Wat rot voor je dat je je zo voelt. Ik heb ook zulke jaren gehad. Ik leefde bij de dag en was elke dag blij dat ik hem doorgekomen was. Ik werd ‘s ochtends wakker en dan dacht ik: Oh nee, weer een dag voor de boeg. En als ik ‘s avonds in bed lag was ik blij dat hij om was. En nu voelt dit als heel lang geleden want gelukkig voel ik me al een tijd niet meer zo. Ik heb een tijd psychologische hulp gehad maar weet niet of dat hetgeen is wat me eruit heeft getrokken. Op mijn dieptepunt dat het me allemaal niet meer uitmaakte leek het wel alsof er een ommekeer kwam. Ik zag ineens hele kleine dingetjes die me blij maakte, de geur van gras als ik fietste, de lucht die zo mooi blauw was, mooie bloemetjes langs de weg. En beetje bij beetje zag ik steeds meer dingen die me blij maakten. De weg was lang maar ik ben eruit gekomen. Het was een diep dal maar het voelde alsof ik een hand aangereikt kreeg om eruit te klimmen. Dat gun ik jou ook. In het diepste dal heb ik ook mezelf leren kennen. Wat maakt mij blij? Wie ben ik eigenlijk? Wat vind ik leuk? Wat vind ik echt mooi? Klinkt als stomme vragen maar op dat moment essentieel. Want ik was niet wie ik was maar wat mensen van mij verwachten wat ik was, of wilden dat ik was, maar wie was ik?
Dikke knuf voor jou. Jij mag er zijn, echt! Jij bent waardevol en je doet er toe.