Moderators: Ladybird, Mjetterd, xingridx, ynskek, Polly, Hanmar
Ashkerlon schreef:Bij mij komt het vooral voort uit een angst om dingen verkeerd te doen.
Ik kan bijvoorbeeld heel moeilijk oogcontact maken met iemand. Telefoneren is een ramp. Ik durfde een paar maand geleden amper een pizza te bestellen vreemde mensen aanspreken was een totale ramp.
Een kamer binnenlopen en de mensen in die kamer begroeten? ben je gek... ogen op de grond richten en maken dat je zo snel mogelijk bent waar je moet zijn.
En dan word je nog uitgemaakt als 'onbeleefd' of doe je te veel 'vanuit de hoogte', waardoor de zaken nog erger worden, want je schaamt je voor gedrag dat je schijnbaar uitoefend, terwijl je eigenlijk net het tegenovergestelde bent.
K_im schreef:Ook moet ik altijd even extra slikken als ik ergens commentaar op krijg of wordt aangesproken (door bijv. docent) Als ik in discussie ga stroomt het water mijn ogen in. Het rare is dat ik niet het gevoel heb dat ik moet huilen en dit ook niet probeer tegen te gaan. Maar zodra ik iemand tegenspreek oid krijgen mijn ogen spontaan meer vocht.
Mensen tegenspreken is niet helemaal mijn ding.. En ik doe dit ook liever niet. Alleen soms kan ik het niet laten, dan vind ik die uitspraak zo onterecht en dan moet ik er wat van zeggen (ook al vind ik het 'eng').
Ashkerlon schreef:Bij mij komt het vooral voort uit een angst om dingen verkeerd te doen.
Ik kan bijvoorbeeld heel moeilijk oogcontact maken met iemand. Telefoneren is een ramp. Ik durfde een paar maand geleden amper een pizza te bestellen vreemde mensen aanspreken was een totale ramp.
Een kamer binnenlopen en de mensen in die kamer begroeten? ben je gek... ogen op de grond richten en maken dat je zo snel mogelijk bent waar je moet zijn.
En dan word je nog uitgemaakt als 'onbeleefd' of doe je te veel 'vanuit de hoogte', waardoor de zaken nog erger worden, want je schaamt je voor gedrag dat je schijnbaar uitoefend, terwijl je eigenlijk net het tegenovergestelde bent.
_Veronique_ schreef:K_im schreef:Ook moet ik altijd even extra slikken als ik ergens commentaar op krijg of wordt aangesproken (door bijv. docent) Als ik in discussie ga stroomt het water mijn ogen in. Het rare is dat ik niet het gevoel heb dat ik moet huilen en dit ook niet probeer tegen te gaan. Maar zodra ik iemand tegenspreek oid krijgen mijn ogen spontaan meer vocht.
Mensen tegenspreken is niet helemaal mijn ding.. En ik doe dit ook liever niet. Alleen soms kan ik het niet laten, dan vind ik die uitspraak zo onterecht en dan moet ik er wat van zeggen (ook al vind ik het 'eng').
Hier herken ik mezelf ook voor 100% in..heb het vanmiddag nog mee gemaakt. Ik wil op zo'n moment niet huilen..maar op de 1 of andere manier gebeurd het toch..