Het is half 6 in de ochtend ennn de wekker aka de kinderen zijn alweer even bezig. Het is de laatste tijd steeds vroeger. 5/6 uur is geen uitzondering. Dan door tot kwart over 8, want dan gaan ze naar school. Hoewel afgelopen week niet, met de vakantie. Dat was dus echt een hel van een week. Ben kapot moe.
We hebben ondertussen buurtbemiddeling gehad, al enige tijd terug. We zagen het gesprek best pessimistisch in. Ik dacht dat we onmogelijk een open en nette dialoog konden houden.
Maar het gesprek tussen ons en de buren liep heel fijn en gemoedelijk.
Zeker toen ik de situatie uitlegde van mijn chronische pijn en mijn moeilijke nachten etc, was er veel begrip.
Het werd ook niet afgedaan als dat we zeurden. Ze begrepen onze klachten absoluut en schoten niet in de verdediging. Ook begrepen ze het dat we naar de woningbouw waren gestapt en nu bemiddeling. Ze vonden het niet leuk, maar er was geen verwijt. Ik moet eerlijk zeggen dat alleen al het valideren van dat wij geen vervelende buren waren die teveel zeurden, al een opluchting was.
De buren waren ook moe en kapot van de stress, want ook zij zitten er natuurlijk elke ochtend en dag mee. Dus ze begrepen onze klachten prima.
Van hun kant kregen we enige verklaringen voor het gedrag van de kinderen, het kabaal en hun gedrag. Ik ga daar verder niet op in, maar daardoor kregen wij ook wel begrip voor hun situatie.
Maar met begrip is het probleem nog niet opgelost. Het probleem blijft ondanks al het begrip en er is ook geen kant en klare oplossing.
Ik vroeg of ze hulp hadden. Ze hebben veel hulp gehad, maar ondertussen is er geen hulpverlening meer, niet van VTD, Jeugdzorg of wat dan ook. Wat mij best verbaasde. Ik vroeg of ze geen hulp meer wilde hebben in de toekomst omdat ze zeiden ook met hun handen in hun haar te zitten en niet meer wisten wat ze nog konden doen. Ze hadden al van alles geprobeerd en niet het idee dat de instanties hielpen. Ze waren blij er een paar maanden geleden van de begeleiding af te zijn en dat willen ze zo houden.
Toch bespraken we enkele dingen, zoals dat zij de kinderen van kamers zouden wisselen zodat de grootste lawaai maker geen muur met ons deelde. Ook zouden ze op het gebonk letten overdag.
Spelende kinderen betekend kabaal en af en toe gebonk, prima, maar een hele dag gebonk, een paar keer km de week, is wat te gek.
Dus ze zouden hun best doen, en wij zouden met klachten hun aanspreken. Daarnaast zou mijn vader met de jongste praten, want die huilde nu elke avond als hij naar bed moest omdat hij bang was dat de 'boze buurman' op de muren zou bonken in de nacht. Dat was niet mijn vader, maar ik, die 2 nachten vanuit woede en moeheid tegen de muur trapte als het kind schreeuwde of gilde
. Maar hij was dus bang voor de boze buurman, arm kind. Ik voelde me wel een beetje banketstaaf haha. Maar mijn vader heeft hem gerust gesteld en sindsdien gaat hij niet meer met angst naar bed.
We hebben ook weer redelijk contact met de buren, wat fijn is. We kunnen weer hoi zeggen, knopen een gesprek aan en de kinderen komen weer naar ons toe.
Fijn dus... behalve dat er qua lawaai niks is veranderd. Helemaal niks. Van kamers hebben ze niet gewisseld. Zelfs niet 1 nacht, want de kinderen wilden niet wisselen. Ze hadden het een avond uitgeprobeerd door ze van kamer te laten wisselen (maar niet de meubels etc) wat ze natuurlijk niet wilden, dus het was een gekrijs en toen hebben ze het opgegeven.
Overdag is er net zoveel lawaai. Zeker afgelopen week, want het was vakantie. Vandaag was het echt belachelijk. Vanaf 11 uur tot 5 vanavond was het alleen maar super veel gebonk. Alsof de kids de hele dag met een hamer tegen de muur sloegen
Er is echt niks veranderd. Dat heeft me toch weer gepikeerd gemaakt. Ik heb/had begrip verkregen voor hun problemen in de ochtend... Daar kunnen ze echt weinig aan doen. Hoe vervelend ook, ik zou zelf ook geen oplossing weten. Behalve dat ik vind dat ze hulp moeten krijgen van een instantie, maar dat is niet aan mij.
Dus overlast van het gillen en huilen in de ochtend moeten we mee leren leven, hoe rot ook. Maar aan het kabaal van gespeel gedurende de dag word ook gewoon niks aan gedaan. Zoals ik al zei, kinderen spelen en wat lawaai, prima. Maar dit is meer dan wat lawaai en het word zo gelaten. Dan vraag ik me toch echt af hallo? Jullie weten nu onze situatie en onze klachten. Begrepen het en beloofden erop te letten. Het inperken van speel lawaai is een stuk makkelijker dan een overstuur kind stiller krijgen. Toch word er geen moeite gedaan om het, waar het kan, in te perken heb ik het idee..
Ik ga morgen heen en het nog eens aankaarten. We hebben immers met elkaar afgesproken dat we gewoon naar elkaar toe kunnen komen met klachten en problemen. Ondanks dat vind ik het wel spannend en ook vervelend het te moeten doen. Zeker omdat ik de nu redelijk goede relatie niet wil beschadigen.
Maar er is nog net zoveel overlast...
Wel moet ik toegeven dat de zorgen om de kinderen minder zijn. Ik vermoed niet meer dat ze fysiek hard worden aangepakt. Of tenminste, minder erg dan ik dacht. Wat wel een geruststelling is. Ik heb weleens wat gezien van zijn boosheid naar de kinderen toe en dat hij behoorlijk ruw was, maar door het gesprek met de buurvrouw haar vriend, denk ik niet dat zoiets met regelmaat voorkomt. Ook door het zien van zo'n 'episode' van gegil en gehuil in hun achtertuin, dat er dus echt zoveel geluid uit komt terwijl er fysiek niets gebeurd weet ik dus nu ook dat het gegil allemaal geen gevolg is van slaag, maar dat hij dus een paar keer vanwege het gegil van de kinderen uit onmacht en radeloosheid ruw met ze is geweest. Wat ook niet goed is, maar toch een stuk minder erg dan structurele mishandeling.
Hoewel dat natuurlijk heel mooi is, als dat soort dingen niet gebeuren daar in huis (zeker weten kunnen we het nooit), de overlast word er helaas niet minder.
Geplaatst: 13-02-17 12:13 
) is volslagen ridicuul en getuigt alleen maar van een gebrek aan kennis van deze instanties. 
