Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-10-23 00:01

Angst voor herhaling beenbreuk

Geplaatst door de TopicStarter : 15-10-23 00:01

11 weken geleden begon het. Een one way vlucht met Air Equine met een slechte landing.

Het was goed mis. Ik ben heel hard geland op links en kon meteen mijn linkerbeen niet meer bewegen. Mijn vriend heeft me omgedraaid zodat ik niet meer met heel mijn gewicht op links lag, maar dat hielp niet. Ambulance gebeld, tijdens het wachten heeft mijn vriend mijn paard afgezadeld en op de paddock gezet.

Toen de ambulance er was, lag ik ondertussen met momenten al te brullen van de pijn. Been schoot ook continu in de kramp. Ze kregen me met geen mogelijkheid gedraaid, elke beweging deed zo gruwelijk veel pijn... Uiteindelijk hebben ze de MUG laten komen en me met een dubbele dosis ketamine platgespoten vooraleer ze me op de brancard kregen.

Op naar Spoed. Dat was voor mij een traumatische ervaring... Ik gebruik dat woord niet snel voor mezelf, heb in mijn 30 jaar gelukkig nog nooit iets meegemaakt dat in de buurt komt. Tot dat avondje Spoed dus. Elke minieme beweging deed zo gruwelijk veel pijn en ze moesten me 4x van bed/tafel veranderen om foto's te kunnen nemen. Ik heb gegild, gehuild, geschreeuwd, gesmeekt om te stoppen, nog meer gegild van de pijn...
Toen de Spoedartsen de foto's bekeken, vertrok hun gezicht met een blik van "oeioei". Als ik nog getwijfeld had, was dat nu wel weg, zo'n blik op het gezicht van een arts die wel wat gewend is, zegt genoeg...

En ja hoor, de orthopeed kwam. Het verdict: gecompliceerde breuk in de bovenkant van het dijbeen. Ik moet echt met een hele harde klap terecht zijn gekomen volgens hem, want een fractuur op die plaats is zeldzaam. En dan heb ik nog geluk gehad: als het 3 cm hoger had gezeten, had ik een heupprothese gemoeten. Nu kon het nog met een gammanagel. Ze zouden nu een tractiebehandeling uitvoeren en morgen meteen onder het mes.

Foto zegt genoeg, dit hoort 1 bot te zijn:
Afbeelding

De tractiebehandeling bleek erop neer te komen dat ze mijn been zo hard uiteen zouden trekken dat de breuk vrij lag. Hoe pijnlijk dat was kan en wil ik niet beschrijven. Laten we het erop houden dat ik volgens mij heel de afdeling bij elkaar gegild heb en geen stem meer overhield nadien... Toen het been rechtlag, ging er 2,5kg aan gewichtjes aan en mocht ik naar de kamer. We waren ondertussen 3 uur en 6 zware pijnstillers verder.

Hele nacht om de 2u controle en een nieuwe pijnstiller. In de voormiddag werd ik geopereerd. De operatie duurde 2,5 u. De orthopeed heeft dit ineen geknutseld. De pin loopt van mijn knie tot mijn heup:
Afbeelding

Ondanks de pin, mocht ik nog niet belasten. Een afdoende uitleg is nooit echt gegeven, alleen maar dat het een vreselijk gecompliceerde breuk was. Ik mocht naar huis met een looprek en steunverbod.

Na 4 weken controle: waasje kalk te zien, belasting opvoeren naar 15/20kg
2 weken later opnieuw gegaan wegens ernstige pijn in het geopereerde been. Dit bleek gelukkig een spierprobleem naar aanleiding van een nierbekkenontsteking.

Uiteindelijk vorige keer weer controle gehad. Botaangroei was nog steeds minimaal (wss door mijn Marfansyndroom). Wel toestemming gekregen om belasting op te bouwen tot een punt waar het comfortabel is, het mag geen pijn doen. Dit mag ik met 1 kruk doen.

De eerste 2 controles was ik vooral gepikeerd omdat ik zo weinig mocht terwijl ik naar mijn gevoel meer kon. De chirurg heeft het probleem deze keer gelukkig goed uitgelegd. De irritatie sloeg meteen om naar angst.

Foto vorige week:
Afbeelding

Dat het een smerige spiraalbreuk met een groot te herstellen oppervlak was, wist ik al door de eerste foto.
Het probleem nu is echter dat er ook een behoorlijk stuk bot is afgebroken dat ze niet terug kunnen zetten. Die XL splinter zit onder mijn bekken ingekapseld en zal uiteindelijk wel resorberen. Maar dit betekent dat ik op bepaalde stukken nog maar een half bot overheb (zie foto, inkeping linksboven naast de pin). De botaangroei lijkt daar niet op gang te komen. Doordat er zoveel materiaal ontbreekt, kan 1 slechte draai genoeg zijn om heel de boel weer te breken...

Ik ga 1/2x per dag een stukje wandelen om de botaangroei en de doorbloeding te stimuleren, maar word met de dag banger. Neem altijd mijn telefoon mee voor het geval dat en ik loop erg traag en overwogen. Die pijn van een gebroken bovenbeen wil ik niet nog eens meemaken...

Ik wilde het vooral van me afschrijven, maar ik ben ook benieuwd of er nog meer lotgenoten zijn die een half bot moesten laten teruggroeien. Hoe lang kan zoiets duren, waar moet je op letten?

Hoe kwamen jullie van de angst af?

**Geplaatst**: 15-10-23 00:39

Geplaatst: 15-10-23 00:39

Potver hé. Ik kan je geen advies geven, maar laat ik vooropstellen dat ik compleet begrijp hoe je je voelt.. heel erg veel sterkte en ik hoop dat het zo goed mogelijk geneest :(:)

Het klinkt voor mij een beetje alsof je PTSS-achtige klachten hebt. Heb je al een medisch psycholoog gesproken via het ziekenhuis? Wellicht zijn daar mogelijkheden in.

**Geplaatst**: 15-10-23 01:20

Geplaatst: 15-10-23 01:20

Ik wil je allereerst heel veel sterkte wensen :knuffel:

Ik zit in hetzelfde schuitje en ik kan uit eigen ervaring zeggen, het laten aangroeien van een groot stuk bot kan heel lang duren. Ik had een gat van om en nabij de 5cm in mijn dijbeen en na 9 maanden zat er nog altijd een gat van ongeveer 1cm in. De orthopeed had voor de operatie ingeschat dat het ongeveer een jaar zou duren vooraleer het gat volledig zou zijn gesloten. Dus het heeft heel veel geduld nodig. Nou is het bij mij ook niet helemaal normaal verlopen, maar dat verhaal ken je, maar ik mocht 12 weken na OK eigenlijk alles weer doen. Heb dat natuurlijk wel moeten opbouwen met de fysio, maar 16 weken na OK liep ik zonder krukken en voor lange afstanden nog met 1 kruk. Bij mij is het eigenlijk altijd pijnloos geweest, tot het moment dat het bij mij weer misging.

Dat stukje angst ken ik wel en schroom je niet om daarvoor contact op te nemen met een (medisch) psycholoog. Je kan, in Nederland iig, aan jouw specialist vragen om een doorverwijzing. Maar, hoe frustrerend het ook klinkt (want de psycholoog heeft dat ook al meerdere keren tegen mij gezegd), de angst die je voelt is ook normaal, want je zit nog midden in het proces. Al wil ik daar niet mee zeggen dat je daar geen hulp bij nodig zou kunnen hebben, want het moet jou ook niet teveel in zijn greep houden. Ik heb zelf ook een consult bij de medisch psycholoog aangevraagd en ik kan dus ook geen antwoord geven op je vraag hoe ik van mijn angst af ben gekomen, want dat ben ik niet. Ik vertrouw mijn orthopeed blindelings, maar de angst dat mijn been of de constructie weer kapot gaat blijft en ik denk dat ik daar ook echt pas vanaf kom als het helemaal is genezen en ik niet meer op controle hoef te komen. Al helpt erover praten bij mij altijd wel om mijn hoofd een beetje rustig te krijgen als het echt overloopt, maar ik kom er niet echt vanaf. Het uit zich ook op verschillende manieren. Maandag moet ik een CT-scan laten maken, want de operatie is nu 3 maanden geleden, en ik ben zó nerveus voor de uitslag. Het vervelende is ook, dat dit de eerste keer is dat het consult niet direct na de scan volgt en ik het radiologisch verslag de volgende dag al kan lezen, maar ik nog tot 27 oktober moet wachten tot ik weer op controle moet komen. Als je mij vraagt of het een goede of slechte uitslag wordt, dan zet ik al mijn geld op slecht. Heb ik een reden om dat te denken? Nee. Ik heb wel eens een zeurend gevoel in mijn been, maar dat is ook niet raar. Dat is puur angst. Ik heb, ruim 2 jaar na het ongeluk, ook nog herbelevingen, die komen spontaan op, of worden getriggerd (bv. door een ambulance te horen). Ook dat komt door angst en wrs ook een stukje trauma waar ik nog last van heb.
Mocht je er behoefte aan hebben, dan kan je ook altijd een tweede mening aan kunnen vragen. Ik heb het zelf niet gedaan, omdat ik geen behoefte had aan nog een mening, maar het kan ook heel zinvol zijn om te zien hoe een andere orthopeed ernaar kijkt. Misschien dat dat ook helpt met de angst, als je hoort dat diegene het op een vergelijkbare manier zou hebben aangepakt.
Het verhaal is een beetje langer geworden dan ik wilde, sorry. Nogmaals heel veel sterkte en mijn PB-box staat voor je open, ook al is het alleen maar om even je hart te luchten :knuffel:

.

**Geplaatst**: 15-10-23 02:33

Geplaatst: 15-10-23 02:33

Potverdorie, je hebt een mooi stuk ijzerwerk verzameld :knuffel:

Dat moet een flinke klap geweest zijn! En wat een pijn heb jij gehad...

Ik denk inderdaad dat een medisch psycholoog je heel goed verder kan helpen bij de mentale klachten.
Het is heel begrijpelijk dat je nu bang geworden bent om te belasten. Er mist een flink stuk bot en de uitleg van de arts zorgt ervoor dat je herinneringen aan de pijn ook weer terug komen omdat je weet wat de risico's zijn. Het kan ook echt vrij lang duren voor het bot weer goed is aangegroeid en verstevigd is, dus onderschat je angst aub niet en ga met een psycholoog praten. Het is niet zomaar iets wat jou is overkomen :(:)

Heel veel sterkte met het herstel!

**Geplaatst**: 15-10-23 09:40

Geplaatst: 15-10-23 09:40

Geen botbreuk hier, maar een tweede maal een knieschijf uit de kom tijdens een ski ongeluk.

Daarbij zijn pezen (af)gescheurd en heb ik sinds april dit jaar revalidatie. Ik weet wat je bedoelt met die angst.

De pijn ken ik nog goed en door de verplichte totale rust was mijn been verzwakt en vervreemd van mij.. Ik was immens instabiel die eerste maanden fysio en ik vertrouwde geen enkele oefening. In mijn hoofd zou ik zo weer vallen en alles opnieuw meemaken. Zelfs slapen was klote..
Dat had veel tijd nodig Het hoort erbij zei mijn fysio toen. Je hebt iets heftigs meegemaakt en bent aan het helen. Fysiek, maar ook mentaal. Daar moet je doorheen. en met de tijd en dan komt het weer goed.

Ik heb nog steeds een hekel aan bepaalde plekken. (Boodschappen doen bijvoorbeeld.) Omdat ik dan telkens op anderen moet anticiperen met lopen en dat doet pijn. Met rolstoel en krukken was het duidelijk en gaven mensen mij de ruimte die ik nodig had. Daar heb ik nog wel veel moeite mee. Ik ben ook altijd enorm sportief geweest, maar ben nu zelfs bang voor een lange wandeling. :')

Maar gaandeweg zou het in stapjes beter moeten gaan. En dat duurt lang, maar ik kan je zeggen dat het bij mij nu wel met stijgende lijn gebeurd. En ik hoop dat dat je moed heeft. Wat je meemaakt is niet niks. Durf daar ook echt goed de tijd in te nemen en te helen. :knuffel:

Heb je een prettige fysio? Er zijn er met medewerkers die ook ondersteuning bieden igv bijkomende mentale klachten, dan heb je een extra steun. Er over praten kan misschien helpen. iig heel veel beterschap en sterkte!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-10-23 22:56

Geplaatst door de TopicStarter : 15-10-23 22:56

Dankjewel iedereen voor de beterwensen!

xPabloBokt, de medisch psycholoog is misschien wel een goed idee, daar moet ik even naar informeren. Is het nodig dat zij verbonden is aan de kliniek waar ze geopereerd hebben? Ik ben namelijk in België opgenomen. Mijn paard stond net over de grens. Op gebied van zorg erg blij mee (kwam toevallig ook nog in een kliniek terecht waar ze een hele goede specialist hebben), op gebied van zorgverzekering iets minder handig :')

Leintje, jeetje dat geeft geen goede hoop... Met de Marfan duurt botaanmaak dubbel zo lang, dat merken we nu al. Die is verre van wat ze hadden verwacht. In december heb ik terug controle om te kijken of ik het zonder kruk mag proberen, dan zijn we 18 weken post op.
Qua pijn mag ik ook niet klagen. De eerste 2 weken waren niet leuk. Ik kon mijn been na de operatie niet meer bewegen en de fysio om dat terug in orde te brengen, was niet zo aangenaam. Op 6 weken ook veel pijn gehad maar dat kwam doordat mijn spieren in een soort permanente kramp zaten door een nierbekkenontsteking (cadeautje van de katheter). Momenteel enkel nog pijn als ik te lang op mijn linkerzij lig, dus ik klaag niet

De psycholoog hoeft dus niet verbonden te zijn aan de kliniek? Een doorverwijzing is geen probleem denk ik, het is alleen even lastig met de verzekering omdat ik (grensbewoner) in België ben opgenomen. Als dat in Nederland kan, is dat weer een zorg minder... Ik verwacht dat bij mij de angst ook pas weggaat als ik wat verder in het proces zit en niet meer het risico loop om de boel weer te breken door een stomme draai. Ik let er echt op, maar een ongelukje is zo gebeurd.
Ik vind het wel heftig dat je anderhalve week moet wachten tot je het consult krijgt :(:)

Dat levert zoveel stress op... Ik duim oprecht voor je dat je deze keer eindelijk eens goed nieuws krijgt! Wil je het met me delen als je de uitslag hebt, eventueel per PB? Voel je niet verplicht he!

Cayenne, het was idd een flinke klap. Ik ben ook wat onzeker omdat ik het niet begrijp. Ik weet zeker dat ik op mijn heup ben gevallen, die heeft de eerste impact gehad. Daar heb ik echter geen schrammetje. Ik was er echt zó van overtuigd dat het een heup uit de kom was (of daar een botbreuk) dat de diagnose beenbreuk als een complete verrassing kwam en ik snap nog steeds niet goed waarom het daar is gebroken

Canon, dat is ook niet niks! Durf je nog wel te skiën?
Ik heb echt geluk in een klein dorp te wonen. Geen gemopper of geduw als ik traag loop.
Fysio is goed maar we lopen tegen wat problemen aan. Ze kan buiten spierversterkende oefeningen weinig doen. Mijn hele lichaam staat schots en scheef en is al versleten. Wat voor de meeste mensen goed/recht lopen is, vrroorzaakt bij mij in normale toestand al veel pijn. Dat maakt het hele proces zeker niet makkelijker

**Geplaatst**: 16-10-23 00:19

Geplaatst: 16-10-23 00:19

Narcissa schreef:
Leintje, jeetje dat geeft geen goede hoop... Met de Marfan duurt botaanmaak dubbel zo lang, dat merken we nu al. Die is verre van wat ze hadden verwacht. In december heb ik terug controle om te kijken of ik het zonder kruk mag proberen, dan zijn we 18 weken post op.
Qua pijn mag ik ook niet klagen. De eerste 2 weken waren niet leuk. Ik kon mijn been na de operatie niet meer bewegen en de fysio om dat terug in orde te brengen, was niet zo aangenaam. Op 6 weken ook veel pijn gehad maar dat kwam doordat mijn spieren in een soort permanente kramp zaten door een nierbekkenontsteking (cadeautje van de katheter). Momenteel enkel nog pijn als ik te lang op mijn linkerzij lig, dus ik klaag niet
De psycholoog hoeft dus niet verbonden te zijn aan de kliniek? Een doorverwijzing is geen probleem denk ik, het is alleen even lastig met de verzekering omdat ik (grensbewoner) in België ben opgenomen. Als dat in Nederland kan, is dat weer een zorg minder... Ik verwacht dat bij mij de angst ook pas weggaat als ik wat verder in het proces zit en niet meer het risico loop om de boel weer te breken door een stomme draai. Ik let er echt op, maar een ongelukje is zo gebeurd.
Ik vind het wel heftig dat je anderhalve week moet wachten tot je het consult krijgt Dat levert zoveel stress op... Ik duim oprecht voor je dat je deze keer eindelijk eens goed nieuws krijgt! Wil je het met me delen als je de uitslag hebt, eventueel per PB? Voel je niet verplicht he!

Sorry, had gehoopt iets positievers te zeggen wbt de duur van botheling, maar botheling is echt een heel traag proces en zeker als je dan ook Marfan erbij hebt. Dat is wel echt een rot combinatie, maar misschien geeft het een fijner gevoel als ik zeg dat ik van mijn orthopeed heb gehoord, dat als er ergens tussen de botdelen contact is, dat dat al veel meer stevigheid en stabiliteit is en dat geldt wrs ook voor jou, al is Marfan daar wel echt een spelbreker in. Maar ik ken het gevoel wel om bij eender welke beweging bang te zijn dat het weer kapot gaat. Ik heb dat laatst nog gehad. Het regende, waardoor mijn krukdoppen ook zeiknat waren. Die waren ook al aan vervanging toe, dus echt anti-slip waren ze niet meer en als je met natte krukdoppen op een gladde vloer loopt, dan glijden krukken weg en dan klap ik altijd in één keer op mijn geblesseerde been. Dan schiet er bij mij ook direct weer door mijn hoofd dat er schroeven breken en de constructie weer faalt. Dat wordt bij mij ook gevoed omdat het bij beide complicaties pech is geweest dat het is gebeurd en ik er dus geen invloed op had. De breuk zelf is natuurlijk al pech, maar ik kon niks doen aan de resorptie en de orthopeed heeft me ook echt verzekerd dat ik tussen de tweede operatie en het falen van de constructie niks verkeerd heb gedaan. Ik heb dus ook niet de garantie dat het nu niet weer kapot gaat. Al zitten er nu wel meer en sterkere schroeven in, dus de constructie kan meer hebben.
Je doet echt alles wat je kan om het te helpen en ondanks dat je bang bent, ga je wel op pad om een rondje te lopen en dat dat lukt, daar mag je ook best trots op zijn.
Ik denk dat je het al hebt gedaan, maar bespreek de angst die je voelt ook zeker met jouw orthopeed.

Ik loop zelf bij een medisch psycholoog en zij is wel echt verbonden aan het ziekenhuis waar ik word behandeld. Ik durf niet goed te zeggen of een specialist je ook kan doorverwijzen naar een medisch psycholoog in een ander ziekenhuis, maar je kan het altijd vragen. Mocht dat niet kunnen, dan zou ik het via de huisarts proberen en evt. een verwijzing vragen naar een gewone psycholoog.

Als ik het radiologisch verslag heb gelezen, dan zal ik een PB sturen en als ik op de poli ben geweest, zal ik sws iets posten in mijn eigen topic.

Als laatste heb ik nog een quote voor je. Ik heb de afbeelding opgeslagen in mijn telefoon, waardoor ik het af en toe tegenkom en voor mij helpt het

**Geplaatst**: 19-10-23 10:08

Re: Angst voor herhaling beenbreuk

Geplaatst: 19-10-23 10:08

Jeetje wat een verhaal! Enorm veel sterkte toegewenst!

Mijn verhaal is niet helemaal vergelijkbaar omdat mijn breuk minder heftig was/is en goed geneest, maar ook ik ervaar wel spanning en angst om weer iets te breken. Zo heb ik bij het paardrijden en opbouwen van sporten echt angst om weer wat te breken.
Daarom heb ik binnenkort een eerste gesprek staat met een psycholoog. Dat is hiet al een paar keer geopperd, maar ik denk dat dat echt een verstandige stap is.

**Geplaatst**: 19-10-23 10:39

Re: Angst voor herhaling beenbreuk

Geplaatst: 19-10-23 10:39

Oh wat moet dat naar geweest zijn zeg..
Ik heb zelf ooit mijn sleutelbeen gebroken tijdens het rijden, en dat vond ik al een hell met elke beweging die pijn deed. Kan me echt wel voorstellen dat dit nog veel meer pijn doet en ook echt traumatiserend is. Ik ben destijds na een hindernis samen met de pony gevallen en heb tot heden ook nog lichte angst voor ongelijke ondergronden en snelle wendingen na sprongen, maar dat beperkt me nauwelijks gelukkig.

Misschien kan tzt een valcursus hebben met je zekerheid te geven? Een bizar ongeluk kan altijd, maar dan heb je misschien wel voor jezelf meer vertrouwen dat je een klap goed op kan vangen. En een psycholoog is nooit een slecht idee voor een trauma en angst!

Veel sterkte!

**Geplaatst**: 19-10-23 10:50

Re: Angst voor herhaling beenbreuk

Geplaatst: 19-10-23 10:50

Heb een aantal jaren terug een gecompliceerde tibia plateau breuk gehad. Na 11 maanden revalideren kan ik zeggen dat ik waggel als een eend, geen dag zonder pijn ben en veel dingen niet meer mag/kan. Ik ben zelfstandig, rijden kan ik niet meer, lopen gaat maar als de ondergrond te mul wordt hou ik dat maar even vol, lang zitten/liggen in dezelfde houding is geen succes, 's nachts vaak wakker worden van de pijn, er maar even uit en lopen. Resultaat is dat ik nog maar 4 tot 5 uur slaap gebroken per nacht.
Ga naar een goede fysio om te herstellen, luister naar je lichaam, neem de tijd voor je herstel. De angst die je nu voelt is heel normaal, heb ik ook heel lang nog gehad, je bent het vertrouwen in je lijf kwijt, je bent er achter gekomen dat je lijf kwetsbaarder is dan je ooit hebt gedacht. Veel succes en sterkte de komende tijd!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-10-23 16:55

Geplaatst door de TopicStarter : 19-10-23 16:55

Josien, zit jij ook nog in het genezingsproces? Hier is het qua paardrijden dubbel. Enerzijds kan ik niet wachten om wee te mogen rijden, maar het zal ook zeker angst overwinnen zijn. Eerst maar eens afwachten of ik wel weer ga mogen/kunnen rijden.

JudithGigi, ik mag niet klagen, het doet nu niet zoveel pijn meer. Na de operatie was het ergste weg, heb langer last gehad van de spieren die de klap hebben opgevangen en alle dienst weigerden. Voor de operatie was wel echt een hel en traumatisch, ik wist niet dat een mens zoveel pijn kon hebben en ik had daarvoor toch al behoorlijk pijnlijke dingen meegemaakt. Al met al denk ik dat je met een gebroken sleutelbeen slechter afbent, echt een rotte plek om wat te breken...
Ik vind het knap van je dat je nog durft springen!
Ik weet nog niet of ik na het herstel weer ga mogen/kunnen paardrijden, alles is heel onzeker momenteel. Als dat wel mag, is een valcursus geen slecht idee.

Meggiemeg, jeetje, dat is ook heftig!

Dat eendenloopje herken ik als ik een paar passen zonder kruk moet doen. Bedoel je met lopen echt lopen of ook wandelen? Denken ze dat het og verbetert of ga je hiermee moeten leren leven? Niet eens een tijdje kunnen zitten of liggen zonder pijn lijkt mij echt vreselijk...
We nemen zeker de tijd, liever wat langer revalideren dan te snel willen gaan en complicaties krijgen.
Jij ook heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 19-10-23 17:21

Re: Angst voor herhaling beenbreuk

Geplaatst: 19-10-23 17:21

Narcissa, voor mij zit er geen verbetering meer in, het is zoals het nu is, moet er wel voor trainen om op dit niveau te blijven. Ik moet nog een kunstknie, of dat verbetering gaat geven moet dan uitwijzen, kunnen ze van te voren niet zeggen. Lopen of wandelen maakt voor mij niet uit. Het rare is dat je goed met pijn leert leven en ook pijn leert verdragen. In april heb ik een injectie in mijn knie gehad vanwege een ontsteking die daar in zat en ik merkte de naald amper op terwijl dat vaak wel hele vervelende prikken kunnen zijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-10-23 22:30

Re: Angst voor herhaling beenbreuk

Geplaatst door de TopicStarter : 19-10-23 22:30

Dat is echt heftig

Dikke virtuele knuffel van mij!
Ik hoop oprecht dat de nieuwe knie nog verschil gaat maken. Misschien geen volledige genezing, maar toch een beetje verbetering.

Het aanpassen aan pijn ken ik, helaas al vele jaren chronisch pijnpatiënt. Ik denk dat dat wel geholpen heeft in de kliniek. Uitgezonderd de eerste nacht op Spoed (dat was echt onverdraaglijk qua pijn) heb ik alles zeer nuchter benaderd en goed geoefend ondanks dat het in het begin erg pijnlijk was. Wel in overleg met de fysio natuurlijk. Dit heeft het herstel heel erg bespoedigd, iedereen stond versteld van de snelle vooruitgang haha. Maar dat was op gebied van spieren, botvorming kun je natuurlijk niet echt versnellen

**Geplaatst**: 19-10-23 23:04

Re: Angst voor herhaling beenbreuk

Geplaatst: 19-10-23 23:04

Het is heel normaal dat je bang bent voor herhaling. Ik heb ook iets met verhoogde kans op herhaling en dat laat ik wel meewegen in bepaalde keuzes die ik maak. Zo stap ik niet zomaar meer op een ander paard, maar ik kies er wel voor om op mijn eigen paard te stappen.

Het scherpe randje van die (evt terechte) angst gaat er met de tijd ook echt wel vanaf heb ik gemerkt. Als dat niet het geval is, ga er dan zeker met iemand over praten. En het is ook helemaal niet gek om dat nu al te doen.

**Geplaatst**: 20-10-23 07:48

Re: Angst voor herhaling beenbreuk

Geplaatst: 20-10-23 07:48

Er zijn botgroeisimulators. In Duitsland veel bekender dan hier. Ik zou daar om vragen. Dan geneest je bot tot 40% sneller. Beslist de moeite waard dus.
Exogen is een merk bijvoorbeeld die zoiets op de markt heeft.

**Geplaatst**: 20-10-23 09:36

Geplaatst: 20-10-23 09:36

Narcissa schreef:
Josien, zit jij ook nog in het genezingsproces? Hier is het qua paardrijden dubbel. Enerzijds kan ik niet wachten om wee te mogen rijden, maar het zal ook zeker angst overwinnen zijn. Eerst maar eens afwachten of ik wel weer ga mogen/kunnen rijden.

Het is nu 8 weken geleden, ik heb nog wel wat last van mijn lichaam maar de breuk is op controle in principe zo goed als genezen verklaard.
Ik heb veel zin om weer te rijden, alleen heb dus angst ontwikkeld voor mijn eigen paard.
Heb al op andere brave paarden gezeten, daarbij begon het ook met spanning maar dat vloeide mooi weg. Ik hoop dat dat over een paar weken ook bij mijn eigen paard kan.

Bij mij is het dus qua breuk vele malen minder gecompliceerd.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-10-23 00:23

Geplaatst door de TopicStarter : 21-10-23 00:23

Ladyson, dat begrijp ik volledig. Geen problemen zoeken als het niet nodig is.

Germie, ik heb het eens opgezocht en het lijkt mij wel interessant. Alle beetjes helpen. Ga dit zeker met mijn arts bespreken!

Josien, fijn dat jouw breuk wel netjes volgens het boekje geneest! Ik hoop dat de spanning op je eigen paard nog vermindert, wel handig dat je eerst op andere brave paarden kon stappen.

**Geplaatst**: 21-10-23 08:51

Re: Angst voor herhaling beenbreuk

Geplaatst: 21-10-23 08:51

Jeetje wat heftig… sterkte

**Geplaatst**: 21-10-23 08:57

Geplaatst: 21-10-23 08:57

Au, dat klinkt enorm pijnlijk. Gelukkig zoiets (afkloppen!) niet meegemaakt. Heel veel beterschap gewenst! :knuffel:

En zorg dat je een goede fysiotherapeut aan de haak slaat om samen de belasting en de angst te overwinnen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-12-23 12:40

Geplaatst door de TopicStarter : 01-12-23 12:40

Om een mooie afsluiting aan het topic te geven:

Het gaat goed!

De angst is weg en ik wandel alweer lekker zonder krukken rond. Nog een beetje als een eend, daar moet ik nog aan werken.

Vandaag opnieuw controle en ik ben genezen verklaard

Ik mag alles weer doen, paardrijden inclusief!

Afbeelding

**Geplaatst**: 01-12-23 13:14

Re: Angst voor herhaling beenbreuk

Geplaatst: 01-12-23 13:14

pfff wat een heel heftige breuk en ervaring joh, hoop dat je gewoon weer alles kunt wat je voorheen kon en pijnvrij bent nu?

**Geplaatst**: 01-12-23 14:07

Geplaatst: 01-12-23 14:07

Wat een mooi nieuws na zo’n heftige tijd!

**Geplaatst**: 01-12-23 18:44

Geplaatst: 01-12-23 18:44

Narcissa schreef:
Om een mooie afsluiting aan het topic te geven:

Het gaat goed!

De angst is weg en ik wandel alweer lekker zonder krukken rond. Nog een beetje als een eend, daar moet ik nog aan werken.

Vandaag opnieuw controle en ik ben genezen verklaard Ik mag alles weer doen, paardrijden inclusief!

[ [url=m/Y6wNSI.jpg]Afbeelding[/url] ]

[ [url=m/H6HZv7.jpg]Afbeelding[/url] ]

Wauw, wat een super goed nieuws! Ben zo blij voor je

$**\O/**$ De breuk ziet er ook echt mooi uit op de foto, wat een verschil met de eerdere foto's. Dat waggelen gaat wel weer over als de quadriceps weer wat meer op kracht komt. Dus waggel rustig door zou ik zeggen

realiseer me ook net dat ik helemaal niet meer heb geantwoord op jouw laatste PB

. Zo genant, sorry!

**Geplaatst**: 03-12-23 09:58

Geplaatst: 03-12-23 09:58

Wat fijn dat je alles weer mag doen, ik brak ooit mijn kuitbeen en heb daar nog steeds last van. Ik heb te lang verkeerd gelopen,ik had ook loop angst ontwikkeld dat is nu gelukkig weg.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-12-23 19:07

Geplaatst door de TopicStarter : 03-12-23 19:07

Bedankt voor de lieve reacties iedereen!

Ik heb hieruit 1 ding geleerd: luisteren naar mijn gevoel, want dat zit blijkbaar toch wel goed. De controle hiervoor had ik een slecht gevoel, dat klopte. Deze keer had ik een goed gevoel en kreeg ik goed nieuws.

Ik vind het wel echt bizar. Van weinig botaangroei ineens *poef* door naar deze goede uitslag.

@BarbaraNova: ik ben er zeker nog niet en sta nog steeds in het revalidatietraject. Ondertussen loop ik zonder krukken (ook op de trap), maar het is wel nog als een eend. Het wordt steeds beter, er zit zeer duidelijk een groeiende lijn in, maar het heeft nog wat tijd en training nodig. De verwachting is wel dat ik alles weer ga kunnen eenmaal de spieren en conditie weer opgebouwd zijn. Ik ben nu 95% van de tijd pijnvrij, enkel trap af en langdurig op de linkerzij liggen doet nog pijn, dus ik klaag niet

@Leintje: ik zit bijna elke dag te zweten op de hometrainer, die spiertjes worden goed getraind nu. Beter dan ooit denk ik, want ik heb normaal een broertje dood aan sporten :')

Alles voor de revalidatie haha

@Marleen_usar: breuken zijn echt rot! Mijn moeder had haar enkel gebroken en heeft er ook nog steeds last van. Ik heb echt geluk gehad dat het met een pen te repareren was, wat extra stevigheid en steun geeft. Denk dat ik met plaatjes en schroeven ook altijd last gehad zou hebben, en het valt nu ook af te wachten wat er gaat gebeuren als ik weer meer ga doen