Alweer 1 jaar geleden...

Moderators: Dani, ynskek, Ladybird, Hanmar, xingridx, Mjetterd, Polly, Giolli

Antwoord op onderwerpPlaats een reactie
 
 
_Denise_

Berichten: 5610
Geregistreerd: 05-02-06

Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 04-09-06 10:42

Vandaag, 4 september 2006, is het precies een jaar geleden dat mijn moeder is overleden aan meerdere vormen van kanker. Ik zal hier een beetje kort verteld mijn verhaal geven, ik weet niet waarom, maar ik wil het graag kwijt.

Het begon in eind 2004, er was een moedervlek op haar buik geconstateerd die aanzienlijk van grootte veranderde. Hij werd steeds groter, dus ging ze naar de huisarts en ze werd onmiddelijk doorgewezen naar het ziekenhuis, want dit was zonder twijfel een melanoom. Helaas was het kwaadaardig, maar ze konden er wat aan doen en hadden het operatief verwijderd. Wij waren helemaal opgelucht, niks aan de hand, je kon ook niks aan haar merken en ze was gewoon haar vrolijke zelf. Totdat het erge nieuws kwam: Het was uitgezaaid.
Er was kanker gecontstateerd in haar lymfklieren. Gelukkig waren ze hier op tijd bij en hebben ze ook die op tijd verwijderd. Maar er bleef slecht nieuws komen, na het verwijderen was het alweer uitgezaaid naar long en lever, het was een zeer agressieve vorm. We hadden de hoop nog niet opgegeven, er zou een t-cel plaatsvinden, waardoor ze het kankerproces konden remmen. Weer een tegenslag, mijn moeder was van de verkeerde bloedgroep.

Dus in plaats van de t-cel kwamen de chemokuren, een stel kuren die kankercellen hard aanpakken, maar ook goede cellen vernietigen. In huis moest het brandschoon zijn, want mijn moeder was nu zeer vatbaar voor ziektes. Na enkele chemokuren had ze het zwaar, het putte haar uit.
Net toen het weer een stukje beter ging, ging ik op ponykamp, om nog aan iets leuks te denken in die rotvakantie. De vader van mijn vriendin had ons gebracht en mijn vader zou ons halen. Net voor ponykamp was de moeder van twee kinderen die ook op ponykamp waren, overleden, aan kanker. Ik werd bang en had maar gemeld aan de leiding dat mijn moeder ook kanker heeft. Nog diezelfde avond belde mijn vader naar ponykamp, hij kon me niet op komen halen. Hij probeerde blij te klinken door de telefoon, maar ik hoorde dat het niet zijn normale blije stem was, ik wist dat er iets was met mama, dus ik vroeg ernaar. Mijn vader zei dat het goed ging, hij wilde mijn ponykampweek niet verpesten.

Goed ging het helaas niet, nee het ging heel slecht. Ik kwam net thuis of ik werd al meegenomen met mijn vader, naar het ziekenhuis, terwijl mijn moeder al die tijd thuis was. Tijdens de rit naar het LUMC vertelde mijn vader het verhaal. Het was verder uitgezaaid, ze had melanomen in haar hoofd. Pas bij het zinnetje “Het is een zeer grote kans dat we haar gaan verliezen’’ drong het pas echt tot me door, dit kon nooit meer goed aflopen.

De tweede nacht, toen ik op ponykamp was, lag mijn moeder in bed, ze kon haar rechterarm niet meer gebruiken, de linkerhelft (of rechterhelft.. gotver ik weet het niet meer, wat erg) van haar gezicht was verlamd, ze kon niet praten en lag te shaken in bed, net toen mijn vader naar boven kwam. Met haar linkerhand kon ze nog lumc opschrijven en nog diezelfde nacht kwam de ambulance in de straat. Aan de andere kant ben ik zo blij dat ik daar niet bijwas...

Maargoed, ik kwam met mijn vader na ponykamp aan in het ziekenhuis en daar lag mijn moeder, wakker en blij me te zien, mijn tante stond naast het bed.
Ik kon niks anders doen dan huilen, maar wat moet je anders? Op een of andere manier was mijn moeder wel heel positief, en ze moest elke keer lachen als ze het woord ‘’leuke’’ als ‘’neuken’’ uitsprak. Ik was blij dat ze positief bleef. Ze wilde absoluut in de nacht niet alleen slapen, dus mijn tante (haar zus) en mijn vader sliepen om de nacht bij haar in het ziekenhuis, en mijn moeder was blij dat ze nu wel een kamer voor zichzelf had, in tegenstelling tot toen ze net klaar was van de lymfklierkankeroperatie.

Het enige wat de doktoren nu nog konden doen, was haar hoofd bestralen. We waren laatst nog blij dat haar mooie rooie haar er niet af hoefde, ondanks de chemo, maar met de bestralingen was dit wel het geval en ze ging naar een speciale kapper voor kankerpatienten, hier in Wassenaar.Ze liet expres een kuifje staan, het stond wel schattig. Ze bleef nog steeds positief en dat gaf mij wat hoop. De eerste dagen na enkele bestralingen ging het nog goed, we kregen een ziekenhuisbed bij ons beneden thuis, zodat ze niet in haar oude lage bed hoefde, want dat kostte teveel inspanning. Ondertussen was voor mij de vakantie afgelopen, en ik ging naar de tweede klas. Ze was zo benieuwd naar mijn schoolfoto, die de eerste schooldag gemaakt werd.
We hadden speciale thuiszorg aangevraagd, en dus kwamen er elke dag mensen bij ons aan de deur om te helpen.
Mama’s toestand verslechterde alleen maar, ze ging al niet meer onder de douche, het kostte veel te veel inspanning om te lopen. Uiteindelijk hebben we haar maar boven weer op bed gelegd, daar was het rustiger. Ze had heel vaak last van epileptische aanvallen, ik was er een keer bij en ik vertel je, dat wil je niet meemaken. Ik mocht van mijn vader niet kijken en elke keer was ik zo bang, dat het het einde was. Dan zat ik daar maar, hopeloos achter mijn computer te wachten tot mijn vader klaar was. Het liep elke keer gelukkig goed af.

Een paar dagen later, op zondag 4 september. Ik kwam net terug van caroussel. Mijn oom, tante, opa en oma en andere oom waren op bezoek, die allemaal 5 minuten later vertrokken, op mijn opa en oma na. 10 minuten nadat ze wegwaren werd ik boven geroepen, de roep was voorzichtig en ik bereidde me al voor op het ergste. Kennelijk was ik er niet genoeg op voorbereid dat het over was, dat ze niet meer leefde, dat ik geen moeder meer had. Ze lag op haar zij in bed, maar mijn vader had haar al op haar rug gelegd en ze had een lachje op haar gezicht, een typisch lagje van mijn moeder. Ik kon niks anders doen dan huilen en mijn vader bleef maar zitten, ‘ik heb er vrede mee, ik heb er vrede mee’. Hij heeft heel lang zo gezeten. Het was me eigelijk helemaal niet doorgedrongen, maar ik liep automatisch naar de pc om mijn beste vriendinnen te informeren dat het over was. Mijn oma ging naar beneden, om mijn ooms en tante terug te halen. Ik kon het niet geloven.

Nog diezelfde dag kwam een meneer van de Monuta, om wat dingen te regelen, en er werd een koelsysteem aangebracht zodat ze ‘’goed’’ bleef (ik weet nu echt niet hoe ik het anders moet zeggen). Ik had een passiebloem geplukt uit de tuin en tussen haar handen gestopt, en de medewerkers van Monuta hadden haar lievelingskleren aangetrokken, natuurlijk helemaal paars, haar lievelingskleur.

Nog geen dag later kwam mijn beste vriendin uit de klas langs, die wist niet wat ze uit moest brengen. Het lachje van mijn moeder was van haar gezicht verdwenen, haar hoofd was een beetje naar beneden gezakt en ze kreeg een onderkin, wat ze heel erg haatte.

Tijdens haar ziekbed zijn gigantisch veel kaarten binnengekomen, we schatten rond de 400, en na haar overleiden kwamen nog meer kaarten binnen, maar niet voor mama, maar voor ons. Ik wist niet wat ik ermee moest en ik had ze 3 weken na het overleiden nog niet gelezen.

De bloemen stroomden binnen. In de kamer waar ze opgebaard lag, stonden heel veel houders waar je de boeketten op kon zetten, het waren ècht heel veel boeketten, op het bed stonden er ook tientallen.

Donderdag kwamen 3 andere vriendinnen met een opvrolijkcadeautje voor me, zo lief van ze. Ze waren ontzet van alle bloemen en kaarten, maar wilden liever niet de kamer in, omdat ze nog nooit een overleden iemand hadden gezien. Ze probeerden me op te vrolijken, wat helaas niet lukte.
Ik voelde mezelf slap, de vader van een vriendin van me was overleden, en nog geen dag later zat zij alweer op school. Ik ben de hele week weggebleven. Ik kon het niet, ik wilde het niet. Vrijdag was de crematie en in de ochtend werd de kist gebracht. De binnenkant was gevoerd met lila/paars fluweel, dat hadden we speciaal aangevraagd. De mensen van Monuta haalden haar op terwijl ik buiten in de tuin zat te janken, ik wilde er persé niet bij zijn. Toen de deksel erop lag, mochten we allemaal een schroef dichtdraaien, ik draaide de 2e van links dicht. Later werd de kist weggebracht en ik ging met mijn broer in de lijkwagen (wat een afschuwelijk woord) mee, terwijl de rest met auto’s erachteraan reed.

Ik had bij een goeie vriendin van mijn moeder een beeldje gemaakt van klei, een beeldje van Snoopy, omdat ze dat zo leuk vond. Ik vond hem zelf super gelukt, wat ik echt niet opschep. Nog voordat iedereen er was, zette ik mijn beeldje op de kist en ging vooraan zitten. Ik keek stiekem achterom, de zaal was helemaal vol en de helft had geen zitplek, zoveel vrienden had ze. Mensen kwamen zelfs vanuit Engeland hierheen. Na de speech van mijn tante stoken mijn broer en ik de kaarsen aan, waarna ik mijn speech hield. Ik schaamde me dood, mijn menthor en het schoolhoofd zaten er ook en ik had het over dat klerehuiswerk wat ik niet had gemaakt. Ik probeerde niet te huilen en ik hield me sterk en het was me nog gelukt ook, tijdens mijn speech huilde ik niet. Maar zodra ik zat gingen de tranen stromen, het stopte niet, mede dankzij de muziek die dan weer speelde, mama’s lievelingsmuziek. Ik werd er niet goed van en ik wilde dat het zo snel mogelijk over was.

Later stonden we allemaal buiten na te praten over de dag, en allemaal mensen kwamen naar mij toe, ik kreeg alleen maar complimenten, dat ik als 13 jarige een ongelofelijke speech heb voorgebracht. Die complimenten konden me toen niet schelen. Later werden we opgehaald met een grote zwarte auto om naar huis gebracht te worden. Thuis aangekomen was ik moe, ik stortte in en was op de stoel in slaap gevallen, ik had 16 uur geslapen.

De maandag op school vroeg iedereen ernaar, ik antwoordde alleen nergens op, ik wilde het niet, ik kon het niet. Ik kreeg nog een kaart van de hele klas en van mijn menthor, zo lief.

De week daarna kreeg ik dan eindelijk mijn schoolfoto, ik was kwaad. Zo kwaad, dat ze hem niet eerder hadden geleverd. Mijn moeder wilde hem zo graag zien, en nu is de laatste foto die ze van mij zag die lelijke foto van uit de eerste.

Ze had ooit een briefje geschreven en op de badkamerdeur geplakt, hoe het wassen met de wasmachine werkt. Ze had zo’n mooi handschrift. Tijdens haar ziekbed, toen ze haar rechterhand niet kon gebruiken, schreef ze een nieuwe, met haar linkerhand. Ik viste de oude uit de papierbak en heb ze allebei opgeplakt, links het blaadje met haar echte handschrift, en rechts een van de laatste keren dat ze ooit iets schreef.

Mijn beeldje staat nu op de kast, waar ook de urn staat, en een uitvergrote foto plus bloemen en heel veel kaarsen. Het doosje met haar haar in een vlecht erin staat ook bovenop de kast, want dat is iets wat nooit verloren mag gaan, een herinnering aan een fijne moeder.


Het erge vind ik nog wel, dat mijn moeder supergezond was. Ze rookte niet, ze dronk nauwelijks, ze at zeer gevarieerd en zeer gezond, sportte regelmatig in de sportschool, en toch moest dit gebeuren, omdat ze een rooie was en mensen met rood haar hebben eerder kans op moedervlekken die uitlopen op melanomen (is mij verteld, alleen kon ik het zelf niet geloven).

Voor onderzoek zijn mijn broer en ik laatst gecontroleerd op moedervlekken, omdat ze bang zijn dat het misschien in de familie zit. Bij mijn tante zijn al 2 moedervlekken vroegtijdig weggehaald.

We moesten een stamboom inleveren, met alle mensen erop in haar familie die kanker hadden. Het blijkt dus dat dat zo’n beetje alle mensen zijn. Mijn oma leefde met zeer veel broertjes en zusjes, en alleen zij en haar zusje zijn over, terwijl haar zusje nu lijdt aan darmkanker, hoewel ze nu herstellende is en ze een grote overlevingskans heeft. De rest van de familie is op late leeftijd allemaal aan kanker overleden, allemaal verschillende soorten. Alleen de moeder van mijn opa is vroegtijdig aan kanker overleden.
Het maakte mij onwijs bang, ik ben een nabestaande van hun, en ik heb heel vaak de angst op kanker.

Bij het onderzoek laatst bij mijn broer en ik zouden ze eigelijk ook een bloedonderzoek doen, waar ik echt een hekel aan heb. Maar het is beter te voorkomen dan te genezen. Wij hebben dit keer wel geluk, ze gaan geen bloedonderzoek doen, alleen een jaarlijkse controle omdat ze geen gevaar zien, en dit is omdat wij Indisch bloed hebben. Mijn oma van vaders kant is Indonesisch, en dus hebben wij een heel ander huidtype en dus weinig moedervlekken. Voor het eerst in mijn leven was ik blij dat ik kwart buitenlands ben.

Maar ik heb nog altijd de angst op kanker, en niet alleen op kanker, maar ook voor andere ziektes. De laatste tijd gaat het beter, maar als het woord kanker bij iemand in de mond valt, dan heb ik er meteen weer rare gevoelens bij, en dat is dus ook de rede waarom ik echt fel reageer als iemand met kanker scheldt.

Het mooie vind ik wel, precies om mijn moeders sterfdatum begint de collecteweek van het KWF kankerbestrijding. Daar maak ik mijn spaarpot zeker voor open. Zelf wil ik ook collectelopen, alleen ben ik nog te jong. Doet me wel denken aan de brandwondenstichting, die liep ik altijd samen met mijn moeder.

Wat mij opvalt, dat de laatste tijd zeer veel vrouwen van rond de 40 kanker krijgen, ik ken er nu in totaal 8, en ik hoorde vandaag weer dat de moeder van iemand borstkanker had. Ik vind het gek, zijn er meer vrouwen die kanker krijgen dan mannen? Ik ken geen één man die kanker heeft of had, behalve één van tv en Lance Armstrong. Het klinkt zo oneerlijk, ik wil het niet krijgen, ik ben er echt bang voor.

Hiermee eindig ik mijn verhaal, sorry, het is echt heel lang geworden, maar ik heb dit stuk aan één stuk door getypt zonder te stoppen, dus let niet op spelfouten en het afgeraffelde begin, ik heb het tussen de tranen door zitten typen.

Gr. Denise


Talisa

Berichten: 8972
Geregistreerd: 18-06-04

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst: 04-09-06 10:46

Sterkte meis, je hebt iig je verhaal mooi opgeschreven.

-

Natrick

Berichten: 958
Geregistreerd: 16-11-04
Woonplaats: De bollenstreek

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst: 04-09-06 10:56

heey denise, Ik vind het echt goed van je dat je je verhaal zo hebt opgeschreven. Het is fijn dat je een aantal mooie herrineringen hebt kunnen bewaren, eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen maar wil je als nog veel sterkte wensen.

X mirjam

MirjaM - leefstijl & dieetadvisering
http://www.voedingsstijl.nl
info@voedingsstijl.nl

Dani001
Berichten: 246
Geregistreerd: 18-07-06

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst: 04-09-06 11:08

Sterkte he meisje...

neetje86

Berichten: 1042
Geregistreerd: 28-11-05

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst: 04-09-06 11:12

meid heel veel sterkte. knap en goed van je dat je alles heb op kunnen schrijven.

suska @ work viewtopic.php?f=10&t=749378&hilit=
mijn lieve meiske je gaat gewoon niet weg, kan toch geen afscheid van je nemen Lachen

Nickytje

Berichten: 4032
Geregistreerd: 19-05-06
Woonplaats: Tielen

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst: 04-09-06 11:16

Ik heb je verhaal gelezen met tranen die rollen over m'n wangen...
Meid, ik wens je ontzettend veel sterkte toe!

Bij mijn moeder werd er in augustus 2004 ook kanker vastgesteld.
Ze is nu nog steeds in behandeling, en moet nog 2x gaan voor een chemokuur.
Dus we hopen maar dat het goed afloopt.

Ik ben 22, dus een stuk ouder dan jij, en ik kan me niet voorstellen dat ik nu, zo vroeg al,
mijn mama kwijt zou zijn.

Deze dag zal vast heel moeilijk voor je zijn...

Het valt mij ook enorm op dat kanker tegenwoordig niet meer is weg te denken uit onze samenleving.
Of het zo is, weet ik niet, maar het lijkt inderdaad zo dat meer vrouwen het krijgen dan mannen.

Hou je sterk meid!

Groetjes,

Nicky

I used to have Mad Cow's disease, but I'm alright Nooooooooow...

Prins Rovare

Mango_

Berichten: 5309
Geregistreerd: 01-09-05
Woonplaats: Dronten

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst: 04-09-06 18:00

Als eerste, ik vind het super dat jij je verhaal zo hebt opgeschreven. Echt waar. Diep respect. Ik weet dan wel niet wat je meemaakt, en mijn zorgen zijn dan ook wel heel anders, maar toch.

Je bent echt door een afschuwelijke periode gegaan. Scheve mond Dat mag niemand maar dan ook echt niemand overkomen. Mijn vader heeft voor de 2de keer kanker. En de medicijnen slaan minder aan dan een paar maanden terug. Ik ga hier verder niet over praten, want dit is niet mijn topic. Ik hoop dat ik ooit de moed kan verzamelen om ook eens mijn verhaal kwijt te kunnen, vandaar mijn respect.

Ik heb het verhaal ook niet in 1 keer kunnen lezen. Erg zwaar om zoiets te lezen. Heb het net afgelezen. Ik weet niet hoe, maar voel me opeens echt zwaar verdrietig.

Heel veel sterkte nog met alles. Ach gut Ik hoop dat je hier na niet meer zulke nare dingen mee hoeft te maken. Kusje En als je ooit eens wat kwijt wilt. Ookal is het een pb vol met gescheld, mag je mij altijd pb'en. Knipoog

Take every chance.
Drop every fear.

Eejj

Berichten: 3733
Geregistreerd: 18-12-05

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst: 04-09-06 18:14

Wat sterk van je dat je dit in zo'n mooi verhaal op bokt kan zetten ! Vind ik echt heel knap van je .. respect ! Wat vresselijk dat jij en je familie dit moeten doormaken.. mijn Opa had kanker.. dus ik ken het "proces" een beetje.. ziekenhuis in en ziekenhuis uit..vresselijk! Scheve mond
Heel veel sterkte .. ik leef met je mee ! Ach gut

ELINEXTIRZA
Berichten: 279
Geregistreerd: 24-12-05

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst: 04-09-06 18:16

Meisje, heel veel sterkte met alles. Ik weet niet wat ik moet zeggen, je hebt het zo moeilijk gehad. 13 jaar en dan al je moeder verliesen. Ik kreeg tranen in me ogen toen ik het las. Echt heel erg veel sterkte toegewenst!

Roosch

Berichten: 36583
Geregistreerd: 04-07-03
Woonplaats: Anywhere

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst: 04-09-06 18:16

Meisje meisje toch..
Wat was je jong.
Wat een verhaal.
Wat heb je het mooi opgeschreven en
wat ben je sterk!

Een heel dikke knuffel van mijn kant hoor, diep respect over hoe jij je goed hebt gehouden.
Onthou, je moeder zal altijd achter je staan en van je houden.

Als er iets is, mijn pbbox is erg goed om tegen aan te kletsen.
Groetjes, Roosje.

Your life is your own
You're in charge of yourself

[BEU] [FOTO] Onze reis naar Fins Lapland!

stefje

Berichten: 1898
Geregistreerd: 20-05-04

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst: 04-09-06 18:37

Jemig, heftig! Uit mijn eigen ervaringen (ben na relatie van 9 jaar mijn vriend -laatste 2 dagen mijn man (in het ziekenhuis getrouwd)- aan kanker kwijtgeraakt. Mijn ervaring is juist dat ik toen veel mannen leerde kennen die kanker kregen en eraan overleden, maar dat komt omdat mijn vriend non-hodgkin had en dat is juist een vorm die meer bij mannen voorkomt. Het is denk ik maar net wat je hebt meegemaakt...

Goed dat je wordt onderzocht, maar laat je daardoor niet gek maken, en als je angsten krijgt, waar ik ook erg veel last van heb gehad, zoek dan hulp, bij een psycholoog. Zowiezo is dat best fijn om bij al je ervaringen wat hulp te krijgen, het is berezwaar om zelf verder te gaan, ik vond het heerlijk om iemand te hebben die vanuit haar deskundigheid mij kon helpen verder te gaan en de dingen in het juiste perspectief te zien. Ik heb me na zijn overlijden voorgenomen dat als ik later nog eens hulp zou willen, ik dat zou mogen van mezelf (gek eigenlijk he). De eerste jaren ging het eigenlijk prima, maar 4 (!) jaar later ben ik alsnog hulp gaan zoeken omdat ik de deur van de huisarts niet meer door durfde.

Heel veel sterkte, het krijgt in de loop van de jaren 'een plaatsje' zoals ze dat noemen. Blijf erover praten, vaak hebben veel mensen om je heen hier best ervaring mee, en het is fijn om het er af en toe over te hebben. Mijn moeder is inmiddels 5 jaar geleden -ook aan kanker- overleden en ik begin er vaak expres over tegen mensen die haar gekend hebben. Da's alleen maar goed hoor, en het is toch fijn om je haar te herinneren, en alle fijne dingen die je samen beleefd hebt, ook nog de dingen die op het laatst van haar leven gebeurden, dingen die ze gezegd heeft enz.

_Denise_

Berichten: 5610
Geregistreerd: 05-02-06

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 04-09-06 18:52

Ik kan overdag makkelijk over mijn moeder praten zonder een kik te geven, dan kan ik soms zelfs lachen om haar acties die anders uitliepen dan ze wilde. Alleen 's nachts is een drama. Ik slaap slecht, denk veel aan haar, vorige week heb ik 2 nachten niet geslapen, ik zat in een dip over hoe het deze dag zou zijn als het vorig jaar was, dat ze er nog was. 's Nachts ben ik kennelijk nog veel emotioneler.

Fable

Berichten: 66
Geregistreerd: 08-07-06
Woonplaats: Tallin, Estland

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst: 04-09-06 19:37

Ik heb nog nooit eerder met je gepraat, maar door jou verhaal zit ik nu te huilen achter de computer. Ik wou gewoon even zeggen dat ik je heel sterk en dapper vind. Heel veel sterkte.

Opportunities are endless when you live on borrowed time

stefje

Berichten: 1898
Geregistreerd: 20-05-04

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst: 04-09-06 21:51

Ja 's avonds en 's nachts is het vaak zwaarder dan 's ochtends en overdag he. Ik heb geleerd dat je momenten uit kan kiezen die je uitkomen, en dat je die momenten moet gebruiken om jezelf te gunnen om verdriet te hebben. Vaak is het er eigenlijk niet over na willen denken, het verdringen, zwaarder dan er aan toe geven en even flink huilen en jezelf toestaan je rot te voelen. Als je er echt aan toegeeft duurt het vaak korter dan dat dat je dat niet echt wilt. Als je voor het slapen zo'n moment neemt, en daarna bijv. nog ontspant door een hete douche of zo, of nog even lezen, dan kun je misschien beter slapen.

_Denise_

Berichten: 5610
Geregistreerd: 05-02-06

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 04-09-06 21:58

Ik heb meestal een hekel aan lezen overdag, dan heb ik er kennelijk niet genoeg geduld voor, of geen zin in. Maar als ik in mijn bed lig, wil ik niets anders doen dan lezen, en dan vooral een lekker dik Engels boek. Het nadeel dan is dat ik heel laat slaap, maar ik slaap zowieso echt slecht, of beter gezegd, ik kom moeilijk in slaap. Het gevolg is dan dat je me er 's ochtends slecht uitkrijgt. Ik kan wel vroeger naar bed gaan, maar dan slaap ik toch niet vroeg, ik zit in een hartstikke fout ritme en daar baal ik echt van.
Maargoed, als ik 's avonds een zielig boek lees dan zit ik binnen no time te huilen in mijn boek, terwijl als ik overdag een stukkie lees, dat het me niks doet.

Vandaag kwam zo'n beetje de hele familie op bezoek om mijn moeder te herdenken. Naarmate het donkerder werd ben ik alleen naar boven gegaan en weer wezen huilen, het raakt me 's avonds kennelijk echt heel erg. Bedankt voor jullie lieve posts Kusje

xXGRIETJEXx

Berichten: 1829
Geregistreerd: 16-07-04
Woonplaats: Sexbierum

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst: 04-09-06 22:07

Heej meis,
Goh wat een verhaal zeg.
Ik kan er over mee praten, ik was 11 toen ik mijn moeder kwijt geraakt ben aan kanker, inmiddels ben ik nu alweer 23, maar het blijft voor de rest van je leven bij je..
Verdriet dat slijt, geloof mij maar.
Maar neem van mij aan: wanneer de dag er komt dat jij niet meer aan haar denkt, dan is er iets mis.
Jij moet van je moeder blijven houden, hou haar diep in je hart, en eens zul je haar weer tegenkomen...
Mijn PB-box staat voor je open als je er over wil praten.

Heel veel sterkte voor jou en je familie.

Ook dit jaar zet Just4Tuning weer een meeting op voor het goede doel, lijkt het je leuk geef je dan op.
Dit jaar op 05-09-2010 te Sneek voor het Ronald Mac Donals stichting!
Tuning 4 Charity http://www.tuning4charity.nl

CoriienRN

Berichten: 9772
Geregistreerd: 08-07-04
Woonplaats: Valkenburg zh

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst: 05-09-06 07:03

heey denis.. erg.. sterk verhaal wat je zo even neer zet!!! heb reapect voor je en dat weet je.. mijn dag komt ook nog 10 november.. weet nog niet wat en hoe ik het ga doen.. denk dat ik niet naar werk ga.. want dat kan ik denk niet aan.. nu ik je verhaal zo las en de reacties ... ben ik echt emotioneel geworden op werk...kan me echt niks schelen.. wat ze daar van denken.. maar ik heb de zelfde.. gevoelens.. als jou.. laatste tijd zit ik ook niet lekker in me vel.. en gaat eigenlijk steeds slechter.. maar goed kom er wel weer maar zou graag dat het nu verandere.. maar dat gaat gewoon niet...
ik hoop je snel een x te spreken of ander een xtje rondje valkenburgs meer te rijden met sip.. als ik het goed heb? ik spreek je snel!!! hou je taai.. en sterkte Ach gut Kusje

ღCarpe diemღ Jackson Dress Z2+3 !! Spr L+7 B+32 Sgw M*
Guus v sport zzl*
B/L Jury lid :D Brandweervrouw :)

AlleJan

Berichten: 114
Geregistreerd: 28-08-06
Woonplaats: Joure, FR

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst: 05-09-06 07:48

Knap dat je het verhaal zo hebt kunnen schrijven Lachen Heel veel sterkte! Ach gut

Femke <3

_Denise_

Berichten: 5610
Geregistreerd: 05-02-06

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 05-09-06 13:16

CoriienRN schreef:
ik hoop je snel een x te spreken of ander een xtje rondje valkenburgs meer te rijden met sip.. als ik het goed heb? ik spreek je snel!!! hou je taai.. en sterkte Ach gut Kusje


Bedankt voor je reactie, jij ook alvast sterkte he! Kusje

Alleen denk ik dat je Jip bedoelt ipv sip? Jip is nl mijn verzorgpaard, die staat achter het Valkenburgse meer.

Meisje201
Berichten: 35192
Geregistreerd: 05-09-03

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst: 05-09-06 15:46

Jeetje wat een verhaal...
Ik vind het heel erg knap dat je dit op hebt geschreven,
Nog heel erg veel sterkte ermee! Kusje

Angela

Berichten: 25691
Geregistreerd: 21-03-05
Woonplaats: Beuningen

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst: 05-09-06 15:59

Wat een verhaal zeg....
Heel veel sterkte!!

De Tapasworkshop.nl Voor een tapasworkshop bij jou thuis, door heel Nederland
Importexpert compleet verzorgde auto import
http://www.akasha-rijkunst.nl/akashas-college - Opleidingen voor volwassenen! o.a. Zitcoach, stalmedewerker

Anoniem

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-09-06 09:12

Wat een verhaal...
Je hebt het mooi op geschreven!
Het leven is oneerlijk.

Heel veel sterkte verder meis!

marjoleintje
Berichten: 1033
Geregistreerd: 22-10-04

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-09-06 10:09

Ik vind 't heel dapper van je, dat je je hele verhaal hier op bokt hebt gezet. Ik begrijp je enigzins heel goed hoe alles voelt. Rond eind 2004 werd mijn vader (47 jaar) ook ziek, dikke darmkanker, en hij is in juni 2005 overleden, dat ging ook allemaal zo snel en vooral de momenten waarop je telkens in angst zit, van zal 't al zover zijn? Ik wil absoluut niet zeggen, dat je volledig begrijp want elke situatie is natuurlijk anders, jij was natuurlijk wel een stukje jonger dan mij, ik was toen 18 en jij 13 zover ik heb gelezen. Maar heel veel sterkte gewenst en koester echt de mooie herinnerringen die je met haar hebt, zoals die acties van haar waar je om moest lachen, dat geeft je heel veel kracht ook voor de toekomst, want er zullen nog heel heel veel moeilijke momenten zijn!

Mama van Joris! Ons lentekindje! Maart 2014 :-)

En nu ook mama van Meike! Ons herfstkindje! September 2016 :-)

Yael_Tdh
Berichten: 1094
Geregistreerd: 12-01-11
Woonplaats: Nieuwegein

Link naar dit bericht Geplaatst: 20-11-11 17:21

wohw wat mooi geschreven
:(:)

Siggislief

Berichten: 13849
Geregistreerd: 04-10-04
Woonplaats: Amsterdam

Re: Alweer 1 jaar geleden...

Link naar dit bericht Geplaatst: 20-11-11 17:39

Is wel een erg oud topic vind je niet, Yael_my?!

Bram ✝12/08/'15


Antwoord op onderwerpPlaats een reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: AmenteC, CaroR, gerlienke, Googlebot, lotte_dl, lynn_Joy, marleen_usar, Milando, MyrtheJ, Nathalie18x, rocky_1995, Sjokki, TessaxQuincy, Vajramani, viphorse en 42 bezoekers