Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-08-07 20:37

Re: Automutilatie

Geplaatst: 13-08-07 20:37

Tja,als klein meisje bonkte ik al met mijn hoofd tegen de muur als ik boos was.
Ik heb ongeveer 2,5 jaar gesneden,haren uittrekken,met mijn hoofd tegen de muur bonken,mezelf slaan etc.
Nu ben ik begonnen alweer 2 jaar met het krabben in mijn gezicht mijn gezicht is er zo lelijk door geworden...
Nu heb ik op het moment een heleboel problems en zit ik in een fase om een mogelijke eetstoornis te ontwikkelen..ik heb geen eetlust en wil niet meer eten.
Ik heb nooit geleerd hoe ik om moet gaan met woede,verdriet en frustraties.Daarom zoek ik volgensmij altijd een andere manier om te dealen met problemen.
Het is belangrijk om je eigen waarde in stand te houden en van jezelf te houden en proberen om het niet te doen,want het is het niet waard.
Helaas lukt het bovenstaande mij al jaren niet dus ja..
TS veel sterkte en succes met je probleem!
Iedereen hier ook veel sterkte toegewenst met alle problemen.

**Geplaatst**: 13-08-07 20:57

Re: Automutilatie

Geplaatst: 13-08-07 20:57

*meld zich*...
Ik weet niet hoe ik mezelf precies moet noemen.
Ik heb zo'n 7 jaar dagelijks mezelf gesneden, gekrast, gebrand, gekrabt, zelfs gebeten om mezelf ervan te overtuigen dat ik OOK een mens ben.
Dat ik leef, en dat ik kan voelen.

Nu snijd ik af en toe nog, wanneer alles teveel wordt, en ik weer het gevoel moet hebben dat ik ergens de controle over KAN hebben.

Ook ik heb de diagnose Borderline...

**Geplaatst**: 13-08-07 21:05

Re: Automutilatie

Geplaatst: 13-08-07 21:05

Jeetje wat zijn er veel mensen die het doen/ deden!
Ik ben er gelukkig al heel lang vanaf maar die ellendige littekens zitten er nog steeds....Verder wil ik er niks over zeggen gewoon even mijn steun betuigen zeg maar Bloos

**Geplaatst**: 13-08-07 22:46

Re: Automutilatie

Geplaatst: 13-08-07 22:46

Angelique18 schreef:
Ook ik heb de diagnose Borderline...

Ik ook. Bij mij is er twee jaar geleden Borderline geconstateerd & op dat zelfde moment ook HSP.

**Geplaatst**: 13-08-07 22:59

Re: Automutilatie

Geplaatst: 13-08-07 22:59

Veel borderliners in dit topic...

@TS: Is er bij jou ook een diagnose gesteld? Of ben je misschien nog zoekende?

Ik ben ook een hele tijd steeds maar doorgestuurd. Eerst was ik (volgens de kenners) depressief en kreeg daar ook medicijnen voor. Omdat die niet aansloegen verhoogden ze die ook steeds, totdat ik op een gegeven moment op 375 mg zat (de normale dosis is 75 of 150 mg). Ik was echt een zombie in die periode.

Toen kwam ik zelf bij de psycholoog met het idee van borderline. Maar ja, dat kon het natuurlijk nooit zijn...

Dus verder zoeken: door alle tests heengedraaid met als uitkomst schyzotype persoonlijkheidsstoornis én een dissociatieve persoonlijkheidsstoornis én een narcistische stoornis. Daar konden ze mij niet bij helpen, dus doorgestuurd naar een gespecialiseerde afdeling.

vier maanden op de wachtlijst gestaan...

Daar ben ik twee keer geweest. Zij wisten absoluut zeker dat ik geen schyzotype was, maar meer naar borderline leek te neigen. Dus weer doorgestuurd.

Vijf maanden wachtlijst....

Het is nu zeker dat ik een klassieke borderliner ben. Wat is dat een enorme opluchting, als er een kaartje aan je wordt gehangen waar je jezelf ook daadwerkelijk in herkent!

Maar goed, nu sta ik inmiddels ook al vier bijna vier maanden op de wachtlijst om uberhaupt aan de behandeling te beginnen.
Ik hoop dat ik wat aan die behandelingen ga hebben....

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-08-07 11:37

Re: Automutilatie

Geplaatst door de TopicStarter : 14-08-07 11:37

Bij mij is geen diagnose gesteld, heb ook geen hulp gezocht oid.
Er zijn maar weinig mensen die het van mij weten zeg maar. Lachen

Iedereen bedankt voor de reacties, sommige helpen me echt.

**Geplaatst**: 14-08-07 13:35

Re: Automutilatie

Geplaatst: 14-08-07 13:35

bromfiets schreef:
Veel borderliners in dit topic...

@TS: Is er bij jou ook een diagnose gesteld? Of ben je misschien nog zoekende?

Ik ben ook een hele tijd steeds maar doorgestuurd. Eerst was ik (volgens de kenners) depressief en kreeg daar ook medicijnen voor. Omdat die niet aansloegen verhoogden ze die ook steeds, totdat ik op een gegeven moment op 375 mg zat (de normale dosis is 75 of 150 mg). Ik was echt een zombie in die periode.

Toen kwam ik zelf bij de psycholoog met het idee van borderline. Maar ja, dat kon het natuurlijk nooit zijn...

Dus verder zoeken: door alle tests heengedraaid met als uitkomst schyzotype persoonlijkheidsstoornis én een dissociatieve persoonlijkheidsstoornis én een narcistische stoornis. Daar konden ze mij niet bij helpen, dus doorgestuurd naar een gespecialiseerde afdeling.

vier maanden op de wachtlijst gestaan...

Daar ben ik twee keer geweest. Zij wisten absoluut zeker dat ik geen schyzotype was, maar meer naar borderline leek te neigen. Dus weer doorgestuurd.

Vijf maanden wachtlijst....

Het is nu zeker dat ik een klassieke borderliner ben. Wat is dat een enorme opluchting, als er een kaartje aan je wordt gehangen waar je jezelf ook daadwerkelijk in herkent!

Maar goed, nu sta ik inmiddels ook al vier bijna vier maanden op de wachtlijst om uberhaupt aan de behandeling te beginnen.
Ik hoop dat ik wat aan die behandelingen ga hebben....

Ik wens jou veel sterkte met de lange wachtlijsten. In mijn geval moest ik ook op een lange lijst, maar in kreeg ondertussen wel een soort nood-hulpverlener toegewezen. Dat was dan geen psycholoog/psychiater maar maatschappelijk hulpverlener. Daar had ik dan eens in de twee weken een gesprek mee, en kon ik bellen als de nood aan de man was, zegmaar. Kun je bij jouw kliniek niet ook om iets dergelijks vragen?

**Geplaatst**: 14-08-07 13:48

Re: Automutilatie

Geplaatst: 14-08-07 13:48

Ik heb gekrast en schaafwonden bij mezelf gemaakt, dat is nu gelukkig over. Wanneer er een stressvolle situatie komt, zet ik vaak nog mijn nagels in mijn vel en krab ik.
Ik weet dat ik dit altijd al heb gedaan, pijn was goed, kon niet hard genoeg.

Het echte krassen enz. is bij mij toch 'vanzelf' overgegaan, maar ik begrijp dat het bij veel mensen niet zo makkelijk gaat. Professionele hulp is nooit verkeerd.

Het is niet zwak. Je bent juist sterk door te laten tonen dat je het niet meer aankunt. Daar hebben zoveel mensen moeite mee.

**Geplaatst**: 14-08-07 17:29

Re: Automutilatie

Geplaatst: 14-08-07 17:29

Nijntjuh schreef:
Ik wens jou veel sterkte met de lange wachtlijsten. In mijn geval moest ik ook op een lange lijst, maar in kreeg ondertussen wel een soort nood-hulpverlener toegewezen. Dat was dan geen psycholoog/psychiater maar maatschappelijk hulpverlener. Daar had ik dan eens in de twee weken een gesprek mee, en kon ik bellen als de nood aan de man was, zegmaar. Kun je bij jouw kliniek niet ook om iets dergelijks vragen?

Ik kan wel bellen, maar dan kom ik weer terug op de gespecialiseerde afdeling voor schyzotypen. Die kunnen mij niet helpen en mijn hart kan ik ook op bokt luchten Lachen

Bovendien ben ik niet zo'n prater, iedereen moet het er altijd uittrekken. Het gaat ook altijd goed met me als je het vraagt.... Al zou je dat niet zeggen als je mijn verhaal hierboven leest Clown

**Geplaatst**: 14-08-07 17:46

Re: Automutilatie

Geplaatst: 14-08-07 17:46

@Bromfiets, ik zeg ook altijd dat het goed met me gaat. Dan krijg je geen vragen en het is leker simpel. Knipoog

**Geplaatst**: 14-08-07 17:53

Re: Automutilatie

Geplaatst: 14-08-07 17:53

Misschien een vreemde vraag maar...
Houden jullie iets van een dagboek bij? Lachen

**Geplaatst**: 14-08-07 17:56

Re: Automutilatie

Geplaatst: 14-08-07 17:56

Eve_lien schreef:
Misschien een vreemde vraag maar...
Houden jullie iets van een dagboek bij?

Ik heb het wel geprobeerd. Maar ik ben niet consequent genoeg voor een dagboek Bloos

. Ik schrijf wel veel, gedichten en teksten e.d waar in ik soms mijn dag verwerk, om het zo even te noemen. Ik zou graag een dagboek bij willen houden, maar dat kan ik niet.

Ik heb een tijdje een positieve boekje gehad, daar schreef ik elke keer in als er iets positiefs gebeurd was, of als ik iets positiefs gedaan had. Al was het maar iets heel kleins. Maar ook dat hield ik niet lang vol. Bloos

**Geplaatst**: 14-08-07 18:01

Re: Automutilatie

Geplaatst: 14-08-07 18:01

Eve_lien schreef:
Misschien een vreemde vraag maar...
Houden jullie iets van een dagboek bij?

Nee, ik kan dit ook niet volhouden. Op de slechte dagen kan ik amper mijn bed uitkomen, laat staan iets leuks schrijven...

**Geplaatst**: 14-08-07 18:08

Re: Automutilatie

Geplaatst: 14-08-07 18:08

bromfiets schreef:
Laat staan iets leuks schrijven...

Maar in een dagboek hoef je niet per se iets leuks te schrijven. Maar ik ben het wel met je eens, het volhouden van een dagboek is moeilijk, niet voor iedereen uiteraard, maar het kan heel moeilijk zijn. Net als wat jij al zegt, als je een slechte dag hebt, vindt je het moeilijk om je bed uit te komen. Ik heb dit ook, maar ik heb het vooral met dingen doen, zoals de dagelijkse dingen die moeten gebeuren. Daar kan ik dan zo tegen op kijken, en inderdad, als je dan ook nog eens een dagboek moet bijhouden, is dat best veel gevraagd, al klinkt het misschien als niet zo veel.

**Geplaatst**: 14-08-07 22:13

Re: Automutilatie

Geplaatst: 14-08-07 22:13

Ik zou juist wel alle positieve dingen op moeten schrijven. Alle negatieve schrijf ik al wel op, maar dan op mijn muren.
Haal je zo'n plaatje voor de geest van een psychotische moordenaar die heel een kamer onderkalkt met leuzen en je ziet mijn gezellige slaapkamertje Haha!

En op slechte dagen versterken die teksten het rotgevoel nog meer.

**Geplaatst**: 14-08-07 22:25

Re: Automutilatie

Geplaatst: 14-08-07 22:25

Alle negatieven dingen hoef ik nergens op te schrijven, zit al zo hoog in mijn hoofd. En alle negatieven dingen van vroeger kan ik me nog zo voor de geest halen. Ik heb een heel erg goed geheugen, nu zou je denken, wees blij. Ik ben er minder blij mee. Bloos

**Geplaatst**: 14-08-07 22:26

Re: Automutilatie

Geplaatst: 14-08-07 22:26

Ik kan ook geen dagboek bijhouden... k vind het ook niet interesant.. na 1 of 2 keer schrijven vind ik het genoeg en neem ik er de tijd net meer voor Tong uitsteken

Ookal zou het soms best goed zijn..

@ bromfiets... ik kan me voorstellen dat een muur volgeklad met negatieve dingen op je slechte dagen niet echt meehelpen Boos!

Het spijt me als ik iets helemaal verkeerds o.i.d. zeg maar zou het niet (een beetje) helpen om op nieuw te gaan behangen.. en in vervolg alle negatieve dingen op gaan schrijven in een boekje o.i.d. want om daar nou constant tegenaan te zitten kijken word je volgensmij ook gewoon depresief van..

**Geplaatst**: 14-08-07 22:32

Re: Automutilatie

Geplaatst: 14-08-07 22:32

Dat doe ik twee keer per jaar Lachen

Dan neem ik foto's van al mijn muren en daarna worden ze geverfd. Maar dat staat zo snel weer vol! Mijn hoofd loopt meestal over van dingen die ik niet naar anderen kan uiten en die ik dus maar op de muur zet. Ik heb wel geprobeerd om het gewoon op tekenpapier te zetten, maar dan kan ik niet "agressief" genoeg zijn...
Het moet groot zijn.

(Als ik dit zo lees besef ik dat dit heel raar over moet komen op anderen Tong uitsteken

Gelukkig staan er geen foto's in mijn profiel....)

**Geplaatst**: 15-08-07 20:24

Re: Automutilatie

Geplaatst: 15-08-07 20:24

ben nu een 18 maanden vrij van ...bij mij is het vooral therapie geweest wat hielp ....

**Geplaatst**: 15-08-07 20:26

Re: Automutilatie

Geplaatst: 15-08-07 20:26

na nu twee maanden in mijn moeders bedrijf te hebben gewerkt, snap ik het verschil tussen automutileren voor aandacht en automutileren omdat er echt iets niet goed zit.

en helaas moet ik contstateren dat er een hoop aandachtvragers tussen zitten

**Geplaatst**: 16-08-07 00:38

Re: Automutilatie

Geplaatst: 16-08-07 00:38

draumpje schreef:
ben nu een 18 maanden vrij van ...bij mij is het vooral therapie geweest wat hielp ....

Zit ik nog steeds op te wachten, ik ben ook erg benieuwd of ik er wat aan heb. Kan iemand daar miss iets meer over vertellen?

@KiWiKo: Als iemand automutileert om aandacht te krijgen is dat toch ook een teken dat er iets mis is? Als je zo ver gaat om alleen aandacht te krijgen lijkt het mij dat je toch een moeilijk verleden of iets dergelijks hebt gehad.

**Geplaatst**: 16-08-07 01:27

Re: Automutilatie

Geplaatst: 16-08-07 01:27

KiWiKo schreef:
na nu twee maanden in mijn moeders bedrijf te hebben gewerkt, snap ik het verschil tussen automutileren voor aandacht en automutileren omdat er echt iets niet goed zit.

en helaas moet ik contstateren dat er een hoop aandachtvragers tussen zitten

helaas zit er idd een heel verschil tussen de de redenen ....
een deel doet het als enige uiting mogelijk van emoties etc etc en wta het ook is wat ze doen , ze verbergen dit

en sommigen doen het puur als aandacht ...het groepje even flink aan de gang op mijn armen en dan met een hempje rond gaan hupsen zodat iedereen ziet dat er iets goed mis is ...
(dit zijn even twee redenen van) met beiden uit dit voorbeeld gaat er iets niet goed ... maar tzijn hel verschillende dingen

de aandachts mutileerders om het maar even zo te noemen Tong uitsteken

daar zit ook wel een probleem(of meerdere) maar soms is het puur om een onverzadigbare behoefte aan aandacht te vervullen ,

Laatst bijgewerkt door Sonja_vR op 16-08-07 01:30, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 16-08-07 01:28

Re: Automutilatie

Geplaatst: 16-08-07 01:28

bromfiets schreef:
draumpje schreef:
ben nu een 18 maanden vrij van ...bij mij is het vooral therapie geweest wat hielp ....

Zit ik nog steeds op te wachten, ik ben ook erg benieuwd of ik er wat aan heb. Kan iemand daar miss iets meer over vertellen?

mmm, ik heb vers training gehad , gesprekken met psychologe, creatieve, bewegings en groepstherapie ....
allemaal heel vermoeiend, maar ik had wel de juiste mensen en therapeuten ...waardoor ik er wel heel erg mee geholpen was

**Geplaatst**: 16-08-07 03:03

Re: Automutilatie

Geplaatst: 16-08-07 03:03

Hier nog een.
Ik heb het vroeger in onmacht al gedaan, maar dan in de vorm van hoofd tegen de muur slaan, met mij nagels tot bloedens toe over mijn armen krabben enzo. Toen ik zo'n 3 jaar geleden in een dal terecht kwam en behoorlijk wat dingen meemaakte, begon ik echt te automutileren, eerst met een enorm scherpe haarspeld en later met een stanley-mes. Ik heb het toen met regelmaat gedaan, ook veel, het stromen van het bloed langs mn lichaam werd toen een soort opluchting voor mij, even een moment rust van de buitenwereld, en het werd een manier om me te uiten. Ik huilde nooit, uitte mijn woede niet, blijdschap liet ik toen sowieso niet echt toe in mijn leven. Het voelde alsof een pijn van buitenaf de pijn van binnenuit als het ware verzachtte. Ik heb het pas kort geleden aan een vriendin verteld, en dat bleek achteraf niet zo'n goed idee. Want ze begon zich er zo erg mee te bemoeien, en ze begon me zo te benauwen dat ik haar steeds verder van me af begon te duwen en het snijden steeds erger werd, omdat ik me daar zo rot over voelde. Ik had het gevoel dat dat allemaal door haar kwam, en dat ze zich niet zo met me moest bemoeien, maar dat was natuurlijk niet eerlijk, ze had alleen het beste met me voor en ze wilde me helpen, en zij wist natuurlijk ook niet hoe je het beste met een automutilerend persoon om moest gaan. Ik heb het later nog een vriendin verteld, en die was juist het tegenovergestelde, ze reageerde heel onverschillig, en ik had snel daarna al spijt dat ik het haar verteld had, ze heeft er eigenlijk sinds die dag ook nooit meer met een woord over gerept.
Maargoed, ik kon het leven op die manier niet meer aan, en begon zelfs al afscheidsbrieven te schrijven en aan zelfmoord te denken (er zat natuurlijk meer achter en de automutilatie was niet een van de redenen dat ik mezelf van kant wilde maken). Ik had het gevoel dat niemand ook maar iets om me gaf, tot ik met mijn Amerikaanse oom begon te mailen, en er achter kwam dat er toch mensen zijn die van me houden. Dat was natuurlijk al die tijd wel voor, maar in mijn familie uiten ze dat niet echt en ik was er ook blind voor al die tijd.
Enfin, ik begon langzaam uit dat dal te klimmen, en ik dwong mezelf om te leven, en al het mooie van het leven te zien, het automutileren bleef wel, maar meer als een gewoonte, gek genoeg. Na een tijdje werd ook dit steeds minder, en heb ik het alleen nog heel af en toe gedaan als ik me echt heel rot voelde en geen kant op kon met mijn gevoelens. Verdriet en woede en wat dan ook uit ik nu wel gewoon weer. Beter dan daarvoor zelfs Nagelbijten / Gniffelen

En nu ik op mijn vakantieadres zit, wat voor mij mijn thuis is, en waar ik beter in mijn vel zit dan ooit tevoren, weet ik dat ik dat mes niet meer aan zal raken, ik laat het nu achter me en ik ben trots op mezelf dat ik er zelf uit ben gekomen. Ik heb vaker dit soort ingevingen gehad, maar dat was altijd anders, en het lef om het mes weg te gooien heb ik ook nog niet gehad. Maar zodra ik terug ben gooi ik dat ding ergens ver weg. Lachen

**Geplaatst**: 16-08-07 03:41

Re: Automutilatie

Geplaatst: 16-08-07 03:41

Jep heb ook gesneden, wil het verhaal waarom ik het deed wel neerzetten, maar dat doe ik dan morgen oke Lachen