallen. Zack heeft wat achtergrond info over Blake opgezocht – je weet hoe handig hij is met computers – en heeft een strafblad gevonden. Blijkbaar heeft Blake in de gevangenis gezeten voor twee jaar. Sue, hij heeft iemand vermoord…’ Gloria staart naar me om mijn reactie te peilen. Dit verklaart waarom Gloria ons altijd zo in de gaten hield tijdens de les. Ze vertrouwt Blake totaal niet in mijn buurt. Toch kan ik niet geloven dat Blake een zogenaamde moordenaar is en besluit vanmiddag Zack op te zoeken om dat strafblad te bekijken. Hoe kan Blake nu een moordenaar zijn? Oké hij is mysterieus en sluit zich helemaal af wanneer ik begin over ‘vroeger’ of over thuis. Ik weet ineens niet meer hoe ik me voelen over Blake, mijn ene helft gelooft het verhaal en zegt me dat ik bang moet zijn terwijl de andere helft het verhaal in de lucht gooit en zich nog steeds aangetrokken voelt tot Blake. De tweede helft overheerst de eerste en ik gooi mijn verstand aan de kant. Totdat ik bewijs heb wil ik niet zo over hem denken.
Tijdens de lunch scan ik automatisch de kantine af, maar zoals elke dag is er geen Blake te bekennen. Waar zou hij elke keer uithangen? Ik besluit er de volgende les naar te vragen.
Wanneer de pauze voorbij is en we weer in het klaslokaal zitten kom ik erachter dat ik geen les heb met Blake. Omdat hij een tijd weg is geweest van school voor privéredenen – zoals hij het zelf noemt – zit hij niet in hetzelfde jaar, maar loopt hij een aantal vakken met onze klas mee om in te halen. Dan zal het moeten wachten tot na het weekend. Dit keer kan ik me gelukkig goed concentreren tijdens de les en heb ik het tempo goed te pakken. Blij dat dit de laatste les is van deze week pak ik mijn spullen in nog voor de bel gaat. ‘Mevrouw Waltsbury, vind u het erg om u de laatste vijf minuten ook nog te concentreren?’ vraagt meneer Twiles streng. ‘Sorry meneer Twiles, het zal niet meer gebeuren’ diep zuchtend leg ik mijn tas weer op tafel en haal al mijn spullen eruit. Wanneer ik mijn boek en schrift al op tafel heb liggen en mijn pen aan het zoeken ben, gaat de bel. U word bedankt meneer Twiles en ik vervloek hem in gedachten.
‘Hé Sue kom je zaterdag ook naar mijn huis, ik vier mijn verjaardag met een groot feest!’ vraagt Brooke terwijl ze haar haren bij elkaar knoopt in een staart. ‘Sorry ik moet zaterdag werken en ik sluit ’s avonds af. Misschien dat ik daarna nog kom.’ Wetende dat ik daar nu al geen zin in heb. Ik ben niet echt een gangmaker op grote feesten, dat is voor mij te druk en lawaaierig. Zo kan ik mezelf niet meer horen denken, alhoewel dat misschien precies is wat ik nodig heb op het moment. ‘Oké, kijk maar.’ Waarna ze het lokaal uitloopt. De leraar is al de deur uit wanneer ik nog bezig ben mijn boeken in te pakken. Wanneer ik al mijn boeken in mijn tas zitten en ik die net wil dicht ritsen, hoor ik ineens ‘boe’ achter me. Van schrik valt mijn tas uit mijn handen en vallen alle boeken weer eruit op de grond. Ik draai me om en staar in het gezicht van Zack. Dit is de tweede keer dat ik Zack ontmoet. Ik mag Zack wel, zijn broer Sam lijkt erg veel op hem. Zowel qua uiterlijk als innerlijk, ze zijn alletwee heel eerlijk en erg meegaand. ‘Hé Zack, ik schrok heus niet hoor’ lach ik terwijl ik mijn boeken bij elkaar raap. Hij laat zich op zijn knieën zakken om me te helpen met de boeken. ‘Natuurlijk niet Suetje. Jij bent een echte bikkel.’ En hij geeft me een knipoog. Ik steek mijn tong naar hem uit en we lachen weer verder. Wanneer we eindelijk bijkomen van onze lachbui herinner ik me weer dat ik hem nodig had. ‘Zack, ik had van Gloria gehoord dat jij handig bent met computers.’ ‘Ja hoezo?’ Zack kijkt me achterdochtig aan. ‘Nou, ik had van Gloria gehoord dat jij wat research had gedaan. Over Blake. En nu wil ik graag dat strafblad met eigen ogen zien.’ Hopelijk valt hij voor mijn glimlach. Hij slaat een zucht en zegt dan ‘Ik had het kunnen weten. Nou vooruit dan maar. Kom, dan lopen we naar de bieb.’ In de bieb gaat Zack gelijk achter de computers zitten. ‘Je weet wel dat wat ik nu ga doen niet helemaal legaal is hè?’ ‘Sorry Zack, maar ik moet het gewoon met eigen ogen zien.’ Zack kijkt me met een ondeugende glimlach aan en zegt ‘Ik hou er wel van om dingen te doen die niet mogen’.
Ik zucht en rol met mijn ogen. ‘Je bent onverbeterlijk Zack…’
Na nog geen minuten heeft Zack het bestand al tevoorschijn gehaald en print het voor me uit. ‘Zack, hoe kan ik je ooit bedanken?’ ‘Nou als jij nu zorgt dat je zaterdag op het feest van Brooke bent dan trakteer jij. En misschien kan er nog een dansje vanaf?’ en ik zie hem genieten. ‘Deal. Ik trakteer zaterdagavond. En dat dansen kun je wel vergeten.’ Lachend draai ik me om en loop de school uit richting het fietsenrek. Wanneer ik over de parkeerplaats heen fiets hoor ik een auto achter me. Blake komt zachtjes naast me rijden terwijl hij me serieus aankijkt. ‘En wat zijn jouw plannen voor het weekend?’ Verbaasd over zijn serieuze, bijna boze blik weet ik niet goed wat ik moet zeggen. ‘Sue?’ vraagt hij nog een keer. ‘Oh ja sorry. Ik moet zaterdag werken en dan ga ik naar het feest van Brooke. Ga jij ook?’ zeg ja, zeg ja denk ik er achteraan. ‘Misschien’ zegt hij weer heel serieus ‘ik zie je later!’ en hij rijdt weg in zijn zwarte pick-up. Verbaasd over zijn gedrag sta ik midden op het parkeerterrein stil. Waarom deed hij nou zo koel en afstandelijk, bijna alsof hij mij ergens de schuld van geeft. Zou hij erachter zijn gekomen dat ik Zack om een gunst heb gevraagd. Ik schrik op uit mijn gedachten door het luide getoeter. Met een grijns scheurt Zack voorbij in zijn Cabrio en zwaait me gedag. Glimlachend zwaai ik terug, ik weet nu al dat ik goede vrienden word met Zack. Misschien is deze school toch niet zo erg als ik had verwacht…

Citaat:

Als ik thuiskom gooi ik mijn tas in de hoek en loop naar de woonkamer. Daar word ik vrolijk begroet door Tippy. Tippy is de meest vrolijke hond op de aarde, ik heb haar uit het asiel gehaald. Ze is een een Greyhound van 2 jaar. Zoals het bij een echte Greyhound hoort is Tippy een echte snelheidsduivel. Qua uiterlijk ziet ze er niet echt standaard uit. Ze is wit met grijze vlekken en ze heeft een rechtopstaand oor en een knakoor. Hierdoor lijkt het alsof ze je altijd vragend aankijkt. ‘Kom hier jij kleine schooier’ en Tippy komt naast me op de bank zitten met haar poot op mijn schouder. Eigenlijk mag ze niet op de bank van Guanita, maar ach niemand die het ziet. Ik besluit om eens lekker met Tippy te gaan wandelen en neem de papieren die ik van Zack heb gekregen mee. Dan kan ik die bij het meer eens rustig op mijn gemak lezen zonder gestoord te worden. ‘Kom Tip, we gaan naar het meer’ waarop Tippy dol word en rondjes begint te rennen. ‘Gekke hond, kom eens hier’ ze staat gelijk stil en komt voor me zitten zodat ik haar riem om kan doen. Tippy is aardig opgevoed al zeg ik zelf. Hoe dol ze ook doet, ze luistert altijd naar me. Als ik haar halsband om heb gedaan graai ik mijn tas en sleutels bij elkaar en trek ik de deur achter me dicht.
Heerlijk die frisse buitenlucht. Veel mensen zouden dromen van een zelfde soort huis, ik vind het huis waar ik woon maar niets. We – ik en mijn vader die er bijna nooit is – wonen net buiten de stad. De wijk waar wij wonen is een dure villawijk wat voor de meesten onbetaalbaar is. Voor ons helaas in dit geval niet, anders hadden we waarschijnlijk een knusser huis gehad. Het huis is enorm groot met drie badkamers en zeven slaapkamers. Binnen is een grote keuken met een eiland in het midden en de woonkamer is groot genoeg om twee gezinnen in onder te brengen en in het plafond zit op een of andere manier een tv in verborgen die je met de afstandsbediening naar beneden kunt toveren. Buiten hebben we een grote tuin wat grenst aan een weiland. Dit weiland is ook nog van ons, die verhuren wij aan mensen die daar hun pony’s hebben staan. Wanneer ik tijd heb ga ik samen met Tippy de pony’s opzoeken en hangen we de hele dag in de tuin rond. Mijn vader houdt van luxe en wil me het beste van het beste geven. Ik geef er zelf helemaal niets om en zou het zo inruilen als mijn vader dan meer thuis zou zijn.
Als we aankomen bij het meer in het bos, maak ik Tippy los. Van blijdschap springt ze het water in en gaat vervolgens in het zand liggen rollen. Dat word Tip wassen als we thuiskomen, anders ontploft Guanita. Ik pak de papieren uit mijn tas en twijfel of ik ze nu al zal lezen. Wat als het er echt staat? Wat moet ik dan doen, ik kan het niet verborgen houden tegenover Blake. Ik ben altijd al een slechte leugenaar geweest, hij zal het zo van mijn gezicht aflezen. Aan de andere kant moet ik het wel weten, het knaagt aan me. Ik geloof niet dat Blake iemand kan vermoorden, ondanks zijn uiterlijk. Op school word hij door bijna iedereen uit de weg gegaan. Het lijken wel bange hondjes die straf krijgen als ze niet gehoorzamen. Dit komt allemaal door zijn uiterlijk, Blake draagt meestal een leren zwarte broek met een donker shirt aan en daar overheen een leren jas met studs. Daarbij draagt hij zwarte kisten. Al met al nogal depri, dat maakt hem ook zo mysterieus. Ondanks zijn kleurloze keuze staat het hem heel erg goed. De meeste meiden bekijken hem dan ook en zetten al hun charmes in, waar hij alleen nooit op ingaat wat tot grote frustraties leidt bij de meiden. Elke keer weer is het leuk spektakel om naar te kijken, zeker wanneer ik jaloerse blikken toegeworpen krijg als ik met Blake oploop in de gang. Omdat ik nog in het eerste jaar zit en Blake al twee jaar hoger vinden zijn jaargenoten het ongebruikelijk dat hij zoveel met mij omgaat. En dat terwijl ik alleen af en toe met hem door de gang loop. Ik denk dat zijn klasgenoten hem helemaal niet zien behalve in de lessen.
Met veel tegenzin ga ik dan toch maar lezen. In mijn achterhoofd hoor ik een klein stemmetje zeggen dat ik het niet moet doen, maar mijn nieuwsgierigheid overwint het. En daar staat het dan, zwart op wit. Meneer B. Dalome heeft van 6-6-2006 tot 3-5-2008 in hechtenis gezeten en is schuldig bevonden aan moord op meneer D. Voltare.Wegens verzachtende omstandigheden vijf jaar gevangenisstraf gekregen waarvan twee jaar volbracht en door goed gedrag eerder vrijgelaten.
Het heeft alleen nog maar meer vragen opgeleverd. Wie is die Voltare, wat heeft hij gedaan waardoor Blake hem vermoord heeft? En wat zijn die verzachtende omstandigheden? Ik kan deze vragen maar aan één iemand stellen, en iets zegt me dat Blake me niet die antwoorden zomaar gaat geven. Ik besluit het voorlopig maar even te laten rusten, maar ik neem mezelf voor om meer met Blake om te gaan om er zo achter te komen wat er is gebeurd. Ik doe niet voor niets een rechten studie, ik zal en moet de waarheid naar boven zien te krijgen. Mijn gevoel zegt me dat Blake onschuldig is, komt dat omdat ik verblind ben door liefde? ‘Doe normaal Sue, dat is na een week weer voorbij.’ Een ouder stel dat voorbij loopt met een poedel kijken me met een vreemde blik aan. Die zullen wel denken, maar dat kan me niet schelen. Doordat ik helemaal opging in gedachten heb ik Tippy niet in de gaten gehouden, en nu zie ik haar nergens. ‘Tippy, kom hier’ roep ik, maar alles behalve Tippy. Ik loop langs de bosjes en roep haar ondertussen, maar ik krijg geen reactie. Na nog even gewacht te hebben besluit ik om richting de parkeerplaats te lopen om daar te zoeken. Misschien is ze een hond achterna gelopen die kant op en is ze naar huis gelopen, dat is tenslotte in dezelfde richting. ‘Tippy, waar ben je?’ ik word met de minuut ongeruster en hoop dat haar niets is overkomen. Op de parkeerplaats zie ik tot mijn verbazing Blake naast zijn pick-up staan. ‘Blake, wat doe jij hier?’ vraag ik terwijl ik nog steeds ongerust om me heen kijk. ‘Hé Sue, ik ben hier om… Sue, gaat het wel goed met je?’ ik heb niet eens in de gaten dat hij gestopt is met zijn uitleg en speur de bosjes hier ook af. ‘Nee, Tippy is weg’ waarna ik haar weer roep. ‘Tippy is zeker je hond?’ en ik knik ja. ‘Ik help je wel met zoeken. Tippy kom dan kleine rakker’ roept Blake. Samen lopen we voorbij de parkeerplaats richting mijn huis. We blijven roepen en vragen alle voorbijstanders of ze een hond voorbij hebben zien komen, maar niemand lijkt haar gezien te hebben. Allerlei spookbeelden gaan door mijn hoofd heen. Wat als ze is verdronken in het meer? Of ze is gestolen door enge mannen die haar meenemen en het buitenland en dan verkopen? Wanneer we bij mijn huis komen zit Tippy voor de deur keurig te wachten en houdt haar kopje scheef. ‘Oh Tippy, kleine deugniet’ ik ren op haar af en geef haar een flinke knuffel. Ze snapt er helemaal niets van en geeft me een lik over mijn neus. Nu pas dringt het tot me door dat Blake nog achter me staat. Hij staat daar met een lach op zijn gezicht en is net zo blij als mij dat Tippy ongedeerd is. ‘Hé Tippy’ roept hij. ‘Ik weet niet of ze dat doet, ze is normaal nooit verzot op vreemden…’ terwijl ik dat zeg staat Tippy al bij hem en laat zich aaien terwijl haar staart in de rondte zwaait. Vol met ongeloof kijk ik naar het tweetal terwijl Tippy hem uitdaagt om te spelen. ‘Eh Sue, je mond staat open’ zegt Blake met een grijns. ‘Ik geloof mijn ogen niet, dit heeft Tippy nog nooit gedaan bij een vreemde’ ik schud mijn hoofd van verbazing. ‘Tippy heeft mensenkennis, en buiten dat ben ik geen vreemde toch?’ hij kijkt me weer heel serieus aan. ‘Niet voor mij nee’ en mijn gedachten dwalen weer af naar dat strafblad. Door Tippy’s gepiep schrik ik op uit gedachten. Om nog even goed te laten zien wat ze wil schraapt ze met haar voorpoot tegen de deur. ‘Oké is goed je mag al naar binnen. Kom je ook mee?’ vraag ik aan Blake. ‘ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb aardig dorst gekregen van de schrik’ niet alleen van de hond maar ook van jouw verleden. ‘Als ik niet tot last ben, graag’ antwoord Blake tot mijn verbazing een beetje verlegen. Had ik al verteld dat dit huis de vreemdste dingen doet met mensen? Nou na Blake zijn reactie is dat wel duidelijk. Ik zucht en zeg ‘natuurlijk ben je geen last, het is juist fijn om even gezelschap te hebben in dit kale huis’ en Blake staart me een beetje ongelovig aan. Hij moest eens weten denk ik terwijl we naar binnen stappen.

Citaat:

Blake staat ruim vijf minuten in de hal om zich heen te kijken voordat hij me volgt naar de woonkamer. Daar aangekomen is hij vol bewondering en ongeloof. ‘Wauw Sue, ik wist niet dat je in een villa woont, het is echt prachtig. Onvoorstelbaar al die ruimte.’ Ik zit verveeld te kijken en wacht totdat Blake weer enigszins bij zinnen is. ‘Wat wil je drinken, Cola?’ ondertussen loop ik naar de keuken om het drinken te pakken. ‘Ja is goed. Ik loop wel mee.’ Blake volgt me naar de keuken. Daar is Blake nog steeds in de zevende hemel door het kookeiland. Een beetje verveelt en gefrustreerd pak ik de cola uit de koelkast en smijt hem dicht. Geschrokken kijkt Blake me aan ‘gaat het wel Sue?’
Ik wil mijn gedrag niet op hem afreageren, ik had alleen gehoopt dat hij anders zou reageren. ‘Ja, alles is best. Ik ben gewoon een beetje moe.’ ‘Als je wilt dat ik naar huis ga dan….’ ‘Nee, dat hoeft niet!’ zeg ik snel. Blake laat zijn grijs weer zien. ‘Laten we wat huiswerk maken, dan hebben we alle twee het weekend vrij. Of heb jij al je huiswerk gemaakt?’ vraag ik in de hoop dat hij nee zegt. ‘Nee ik heb het nog niet af. Alleen mijn spullen liggen nog in mijn auto. Ik haal mijn auto wel even op en kom dan weer hierheen oké?’ ‘ja, is goed. Dan zie ik je wel. Als ik boven ben dan ligt de sleutel onder de deurmat’ pas nadat ik het heb gezegd vraag ik me af of het wel slim is om dat tegen een potentiële moordenaar te zeggen. ‘Oké, tot zo!’ roept Blake terwijl hij de deur uitloopt. Tippy kijkt me zielig aan. ‘Ach stel je niet aan Tip.’ Volgens mij vind mijn hond hem al net zo leuk als ik. Vermoeid door alle zorgen van vandaag besluit ik een snelle douche te nemen. Een warme douche helpt altijd om even mijn verstand op nul te zetten.
Nog nastomend van de hete douche loop ik mijn kast in. Uiteraard is zoals alles in dit huis mijn kast ook overdreven groot. Veel meiden zouden een moord begaan voor een walk-in kast, maar ik geef er niets om. Al zou ik mijn kleren moeten opbergen in een curver box dan maakt het me nog niets uit. Ik trek een joggingbroek aan met een strak T-shirt er op aan. Wanneer ik net klaar ben met aankleden hoor ik de deur opengaan. ‘Sue?’ roept Blake vanuit de woonkamer. ‘Ik ben boven. Kom maar hierheen, dan maken we boven huiswerk.’ Terwijl ik mijn tweede stomme actie vervloek komt Blake naar boven toe. ‘Wauw dit huis lijkt meer op een hotel’ zegt hij wanneer hij de gang boven ziet. Alle kamers komen hier op uit, mijn kamer is de laatste kamer van de zeven slaapkamers in de gang.
Ik geef Blake een korte rondleiding en laat daarbij alle kamers zien, behalve die van Guanita en van mijn vader. Niet dat Guanita hier woont, zij heeft haar eigen huis dichter bij de stad. Toen ik nog jong was woonde ze wel tijdelijk bij ons in huis, maar zodra ik het ’s avonds alleen kon redden is ze weer in haar eigen huis gaan wonen. Ze woont daar samen met haar man Carlos, die af en toe klusjes doet in de buurt. Wij hebben Carlos dan ook in dienst als klusjesman.
Wanneer we bij mijn kamer zijn aangekomen laat ik Blake binnen. Mijn kamer is het enige in huis dat niet kaal en strak is ingericht. In de rechterhoek heb ik twee leren zwarte bankstellen staan met een eikenhouten tafeltje. In het midden van de kamer staat mijn bed, een tweepersoons kingsize hemelbed. Mijn vader stond erop om gelijk maar het grootste bed te kopen. Het bed is van donker eikenhout met witte bekleding. Aan beide kanten van het bed heb ik twee nachtkastjes staan van hetzelfde eikenhout als het bed. In de linkerhoek heb ik een bureau staan met mijn laptop erop. De stereo zit in de muur ingebouwd en de speakers zitten in twee hoeken bij het plafond. De tv hangt aan de muur in de hoek waar de bankstellen ook staan.
Voor mijn bed heb ik een grote mand voor Tippy, die elke avond bij mij slaapt. De grootte van het bed stoort echter niet bij de rest, en het past perfect in mijn kamer. Dit is het enige plekje wat voor mij als thuis voelt.
Blake kijkt bewonderd rond en zegt dan ‘Dit is niet wat ik had verwacht.’ Voor het eerst is Blake even stil, juist op het moment dat ik wil weten wat hij denk. ‘Vind je het te somber?’ ik kan de teleurstelling niet verbergen. ‘Nee juist helemaal niet. Het is juist warm en rustig. Iets wat ik niet had verwacht als ik kijk naar de rest van het huis.’ Hij strijkt met zijn hand over de bank heen en loopt daarna naar mijn bureau. Hij pakt een fotolijst op met daarin een foto van mijn moeder. Ik loop naar hem toe en kom naast hem staan. ‘Dat is mijn moeder.’ Ik pak de lijst voorzichtig uit zijn handen en zet het terug op het bureau. ‘Waar zijn je ouders nu?’ hij kijkt me met een nieuwsgierige blik aan. ‘Mijn moeder is twaalf jaar terug overleden. Ze heeft een auto ongeluk gehad.’ ‘En je vader?’
‘Die is er bijna nooit. Voor zijn werk reist hij de wereld rond, hij is accountant voor verschillende grote internationale bedrijven.’ Wanneer hij wel thuis is, is hij alsnog continu bezig met zijn werk, maar daar wil ik Blake niet mee lastig vallen. ‘Nou zullen we maar beginnen aan het huiswerk? Ik heb nog Engels waar ik grammatica opdrachten voor moet maken en de Algemene wetgeving moet ik doornemen’ mijn boeken liggen al op tafel naast mijn glas Cola. ‘Ik heb Engels al gedaan dus daar kan ik je mee helpen. Verder moet ik alleen nog van Mensenstoornissen een paar opdrachten maken.’ Op onze school worden verschillende studies gegeven waaronder Rechten, Psychologie en een academische opleiding tot agent. Deze zit in een bijgebouw van de school met aparte klaslokalen. Blake studeert Psychologie, maar heeft nog een aantal basisvakken in te halen waaronder Engels. ‘Zullen we maar beginnen met Engels, dan ben je daar ook weer vanaf’ stelt Blake voor. We zijn ruim twee uur bezig als ik mijn boeken dichtsla. ‘Zo ik vind het wel weer genoeg voor vandaag. Zullen we even ontspannen?’ en ik zet de radio aan. Het nummer ‘Better off’ van Ashlee Simpson staat op, een van haar leukste nummers. Ik zing mee met het nummer en bedenk ondertussen dat de tekst erg toepasselijk is. Blake heeft ondertussen zijn boeken dicht geklapt en tikt mee op het ritme van de muziek. Geen van tweeën zeggen we iets, maar dat maakt niets uit. Het is een fijne stilte tussen ons terwijl we genieten van de muziek. ‘Ik denk dat ik maar weer eens ga.’ Zegt Blake en ik denk tegenzin te horen. Ik reageer niet en blijf naar de muziek luisteren. Zolang hij geen aanstalten maakt om op te staan reageer ik niet. Het is fijn om bij hem in de buurt te zijn en kijk er tegenop dat hij weer weg moet. Blake komt overeind en gaat voor me staan en kijkt in mijn ogen. ‘Ga je morgen nog naar het feest?’ verbaasd kom ik overeind en zet de muziek uit. ‘Welk feest?’ vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Het feest van Sam en Brooke, weet je nog? Je vroeg zelf nog of ik ook zou gaan.’ Gelijk herinner ik me zijn boze blik op de parkeerplaats de vorige dag. Vandaag lijkt hij weer helemaal vrolijk, terwijl hij gister echt boos tegen mij deed. Waarom deed hij zo? ‘Sue?’ ik schrik op uit mijn gedachten en antwoord ‘Oh ja dat is waar ook’ kreun ik. ‘Ja, ik ga er wel heen, ik moet alleen morgen werken en ik sluit af dus ik ben pas acht uur klaar.’ ‘Zal ik je komen ophalen bij je werk? Dan rijden we eerst naar jouw huis en dan gaan we samen naar het feest. Als je dat wilt tenminste.’ Blake kijkt me vrolijk aan. ‘Je bedoelt als een soort date?’ zeg ik met een vies gezicht. ‘Als jij het zo noemen wilt. Ik zie het meer als vrienden samen naar een feest gaan’ en hij geeft me een knipoog er achteraan. ‘Oké is goed. Maar onder de voorwaarde dat het GEEN date is’ en ik leg de klemtoon duidelijk op geen. ‘Ik werk bij Taco’s Palace in de stad. Ken je die? Ik ben om acht uur klaar.’ ‘Ja, dat weet ik wel te vinden. Dan zorg ik dat ik er om acht uur ben.’ We lopen samen naar beneden en ik laat hem uit. ‘Tot morgen Sue’ en hij geeft me een kus op mijn wang. Ik voel mijn wangen gelijk rood worden en kan nog maar net gedag terug zeggen. Ik zie Blake lachend weglopen en weet dat hij op deze reactie uit was. Wat een afgang! Nu weet Blake dat ik gevoelens voor hem heb. Ik had ook niet zo fel moeten reageren op het woord ‘date’. Ik sluit ondertussen de deuren af en ga samen met Tippy naar boven. Tip zit me aan te kijken met een vrolijke blik. ‘Ja, dat vind jij ook grappig hè Tipsel?’ soms heb ik het gevoel dat die hond niets ontgaat. Vermoeid van deze dag ga ik in mijn bed liggen en zodra mijn hoofd het kussen raakt val ik in een diepe slaap.

Citaat:

Deel 6
‘oliebol, nu kom ik te laat op het werk’ door al die drukte gisteren was ik compleet vergeten om mijn wekker te zetten voor vandaag. Ik ben net wakker geschrokken van een sms-je van Brooke op mijn telefoon, of ik vanavond nog naar haar feest kom. Gelukkig heb ik nog een half uur voordat ik op mijn werk moet zijn. Ik struikel half van de trap af terwijl ik naar beneden ren en ondertussen mijn broek aantrek. Ik doe mijn haar in een simpele staart en doe wat mascara op, dat voldoet wel voor vandaag. Ik grijp mijn tas van de keukentafel en pak snel een appel als ontbijt. Ik eet vanmiddag wel bij ‘Lunchroom Thora’ die aan de overkant van Taco’s Palace zit. Ondertussen laat ik Tippy buiten in de tuin, die moet helaas maar even wachten tot Guanita haar komt ophalen. Op zaterdag gaat ze altijd met Guanita en Carlos in het bos lopen en daarna nemen ze haar mee naar huis. Zo nu alleen nog mijn werk T-shirt en schort vinden, waar had ik die gelaten? Ik storm weer naar boven en vind ze uiteindelijk gestreken en wel in mijn kast. Wat moet ik toch zonder Guanita, ze is een engel!
Nog geen 10 seconden later zit ik al op mijn fiets op weg naar de stad. Gelukkig is het nog zomer en is het weer dan ook heerlijk. Het is nog maar zeven uur ’s ochtends en het is nu al twintig graden, dat belooft wat voor vandaag. Meestal is het met dit warme weer niet al te druk in Taco’s Palace en komen de meeste mensen eerder voor een fris drankje dan taco’s.
Na een half uur zet ik mijn fiets achter in het fietsenrek neer en bel aan. ‘Hé Sue, ik stond net op het punt om je te bellen. Lange nacht gehad?’ Tom is ook altijd zó subtiel. ‘Sorry Tom, nogal een dag gehad gister, ik was compleet vergeten de wekker te zetten . Zie ik er echt zo belabberd uit?’ vraag ik bezorgd. ‘Nee hoor, ik was gewoon met je aan het sollen. Zoals gewoonlijk zie je er spetterend uit.’ zegt hij met een vette knipoog. Ik ga maar snel aan het werk zodat we gelijk om acht uur open kunnen. De rest van de dag verloopt rustig en vlekkeloos op een milkshake die over de vloer gemorst werd na. Dit gebeurt bijna dagelijks dus daar keken we geen van allen van op. Tom en Fran, de nieuwe zaterdaghulp, zijn allebei om vijf uur weg gegaan. ‘Kom op Sue, nog maar twee uur te gaan, en dan zijn we klaar’ mompel ik in mezelf. Op dat moment komt Frankie, een hele vervelende vaste klant, binnen. Frankie komt hier bijna elke zaterdag – tenzij tom er is – stomdronken en zit dan met mij te flirten. Op de ergere dagen wanneer hij echt heel dronken is kan hij zijn handen ook niet bij zich houden. Ik heb het al meerdere keren bij Tom aangegeven, maar die heeft hem tot nu toe niet kunnen betrappen en denkt dat ik me te veel zorgen maak. Elke keer als Frank hier komt krijg ik een ongemakkelijk gevoel. Ik doe net alsof ik hem niet heb horen binnenkomen en ga verder met schoonmaken achter de toonbank. ‘He Sue schatje, geef mij eens van je heerlijke biertjes.’ Gelijk word ik overmand door een stinkende geur van alcohol. ‘Ik denk dat je al te veel op hebt Frank. Waarom ga je niet naar huis om daar je roes uit te slapen?’ tegen beter weten in hoop ik dat hij de hint snapt. Helaas werkt het dit keer ook niet. ‘Waarom zou ik als ik bij een lekker wijf zoals jou kan zijn? Geef me nou verdomme dat biertje.’ Gelijk beginnen de alarmbellen van binnen te rinkelen. Het is weer zover, nu maar hopen dat hij snel weg is. Ik geef hem een biertje en loop naar achter toe. In kantoor bel ik Tom op, maar na vijf keer over laten gaan neemt hij nog niet op. ‘Verdomme Tom, waar zit je?’ ik leg de telefoon weer neer. Dan zit er niets anders op dan Frank de deur te wijzen, hoewel ik nu al weet dat hij tegen gaat stribbelen. ‘Even doorbijten Sue, voor je het weet staat hij buiten.’ Ik haal diep adem en loop met nieuwe moed weer naar binnen. Ondertussen heeft Frank zijn bier al op en is het half acht. Mooie tijd om dicht te gaan denk ik bij mezelf. ‘Oké Frank, het zit er weer op voor vandaag. Ga naar huis, ga slapen en probeer volgende keer wat minder te drinken oké?’ zuchtend loop ik om de toonbank heen en hou de deur open. ‘Kom op Sue, wat dacht je eerst van een lolletje?’ en hij grijpt naar mijn kont. Geschrokken spring ik achteruit, nog net op tijd om zijn graaiende hand te ontwijken. ‘Wat is er Sue, is dit opeens te min voor je? Vorige week leek je er nog wel zo van te genieten.’ Hij likt met zijn tong zijn mond af en komt op me afgelopen. Ik deins achteruit en ontwijk de tafels die achter mij staan. ‘Verdomme Sue blijf stilstaan’ en hij geeft me een duw. Niet voorbereid op die plotselinge kracht val ik neer en stoot mijn hoofd tegen de punt van de tafel aan. Frank die stormt op me af en komt bovenop mij zitten. ‘Zo dus vanavond wil je meer? Dat kan geregeld worden schatje.’ Zegt hij terwijl hij mijn wang likt met zijn tong. ‘Nee, frank. Ga van me af!’ ik stribbel tegen en probeer me los te rukken, maar hij is te sterk. Wanhopig roep ik om hulp. ‘Kom op Sue, jij wilt dit net zo graag…’ op het volgende moment ligt Frank aan de andere kant van de winkel. Ik kijk verbaasd omhoog en zie Blake daar staan. ‘Blake’ fluister ik en hij draait zijn hoofd heel even mijn kant op. Ik schrik, zijn ogen die normaal die zeeblauwe kleur heeft zijn nu tegen wit aan. Hoe kunnen zijn ogen van kleur veranderen? Er hangt een soort witte gloed om Blake heen terwijl hij op Frank af stormt en hem optilt. ‘Als je slim bent kom je hier nooit meer terug.’ Is het enige wat Blake zegt. Frank is op slag nuchter en deinst geschrokken naar buiten toe. ’S-s-sorry’ en hij rent de straat op. Ik staar hem na totdat hij een bocht omgaat en uit zicht is verdwenen. Blake staat nog steeds met zijn rug naar me toe en ik zie aan hem dat hij woedend is. Ik voel achterop mijn hoofd en trek een pijnlijk gezicht wanneer ik de plek aanraak waarmee ik tegen de tafel kwam. Blake zit gelijk op zijn hurken naast me en kijkt me bezorgd aan. Zijn ogen zijn weer de normale kleur en die gloed is verdwenen. Misschien heb ik het me wel verbeeld door die klap op mijn hoofd. ‘Laat mij eens kijken’ zegt Blake en hij haalt mijn hand van de wond. Hij voelt aan de wond met zijn handen en de pijn vloeit gelijk weg. ‘Wauw je hebt magische handen.’ Ik probeer op te staan maar sta te draaien op mijn benen en val gelijk weer op de grond. ‘Blijf zitten, je bent nog duizelig door die klap op je hoofd. Ik loop even naar achter om je fiets te halen oké?’ zegt Blake terwijl hij met zijn hand mijn haar uit mijn gezicht haalt. Ik zucht door die fijne aanraking en reageer niet op zijn vraag. Uiteindelijk staat Blake op en loopt naar achter. Hij is weer even snel binnen en loopt met de fiets in zijn hand de deur uit richting zijn pick up. ‘Ik moet nog naar huis fietsen.’ Breng ik er zachtjes tegenin. ‘Niets daarvan, ik breng je naar huis. In deze toestand ga je niet fietsen’ ik besluit om niet er tegenin te gaan bij het zien van zijn vastberaden blik. Blake komt naar mij toe en vraagt de sleutel om de winkel af te sluiten. Hij doet de achterdeur op slot en komt daarna naar mij toe lopen. Hij tilt me op en loopt met me de deur uit naar de pick up. ‘Ik heb nog benen om mee te lopen hoor.’ Stiekem geniet ik enorm van dit moment. Sue je bent hopeloos zeg ik in gedachten. ‘Hopeloos wil ik niet zeggen, maar het lijkt wel of je gevaar aantrekt.’ Ik schrik van Blake’s reactie. ‘Heb ik dat hardop gezegd?’ het lijkt wel alsof mijn hersenen helemaal niet meer mee willen werken na die klap. Blake grijnst en zet mij even op mijn benen neer om de autodeur open te doen. Ik voel mezelf weer wankel worden en grijp Blake zijn jas vast. Hij draait zich gelijk om en houdt me in zijn armen vast. Voor een moment blijven we even zo staan totdat Blake me in de auto tilt. Hij doet mijn gordel om en zegt ‘één momentje’ waarna hij naar de voordeur loopt om die op slot te doen. Wauw, wat een overweldigend gevoel was dat om in zijn armen te zijn. Nu weet ik zeker dat ik nog nooit deze gevoelens heb gehad, het is nog nooit zo sterk geweest. Zou dit dan echt serieus zijn? Nee Sue, dat risico mag je niet nemen. Zometeen kwets je weer iemand en dat heb je jezelf afgeraden. En hoe zit dat dan met Blake zijn verleden, daar moet ik eerst nog achterkomen. En wat was die vreemde gloed daarnet en zijn lichte ogen? Was dat verbeelding of was het meer? Ik schrik op wanneer de motor ineens start, ik heb Blake niet eens in de auto horen stappen. Aan zijn blik zie ik dat hij moeite heeft om niet weer woedend te worden. Ik raak zijn arm aan om hem gerust te stellen, maar hij verstijft gelijk. Geschrokken trek ik mijn arm terug en kijk naar buiten. Die gedragsbuien voor hem zijn een raadsel voor me, het ene moment is hij zorgzaam en warm en het andere moment boos en kil. De rit naar huis verloopt in stilte, beiden zeggen we niets. Wanneer we bij mijn huis aankomen zet Blake de wagen voor mijn deur en zet de motor uit. ‘Het is het beste als je thuis blijft en gaat slapen, maar ik heb een vermoeden dat je dat advies in de wind slaat.’ Blake kijkt me weer met die intens serieuze blik aan. Geïrriteerd door zijn ‘woedeaanvallen’ reageer ik zoals hij al verwacht had. ‘Dat heb je goed gezien. Ik laat mijn avond niet verpesten en ga naar het feest.’ Ik klik mijn gordel los en wil de deur al opendoen als Blake mij tegenhoudt. Net op dat moment komt er een andere auto voorbij gescheurd. ‘Oeps, dat is al de tweede keer dat je me redt.’ Glimlach ik liefjes naar hem. Blake zucht en stapt de auto uit. Ik kijk nog even goed voor ik besluit dat het veilig is om uit te stappen. Nog steeds een beetje wankel loop ik voorzichtig naar de deur. Ik zoek mijn sleutel in mijn tas, maar kan die niet snel genoeg vinden. Gefrustreerd van de hele avond smijt ik de tas op de grond. Blake zegt niets en raapt de tas op, waarna hij de sleutel in het slot steekt en de deur open doet. ‘Dank je. Oké ik ga naar boven even snel douchen en omkleden. Doe alsof je thuis bent.’ Voordat hij iets kan zeggen loop ik naar boven terwijl ik de leuning van de trap stevig vast houd. Ik loop rechtstreeks naar de douche en doe de kraan aan. Ondertussen kleed ik me uit en bekijk mijn hoofdwond in de spiegel. Tot mijn verbazing is er helemaal niets meer van de wond te zien, ik voel niet eens een bult. Nog een keer voel ik mijn hele hoofd en kijk in de spiegel of ik een wond kan vinden. Helemaal niets, hoe kan dat? Gelijk denk ik aan Blake’s warme handen en weet diep van binnen dat hij dat heeft gedaan. Ik negeer die gedachten en stap onder de douche. Genietend van de warmte zet ik even mijn gedachten op nul en was mijn haren. Nog nastomend van de hitte wikkel ik een handdoek om me heen en loop naar mijn kamer. Ik trek mijn kast open en besluit een rood jurkje aan te doen. In een opwelling heb ik die gekocht maar daarna nooit aangetrokken door het diepe decolleté dat erin zit. Vandaag kan me dat niet schelen, ik wil me weer even sexy voelen na die smerige Frank. Ik trek de jurk aan en loop terug naar de badkamer. Daar doe ik wat make up op en ik steek mijn haar op. ‘Sue je ziet er geweldig uit’ zeg ik tegen het spiegelbeeld. Vanavond is mijn avond en ga ik genieten denk ik vastberaden. Ik pak mijn bijpassende rode hakken en neem ze mee in mijn hand. Gelukkig zit er geen hoge hak onder, ik voel me nog steeds een beetje duizelig. Gelukkig zullen ze op het feest er niet raar van opkijken en denken ze dat ik al van tevoren heb gedronken. Wanneer ik de trap afloop staat Blake al onderaan de trap te wachten. Ik glimlach zelfgenoegend wanneer zijn mond open valt. Voor het eerst weet Blake even niets te zeggen en ik geniet er volop van. Wanneer ik bijna beneden ben verlies ik mijn evenwicht van de duizeligheid en val ik naar beneden. Blake reageert vliegensvlug en voor de tweede keer vandaag vangt hij me op in zijn armen. ‘Oeps dit is al de derde keer dat ik je red’ en hij grijnst van oor tot oor. ‘Je ziet er prachtig uit Sue’ zegt hij met glinsterende ogen. ‘Dank je. Zullen we maar gaan? Anders komen we wanneer het afgelopen is.’