Bokt.nl

Citaat:

Casey

Kleine golfjes spoelen over mijn tenen, terwijl ik mijn ogen gesloten heb. Een zucht ontsnapt er uit mijn mond bij het voelen van het heerlijke water. De net opkomende zon verwarmt mijn huid en een tinteling gaat er door mijn lichaam. Even open ik mijn ogen en kijk naar de zon die net boven het water uitkomt en een rimpelende weerspiegeling over het water werpt. Langzaam kom ik overeind en waad het water in. Ik ril even, wanneer het water zich om mijn middel sluit. Weer sta ik even stil en knijp mijn ogen samen tegen de zon, die langzaam de hemel inklimt. Dan duik ik sierlijke het water in, waarna ik meteen weer boven water kom. Langzaam laat ik me door het verkoelende water heen glijden. Ik geniet van de rust om mij heen, tussen de aller daagse drukte door. Alles lijkt zich even van mij los te weken en ik ontspan me.

Na een tijdje kom ik het water uit. Mijn haar plakt tegen mijn huid en het water druppelt van mijn gezicht. Snel pak ik de handdoek die ik eerder op het strand had laten liggen. Ik droog alleen even mijn gezicht af en knoop hem dan handig om mijn middel. Mijn blik valt op een enorm huis aan het strand, mijn huis. Een glimlach verschijnt er op mijn gezicht en tevreden loop ik er naartoe.

Binnen loop ik al druppend door naar mijn kamer. Dat ruimt de schoonmaakster wel op, denk ik luchtig. Als ik mijn kamer binnenkom loop ik meteen door naar mijn kast. Tevreden open ik de deur en stap naar binnen. Deze inloopkast had ik van mijn ouders gekregen op mijn tiende verjaardag. Eigenlijk hadden ze het niet willen geven, maar ik had net zolang gezeurd totdat ik mijn zin had gekregen. Twijfelend loop ik tussen de stapels kleren door. Alles geordend van kledingstuk tot kleur. Ik besluit om wat simpels aan te trekken.
Even later draai ik me om voor de spiegel in een driekwart broek en een wit bloesje. Het leken me geschikte kleren voor deze heerlijke lentedag en begin gauw aan mijn haar. Ik besluit om die lekker los te laten, waardoor mijn blonde krullen vrolijk over mijn schouders hangen. Tevreden doe ik nog wat make-up op, zoek bijpassende schoenen en loop rustig naar beneden. Daar is de tafel al helemaal gedekt en een gekookt eitje staat naast mijn bord. Net als ik ga zitten komen ook mijn ouders binnen lopen. “Goedemorgen schat.” Begroet mijn moeder mij en komt naar me toe. Ze feliciteert mij met mijn achttiende verjaardag, waarna mijn vader hetzelfde doet. Afwachtend kijk ik ze aan, terwijl ze elkaar even aarzelend aankijken. Het lijkt wel of ze even steun zoeken aan elkaar, maar kijken me dan weer zelfverzekerd aan. “We wisten niet zo heel goed wat we moesten geven, maar dit hebben we in ieder geval gehaald.” Mijn vader opent een keukenkastje, waaruit hij een aantal pakjes haalt. Als eerste geeft hij mij een vierkante doos, waaruit ik een paar zwarte, maar toch sportieve schoenen haal. Handig trap ik mijn eigen schoenen uit en trek mijn nieuwe aan. Tevreden loop ik naar de spiegel in de hal en bekijk mezelf. Het verbaasd me dat mijn ouders deze schoenen voor mij hebben gekocht. Ze weten dat ik meestal hakschoenen draag en eigenlijk helemaal geen sportschoenen heb. Toch ben ik er blij mee, want dit kan ik mooi als oude instappers gaan gebruiken. Verder krijg ik nog wat make-up. Ik omhels mijn ouders om ze te bedanken, maar tot mijn verbazing haalt mijn moeder nog een klein ingepakt doosje tevoorschijn. Nieuwsgierig kijk ik ernaar, terwijl mijn moeder het mij met een enige aarzeling overhandigt. Ik wil het pakje meteen openscheuren, maar mijn moeder legt haar hand erop. Vragend kijk ik haar aan en ergens in haar ogen zie ik verdriet. Een gevoel van verwarring gaat er door mij heen. Wat is er aan de hand? Iets verteld mij dat deze verjaardag anders is dan alle andere. “Je moeder en ik wilden je dit cadeau eigenlijk pas vanavond geven, maar beseften dat dat onzin zou zijn. Wel zouden we het op prijs stellen, als je het vanavond voordat je naar bed gaat opent.” Nog steeds ben ik verward, maar stop dan het cadeautje weg in mijn zak en knik. Mijn ouders glimlachen beide tevreden met het resultaat en ik besluit er verder geen aandacht meer aan te besteden.

Een kwartiertje later kom ik op school. Ik zie dat er al een aantal van mijn vrienden zijn en vlug zet ik mijn scooter weg. Uit mijn tas tover ik een spiegeltje, waarmee ik mijn make-up nog even nakijk en loop dan naar mijn vrienden. “Casey!” hoor ik Petra al van verre roepen. Ik zucht een keertje, kan ze niet even normaal doen. Dan zet ik mijn vrolijkste gezicht op en loop er rustig naartoe. Daar omhels ik mijn vriendinnen even en iedereen mij feliciteert met mijn verjaardag. Ik voel dat er iemand naar mij kijkt en verbaasd kijk ik op. Als ik zie dat het Xander is, kijk ik hem een beetje geïrriteerd aan. Meteen wendt hij verlegen zijn blik af. Ik weet dat hij mij leuk vind en hij ziet er heus wel leuk uit, maar hij is gewoon niet mijn typ. Verder schenk ik er geen aandacht meer aan en vermeng me in een druk gesprek. Als de bel gaat loopt langzaam het hele schoolplein leeg. Wij praten rustig door en staan pas na de een tijdje op.

Als we de klas inlopen, zie ik meteen het kwade gezicht van de lerares. “Waar komen jullie zo laat vandaan?” “Het schoolplein, mevrouw.” Antwoord ik beleefd en loop door naar mijn vaste plaats, achterin de hoek waar onze tafels als een groepje aan elkaar zijn geschoven. De lerares is duidelijk even van haar stuk gebracht en weet niets meer te zeggen. Een tevreden grijns verschijnt er op mijn gezicht, als ik plaats neem op mijn stoel. Ook de rest kijkt mij lachend aan. “Oh trouwens voor ik het vergeet…” begin ik, maar de lerares onderbreekt mij. “Zo Casey, je vind het vast niet erg om je geheimpje even aan de hele klas te vertellen.” “Yes.” Zeg ik zo zachtjes dat alleen de mensen die dicht bij mij zitten het merken. Verbaasd kijken ze mij aan, terwijl er een ondeugende glimlach op mijn gezicht verschijnt. Zonder aarzelen sta ik op. “Maar natuurlijk mevrouw.” Zeg ik en loop tevreden door de klas naar het bord. “Je mag wel gewoon blijven zitten hoor.” Zegt de lerares die verrast is door mijn reactie. “Nee hoor. Ik heb het bord er even bij nodig.” Intussen is de hele klas stil geworden en kijkt nieuwsgierig toe. “Ik zeg dat je mag blijven zitten!” zegt de lerares nu met een kleine stem verheffing. “Ja mevrouw, ik heb u wel gehoord.” Zeg ik nog altijd beleeft en klap het bord dicht, waar een hele tekst op staat geschreven. “Zaterdag avond feestje bij mij thuis, omdat ik vandaag 18 ben geworden.” Zeg ik en een grote grijns verschijnt er op mijn gezicht. “Bedankt dat ik dit even mocht mededelen.” Zeg ik tevreden tegen de lerares en loop weer terug naar mijn plaats. “Wanneer heb je dat op het bord geschreven?” vraagt Petra verbaasd. “Gister onder de les.” Zeg ik met een knipoog. Allemaal lachen ze even en sommige delen vast mee dat ze er zullen zijn. Ook al maakte ik me daar al geen zorgen om.

De rest van de dag gaat traag voorbij en ik ben blij als eindelijk de bel gaat, die aangeeft dat we uit zijn. Met de hele groep lopen we door naar de kluisjes en gauw prop ik mijn boeken erin. Ik heb toch geen zin om aan mijn huiswerk te gaan vanavond. Ook de rest is zo klaar en kletsend lopen we naar buiten. “Zullen we nog even langs het Café?” vraag ik en kijk de groep even langs. De meeste knikken instemmend. “Ik kan niet mee.” Zegt Petra met een bedroefd gezicht. “Wat dan?” vraag ik verbaasd. “Anders heb ik ruzie met mijn moeder over mijn kamer.” Zegt ze met een knipoog. Tevreden denk ik aan de schoonmaaksters die zich iedere dag weer door mijn puinhoop heen moet worstelen, waardoor ik nergens last van heb. “Jammer.” Zeg ik, terwijl ik het eigenlijk niet zo erg vind. Ik zal haar niet missen.

Even later stappen we met de overgebleven groep het Café binnen. Een van de jongens besteld wat en al gauw hebben we allemaal wat drinken voor onze neus staan. Tevreden zit ik een eind uit de buurt van Xander. Hij mag me best leuk vinden, maar moet niet lastig doen. Nu zit ik naast Joëlle en Jordin, waar ik het wel mee kan vinden. “Jij had de lerares echt goed te pakken vanochtend.” Merkt iemand op, maar ik haal nonchalant mijn schouders op. “Het viel wel mee. Alleen zij is zo snel uitgeluld. Gewoon te grappig voor woorden om haar verblufte gezicht altijd weer te zien.” Volgens mij durft ze er gewoon niet tegenin te gaan.” Merkt Joëlle naast mij op. “Zou kunnen, maar heb haar verder nooit wat misdaan. Hooguit haar les een beetje verstoord. Jullie komen zaterdag toch wel allemaal.” “Zeker wel.” “Een feestje bij jou willen we niet missen.” Luidt al gauw als antwoord. Ik glimlach een keer tevreden. Zaterdagavond hoef ik mij in ieder geval niet te vervelen. Al moet ik er wel aan denken dat ik een van de schoonmaakster even boodschappen laat doen ofzo.

Pas rond etenstijd kom ik weer thuis. Ik heb honger dus loop meteen door naar de keuken. Op het fornuis staat een pan en daarnaast ligt een briefje. ‘Je hoeft het alleen maar even op te warmen. Laat het niet aanbakken.’ Ik zucht een keertje en kijk in de pan, waar een hoop groente in ligt. Eigenlijk heb ik geen zin om iets op te moeten warmen en gooi het zonder er verder over na te denken in de vuilnisbak. Uit het vriesvak in de koelkast haal ik een pizza en stop die in de oven. Zo dat is een stuk sneller en makkelijker klaar, denk ik tevreden en laat me op de stoel ploffen.

Pas laat op de avond komen mijn ouders thuis. Ik ben al dood op en besluit naar mijn bed te gaan. Als ik mijn bed in wil stappen herinner ik mij ineens het mysterieuze cadeautje van mijn ouders. Nieuwsgierig haal ik het tevoorschijn en scheur het papier eraf.

Abbigail

Ik ril even... wat is het water toch koud! Snel loop ik er weer uit om er daarna met een plons in te springen. Zo ik ben erin, nu moet ik nog aan de kou wennen. Ik draai mij op mijn rug en laat mij meevoeren met de zachte stroming. Een paar zonnestralen komen tevoorschijn en verwarmen mijn lichaam. Ik glimlach en draai mij na een tijdje toch weer om, zodat ik wat baantjes kan trekken. Het is zes uur, dus ik heb ongeveer nog een uur voordat de rest wakker wordt. Snel zwem ik door en na vijftig minuten ga ik toch maar uit het water. Het voelt erg koud aan en ik loop dan ook meteen naar mijn handdoek en sla hem om mij heen, waardoor even een rilling over mijn rug glijd. Ik doe mijn handdoek wat strakker en loop op mijn blote voeten door het zand naar het huis.
Het huis is klein en schuilt achter een paar bomen. Mensen zouden dit huis niet snel vinden en dat was maar goed ook! Al ben ik dan niet rijk en heb ik geen dure kleding, toch ben ik gelukkig. Ik heb liefhebbende ouders, woon aan een groot meer en heb genoeg om van te leven. Niet veel, maar ook niet echt weinig. Even kijk ik achterom naar het meer, het ziet er vredig uit in het opkomende zonnetje. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht, terwijl ik naar het huisje loop.

Binnen loop ik snel op mijn tenen naar boven. Kort stap ik onder de douche. Hierna loop ik meteen door naar mijn kamer, voordat mijn haar niet meer in model te brengen is. Die krullen kunnen mij soms ook flink irriteren! Ik ga voor de spiegel staan en kijk even naar mezelf. Toch staan die donkere krullen mij wel! Nadat ik mezelf in de spiegel gecontroleerd heb, knik ik goedkeurend. Vandaag in ieder geval geen pluizenbol! Door een blik op de klok kom ik erachter dat het langzamerhand tijd wordt naar beneden te gaan.
“Abbigail!” Ik hoor mijn moeder op mij aflopen en ik kijk verstoord op. Ze geeft mij een knuffel en kust mij. “Van harte gefeliciteerd meid, met je verjaardag!” Ik glimlach. Natuurlijk het is mijn verjaardag, nooit meer aan gedacht. Eindelijk officieel volwassen, wat dat ook mag betekenen. “Dank je mam. Ik was het alweer vergeten.” Vrolijk kijk ik haar aan. Ze is zo’n schat, mijn moeder, mijn vader overigens ook! Mijn vader komt vanuit de keuken ook aanlopen om mij te feliciteren. “We hebben nog wat voor je.” Begint hij. Verbaasd kijk ik ze een voor een aan. “Dat had niet gehoeven, echt niet! Ik weet...” Verder kom ik niet. “Nee, dit is een belangrijke dag en je gaat niet zeuren over het geld. Je neemt het van harte aan.” Zegt mijn vader streng en mijn moeder knikte instemmend. Op zo’n moment weet ik dat ik er beter niet tegenin kan gaan. Eigenlijk vind ik het ook wel erg leuk!
“Maar.” gaat mijn vader verder. “Je mag hem nu niet openmaken. Het is de bedoeling dat je het vanavond openmaakt.” “Oh oké, dat duurt nog de hele dag! Daar word je voor bedankt.” Een grijns komt over mijn gezicht. “Mij eerst een beetje lekker gaan maken en dan zeggen dat ik het vanavond pas open mag maken! Maar je weet hoe ik ben, ik zal het vanavond pas doen.” “Mooi zo.” Zegi mijn vader tevreden, Hij kijkt mij even doordringend aan en een raar gevoel gaat door mij heen. Zou er iets zijn? Dat gezicht heb ik maar een paar keer gezien en altijd was er iets ernstigs aan de hand. De laatste keer was het dat mijn oma overleed. Even kijk ik mijn moeder aan die al even niets heeft gezegd. In haar ogen zie ik tranen opkomen. Wat is er toch aan de hand? “We moeten werken schat.” Zegt mijn moeder langzaam. “Tot vanavond laat.” Ik glimlach even bedroefd, maar zet mij er snel overheen. “Maar mama, daar hoef jij je toch niet druk om te maken! Het is goed, ik vermaak mij echt wel. Het is niet dat als jullie terug komen ik opeens weg ben!” Ik geef zowel mijn moeder als mijn vader een knuffel, hierna gaan ze weg.

Verlaten met een pakje sta ik bedenkelijk in de kamer. Opeens bedenk ik mij dat ik naar school moet. “oliebol, straks ben ik weer te laat!” Vliegensvlug ren ik door het huis en raap mijn spullen bij elkaar, dan spring ik op mijn fiets, op weg naar school.

“Hey Mayah!” “Abbigail! Eindelijk. Weer haast te laat hè, je bent echt net op tijd!”
Een brede glimlach verschijnt op mijn gezicht. “Tja.” Ik doe mijn fiets in het fietsenhok en loop op Mayah af. “Van harte gefeliciteerd meid, eindelijk volwassen! En hoe voelt het?” Ik grinnik even. “Precies hetzelfde eigenlijk.” Knipoog ik. “Abbigail” hoor ik een stem achter mij. “Esther.” Glimlach ik. “Hey, ik heb wat voor je, maar nu niet. De bel is al 5 minuten geleden gegaan en echt we krijgen nu problemen als we te laat komen. Je weet hoe hij is.”
“Ja, maar ik ben jarig. Hij zal er mee moeten leven, zo niet? Zijn probleem!” Lachend komen we bij de klas aan. Esther klopt op de deur en ik doe hem ondertussen open en loop naar binnen. “Zo daar komen de laatkomers.” De leraar Aardrijkskunde kijkt ons veelbetekenend aan. “Sorry meneer, het is mijn schuld.” Ondertussen loop ik snel naar mijn plaats. “Wanneer ook niet?” Ik kijk hem even peilend aan, maar zie de pretlichtjes in zijn ogen. Ik slik snel een scherpe opmerking in. Hij vind het alleen maar grappig. “Het spijt mij vreselijk meneer.” Zeg ik poeslief met een sarcastische ondergrond. Er verschijnt een frons in zijn voorhoofd. "We gaan verder.” Ik glimlach. Zo die zaak is ook weer afgedaan!

“Abbigail! Wacht eens even. Wat loop je snel.” Ik kijk even om. “Sorry Mayah, maar ik moet echt naar huis. “Je bent jarig! Ga je het niet vieren.” Even kijk ik haar bedenkelijk aan. “Nee, dat heb ik nooit gedaan en nu ook niet.” Zeg ik vastbesloten. “Je neemt echt nooit iemand mee naar je huis hè? Is het nou zo erg, kom op zeg. We zijn je vrienden! Denk je nou echt dat we je laten stikken omdat je arm bent.” Ze kijk mij aan. “Het kan gewoon niet.” Zeg ik stroef. Er verschijnt een glimlach op Mayahs gezicht. “Een supriseparty! Bij mij thuis, volgende week vrijdagavond!” Dan kan ik mijn lachen niet inhouden en ik proest het uit. Wat beledigd kijkt ze mij aan. “Nou ja, ik organiseer ook eens iets zeg. Pff.” “Nee, ik vind het heel erg aardig en super leuk.” Hik ik. “Maar een supriseparty?” Ze kijkt mij aan of ik gek ben. “Ja?!” “Hoe kan dat nou, als je het net verteld hebt en jij moet slim zijn?” Eindelijk heeft ze het door en lacht mee. “Oké, niet slim bedacht, maar we gaan het wel doen. Je doet maar net of je van niets weet!” Knikt ze tevreden. Ik vind het allemaal best en laat het zo. Eigenlijk is het ook wel leuk dat ze dat voor mij wil regelen!
Al snel nemen we afscheid van elkaar. Zij moet een hele andere kant op dan mij en we staan al een tijdje stil op het kruispunt.

Eenmaal thuis kijk ik even op de klok, tijd om avondeten te maken. Snel ga ik aan de slag en terwijl dit zit te pruttelen op het vuur, doe ik even wat aan het huishouden. Aangezien mijn ouders het niet alleen kunnen doen, moet ik ze even een handje helpen. Zij werken ontzettend veel, om een beetje rond te komen.
Nadat ik met alles klaar ben plof ik op de bank neer met het bord eten. Net als ik de tv aan wil doen bedenk ik mij het pakje van mijn ouders. Ik haal het pakje op en kijk er even bedenkelijk naar. Het ziet er mooi uit, erg duur vooral! Langzaam maak ik het open, heel voorzichtig. Bang om het kapot te maken. Er zit een klein doosje in, die ik open maak. Met grote ogen kijk ik naar wat er in het pakje zit. Wat mooi, wat ontzettend mooi! Dit moest heel duur zijn geweest! Het is een gouden ketting, met daaraan een kruisje. Daarin zit een diamantje. Ik doe hem om mijn nek heen en pak het briefje dat erbij in zit.

’Hey lieverd. We hopen dat je het mooi vind.
Het kruisje staat voor Geloof. Hou het altijd bij je. We houden ontzettend veel van je en zullen dat ook altijd doen. Veel liefs, Je vader en moeder.’

Snel veeg ik een paar tranen weg die over mijn wangen lopen. Ze zijn ook zulke schatten! Het klinkt alleen wel dramatisch. Ik glimlach en bedenk mij om ook een briefje voor hen te schrijven. Voor als ze vanavond thuis komen... Ik kan het natuurlijk ook morgen zeggen, maar toch. Dan weten ze toch meteen dat ik het echt super vind!

’Lieve vader en moeder,
Ik ben er ontzettend blij mee en zal het altijd bij mij dragen.
Hou heel erg veel van jullie en hoop dat jullie dit vanavond nog lezen.
Ik spreek jullie morgen wel weer.
Liefs Abbigail.’

Nog even kijk ik in de spiegel naar mijn ketting. Hij is echt super mooi!
Na een halfuur bewonderend voor de spiegel gestaan te hebben, ga ik toch maar eens wat anders doen en pak er een boek bij.
Zoals altijd ga ik helemaal op in het boek, zodat ik amper let op wat er om mij heen gebeurd. Langzaam gaan de uren voorbij en het wordt later en later.
Opeens hoor ik een zacht gekraak. Zachtjes sta ik op en leg het boek naast mij neer. Elk geluidje ken ik in dit huis en dit is een geluid dat iemand hier in het huis is, maar dat kunnen mijn ouders niet zijn. Die zouden nog veel later thuis komen!

Liins schreef:

Ben heel benieuwd hoe dit verder gaat.
Fijne manier van leesstyl,
wel irritant dat er twee personages zijn, met nu haast twee dezelfde beginnen.. Maakt mij een beetje in de war.

Citaat:

Casey

Het lijkt uren te duren, voordat het busje tot stilstand komt. Al gauw wordt de deur van het busje open gegooid en word ik ruw naar buiten getrokken. Ik laat me verstijfd van angst meevoeren. Wanneer de blinddoek wordt afgehaald, sta ik in een redelijk grote ruimte. Het is ingericht als een ouderwetse huiskamer. Veel dingen zijn gemaakt van hout en ergens hoor ik het zachte knapperende geluidje van een haardvuur. In een soort gat in de vloer zijn, staan twee banken en een stoel. In een daarvan, zit een man. Zijn blik staat rustig en hij lijkt na te denken, terwijl hij starend mijn richting in kijkt. Ik voel me een beetje ongemakkelijk onder zijn blik. Achter mij hoor ik hoe de deur met een zachte klik sluit, waardoor wij met zijn tweeën over blijven. Nu pas lijkt hij echt te beseffen dat ik in de kamer sta. Hij glimlacht, waarbij zijn kleine grijze baard en snor een beetje bewegen. Met een gebaar maakt hij mij duidelijk, plaats te nemen op de bank tegenover hem. Een beetje ongemakkelijk loop ik er naartoe. Voorzichtig ga ik zitten, alsof het me veel moeite kost. Nog steeds is er niets gezegd en de stilte maakt mij een beetje ongeduldig. Wie is die man? Wat wil hij van mij? Wat doe ik hier? Allemaal vragen spelen er door mijn hoofd, maar ik durf er geen een te stellen. Bang voor iets wat ik van te voren niet aan kan zien aan komen. “Hebben ze je al verteld wat je hier doet?” doorbreekt hij de stilte en kijkt me met vriendelijke ogen vragend aan. Ik schud mijn hoofd, omdat ik bang ben dat ik geen stem heb. Hij knikt even en staat dan op. “Als eerste zal ik mij even voorstellen. Mijn naam is George Wilson, maar je kunt mij gewoon George noemen.” Ik wil mezelf ook voorstellen, maar dat wuift hij weg. “Ik weet dat je Casey heet en vandaag achttien bent geworden… Dat werd hoog tijd.” Hoor ik hem er vaag nog wat achteraan mompelen. Dan wendt hij zich weer tot mij. “De reden dat je hier bent is, omdat dit hier je werk zal zijn.” “Echt niet! Ik kan zelf heel goed beslissen…” weet ik eindelijk wat uit te brengen, maar hij reageert niet en praat gewoon door. “Vanaf dit moment zul je een fulltime spion zijn.” Even stopt hij en meteen grijp ik mijn kans om weer wat te kunnen zeggen. “Ik word helemaal geen spion. Wat is dit voor een tv-show!” roep ik kwaad. “Dit is geen tv-show.” Zegt hij rustig en kijkt mij daarbij aan. “Wat is het dan? Is het een live uitzending? Vinden jullie het leuk ofzo, om mensen een beetje voor schut te zetten!” zeg ik kwaad, vergetend hoe benauwd ik mij net nog voelde. Denken ze nou echt dat ik niet door heb dat ze een spelletje met mij kunnen spelen. Nou ik ga het ze betaald zetten. “Je bent niet op tv en dat kom je ook niet!” zegt hij scherp, waardoor ik mijn mond weer houd. Hij zucht een keertje en vervolgt weer zijn verhaal. “Al vanaf je geboorte is het bekend dat je spion zult worden. Je hebt het talent en de hersens ervoor.” “Maar dat betekend nog niet dat ik ook spion wil worden. Bovendien als het vanaf mijn geboorte al vast staat, waarom komen jullie er nu dan pas mee?!”



“Het was de bedoeling dat je hierop al veel eerder werd voorbereidt, maar door de omstandigheden is alles verandert. Ik laat je een filmpje zien van je pl… je ouders. Kijk maar.” Er zakt achter de man een scherm naar beneden, waarop een filmpje afspeelt.

‘lieve dochter, je zal het niet geloven maar jij bent uitgekozen voor een uitzonderlijk programma van de geheime dienst. Al vanaf je geboorte weten wij dat wij je kwijt zouden raken. Nu je achttien bent geworden is het zo ver. Je gaat een spion worden, verder weten wij er ook niet veel vanaf. Als de tijd er rijp voor is zal je gaan begrijpen waar dit allemaal om gaat. Je ketting is een aandenken aan ons en het zal je gaan helpen. Lieve schat, denk eraan dat wij altijd van je zullen houden wat er ook gebeurd. Voor ons ben en blijf je ons kind. Wij houden van je en doe alsjeblieft voorzichtig.’
Mijn moeder krijgt tranen in haar ogen, mijn vader troost haar en dan wordt het beeld zwart.

Zachtjes wrijf ik met mijn vingers langs mijn wang, ik wil niet huilen! De man kijkt mij aan en zegt zachtjes ‘Geloof je me nu?’ Ik verstrak mijn gezicht weer. ‘Het is nep, waarom moest het eigenlijk al eerder en is het niet gelukt dan he?’


“Daar kom je vanzelf wel achter, maar nu ben je daar nog niet klaar voor.” Zegt hij beslist. “En wie zegt…” Maar opnieuw word ik onderbroken. “Pete zal je je kamer wijzen, voorlopig heb je voldoende informatie.” Zegt hij, waarna hij de kamer uitloopt. Een beetje verbaasd blijf ik achter, maar al gauw gaat de deur open en komt er een man van gemiddelde leeftijd binnen, die mij naar mijn kamer brengt.

Een paar minuten later stap ik een luxe kamer binnen. Tevreden kijk ik om mij heen, ik word hier tenminste met stijl behandelt, denk ik met een voldane glimlach. Mijn blik valt op een groot hemelbed. “Daar kan ik wel mee leven.” Zeg ik zachtjes tegen mezelf en grinnik. De spanning vloeit een beetje van mijn schouders af. Ik weet niet wat ze van me willen, maar ik word in ieder geval nog een beetje goed behandelt. Tenminste als ze me ook nog normaal eten voorschotelen. Ik besluit maar een achter de deuren te kijken en kom tot de ontdekking dat het meer op een hotel lijkt. De kamer is voorzien van een ruime badkamer en er is ook nog een zitplaats met tv, waar heerlijke kussens op de grond liggen. Met een plof laat ik mij erop vallen en doe de tv aan. Ik zap een beetje rond, waarna ik blijf hangen op een muzieknummer. Zachtjes zing ik mee met het nummer, terwijl mijn ogen dichtvallen.

De volgende ochtend word ik pas laat wakker van een zacht kloppend geluid op de deur. Moe kijk ik om mij heen en herinner me wat er afgelopen nacht allemaal is gebeurt. Ik gaap even en kom voorzichtig overeind uit de kussen. Mijn spieren doen pijn en ik besef dat ik de volgende keer misschien beter gewoon in bed kan gaan liggen. Houterig kom ik overeind en loop naar de deur toe. Op een kier doe ik hem open, als ik de gang op kijk zie ik niemand. Dan valt mijn blik op een briefje dat onder de deur door is geschoven. Ik zucht even en pak hem dan op.
‘Ik hoop dat je goed uitgerust bent, maar zorg dat je aan het eind van de middag klaar staat’
Wat is dit nou weer voor grap? Denk ik een beetje gepikeerd over het feit dat ik hiervoor wakker ben geworden. Als ik op de klok kijk zie ik dat het al twee uur is en schrik op. Dat betekend dat ik nog maar twee uur heb ongeveer! Ik wil tenminste niet te laat zijn, wie weet doen ze me wat aan. Helemaal in paniek ren ik door de kamer op zoek naar mijn tas, maar het duurt even voor ik besef dat ik die niet heb. Trillend laat ik me op de grond zakken en begin zachtjes te huilen. Waarom moeten ze mij ontvoeren? Wat willen ze van mij? Geen moment overweeg ik dat ze echte en spionne van mij willen maken.

Het duurt een tijdje voordat ik mezelf weer bij elkaar heb. Met mijn handen veeg ik de tranen van mijn gezicht. Tranen zullen mij hier ook niet uit helpen. Misschien hebben ze in de kast nog wat kleren hangen. Al een beetje vrolijker loop ik naar de kast en schrik als ik die open trek. De hele kast hangt vol met kleren… Vol met mijn kleren. Een grijns verschijnt er op mijn gezicht, maar die verdwijnt als ik merk dat het lang niet al mijn kleren zijn.

Om een uur of vier wordt er op mijn kamerdeur geklopt. Intussen heb ik me omgekleed en heb een zomersjurkje aangetrokken. Even haal ik diep adem, om mezelf goed onder controle te hebben. Dan stap ik naar de deur en doe die zo nonchalant mogelijk open. Voor mij staat een jongen van een jaar of twintig. Meteen valt mijn blik in zijn bruine ogen. Zijn donkere haar zit in een warrige stijl, maar het staat hem wel. Ik schat dat hij maar een klein beetje groter is dan mij. Het duurt even voordat ik door heb dat hij mij vreemd aankijkt. “Wat?” vraag ik, terwijl zijn blik mij van top tot teen onderzoekend aankijkt. “Dit meen je toch niet hè?” zegt hij, waarbij onze blikken elkaar kruizen. “Wat meen ik niet. Waar heb je het in vredesnaam over!” roep ik uit en kijk hem vragend aan. “Die kleding.” Zegt hij, waarna mij pas opvalt dat hij sportkleding aan heeft. Wat hem trouwens heel goed staat. “Wat is er mis met dit jurkje?!” roep ik een beetje kwaad en verontwaardigd uit. “Heb je niet iets wat gemakkelijker zit?” vraagt hij dan een beetje ongemakkelijk. “Dit zit heerlijk en loop niet zo te zeuren.” Zeg ik en loop de kamer uit, terwijl ik de deur met een knal dichtgooi. “Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb.” Zegt hij, maar ik schenk er geen aandacht aan. Ik been al de gang uit, maar kijk verbaasd om als hij blijft staan. “Wat nu weer?” zeg ik geïrriteerd. “We moeten die kant op.” Zegt hij en wijst naar de trap aan de andere kant van de gang. “Dat wist ik wel.” Zeg ik en loop gauw langs hem heen. Wat is dat voor een stuk onbenul! Wie denkt hij wel niet dat hij is? Ik merk niet eens dat hij mij met een verbluft gezicht nakijkt en me dan snel hoofdschuddend achterna komt.

Abbigail

In de auto moet ik weer naast Jonathan en Nathaniël zitten. Mijn armen beginnen zeer te doen. Het zit niet lekker, maar ik zeg maar niets meer. Ik blijf maar voor me uit kijken. Langzaam komen de tranen weer opzetten en nu kan ik het niet droog houden al probeer ik het tegen te houden. Een voor een rollen ze over me wangen zonder geluid te maken. Ik merk dat die Nathaniël me even aankijkt en over mijn hoofd een seintje geeft aan Jan, de twee mannen voor hebben het ook al door. Die achter het stuur zit en duidelijk de leiding heeft neemt weer het woord. Al verwacht ik duidelijkheid, er komen alleen maar nog meer vragen in mij op. “Abbigail, het is niet wat je denkt.” Even is het stil en dan gaat hij verder. “Het kon niet op een andere manier, maar we hopen je snel duidelijkheid te geven. Je bent namelijk uitgekozen voor een speciale missie. Je pleegouders weten ervan. Nu kunnen we het niet allemaal vertellen, maar snel zal je duidelijkheid krijgen.” Het is weer stil. Hoezo pleegouders? Er borrelt een angstig gevoel in mij op. Wat weten zij wat ik niet weet?
“Als je nu eindelijk rustig wilt blijven, halen we het touw weg.” Ik knik alleen maar en Nathaniël haalt de touwen weg. Ik wrijf even over de pijnlijke plekken. Ze hadden het goed vastgeknoopt, het worden vast blauwe plekken. Ik zucht even opgelucht. “Moet je geen dankjewel zeggen?” Nathaniel weer. “Ik moet dankjewel zeggen? Doe alsjeblieft normaal, ik vroeg niet of jullie mij wilden ontvoeren en vast wilde maken. Dus droom maar lekker verder vent.” Vernietigend kijk ik hem aan. Eigenlijk wil ik hem geen blik waardig gunnen, dus snel kijk ik weer voor mij uit. Naast mij hoor ik zacht gegrinnik. Blijkbaar vind hij het wel grappig, al snap ik niet waarom. “Nathaniël.” Klinkt het dreigend van voren. Waarna hij zijn mond gelukkig houdt.
Na enige tijd zwijgend in de auto te zitten worden mijn ogen zwaar. Heel langzaam val ik in slaap.
“Abbigail wakker worden!” “Doornroosje, moet de prins je een kus geven voordat je wakker word? Langzaam word ik wakker, maar houd mijn ogen nog even dicht.
“Oké, ik heb je gewaarschuwd.” Ik hoor hem het zo overdreven zeggen. Hij moet weten dat ik eigenlijk al wakker ben. Langzaam komt Nathaniël naar mij toe met zijn gezicht. Net voordat hij er is, geef ik een fikse elleboog in zijn maag. “Oef.” Hoor ik hem mompelen en aan de andere kant van me zit Jan te lachen. “Eigen schuld ook.” Antwoord hij.
“We zijn er binnen 5 minuten.” Hoor ik de chauffeur zeggen, waarvan ik nog steeds de naam niet weet. Nu komt er vast meer duidelijkheid! Of is het allemaal maar een smoes en gaan ze wat met me doen? Ze lijken niet echt professioneel. Zou het de eerste keer zijn dat ze dit doen? Maar wat ik vooral wil weten is waarom! Die Nathaniël kan misschien wel vrolijk doen en ontzettend irritant, maar misschien willen ze mij gewoon op mijn gemak laten voelen. Laten denken dat het niet zo erg is wat ze gaan doen. Even gaat er een koude rilling over me heen. Misschien kom ik er snel achter.

Ik kijk uit het raam en zie een groot gebouw voor me, maar veel wijzer word ik er niet van.
Ondertussen stapt iedereen uit inclusief ik. Ik bedenk even of ik weg ga rennen, maar dit had waarschijnlijk toch geen zin. Ik weet niet eens waar ik ben. Ook ben ik toch nieuwschierig wat er komen gaat. Net op het moment dat ik op mijn beide voeten op de grond sta, word ik door Nathaniël en Jan vastgepakt. “We zijn niet zo dom als jij denkt hoor. Ik zag je wel kijken.” Zegt Nathaniël deze keer zonder spottend te kijken. Peilend kijk ik hem aan, wil wat zeggen, maar houdt uiteindelijk toch maar mijn mond. Zijn blik zegt al genoeg en daar heb ik geen zin in.
Tussen Nathaniël en Jan loop ik mee naar binnen. We lopen door allemaal gangen. In het begin houd ik bij hoe we lopen. Je weet maar nooit! Maar al snel stop ik er mee, het heeft toch geen zin. Opeens staan we stil voor een grote deur. Vragend kijk ik naast me, maar niemand zegt wat. De man die achter het stuur had zat klopt op de deur en loop daarna naar binnen. Binnen een paar minuten komt hij weer naar buiten en knikt, ze brengen mij naar binnen en gaan meteen daarop weg. Verbouwereerd kijk ik ze na. Laten ze me gewoon achter? Ik kijk de kamer rond. Het is een grote kamer en het ziet er heel sjiek uit. Ik loop naar een van de banken toe die en ga er maar op zitten. Opeens zie ik een man in een van de stoelen zitten. Met een gil spring ik op. “Rustig maar.” Hij kijkt me vriendelijk aan. Er staat een lach op zijn gezicht. “Je dacht: Ik zie niemand en ga er maar bij zitten?” Ik knik. “Mijn naam is George Wilson, maar je kunt mij gewoon George noemen en jij bent Abbigail nietwaar?” Ik trek mijn wenkbrauw op. “Ja.” Antwoord ik kort. “Je zegt ook niets te veel.” Reageert hij na een tijdje. Langzaamaan begin ik ongeduldig te worden. “Waarom zou ik, doet u ook niet.” Peilend kijk ik hem aan. “Je hoeft geen u te zeggen, dat klinkt zo oud! Ik zal je wat gaan vertellen wat je duidelijkheid zal geven. Vanaf je geboorte ben je al uitgekozen... als spion.” Even is hij stil en kijkt me aan. Strak kijk ik terug. Moet ik dit geloven? Alsjeblieft zeg, de slapste smoes dat ik ooit heb gehoord. Is dit een grap of zo? Misschien droom ik wel, een hele slechte droom. Ik word vast zo wakker. “Je gelooft me zo te zien niet, maar ik zal het je uitleggen. Bij wie je nu woont zijn je pleegouders, ze konden dit nooit aan je vertellen door omstandigheden. Ze wisten dat je opgehaald zou worden, zodra je achttien werd. Je hebt alle kwaliteiten om een spion te worden en dat heb je niet van een vreemde. Maar dit is voorlopig genoeg om te weten.” “Vind je dit grappig? Mij zomaar uit mijn huis halen en zeggen dat mijn zogenaamde ‘pleegouders’ dit wisten? Zoek alsjeblieft een leven zeg.” Ik begin aardig pissig te worden. Het kan me ook niet schelen wat er kan gebeuren of hoe ik me gedraag!
Strak kijkt hij me aan.

Zonder wat te zeggen drukt hij op een knopje waardoor er een scherm uit het plafond naar beneden zakt. Als hij op een knopje drukt verschijnen er twee mensen, mijn ouders.

‘Hoi Lieve schat, je zal het wel raar vinden en ons niet geloven. Maar wat deze man zegt klopt allemaal. Wij zijn niet je echte ouders, wij zijn je pleegouders. Vanaf je geboorte was al duidelijk dat jij bij de geheime dienst zou gaan. Je hebt alle kwaliteiten en het zit in je bloed. De tijd is omgevlogen en nu is het tijd voor jou om een nieuw pad in te gaan. Aan het eind zullen we je vast niet meer herkennen en…’

Ik zie dat mijn vader het gesprek overneemt.

‘Het wordt je moeder even teveel. Meid, denk eraan dat wij altijd van je blijven houden en elke dag zullen we aan je denken. Je bent misschien niet onze biologische dochter, maar voor mij, ons ben je ons dochter. Wij geloven in je en nog een ding, de ketting die wij je hebben gegeven is heel belangrijk. Hierdoor zal je veel dingen te weten komen. Succes en hopelijk zien we je weer!’

Ze geven een zoen in de lucht en daarna wordt het beeld zwart. Ik laat mijn vingers over de ketting gaan en slik met moeite de tranen weg. ‘Dit is gewoon nep, dat kan niet anders!’ Mompel ik. “Je zal me moeten geloven. Er is nog een meisje hier en samen met haar ga jij je voorbereiden.”
“En als ik dat niet wil?”
“Je zal wel moeten. Al snap je het nu niet en vind je me maar een gestoorde gek, wat ik trouwens wel zie. Toch zal je me later snappen, als de tijd er rijp voor is.”
“Het zal wel.” Mompel ik.
“Nathaniël kom haar maar ophalen en breng haar naar haar kamer!” Nathaniël komt de kamer binnen. Blijkbaar verwachtte hij dit al. Ik word naar een kamer gebracht. .
Vlak voordat de deur achter mij dicht word gedaan hoor ik hem nog mompelen. “Het zal nog een lange weg zijn met die twee. Ze hebben het ook niet van een vreemde.” Even kijk ik om, maar de deur wordt al gesloten.
Waar zou hij het over hebben? Is het dan toch geen grap?
Wanneer ik mij bewust word van de kamer worden mijn ogen groot. Wat een grote kamer! Het lijkt op een huiskamer. Ik loop door naar een deur, daarachter zit nog een grote kamer met een 2 persoonsbed. Ze overtreffen zichzelf wel! Achter de 3e deur zit een badkamer, compleet met ligbad. Ik loop naar een laatste deur en doe hem open. Een kast vol met kleren. Ik kende bepaalde kleren, die zijn van mij. Maar hoe komen ze daar? En van wie zijn die andere kleren? Ik haal een setje sportkleding eruit waar het prijskaartje nog aan zit. Blijkbaar hebben zie die voor mij gekocht, ik zou ze in ieder geval precies passen. Ook staan er onderin de kast allerlei schoenen, maar 1 paar herken ik. De rest zien er allemaal nieuw uit. “Vaag.” Mompel ik. Na alles uitvoerig bekeken te hebben doe ik de kast dicht en zoek mijn bed op, ondertussen ben ik bekaf. Even kijk ik vol ongeloof naar een groot hemelbed, net was hij mij helemaal niet opgevallen! Ik weet niet wat ze van mij willen, maar op deze manier houd ik het hier wel een paar daagjes uit.