Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-23 08:28

euthanasie moeder en dan verder...

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-23 08:28

Mijn moeder van 88 heeft vorige week euthanasie gepleegd.
Ze was er klaar mee, kon niet meer tegen de eenzaamheid, verdriet van het verlies van 2 dochters, 1 vorig jaar en 1 8 jaar geleden. Ze kon niet verdragen dat ze ouderdoms kwaaltjes had, verwachtte ergens nog dat ze alles kon zoals ze 50 was.
Mijn moeder heeft altijd een lastig karakter gehad, je kon niet snel iets goed doen. Altijd kritiek op alles wat je voor haar deed. Nooit ergens zin in.
De laatste 5 jaar ongeveer heeft ze iedereen weg gejaagd om haar heen. Haar vriendinnen, haar oude buurtjes waar ze ruim 36 jaar naast heeft gewoond, met al haar nieuwe buren had ze al ruzie. 1 buurman keek nog naar haar om van de 12 buren.
Ik wist dat mijn moeder de wens voor euthanasie had, alleen de reden die ze aangaf was voor haar huisarts geen rechtsgeldige reden. Dus werkte hij er niet aan mee. Via iemand anders is ze in contact gekomen met een expertisecentrum voor euthanasie. Ik ben bij het allereerste gesprek aanwezig geweest. Dat was een soort van intake/informatie gesprek hoe zij te werk gaan en wat de vereisten zijn.
Dat was in maart dit jaar. De afgelopen maanden heb ik meerdere malen aan mijn moeder gevraagd of er al een afspraak ingepland stond want ik zou daar ook bij aanwezig zijn. Elke keer als ik er naar vroeg was haar antwoord nee ik weet nog niets. Zelfs 2 weken voordat de datum werd geprikt had ik er nog naar gevraagd en weer was het antwoord nee. In week 32 kreeg ik een telefoontje, mijn zwager was bij mijn moeder langs geweest ( heel toevallig niets gepland) en de arts en assistente van het expertise centrum waren er ook. Ze waren daar om een datum te prikken, woensdag de 16e om 12 uur. Er werd nog gevraagd of ik al op de hoogte was en daar draaide mijn moeder om heen.
Op het moment dat ik dat telefoontje kreeg van mijn zwager voelde ik heel erg veel. Verdriet, boosheid, vragen waarom, vond het erg egoïstisch dat ze het zo had aangepakt.
Heb mijn moeder er naar gevraagd, waarom ze het zo heeft aangepakt, kreeg daar geen antwoord op, net als andere vragen niet. Uiteindelijk zijn mijn zwager, mijn man en ik bij de euthanasie aanwezig geweest. Het was erg zakelijk vond ik. Om klokslag 12 uur ging de deurbel, de arts vroeg of mijn moeder het nog steeds wilde, haar antwoord was ja, nou ga dan maar op bed liggen, dan gaan we beginnen. Het infuus werd aangelegd, er werd gevraagd of we nog wat wilden zeggen/afscheid nemen. Mijn zwager ging als eerste, daarna mijn man en toen ik. Ik had amper een zin gezegd en toen stond de arts al in mijn nek te hijgen of ik klaar was... We zijn de slaapkamer uitgelopen en om 12.26 was ze al overleden.
Ik snap dat haar leven niet meer leuk was, dat ze er geen zin meer had, dat ze eenzaam was. Dat euthanasie voor haar een uitweg was snap ik ook. Alleen snap ik niet dat je zo verbitterd kunt zijn dat je zelf al klaar bent met alles en een soort van afscheid hebt genomen maar dat je anderen alles ontneemt. Ik heb de dinsdag voor de euthanasie haar kist uitgezocht, woensdag rond 14.00 uur was ze op weg naar het crematorium. Vrijdag om 13.00 is ze al gecremeerd. Rouwkaarten of condoleren wilde ze niet. Een advertentie in de krant ook niet. De advertentie komt er wel in te staan, dit heb ik ook met haar overlegd, je kunt niet zomaar uit het leven stappen en anderen niet op de hoogte brengen. Dat was dan nog wel prima maar wel een week later.
De begrafenisondernemer vond mijn moeder ook erg verbitterd in de gesprekken die er een lange tijd geleden zijn geweest. Ik hoorde het van iedereen terug toen ik ze persoonlijk op de hoogte bracht, stuk voor stuk kreeg ik hetzelfde te horen. Voor mij een bevestiging dat het niet aan mij lag. Soms twijfel je wel eens aan jezelf waarom het zo moeizaam moest gaan, zeker de laatste 5 jaar. Maar achteraf gezien had ik het niet kunnen veranderen.

Laatst bijgewerkt door meggiemeg op 22-08-23 08:34, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 22-08-23 08:33

Geplaatst: 22-08-23 08:33

Heel veel sterkte. Jammer dat de laatste jaren zo gedrukt hebben op jouw herinneringen aan je moeder. Hopelijk kun je met de tijd weer wat verder terugkijken in de tijd en de mooie herinneringen de overhand laten voeren

**Geplaatst**: 22-08-23 08:34

Geplaatst: 22-08-23 08:34

Allereerst gecondoleerd.

Heb je een fijne partner waarmee je hier over kan praten? Ik lees heel veel verdriet en negatieve gevoelens om hoe je moeder er mee om is gegaan en ook omtrend het verleden/ karakter van je moeder.

Praten/therapie helpt misschien om het een plekje te geven. Want veranderen kan je het helaas niet meer en op je waarom vragen krijg je geen antwoord.

Sterkte en een dikke knuff!

**Geplaatst**: 22-08-23 08:35

Geplaatst: 22-08-23 08:35

Heel veel sterkte met jullie verlies.
Ik snap dat de situatie ontzettend moeilijk is maar het is wel haar keuze.
Dikke knuffel

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-23 08:40

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-23 08:40

MarliesV schreef:
Allereerst gecondoleerd.

Heb je een fijne partner waarmee je hier over kan praten? Ik lees heel veel verdriet en negatieve gevoelens om hoe je moeder er mee om is gegaan en ook omtrend het verleden/ karakter van je moeder.

Praten/therapie helpt misschien om het een plekje te geven. Want veranderen kan je het helaas niet meer en op je waarom vragen krijg je geen antwoord.

Sterkte en een dikke knuff!

Juist omdat mijn moeder geen makkelijk karakter had moest je erg oppassen als je iets vroeg, zeker bij lastige dingen, zij is een ster in deuren dicht doen als je te veel vragen stelde. Er zijn al heel wat deuren dicht gegaan bij mensen om haar heen, die gingen eenmaal dicht ook niet meer open. Ik weet niet beter als dat ze altijd zo is geweest.
Ik heb er inderdaad veel moeite mee dat ze de euthanasie zo heeft aangepakt. Mijn man en ik hebben er nooit raar over gedaan. Ze heeft gezegd mij er bij te betrekken, was ook een eis dat er iemand van de familie bij de gesprekken aanwezig moest zijn. Je leefde in de veronderstelling dat de gesprekken nog moesten gaan gebeuren terwijl het al in een ver gevorderd stadium was. Het is je ontnomen om ergens naar toe te kunnen leven.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-23 08:41

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-23 08:41

Evelyne79 schreef:
Heel veel sterkte met jullie verlies.
Ik snap dat de situatie ontzettend moeilijk is maar het is wel haar keuze.
Dikke knuffel

Daar heb ik ook nooit moeilijk/raar over gedaan. Alleen waarom ontneem je anderen een keuze om op welke manier dan ook afscheid van je te nemen? Zij is tenslotte al overleden en dan heb je daar geen last meer van heel cru gezegd.

**Geplaatst**: 22-08-23 08:49

Geplaatst: 22-08-23 08:49

Allereerst gecondoleerd.

Mij vallen twee dingen op in je verhaal: ten eerste de aanpak van het expertisecentrum. Ik denk dat het voor je eigen verwerking goed zou zijn als je jouw gevoelens bij de procedure bij hun zou aankaarten. Dan kunnen anderen misschien een betere ervaring hebben.

Ten tweede: het erna toe leven. Dat is sowieso niet iedereen gegeven.
Mijn vader viel van de ene op de andere dag dood. Was totaal onverwacht, niets 'naartoe leven'.
Mijn schoonouders waren allebei langdurig ziek, maar wilden nergens over praten - gewoon, dat deed je niet. Je gevoelens stopte je weg. Schoonpa 'omdat-ie man was', schoonma 'omdat ze sterk moest zijn'.
Mijn moeder was de laatste 4 jaar zwaar dement voor ze overleed. Daar viel ook weinig meer mee te praten of naartoe te leven.

Wat ik maar wil zeggen: het is (nog steeds) een uitzondering dat je de dag en het uur weet wanneer iemand zal overlijden. Even in perspectief. Als je 's morgens een telefoontje had gehad dat je moeder in bed was gevonden had je ook nergens naar toe kunnen leven.

Misschien heb je hier wat aan, misschien niet, in ieder geval, sterkte met de verwerking. Het is uiteindelijk, of de band nou goed of niet zo goed was, je moeder. En bij mij gaf het ook een beetje de schok: nu is mijn generatie aan de beurt. En da's ook een vreemde realisatie.

**Geplaatst**: 22-08-23 08:54

Geplaatst: 22-08-23 08:54

Ja jeetje.... wat rot dat je er zo'n naar gevoel aan over hebt gehouden :(:)

En gecondoleerd met het verlies van je moeder.

Maar al met al is het natuurlijk wel haar eigen keuze hoe ze het aan wil pakken.
Mensen die er zelf (zonder hulp) een eind aan maken doen dat ook vaak zonder dat iemand om hen heen het aan zag komen. Misschien hoorde het stukje "op eigen houtje" er gevoelsmatig een beetje bij voor je moeder...?

Als ik het zo hoor (lees) was het geen gemakkelijk tiepje. En ze stapte er natuurlijk niet voor niets uit. Als je er helemaal klaar mee bent, met alles en iedereen, kan ik me ook wel voorstellen dat je ook geen zin hebt in allerlei gedoe. Het klinkt eigenlijk of deze aanpak wel "passend" is geweest zeg maar in haar verhaal.

Had zij het zelf geregeld dat de crematie zo snel zou zijn? Ik snap niet zo goed dat je zegt dat jij de kist uitzocht en blijkbaar nog iets wilde na haar overlijden, gezien je laatste zin? Wat heb je "gemist" in dat opzicht...? :(:)

**Geplaatst**: 22-08-23 08:55

Geplaatst: 22-08-23 08:55

Misschien wilde ze zelf niet een heel "gedoe" er omheen. Alsin moeilijke vragen, veel emoties of dat ze wellicht aan het twijfelen gebracht zou worden. Heel cru gezegd is het in alles haar keuze, dat is ook het "fijne" van die keuze kunnen maken. Alles gaat op de manier die iemand zelf wil.
Dat het ontzettend rot en vervelend kan zijn voor de mensen die achter blijven is natuurlijk nooit leuk en ontzettend heftig.
Is er een manier waarop je toch nog een soort van afscheid kan nemen op jouw tempo ? Een soort ritueel of met brieven oid ? Alles wat je wilde vragen of zeggen.

Heel veel sterkte iig :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-23 08:55

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-23 08:55

Klopt Ibbel, het is bijzonder dat je een datum en tijd weet. Ik had het denk ik anders gevonden als we haar zo hadden gevonden, dit had ook goed kunnen gebeuren want ze heeft dit jaar al 3x een poging gedaan om een overdosis medicijnen in te nemen, dan kan je inderdaad ook geen afscheid nemen, alleen nu had je er wel naar toe kunnen leven en is het je ontnomen door haar zelf.
Ik heb het gezegd tegen de arts na de euthanasie, hij wist van mijn bestaan af, we waren tenslotte bij het eerste gesprek in maart er bij. Ze verschuilen zich achter de wet op de privacy en de wens van hun cliënt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-23 08:59

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-23 08:59

pmarena schreef:
Ja jeetje.... wat rot dat je er zo'n naar gevoel aan over hebt gehouden
En gecondoleerd met het verlies van je moeder.

Maar al met al is het natuurlijk wel haar eigen keuze hoe ze het aan wil pakken.
Mensen die er zelf (zonder hulp) een eind aan maken doen dat ook vaak zonder dat iemand om hen heen het aan zag komen. Misschien hoorde het stukje "op eigen houtje" er gevoelsmatig een beetje bij voor je moeder...?

Als ik het zo hoor (lees) was het geen gemakkelijk tiepje. En ze stapte er natuurlijk niet voor niets uit. Als je er helemaal klaar mee bent, met alles en iedereen, kan ik me ook wel voorstellen dat je ook geen zin hebt in allerlei gedoe. Het klinkt eigenlijk of deze aanpak wel "passend" is geweest zeg maar in haar verhaal.

Had zij het zelf geregeld dat de crematie zo snel zou zijn? Ik snap niet zo goed dat je zegt dat jij de kist uitzocht en blijkbaar nog iets wilde na haar overlijden, gezien je laatste zin? Wat heb je "gemist" in dat opzicht...?

Mijn moeder was heel stellig in haar afscheid, direct na de euthanasie weg naar het crematorium, zo snel mogelijk cremeren, niemand bij de crematie, ook geen as daarna overdragen, geen condoleren, geen kaarten. De kist heb ik de dag ervoor alvast uitgezocht want dat was niet geregeld, plus het was best warm die dag en om haar dan zo lang in huis te laten liggen was ook niet echt prettig. Mijn moeder had verder niets geregeld, ze is er van uit gegaan dat ik dat wel zou doen net als bij mijn zus, die had ook niets geregeld. Ik snap je laatste zin niet zo goed, kan je anders uitleggen?

**Geplaatst**: 22-08-23 09:02

Geplaatst: 22-08-23 09:02

Gecondoleerd met het verlies van je moeder.

Je laatste zin "Ik had het niet kunnen veranderen" biedt wellicht troost.

Het was de keuze van je moeder om haar leven te beëindigen op de wijze hoe dit gebeurd is, het was de keuze van je moeder om te leven zoals zij dat wilde... Jij kon dit niet veranderen.

Denk aan jezelf!

**Geplaatst**: 22-08-23 09:06

Geplaatst: 22-08-23 09:06

Allereerst gecondoleerd en veel sterkte.

Jouw moeder heeft die keuze gemaakt en naar mijn mening heb je die te respecteren. Natuurlijk kun je je er rot over voelen, maar dan nog is het haar beslissing.
Imo ‘verschuilt’ die arts zich nergens achter. Het was de wens van je moeder dus waarom zou hij daar tegen in gaan?
Je had zelf niets anders kunnen doen en achteraf je daar nog boos overmaken, is zonde van de negatieve energie.
Probeer je erbij neer te leggen en denk aan de goede tijden die er vast geweest zijn.

**Geplaatst**: 22-08-23 09:07

Geplaatst: 22-08-23 09:07

Dat is wel bot zeg, dat jij dan toch maar snel die kist moest regelen.... Wanneer had ze het je willen vertellen eigenlijk...? Wanneer had zij gedacht dat jij er achter zou komen dat er een kist geregeld zou moeten worden...? :(:)

De laatste zin, je geeft aan

Citaat:
"Alleen waarom ontneem je anderen een keuze om op welke manier dan ook afscheid van je te nemen? Zij is tenslotte al overleden en dan heb je daar geen last meer van heel cru gezegd."

waar ik dan in lees dat je het graag anders had gewild na haar dood. Want "zij is tenslotte al overleden". Maar wàt had je dan anders gewild...?

**Geplaatst**: 22-08-23 09:12

Geplaatst: 22-08-23 09:12

Wat een verhaal Meggiemeg! Zo te horen heeft je moeder alles gedan zoals ze zelf gepland hebt.
Je hebt haar zo mogelijk gesteund. Begrijpen? Nee, waarschijnlijk niet. Het was haar keuze en nu moet jij verder.
Ze is gegaan zoals ze was begrijp ik uit jou verhaal.
Sterkte met de verwerking van het verlies. Neem je rust...

**Geplaatst**: 22-08-23 09:17

Geplaatst: 22-08-23 09:17

Gecondoleerd.
En een hele dikke knuffel.

Misschien een idee dat je met iemand gaat praten.
Zodat dit voor jou beter te verwerken is.

**Geplaatst**: 22-08-23 09:19

Geplaatst: 22-08-23 09:19

Gecondoleerd.
Het valt rauw op je dak zo te lezen, de snelheid waarmee alles is gegaan. De confrontatie dat er een datum staat, het gebeuren zelf en de snelle crematie daarna.
Normaal gesproken heb je nadat iemand overleden is een aantal dagen om nog afscheid te nemen, je kunt nog op bezoek en bereid een afscheidsdienst voor. Je kunt je verdriet dan delen met bekenden en het ritueel biedt houvast voor het verwerken.
Dit lijkt je ontnomen door je moeder, op de manier die eigen was voor haar, maar (weer) ontneemt ze daarmee de familie eea.

Mijn moeder had ook iedereen van zich verstoten, ook ik had een aantal jaar geen contact meer met haar. Gelukkig heeft ze wel gezegd dat mijn zus en ik zelf moesten weten wat we deden als ze dood was waardoor we wel dat ritueel hebben kunnen volgen en het makkelijker een plaats konden geven.

**Geplaatst**: 22-08-23 09:20

Geplaatst: 22-08-23 09:20

Gecondoleerd en heel veel sterkte! :(:)

Misschien is het goed dat je niet begrijpt waarom je moeder het op deze manier heeft geregeld. Soms is het beter om dingen niet te snappen omdat het aangeeft dat je niet zo verbitterd bent dat je zo geruisloos en snel mogelijk van de wereld wilt verdwijnen.
Je kon het niet veranderen, dit is de keuze van je moeder geweest!

**Geplaatst**: 22-08-23 09:23

Geplaatst: 22-08-23 09:23

pmarena schreef:
De laatste zin, je geeft aan

Citaat:
"Alleen waarom ontneem je anderen een keuze om op welke manier dan ook afscheid van je te nemen? Zij is tenslotte al overleden en dan heb je daar geen last meer van heel cru gezegd."
waar ik dan in lees dat je het graag anders had gewild na haar dood. Want "zij is tenslotte al overleden". Maar wàt had je dan anders gewild...?

Hier even op inhakend en ook weer relativerend: kennelijk had je, Meggiemeg, bewust of onbewust, toch wel respect voor haar wens. Want niets had je in de weg gestaan om wél een begrafenis of crematie met alle toeters en bellen te doen, 'want zij was tenslotte al overleden'.

Dat heb je niet gedaan (en dat is heel netjes) maar je hád het naar je eigen zin kunnen doen. Omdat het om jouw verwerking gaat.

Heb je daar nu spijt van? Dat je toch niet op z'n minst een soort tussenweg hebt genomen?

Je zou voor een stuk verwerking misschien alsnog een soort condoleancemiddag of -avond 'after the fact' kunnen organiseren met familie en vrienden. Om herinneringen op te halen, of gezamenlijk te vloeken op je moeders eigenwijsheid, of een borrel te drinken, of whatever. Als dat je helpt, zou ik het doen.

**Geplaatst**: 22-08-23 09:25

Geplaatst: 22-08-23 09:25

Gecondoleerd en sterkte :knuffel:

Ja als iemand plotseling overlijd dan heb je er geen toe leven naar.
Dat is zo.
Maar dat was in dit geval niet. Dus ik begrijp wel dat het daarom ook anders voelt.

Ook die kist uitzoeken en de dienst regelen had niet stel op sprong gehoeven. Dus ook daar snap ik wel dat het gevoel van dit had anders gekund.

En de arts zo'n hork.. Dat is extra wrang.

Als ik dit zo lees past het precies bij moeder.
Ze wilde niets en niemand meer om zich heen.
Je schrijft dat ze zelf al wat pogingen had gedaan. Dus ook alleen.
Ik denk dat dit voor haar net zo'n poging was alleen 1 waarvan ze wist dat het niet zou mislukken...

Heel veel sterke :knuffel:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-23 09:26

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-23 09:26

pmarena schreef:
Dat is wel bot zeg, dat jij dan toch maar snel die kist moest regelen.... Wanneer had ze het je willen vertellen eigenlijk...? Wanneer had zij gedacht dat jij er achter zou komen dat er een kist geregeld zou moeten worden...?

De laatste zin, je geeft aan

Citaat:
"Alleen waarom ontneem je anderen een keuze om op welke manier dan ook afscheid van je te nemen? Zij is tenslotte al overleden en dan heb je daar geen last meer van heel cru gezegd."
waar ik dan in lees dat je het graag anders had gewild na haar dood. Want "zij is tenslotte al overleden". Maar wàt had je dan anders gewild...?

Dat ze op zijn minst toch even aan anderen had gedacht, dat je anderen een vorm van afscheid gunt. Al is het maar een advertentie, dat mensen weten dat je er niet meer bent. Ze was het daar dan uiteindelijk wel mee eens maar ze wilde helemaal niets behalve er stil tussen uit piepen. Het liefste had ze me niet verteld, dus heeft mijn zwager dat maar gedaan.

**Geplaatst**: 22-08-23 09:27

Geplaatst: 22-08-23 09:27

Gecondoleerd met je verlies.
Hoe moeilijk ze ook was als mens, het was wel je moeder, en dit is de afsluiting van een tijdperk.

Logisch dat je naast verdrietig ook boos en teleurgesteld bent, al snap je rationeel ook wel dat het allemaal haar keuze was en dat die wel vaker afweek van wat anderen zouden doen etc etc.
Ik denk dat je er heel verstandig aan doet hier wel met iemand over te gaan praten, buiten natuurlijk je partner en vrienden om. Hoeft echt niet meteen een gz-psycholoog te zijn als je dat niet wilt en/of de wachtlijst daar te lang voor is; de praktijkondersteuner van je huisarts (POH) kan je hier ook bij helpen.
Dit soort verdriet laat zich niet bagatelliseren of uitstellen; je krijgt het bijna gegarandeerd ergens in de toekomst drie keer zo hard terug.

Ik wens je heel veel sterkte.

**Geplaatst**: 22-08-23 09:28

Geplaatst: 22-08-23 09:28

Veel sterkte, TS.

Je bent een KOPP-kind, een kind met een ouder met psychische problemen. Ik zou je echt willen aanraden om hier professionele hulp in te zoeken, zodat je niet met de verbitterdheid blijft zitten waar zij mee leefde... Want je verdient het om dit in een ander perspectief te kunnen plaatsen.

Ik kan begrijpen dat ze er klaar mee was. Twee kinderen afgeven, ik denk niet dat je daar ooit overheen geraakt, laat staan dat je natuurlijk nog andere dingen meemaakt ook.
Mensen van die leeftijd zijn ook van een andere generatie die heel wat gezien hebben, hebben ouders die de oorlogen hebben meegemaakt, die zelf ook trauma's meedragen... We kunnen dat niet altijd even goed inschatten in het hier en nu. En dan is het moeilijk om iemand die je graag ziet beslissingen te zien nemen die buiten jouw controle liggen.

Maar echt, neem dit voor jezelf niet te licht op en praat er met een professional over. Dat kan ook je huisarts zijn in eerste instantie.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-23 09:31

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-23 09:31

Ibbel schreef:
Hier even op inhakend en ook weer relativerend: kennelijk had je, Meggiemeg, bewust of onbewust, toch wel respect voor haar wens. Want niets had je in de weg gestaan om wél een begrafenis of crematie met alle toeters en bellen te doen, 'want zij was tenslotte al overleden'.

Dat heb je niet gedaan (en dat is heel netjes) maar je hád het naar je eigen zin kunnen doen. Omdat het om jouw verwerking gaat.

Heb je daar nu spijt van? Dat je toch niet op z'n minst een soort tussenweg hebt genomen?

Je zou voor een stuk verwerking misschien alsnog een soort condoleancemiddag of -avond 'after the fact' kunnen organiseren met familie en vrienden. Om herinneringen op te halen, of gezamenlijk te vloeken op je moeders eigenwijsheid, of een borrel te drinken, of whatever. Als dat je helpt, zou ik het doen.

Ik ben van mening dat je altijd de wens moet respecteren van de overledene. Bij mijn schoonvader is werkelijk nergens geen rekening mee gehouden, dat vond ik zo raar, totaal geen respect voor zijn wensen. Ik heb zeker respect voor haar wensen, heb het ook zo gedaan, alleen heb ik wel de vraag waarom gun je een ander niet iets zoals afscheid nemen zoals zij dat willen, bijvoorbeeld het sturen van een kaart of een telefoontje kunnen plegen naar diegene die achter blijft of een kaarsje branden. Door niets te laten weten ontneem je dat kleine gebaar wat best belangrijk kan zijn voor diegene.

**Geplaatst**: 22-08-23 09:44

Re: euthanasie moeder en dan verder...

Geplaatst: 22-08-23 09:44

Ik denk dat je blijft hangen bij het "waarom niet gunnen", maar misschien dat ze zichzelf echt niet graag zag en ook niet vond dat anderen tijd aan haar moesten besteden, aan het rouwen. Gewoon stilletjes verdwijnen. Het is allemaal een kwestie van perspectief.

Je zoekt antwoorden die je niet gaat krijgen, maar dat is net het lastigste, dat loslaten.