Geplaatst Hee Bokkers!
Al vanaf klein meisje af aan schreef ik verhalen.
Toen ik naar de middelbare school ging is dit gestopt, tot ik een paar maanden terug opeens een idee kreeg waardoor ik weer begonnen ben.
Ik wil namelijk graag proberen om mijn fotografie te combineren met een echt (sprookjes)verhaal.
En zo gebeurde het, ik heb een aantal verhalen geschreven en ook al een paar bijpassende foto's gemaakt.
Dit verhaal is het eerste verhaal wat helemaal af is, verhaal én foto's.
Uren van voorbereiding zit hierin: het bedenken van het verhaal, het schrijven,
het zoeken van bijpassende modellen, de kleding, de fotoshoot zelf en natuurlijk de nabewerking.
Ik ben heel erg benieuwd wat jullie ervan vinden.
Als dit aanslaat wil ik tijdschriften gaan benaderen en/of er een sprookjesboek van laten uitgeven
Al vanaf klein meisje af aan schreef ik verhalen.
Toen ik naar de middelbare school ging is dit gestopt, tot ik een paar maanden terug opeens een idee kreeg waardoor ik weer begonnen ben.
Ik wil namelijk graag proberen om mijn fotografie te combineren met een echt (sprookjes)verhaal.
En zo gebeurde het, ik heb een aantal verhalen geschreven en ook al een paar bijpassende foto's gemaakt.
Dit verhaal is het eerste verhaal wat helemaal af is, verhaal én foto's.
Uren van voorbereiding zit hierin: het bedenken van het verhaal, het schrijven,
het zoeken van bijpassende modellen, de kleding, de fotoshoot zelf en natuurlijk de nabewerking.
Ik ben heel erg benieuwd wat jullie ervan vinden.
Als dit aanslaat wil ik tijdschriften gaan benaderen en/of er een sprookjesboek van laten uitgeven
Het verhaal:
De vloek van Atoem
De zon kwam langzaam op in Al Barah, een klein dorpje aan de Egyptische rivier de Nijl.
Terwijl de dorpelingen nog lagen te slapen keek Aïsi vanuit de Godenwereld naar beneden. Haar hart maakte een klein sprongetje omdat ze wist dat ze vandaag weer zou afdalen naar de mensenwereld. Hoewel deze bezoeken aan de mensen strikt verboden waren, deed Aïsi het toch. Ze vond het heerlijk om te zien wat de dorpelingen op een dag doen, wat ze beleefden en wat ze bezighoud in het menselijk leven.
Opeens hoorde ze een harde stem achter zich en ze schrok. “Aïsi!” Het was haar vader, de Zonnegod Atoem. Aïsi draaide zich om en keek hem aan. “De zomer komt eraan, de kracht van de zon is vandaag sterker dan normaal, ik moet de avondzon in de gaten houden zodat ik de zon in de ochtend beter kan laten opkomen.”
Aïsi knikte. “Ik wil dat jij op het rijk hier past, jij bent tot slot van rekening mijn dochter en zo ook een godin van de zon.” Hij gaf zijn dochter een knipoog en verdween.
“Ah nee hè?” zuchtte Aïsi geërgerd. Ze was juist van plan om vandaag weg te gaan! Toen bedacht ze dat haar vader waarschijnlijk de hele dag en nacht weg zou blijven, dus als ze het slim aanpakte had niemand door dat ook zij er vandaag niet was. Ze ging naar haar neef Hori en zei dat haar vader haar had gevraagd wat belangrijke klusjes voor hem te doen. Ook vroeg ze of hij in de tijd dat zij weg was op het rijk wilde letten. Hori stemde daarmee in waardoor Aïsi zonder problemen naar de mensenwereld kon gaan.
Ze haastte zich naar een plek in de schaduw waar niemand haar zou zien en maakte zich klaar om af te dalen naar het dorpje Al Barah. Ze sloot geconcentreerd haar ogen en ademde diep in en uit. Ze voelde dat ze warmer werd, alle cellen in haar lichaam begonnen steeds sneller te bewegen. Ze zette een stap naar voren, uit de schaduw. Op het moment dat de zon Aïsi’s lichaam aanraakte, veranderde ze in een zonnestraal en liet zich meevoeren door de kracht van de zon naar beneden, naar de mensenwereld.
Daar daalde ze neer, net buiten het dorp zodat niemand kon zien hoe Aïsi weer veranderde in een meisje zodra de zonnestraal de grond raakte. Ze streek haar jurk glad en wandelde zo normaal mogelijk het dorp in op weg naar de steensmid. Bij elke stap dat Aïsi zette voelde ze vlinders in haar buik. Ze had namelijk een speciale reden om naar de smid te gaan, en die reden was de liefde. Een paar weken terug had Aïsi een jonge man leren kennen en ze werden smoorverliefd op elkaar. Madu, de oudste zoon van de steensmid, werkte bij zijn vader in de ambacht. Het zou niet lang duren of hij zou zijn vader vervangen en zelfstandig de belangrijke taken van een steensmid uitvoeren. Madu wist niet dat Aïsi de dochter van de Zonnegod Atoem was, bij de eerste ontmoeting had ze gezegd dat ze de dochter was van de mandenmaker en hij had haar geloofd.
Aïsi voelde zich rot dat ze niet eerlijk tegen haar geliefde kon zijn. Maar ze moest wel! Als hij eens wist dat zij een godin was zou dat hun hele relatie veranderen, en wat als haar vader erachter zou komen… Een rilling ging over haar rug. Lang kon ze daar niet meer over piekeren, in de verte zag ze Madu al bezig om een voorwerp uit een grote steen hakken. Ze glimlachte en ging sneller lopen. Opeens keek Madu op en toen hij Aïsi zag liet hij zijn gereedschap uit zijn handen vallen, rende op haar af en tilde haar van blijdschap in de lucht. “Aïsi meisje, wat heb ik je gemist!” fluisterde hij in haar oor en gaf haar een zoen op haar lippen. “Ik jou ook!” antwoordde ze en toen Madu haar weer neerzette op de grond pakte ze zijn hand vast. “Als je klaar bent met werken, zullen we dan een wandeling maken?” Ze keek hem smekend aan. “Ga maar jongen.” hoorden ze opeens een stem achter hen zeggen. Het was Madu’s vader die wel gezien had hoe verliefd die twee op elkaar waren. “Dank u vader!” zei Madu blij. “Wacht even Aïsi, ik moet je iets laten zien.” Madu liep weg en snel kwam hij terug, gekleed in prachtige kledij. Aïsi kon haar ogen niet geloven. “Wat ben je mooi!” zei ze en keek hem verliefd aan. “Nu ben ik klaar om met mijn prachtige en lieve vriendin een wandeling te maken.” Lachte hij en nam hij haar hand weer in de zijne.
Zo liepen ze door het dorp naar de rand waar de huisjes stonden van de boeren. Hier konden ze ongestoord alleen zijn.
Wat Madu en Aïsi niet wisten was dat Aïsi’s neef Hori ondertussen een probleem had gekregen in de Godenwereld en naar haar op zoek was. Toen hij haar niet kon vinden had hij geen andere keus dan Atoem om hulp te vragen. Toen Atoem hoorde dat Aïsi niet op het rijk paste maar dat ze Hori voor die taak had gevraagd, werd hij heel boos.
Vanuit de Godenwereld zocht hij zijn dochter en toen hij zag dat ze op de mensenwereld was samen was met een mensenjongen werd hij nog kwader. Hij bulderde haar naam, “AÏSI!” Daarna liet hij de zon een paar seconden ophouden met branden. Opeens werd het pikkedonker op aarde. Met een schrok stond Aïsi op en zei met trillende stem: “Het spijt me Madu, ik moet echt weg!” Ze liet Madu stomverbaasd achter en rende zo hard ze kon weg door het donker en verstopte zich achter een boerenhuisje. Ze wachtte tot haar vader de zon weer liet schijnen en wilde zich weer als een zonnestraal omhoog laten voeren naar de Godenwereld. Maar het was al te laat. Atoem was zelf naar beneden afgedaald en toen de zon weer begon te schijnen stond hij opeens vlak voor zijn dochter. Aïsi begon te huilen. "Het spijt me zo erg, papa! Ik beloof dat ik nooit weer af zal dalen naar de mensenwereld!” Zonder een woord te zeggen pakte hij zijn dochter bij de bovenarm en liep met grote passen naar de plek waar Madu achter was gebleven. Madu schrok heel erg toen hij de grote man aan zag komen met een huilende Aïsi naast zich. Voordat Madu ook maar iets kon zeggen sprak Atoem hem al toe: “Dus jij bent verliefd op mijn dochter? Dat zal ik in geen duizend jaar goedkeuren!” Hij keek Madu zo kwaad aan dat Madu begon te trillen op zijn benen. “Je zult haar nooit, maar dan ook nooit meer zien.” Atoem sloot zijn ogen en met een hele zware stem mompelde hij een paar zinnen.
“Papa nee! Alstublieft! Dit kunt u niet doen!” huilde Aïsi die precies wist wat haar vader aan het doen was. Ze probeerde uit alle macht haar arm los te trekken uit zijn harde greep, maar het had geen zin, haar vader was te sterk. Toen Atoem zijn ogen weer open deed voelde Madu zich opeens heel duizelig worden. “Aïsi!” riep hij nog waarna het zwart voor zijn ogen werd en hij op de grond viel. “Madu! Madu!” gilde Aïsi maar haar vader trok haar weg en nam haar weer mee naar de Godenwereld. Toen Madu weer bij kwam was er niemand te bekennen, wankelend kwam hij overeind en riep nog een paar keer Aïsi’s naam. Met tranen in zijn ogen keek hij om zich heen en diep in zijn hart was hij bang dat hij haar nooit meer terug zou zien.
In de godenwereld zat Aïsi op de grond met haar handen voor haar gezicht. De woorden van haar vader galmden in haar hoofd: “Je moet eens leren van je fouten Aïsi! Dit keer ben je te ver gegaan en daar moet je nu voor boeten. Ik heb een vloek over die mensenjongen uitgesproken waardoor hij geen normale jongen meer is. Elke avond als de zon onder gaat zal hij veranderen in een Sfinx en na een aantal jaar zal hij volledig in een stenen sfinx veranderd zijn.” Hoe Aïsi ook had gesmeekt de vloek ongedaan te maken, haar vader had niet naar haar willen luisteren. “Maar is er wel een manier om de vloek te doorbreken?” snikte ze toen ze door had dat haar vader de vloek niet wilde opheffen. Haar vader had een gemene glimlach gekregen en gezegd: “Ja, door de prinses van Eqypte aan mij op te offeren.” Hij wist dat dat bijna onmogelijk was.
Die nacht veranderde Madu voor de eerste keer in een sfinx. Hij had het uitgegild van paniek en ongeloof maar er was niks wat hij ertegen kon doen. Uitgeput viel hij uiteindelijk in een korte slaap en daar zag hij het gezicht van zijn geliefde Aïsi. In die droom riep hij naar haar maar hij kon niet bij haar komen, zijn voeten waren veranderd in harige poten en hij wist niet hoe hij die moest bewegen. Opeens hoorde hij de stem van Atoem die tegen Aïsi aan het praten was. Hij hoorde het niet helemaal goed, stukken van zinnen vielen weg. “—moet je voor boeten… – vloek over mensenjongen… – sfinx bij zonsondergang… – prinses van Egypte offeren… –“
Met een schok werd Madu wakker en keek verbaasd om zich heen. De zon was opgekomen en hij zag dat hij gewoon een normale jongen was. Hij had dit toch niet allemaal gedroomd? Zijn hand ging langzaam naar zijn hoofd die erg veel pijn deed. Toch ging hij die dag aan het werk. Maar ook die nacht gebeurde het; zodra de zon onder ging veranderde het lichaam van Madu in het lichaam van half mens, half leeuw. Madu had gehuild en geschreeuwd en besefte dat dit geen droom was. Hij herinnerde zich de droom van de nacht ervoor en hoorde de woorden: ‘vloek over mensenjongen...’ die jongen.. dat was hij! Madu merkte dat hij niet goed meer kon ademhalen, zo bang voelde hij zich. Toen vermande hij zich en probeerde de rest van de droom te herinneren. ‘Sfinx bij zonsondergang, prinses van Eqypte offeren…’ Dat was het! De manier om de vloek te doorbreken! Hij moest de prinses offeren… Een koude rilling ging over zijn rug. Nee, dat zou hij nooit kunnen. En daarbij: de prinses is een onschuldige jonge vrouw! Madu zette de gedachte om de prinses te ontvoeren en op te offeren van zich af. Dan maar elke nacht dit verschrikkelijke wezen worden! Maar Aïsi… hoe gaat eigenlijk het met haar? Hoe kunnen ze nou ooit op deze manier samen zijn? “Ze komt bij me terug en dan komt alles goed.” zei hij hoopvol tegen zichzelf.
Vele maanden gingen voorbij zonder dat Madu Aïsi gezien had en hij merkte dat hij steeds stroever begon te bewegen. Hij wist dat hij uiteindelijk helemaal niet meer zou kunnen bewegen en zou veranderen in steen. Ook merkte hij dat hij steeds minder zichzelf was, het leek alsof hij een ander mens werd door de vloek. Op een nacht toen hij voor de zoveelste keer veranderd was in een sfinx en ziek werd van het gemis naar Aïsi, nam hij de beslissing: Hij zou de prinses ontvoeren en opofferen zodat hij nooit meer in een sfinx hoefde te veranderen en hij op zoek kon gaan naar Aïsi! Hij begon een plan te bedenken…
De dag van de ontvoering was aangebroken. Madu voelde zich zenuwachtig maar was vastberaden het plan door te zetten. Hij had alles geregeld, dit kon niet mislukken. Hij liep naar buiten, gekleed in een pak die Egyptische ruiters altijd aanhadden. Een prachtig wit paard stond vastgebonden aan een lang touw, het dier had al een zadel op en een hoofdstel om. Madu wist dat het jaarlijkse festival er bijna aan zat te komen, dus hij zou niet opvallen als hij met zijn paard dicht bij het koninklijke paleis zou rijden. Hij moest opschieten, de prinses zou bijna aan haar dagelijkse wandeling toe zijn.
Met bonzend hart reed Madu naar het paleis. Even had hij nog getwijfeld om het hele plan af te blazen maar een stemmetje in hem zei dat hij door moest gaan. In de verte zag hij de hoge torens, hij was er bijna. De prinses zou nu bijna het weggetje inlopen die ze elke dag bewandelde wist Madu, die haar vaak bespioneerd had. Hij zette zijn paard in galop en al snel zag hij in de verte het gestalte van de prinses. Tijdens haar dagelijkse wandeling dicht bij het paleis had de prinses geen wachters bij zich waardoor Madu vrij spel had om de prinses mee te lokken. Vlak bij de prinses zette Madu zijn paard tot stilstand. Een beetje geschrokken maar ook nieuwsgierig keek de prinses omhoog naar wie er op het mooie paard zat. Madu, gekleed in zijn pak boog zijn hoofd. “Mijn prinses,” begon hij, “heeft u ook zoveel zin in aankomend festival?” De prinses glimlachte naar hem. “Zeker dappere ridder!” was haar antwoord. Op het festival reden alleen de dapperste ridders mee en de prinses dacht dat Madu één van hen was. Langzaam begon ze het witte paard over zijn hals te aaien. “Als u wilt mag u wel even op zijn rug zitten.” zei Madu tegen de prinses. “O dat is erg aardig van u maar dat kan ik niet doen, het is uw paard.” antwoordde de prinses. Maar Madu haalde de prinses toch over voor een kort ritje. Hij stapte af en hielp de prinses in het zadel. Toen pakte hij de teugels en begon het paard te leiden zodat de prinses niks in de gaten zou krijgen. Madu leidde het paard met de prinses erop naar een plekje die net buiten het zicht van het kasteel lag en zette het paard stil. “Heel erg bedankt voor dit ritje, ik moet nu echt weer terug naar het kasteel.” bedankte de prinses hem en ze hoopte dat hij haar zou helpen om van het paard af te stappen. Op dat moment greep Madu zijn kans, zo snel hij kon liet hij de teugels los en met een krachtige sprong belandde hij op de rug van het paard, vlak achter de prinses. Hij griste de teugels uit haar handen en spoorde het paard krachtig aan tot een snelle galop. “Wat doet u nu?!” gilde de prinses geschrokken uit. Maar Madu gaf geen antwoord en galoppeerde zo snel als de wind de grote woestijn in waar niemand ze zou vinden.
Of
Vanuit de Godenwereld keek Aïsi lijdzaam toe, dit is niet goed, dit is niet wie haar geliefde is! Dit mag haar vader niet doen, door haar schuld zullen straks twee onschuldige slachtoffers vallen, want haar vader zou Madu nooit laten gaan wist ze. Ook al zou de vloek van de jongen opgeheven worden, haar vader zou Madu nooit met rust laten. Aïsi besloot dat het beste wat ze nu kon doen, was voorkomen dat Madu de prinses naar een offerplek zou brengen.
Het was een verre reis die Madu moest maken met de prinses naar de offerplek. “Waar breng je me toch heen?” Had de prinses verscheidene keren gevraagd maar Madu had daar geen antwoord op gegeven. Hij had één doel voor ogen en daar moest hij zich mee bezig houden. Dus reden ze steeds dieper en dieper de woestijn in. Overdag liepen ze zo lang en zo ver mogelijk, maar wanneer de zon bijna onder was stopten ze en bond Madu de prinses met touwen vast. Madu wist dat wanneer de zon onder zou gaan, hij weer zou veranderden in een sfinx. Omdat hij niet wilde dat de prinses zag wat voor vreselijk wezen hij ‘s nachts was, ging hij zelf een stuk verderop overnachten en liet hij het paard bij de prinses achter zodat ze niet alleen zou zijn.
Op de derde nacht kon Aïsi het niet langer meer aanzien en ondanks dat haar vader haar strikt had verboden Madu ooit weer te zien, daalde ze af naar de mensenwereld. Dicht bij de plek waar Madu, de prinses en het paard sliepen. Zo zachtjes mogelijk sloop ze naar Madu en ze kreeg een brok in haar keel toen ze haar geliefde zag liggen; de jongen die half leeuw, half mens was. Tranen prikten in haar ogen, dit was allemaal háár schuld!
En ze zou ervoor zorgen dat zij het ook weer ging oplossen. Voorzichtig legde ze haar hand op het hoofd van Madu, het enige wat niet veranderd was in een leeuw. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich op wat ze Madu wilde vertellen in zijn droom. “Madu lieveling, het spijt me zo erg voor alles wat er is gebeurd. Het is allemaal mijn schuld geweest. Laat het mij ook alsjeblieft oplossen. Ga niet door met deze reis, laat de prinses gaan…” Ze haalde haar hand langzaam van zijn warme hoofd af en ze voelde dat haar vingers tintelden. “Het spijt me.” fluisterde ze nogmaals en kuste hem zachtjes op zijn voorhoofd.
Ditzelfde deed Aïsi bij de prinses, ze legde haar hand op het hoofd van het meisje en vertelde haar in haar droom dat ze haar touwen los kon wringen. Daarna moest ze ontsnappen op de rug van het paard.
Om er zeker van te zijn dat de prinses veilig kon ontsnappen zag Aïsi geen andere mogelijkheid dan gebruik te maken van haar krachtigste gave als godin zijnde: Veranderen van gedaante.
Ze liep naar het witte paard toe en sneed de touwen door en joeg het beest weg zodat het zijn weg uit de woestijn kon vinden en naar huis kon gaan. Vervolgens veranderde Aïsi van gedaante: van godenmeisje in het witte paard, en nam zijn plaats in.
Kort daarna werd de prinses met een schrik wakker over wat ze zojuist gedroomd had. Ze keek om zich heen maar zag niemand anders dan het witte paard. “De touwen, zou het echt---“ dacht de prinses en strekte haar armen voor zich uit. Ze begon met haar polsen te draaien en warempel! Na een paar pogingen kwam het touw al losser te zitten. Ze bevrijdde haar handen uit de touwen en maakte daarna de andere touwen bij zichzelf los.
Snel stond ze op en keek bang om zich heen. Wat als ze teveel lawaai maakte en ze gesnapt zou worden? Ze haastte zich naar het paard en maakte ook zijn touwen los. Ze had geen tijd om hem op te zadelen dus besloot ze met alleen een halster en een touw weg te rijden. Ze nam een krachtige sprong en zo lukte het haar om op de rug van het paard te klimmen.
Zachtjes klakte ze met haar tong om weg te rijden, niet wetend dat dit niet hetzelfde paard was waar ze daarvoor op gezeten had.
De prinses had geen idee welke kant ze op moest, maar tot haar ongeloof leek het alsof het paard dat wél wist! Dus boog ze voorover en fluisterde in het oor van het paard: “Alsjeblieft, breng me in veiligheid!” En dat was ook precies wat Aïsi ging doen. Zo leidde ze de prinses weg van Madu en weg van de offerplaats.
Maar niet lang daarna werd ook Madu wakker. Was dat Aïsi waar hij over gedroomd had? Wat is haar schuld? Dat hij elke nacht veranderd in een monster? En waarom, de prinses.. laten gaan? Met een brul stond hij op. Niks de prinses laten gaan! Dit is de enige manier om weer normaal te worden! De enige manier om weer samen te kunnen zijn, Aïsi en hij hoorden bij elkaar, hij zou voor altijd van haar houden!
Snel rende hij naar de plek waar hij de prinses en het paard vastgebonden had voor de nacht. Toen hij merkte dat de prinses ontsnapt was kreeg hij een waas voor zijn ogen van woede. Ze snel zijn leeuwenpoten konden rennen, rende hij achter de hoefafdrukken van het paard aan.
Ondertussen had Aïsi een andere weg gekozen en zocht een oase op om te rusten, ze wist dat door de bomen en het water haar vader haar minder snel zou ontdekken. De prinses was dankbaar om uit de dorre woestijn te zijn en ging naar het meer om water te drinken en zich te wassen. Het verbaasde haar dat het paard haar zo goed in de gaten hield, het leek zelfs wel of hij haar wilden beschermen. Ondanks dat ze zich nog wel angstig voelde, voelde ze nu ook hoop dat ze bijna in veiligheid zou zijn. Ze keek naar haar spiegelbeeld in het water en schrok van hoe vies ze eruit zag. Snel maakte ze een kommetje van haar handen en schepte zo wat water en wreef dat over haar zanderige gezicht.
Wat de prinses en Aïsi niet wisten was dat Madu de voorsprong van het stel ingehaald had en ook bij de oase was aangekomen. Als een echte leeuw sloop hij door de rijen bomen op zoek naar de prinses. Opeens zag hij haar zitten bij de waterkant en hij voelde dat hij zichzelf niet meer kon beheersen. Hoe durfde ze om bij hem weg te rennen? Wist ze niet wat voor vreselijk leven hij had? Zie haar dan nu ook daar zitten, ze heeft alles wat ze hebben wil! En hij? Hij heeft niks. En hij zou ervoor zorgen dat zij ook niks meer zou hebben. Madu dacht niet meer aan de offerring, hij sloop op zijn buik door het gras, klaar om de aanval in te zetten. Net toen de prinses haar handen weer wilde vullen met water spande Madu al zijn spieren aan en dook met een luide brul op haar af, klaar om haar te verwonden. De prinses schrok en viel achterover, haar armen voor haar gezicht. “Neeee!” gilde ze. Voordat ze bewusteloos viel zag ze nog dat er iets wits voor haar gesprongen was. Het was Aïsi die de dodelijke aanval van Madu opgevangen had. Het paardenlichaam klapte hard op de grond waardoor de gedaanteverwisseling ongedaan gemaakt werd. Daar, op de plek waar het witte paard lag, lag nu een jonge vrouw met lange blonde haren. Als aan de grond genageld keek Madu naar de vrouw en herkende gelijk zijn geliefde. “Aïsi” was het enige wat hij uit kon brengen.
Op dat moment maakte de nacht plaats voor de ochtend en de eerste zonnestralen braken door het bladerdek. Madu voelde dat hij weer veranderde in een normaal mens. Hij knielde bij Aïsi neer en begon van verdriet te schreeuwen en te huilen. Hij pakte haar op en terwijl hij haar telkens weer zijn verontschuldigingen aanbood droeg hij haar naar het water om een poging te doen haar te redden.
Aïsi lag levenloos in zijn armen, het koude water maakte haar witte jurk en haar lange haren nat. Madu boog over haar heen, zijn tranen vielen in haar nek. Hij kuste haar gezicht, vertelde haar hoeveel hij van haar hield en hoeveel spijt hij van alles heeft. Maar er gebeurde niks.
Minutenlang hield hij haar in het water. Tot er opeens een heldere zonnestraal uit de hemel kwam en precies op Aïsi scheen. Madu hield zijn adem in en zag dat ze heel voorzichtig knipperde met haar ogen. “Aïsi, mijn liefste!” fluisterde Madu en zielsgelukkig kuste hij haar lippen. Langzaam opende ze haar ogen en zag ze de man waarvan ze hield. “Madu…” fluisterde ze en glimlachte naar hem. Madu droeg Aïsi terug op de kant waar hij haar op het mos neerlegde.
Inmiddels was de prinses bijgekomen en had ze gezien hoeveel Madu en Aïsi van elkaar hielden. Daardoor was ze niet bang meer dat Madu haar iets zou willen aandoen en ze liep naar hen toe. Toen ze Aïsi zag liggen hurkte ze naast Madu neer en pakte Aïsi’s hand. “Bedankt wit paard, bedankt…”
Aïsi glimlachte naar de prinses. “Jij bedankt, zonder jou was ik hier niet samen met mijn geliefde.” antwoordde ze. Aïsi probeerde voorzichtig overeind te komen. Madu durfde de prinses niet aan te kijken na alles wat hij gedaan had. “Prinses…” begon hij, “het spijt me verschrikkelijk van alles…” De prinses legde een hand op zijn schouder en fluisterde: “Ik vergeef je.” Madu keek op in de ogen van de prinses en boog toen zijn hoofd. “Ik kan u niet genoeg bedanken, mijn prinses.”
Toen Aïsi zat, voelde ze zich anders. Menselijk. Opeens werd ze lijkbleek van de schrik. Ze herinnerde zich een les die haar vader haar had geleerd toen ze een klein meisje was. Ze had een keer gevraagd waarom mensen dingen aan de goden offerden, en waarom goden nooit iets offerden. Haar vader had gelachen en gezegd: “Omdat wij het machtigst zijn in het heelal. Wij hoeven niet te offeren. Als wij dat wel doen, worden wij net zo menselijk als de mensen die offeren.”
Aïsi had zichzelf geofferd. Ze was voor de prinses gesprongen om haar leven te redden, maar door die daad had ze zich geofferd. Waardoor ze nu… menselijk was geworden. Ze kon het zelf amper geloven.
Maar wat Aïsi ook niet wist, was dat ze door haar daad ook de vloek doorbroken had. Als een god zich opoffert voor een mens, komen er bijzondere krachten vrij die ziektes kunnen genezen en vloeken kunnen doorbreken.
Zo gebeurde het voor het eerst sinds lange tijd dat Madu die avond geen verandering doormaakte. Hij had zichzelf afgezonderd zodat niemand hem zag, maar ditmaal deed zijn lichaam niks raars. Hij wachtte een hele poos tot hij zeker wist dat hij niet meer zou veranderen in een leeuw en rende toen zo snel als hij kon naar Aïsi. Toen ze hem aan zag komen als een normale jongen maakte haar hart een sprongetje. De vloek! Het is verbroken! Ze vlogen elkaar in de armen en zonder iets te zeggen wisten ze allebei dat hun leven vanaf nu pas echt zou beginnen...
..
Ik vind het verhaal ook echt top, leest lekker weg!