Geplaatst Het begon allemaal in 2010.
In september kreeg ik een mailtje van mijn nicht via de site Badoo.nl.
Ik had er nog nooit van gehoord, dus melde ik me aan en kreeg in no time allemaal mails van mannen die in me geïnteresseerd waren
Ik had net een lange relatie achter de rug en had totaal geen behoefte aan wat nieuws, maar dacht: ach, misschien zit die ene prins er wel bij en begon heftig te filteren.
Zo kwam ik half oktober in contact met Dennis.
Omdat ik alleen mobiel internet had, kon ik moeilijk met hem chatten en kon de helft van zijn berichten niet lezen. Na twee weken de stoute schoenen aangetrokken en op een vrijdagavond met hem afgesproken.
Omdat ik direct vanuit mijn werk zou komen zou hij een voor mij koken.
Dat was een deal!
Zo gezegt, zo gedaan.
Ik kwam bij zijn huis aan en verbaasde me enorm, hij woonde een paar deuren verder dan waar mijn broer altijd had gewoond, da's toch wel bizar.
Met knikkende knieën liep ik de trap op en daar stond hij me in de deuropening op te wachten.
Wow, wat een lekker ding
Ik sprong snel van de roze wolk en liep naar binnen en liet me op de bank drapperen
Ik had ineens een angstig moment, hij was toch geen buitenlander?
Maar ondanks zijn Italiaanse look garandeerde hij me dat hij echt 100% rasechte Hollander is.
Met een gerust hart begon ik aan mijn drankje.
Hij stond daar charmant te koken en even laten waren we samen lekker aan het genieten van onze eerste maaltijd samen.
Na het eten wisten we wat meer van elkaar en hebben we Faces of Death gekeken
Wat een giller, we hebben het er nu nog vaak over.....
Om half 11 werd het tijd dat ik naar huis ging, de paarden moesten immers nog hooi hebben, en we namen afscheid van elkaar.
Ik kon mezelf niet bedwingen en kuste hem op de mond en hij beantwoorde daarmee........
OMG ik was verliefd
Die nacht geen oog dicht gedaan..........................................
Die zaterdag heb ik hem een mail gestuurd en na de middag belde hij mij op.
Ook hij was overdonderd door zijn gevoelens en we spraken weer af voor diezelfde avond.
We hebben elkaar de oren van de kop af geklets en zijn pas toen de zon weer opkwam naar bed gegaan en hoewel ik helemaal niet zo in elkaar zit gebeurde het toch................
Sindsdien zijn we bijna onafscheidelijk geworden.
De eerste paar weken sliep ik nog af en toe thuis, maar naarmate we steeds closer werden ben ik bij hem ingetrokken.
Zo kwamen we er in december achter dat we zwanger waren.
Geheel onverwachts eigenlijk.....
Ik had op kerstavond een test gedaan en riep Dennis bij me. Hij las de bijsluiter en omdat het niet echt heel duidelijk was hebben we besloten om de volgende dag nog een andere test te doen.
Deze was ook weer positief en omdat ik niet ongesteld was geworden wisten we dat het dus echt wel raak was geweest.
Tja, dan sta je voor de keus wat te doen.
We hadden het in het begin van onze relatie al vrij snel over kinderen krijgen, maar zo snel was toch niet echt de bedoeling geweest...
Omdat het meer dan welkom was hebben we een afspraak gemaakt met de gyneacoloog en daar werd het bevestigd met een echo:
We waren 6,5 week zwanger van ons eerste kindje.
Met een dubbel gevoel hebben we het onze ouders verteld.
Natuurlijk kon er van aller mis gaan, maar daar hebben we eigenlijk niet op gerekend.
Omdat we in een klein appartement wonen werden we creatief en binnen no time hadden we de kinderkamer al volledig ingericht en waren we al druk bezig met het aanschaffen van de baby-uitzet.
Toen we met 10 weken weer een echo hadden kon je het al echt goed zien.
Er groeide een heel klein mensje in mij!
We hebben een nekplooimeting laten doen en die was met 12 weken.
De uitslag was goed, dus met een fijn gevoel gingen we de zwangerschap in.
Totaal onbezorgd vertelden we het onze kenissen, familie en natuurlijk onze bazen, want er ging wel wat veranderen in de toekomst.
Mijn paard had ik al sinds september stil staan, dus liet hem ook maar genieten van een lange vakantie.
Dennis wou graag leren rijden en daar zouden we in het voorjaar mee beginnen.
We kregen weer een controle met 16 weken en geheel tegen onze verwachting in hoefde ik niet meer naar de afdeling op het ziekenhuis, maar mocht ik nu naar de verloskundige. Omdat ik in het verleden behoorlijk ziek ben geweest en onder controle stond, was dat wel even schrikken, maar toch ook wel heel fijn als alle onderzoeken uitwijzen dat je geen risicofactor meer bent.
Op een maandagmiddag gingen we onbezorgd voor de 20 weken echo.
Er werd ons nog gevraagt of we het zeker wisten, want nu konden er allelei afwijkingen geconstateerd worden, maar wij wouden graag alles zien.
Je krijgt de kleine niet zo vaak te zien op de echo, dus dit was meer dan welkom.
En het gevolg daarvan hadden we nooit verwacht.
Ze begon met echo-en en alles was goed, totdat de dame ineens stil werd, ons aankeek en ook zo vanuit het niets zei: Jullie kind heeft een open ruggetje en er is verder nog meer aan de hand.....
We waren helemaal verbouwereerd en konden niets meer dan even haar verhaal aanhoren en werden direct doorgestuurd naar de gyneacoloog die op dat moment dienst had.
Op de gang zijn we elkaar in de armen gevallen en wisten even niet wat we met onze gevoelens moesten doen en liepen als zombies naar de afdeling waar we door de arts werden opgewacht.
Hij legde ons het één en ander uit over wat de echoscopist had aangetroffen en het leek hem verstandiger om direct door te gaan naar Nijmegen waar ze op deze ziektes zijn gespecialiseerd.
Ontzettend aangeslagen zijn we naar huis gereden en onze ouders het droevige nieuws verteld.
We werden geestelijk van het ene uiterste naar het andere uiterste gesmeten en wisten niet meer wat te doen met onze gevoelens en emoties......
Thuis hebben we rustig via internet wat bekeken wat een open ruggetje inhield en na het lezen van enkele forums toch weer de computer uitgezet. We wisten niet precies wat ons kindje mankeerde en lazen zulke akelige berichten dat we hebben besloten om eerst maar eens af te wachten wat Nijmegen ons zou zeggen.
De dag erna zouden we creches bezoeken, maar hebben dat allemaal afgebeld.
Ik wou woensdag gewoon weer aan het werk, maar werd ineens zo emotioneel dat ik me ziek heb gemeld.
Dennis heeft een poging ondernomen, maar is na een sms van mij snel thuis gekomen om me op te vangen.
Diezelfde week konden we al in Nijmegen terecht.
Na een kort intake gesprek kregen we een nieuwe echo en werd ons medegedeeld wat er allemaal werd geconstateerd..............
Er was nog wel meer aan de hand dan alleen een open ruggetje.
We hadden aan het begin van de zwangerschap al eens met elkaar gesproken over als het kindje niet goed is, dat we het dan weg lieten halen om het zo kort te omschrijven, maar als je al op de helft van je zwangerschap zit, is dat toch heel anders.
Na de echo werd ons meer duidelijk wat nou precies een open ruggetje inhield en er werd ons gevraagd om een vruchtwaterpunctie en DNA van beide ouders te laten onderzoeken om uit te sluiten dat het geen erfelijke ziekte is.
We hebben onze toestemming gegeven en even later lag ik op de tafel voor een vruchtwaterpunctie.
Dennis hield mijn hand vast en samen zijn we er goed doorheen gekomen.
Er werd van ons beiden bloed afgenomen en daarna konden we naar huis.
We konden niets anders doen dan afwachten en hopen dat er geen enge dingen uit zouden komen.
Dat weekend hebben we behoorlijk wat hoop gehad op goed nieuws en voor onszelf uitgesloten wat we zouden doen als ons kind "geholpen" kon worden na de geboorte en hoe ons leven er dan uit zou zien.
Alle scenario's zijn ons door het hoofd gegaan en we kwamen er snel achter dat dit iets is wat je je ergste vijand niet eens wil wensen.......................
Dinsdag kwam het verlossend telefoontje uit Nijmegen. Het chromosoomonderzoek had geen afwijkingen geconstateerd en we werden vrijdag verwacht door een kinderneurochirurg die ons meer uit zou leggen over een kind met de afwijking "Spina Bifida".
Met een dubbel gevoel reden we weer richting Nijmegen en daar aangekomen werd ons een heel verhaal verteld. Ze hadden die donderdag met meerdere kinderartsen rond de tafel gezeten wat ons kindje allemaal voor aandoeningen had en daar werden we absoluut niet vrolijk van.
Ons kindje had zo'n ernstige afwijking dat het waarschijnlijk nooit zal kunnen lopen, het was incontinent, zou het hele leven last hebben van obstipatie, had klompvoeten en een waterhoofd.
Ook was één nier helemaal vol cystes en werd ons ook nog uitgelegd dat ze niet zeker waren of ons kindje geestelijk wel normaal zou kunnen functioneren.
Het leek alsof we waren vastgespijkerd op onze stoelen en lieten het over ons heen komen.
De vooruitzichting en levensverwachting van ons kindje was minimaal......
We hadden het in de voorgaande twee weken al over gehad maar nu we dit hoorden waren we helemaal munt geslagen.
We hadden onbewust nog zoveel hoop gehad dat ons kindje toch na een paar operaties "normaal" zou kunnen leven............
Er werd ons gevraagd of ze iets voor ons konden doen en we hebben een gesprek aangevraagd met een gyneacoloog om te vragen hoe een afbreking van de zwangerschap op dit moment in zijn werk ging.
Deze man heeft ons het één en ander uitgelegd en nadat hij ons alles duidelijk heeft verteld zijn we opgevangen door een maatschappelijk werkster.
Zij heeft alles samengevat en wij waren het er beiden mee eens dat een afbreking van de zwangerschap in ons geval toch wel het beste leek en zo werd voor ons alles in gang gezet.
We kregen weer een gesprek met de gyneacoloog en kreeg medicatie mee die ik maandag moest innemen.
Woensdag werd de bevalling ingeleid in een ander ziekenhuis dichter bij huis en waar ze heel vakbekwaam zijn met deze uitzonderlijke gevallen.........
Aan het eind van het gesprek hebben we gevraagd wat het was en we bleken in verwachting te zijn van een jongen.
Na een hele dag artsenbezoeken gingen we met onze ziel onder de arm naar huis..........
Dat weekend werd de zwaartse uit ons leven.
Er waren zoveel vragen die onbeantwoord bleven....
En vooral de vraag: Waarom?
Maandag heb ik met een dubbel gevoel de tablet ingenomen die mijn baarmoeder wat zachter zou maken.
Dinsdag werden we door de gyneacoloog hier in het ziekenhuis nog gezien en hij legde nog het één en ander uit wat ons te verwachten stond, maar elke bevalling was anders, dus hij kon ons niet echt zeggen wat ons allemaal te wachten stond..... het kon diezelfde dag geboren worden, maar het kon ook 3 dagen laten zijn..........
's Middags zijn we naar Apeldoorn gereden om een kistje te kopen en daar hoorden we van de Vlindertuin.
Dat is een plekje op de begraafplaats waar je je kindje tot 24 weken zwangerschap mag begraven en als aandenken krijg je een vlinder die je mag plaatsen in de vlinderboom.
Zo blijven alle kindjes herinnerd die daar ooit zijn begraven of gecremeerd.
Dat leek ons zo'n mooi gebaar dat wij beiden besloten hebben om onze kleine vent daar een laatste rustplaats te geven.
Helaas waren de kisten ver boven ons budget een zijn we die middag de stad in gegaan waar we een onwijs mooie rieten mand met deksel hebben gekocht en een fleecedeken waar hij in kon na de geboorte.
Ook hebben we een set kleertjes gekocht die hij aan kon als het zover was......
Met een dubbel gevoel naar huis gereden en zijn we nog even langs de vlindertuin gereden en hebben daar nogmaals besloten dat onze vent daar zijn laatste plek kreeg.
Die nacht geen oog dicht gedaan. Heel angstig om wat er die andere dag allemaal zou gebeuren.
Woensdagochtend konden we ons melden op de kraamafdeling en kregen we een kamer apart waar we saampjes alles maar over ons heen lieten komen.
We hebben die ochtend de begraafplaats opgebeld en een plekje besproken voor onze kleine vent.
Toen kreeg ik tabletten ingebracht die de weeën opzouden wekken en het wachten begon.
De mortuariumbeheerder kwam ook langs met informatie en foto's en we hebben een heel fijn gesprek gehad over hoe het allemaal ging als ons ventje geboren was.
Hij was duidelijk aangeslagen door ons verdriet, maar we kregen zo'n warm gevoel van zijn laten en doen dat we er beiden eigenlijk heel sterk door werden.
Die middag nog even door het ziekenhuis gewandeld, maar eigenlijk is alles met een dubbel gevoel.....
Om 4 uur kreeg ik een volgende behandeling en werden er weer tabletten ingebracht en nog geen half uur later kreeg ik in de gaten dat de weeën opgewekt waren. Omdat de pijn zo extreem heftig was, kreeg ik een spuit in mijn bovenbeen tegen deze pijn, maar naar mijn gevoel heeft die weinig geholpen.
De weeën werden steeds heftiger en gingen van 5 minuten naar 3 minuten en steeds vaker kwamen ze.
Ik kon ze ook bijna niet opvangen.
Gelukkig had ik Dennis aan mijn zijde die me geweldig heeft opgevangen en niets meer dan lof over de verpleegkundigen die mijn rug masseerden tijdens die heftige weeën.
Om half tien 's avonds hield ik het niet meer en net toen de verpleegkundige hulp wou halen werd ik ineens overmand door een gevoel wat ik niet kende en om 21.35 werd onze zoon Levey geboren.
Dennis zei eerst dat hij het allemaal niet wou zien, maar ik zag dat hij opstond en zei dat het een heel klein poppetje was, nog in de vliezen. Ik zag hem helemaal glunderen en kon echt zien dat hij papa was geworden.
De verpleegkundige heeft het vlies gebroken en Levey werd bij mij op de buik gelegd.
Het was even aftasten hoe of wat, maar na niet al te lange tijd konden we zien dat Levey nog leefde.
Ik was met zijn hand aan het strelen en hij pakte mijn vinger vast.
Zijn beentjes bewogen op en neer en afwisselend ging zijn linkerarm en daarna gevolgd door zijn rechterarm omhoog of richting zijn hoofdje.
Op dat moment ben je echt ineens vanuit het niets papa en mama geworden, dat is zo'n bijzonder gevoel en al onze emoties werden omgezet in onwijs veel vreugde.
We waren de trotse ouders geworden van een zoon, onze Levey en konden het wel van de daken schreeuwen.
Levey zag er zo mooi uit, het was echt een mini-mensje.
Hij had mijn handen en de voeten van Dennis. Ook was zijn bovenlichaam net als bij Dennis, heel gespierd.
De ogen leken op de mijne en het neusje precies tussen ons beiden in.
Het was zo bijzonder om het zo te zien en vast te mogen houden.
Maar wetende dat dit niet zo heel erg lang ging duren hebben we elke seconde intens van onze kleine vent genoten.
Om 22.15 heeft is Levey heel vredig ingeslapen.
En toen werden we overmand door alle emoties van vreugde en verdriet.
Onze ouders kwamen even kijken naar Levey en konden het ook niet droog houden.
Na middernacht hebben we hem naar het mortuarium laten gaan en hebben we beiden een poging gedaan tot slapen, wat heel moeilijk was.
Donderdag werden we wakker met zoveel emotie dat we het liefst zo snel mogelijk naar huis wouden gaan.........
Er werd nog het één en ander geregeld en om tien uur zijn we naar huis gegaan.
Onderweg langs de begraafplaats gereden om alles te regelen omtrend de begrafenis.
We zouden Levey op zaterdag om half tien begrafen.
En toen naar huis. Bah, wat ontzettend naar als je thuis komt.
De kinderkamer is compleet ingericht, maar je komt thuis zonder kindje............
Gelukkig kunnen we erg goed met elkaar praten over onze emoties en er gaat dan nog steeds van alles door onze hoofden heen, waarom ons, waarom dit, waarom zus en waarom zo............
Ik had die ochtend al wat sms-jes verstuurd naar vrienden en die middag stond een vriendin voor de deur en hebben we eigenlijk een hele fijne middag gehad.
Eerst praat je over het verdriet en wat er allemaal af heeft gespeeld, maar toch krijg je onbewust ook te maken met vreugde en wel de leuke momenten waar je die positieve energie uit kunt halen om door te gaan.
Aan het einde van de middag werden we nog door Nijmegen gebeld met het positieve nieuws dat er in ons DNA geen afwijkingen waren gevonden wat een reden zou geven dat het in de toekomst ook fout zou gaan.
En met dat gegeven in ons achterhoofd zien wij de toekomst weer een beetje goed tegemoet.
Levey zal voor altijd ons eerste kindje blijven, een nieuwe baby zal dat gevoel nooit kunnen vervangen.....
Diezelfde dag zijn onze ouders nog even geweest en hebben we de avond met ons tweetjes doorgebracht.
Vrijdagochtend hebben we aangifte gedaan bij de gemeente van Levey en heeft hij de achternaam van Dennis gekregen, een mooier gebaar kon ik me niet bedenken.
Omdat we zelf de berafenis hebben geregeld dacht Dennis ineens aan een bloemstuk en hebben we een hele mooie krans laten maken met blauwe en witte bloemen, vlinders en een lint met "Rust zacht Levey" "Liefs paps en mams" en deze konden we aan het einde van de dag ophalen.
Deze was echt onwijs mooi geworden.
Die avond een afspraak gemaakt om toch nog even naar Levey te kijken en dat was echt enorm mooi, wel heel heftig en emotioneel, maar ze hadden zo'n mooi hoekje gemaakt met allemaal knuffels en temidden van dat stond een klein tafeltje waar Levey in zijn mooie kleertjes en zijn mandje lag opgebaard.
Hij lag er zo vredig bij. Echt iets wat ons voor altijd op het netvlies staat gebrand.
Voldaan zijn we naar huis gegaan en daar hebben we samen een fijne avond gehad.
Zaterdagochtend er vroeg uit en nog even de tijd genomen om rustig afscheid te nemen op het mortuarium en we hebben Levey zelf in de auto naar de begraafplaats meegenomen.
Dat was zo fijn, dat dat allemaal kan.
De vorige week hadden we het daar wel over gehad, maar wouden we het echt niet en nu alles zo dichtbij is, is dit het fijnste wat je mee kunt maken. Natuurlijk moest er vooraf wel het één en ander geregeld worden qua papierwerk, maar je zoon zo dichtbij je te hebben is op zulke momenten wel heel fijn.
Bij de begraafplaats kregen we de vlinder te zien die we straks in de boom mochten plaatsten.
Dennis had Levey in de armen en ik droeg het bloemstukje voor het graf.
Samen met onze ouders en broers zijn we naar de vlindertuin gelopen waar we afscheid hebben genomen van onze kleine vent.
Het was even heel emotioneel om mee te maken, maar we zouden het niet anders hebben gedaan.
Ook hebben we overal foto's van gemaakt en dat helpt ons nu al om dit verdriet een plekje te geven.
Levey, voor altijd in ons hart.....
Onze band samen is in deze korte tijd zo sterk geworden, dat is onvoorstelbaar.
Heel veel sterkte toegewenst.. 
