Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-03-10 18:41

[VER]Geen geluid

Geplaatst door de TopicStarter : 27-03-10 18:41

Zachtjes sluip ik naar de reuzen toe.
Ik houd mijn adem in. Geen geluid nu, geen geluid. Zullen ze me horen?
Het tapijt voelt behaaglijk en aangenaam zacht aan na de koude plavuizenvloer. Bovendien klinkt het ook veel minder hard. Een kleinere kans dus dat ze me kunnen horen.
Ik moet bukken voor het grote obstakel dat als een goede verstopplek fungeert voor mij.
Hebben ze me gezien?
Nee, de aandacht is nog steeds niet op mij gericht. Misschien is het me deze keer gelukt, misschien ben ik het toch niet verleerd.
Ik voel kriebels opkomen in mijn buik van de spanning en ik moet me tegenhouden om niet per ongeluk toch een geluidje te laten ontsnappen. Geen geluid, niet nu. Ik ben al zo ver gekomen.
Diep adem ik in en uit en langzaam voel ik de kriebels verdwijnen.
Ik mag dan wel dichterbij zijn dan ooit, maar dat mag geen reden zijn om het nu te gaan verknallen.

Nog steeds zijn de reuzen druk aan het praten in hun vreemde reuzentaal. Ze hebben me blijkbaar niet opgemerkt. Het taaltje klinkt hard, maar ondanks dat ook bijzonder vertrouwd. Ik heb het inmiddels al zo vaak gehoord. Ik kijk er niet meer van op en juist daarom moet ik alert blijven. Ogen open, oren gespitst en geen geluid. Hebben ze me gezien?
Voorzichtig spiek ik om een hoekje van het grote obstakel en kijk omhoog.
Ze lijken niets in de gaten te hebben. Hoog boven mij wordt het gesprek nog steeds voortgezet.
Waar zullen ze het over hebben? Over hoe ze me dit keer het beste op kunnen sluiten?
Ik heb geen idee. Ik kan niet veel van het taaltje maken, hooguit een paar woorden.

Geluidloos stap ik weer achteruit om me weer onzichtbaar te maken, maar ik kan nog net zien dat de vrouwelijke reus mijn kant op kijkt met haar donker groene ogen.
Heeft ze me gezien? Ben ik gesnapt? Ben ik het dan toch verleert?
Ik kan bijna niet ademen van de spanning. Mijn keel lijkt dichtgeknepen te worden door onzichtbare handen. Diep in mijn buik komt een zwaar kriebelend gevoel omhoog gekropen naar mijn borst en darmen.
Vroeger was ik zo goed in verstoppen, maar nu? Ik heb het verknalt. Ik vervloek mezelf en maak me zo klein mogelijk.
Zou er toch nog hoop zijn?

'Mimir, koekje?,' klinkt er ineens van heel dichtbij.
De spanning die ik eerder heb gevoelt, verdwijnt als sneeuw voor de zon en ik ruik de heerlijke geur van het koekje dat voor mijn neus word gehouden.
Ach, volgende keer beter...

Dit is Mimir