Geplaatst Ik neem op geen enkele wijze de verantwoording voor gewijzigde kinderwensplannen naar aanleiding van dit topic, en ook niet voor eventuele psychische schade ontstaan door dit verhaal.
Goed, wat hebben we nodig?
Allereerst een hoogzwanger persoon, ikzelf.
Na een prachtige zwangerschap(lees: vreselijke bekkenpijnen, afgrijselijke kotsbuien, hormoonafwijkingen met bijbehorende gedragsstoornissen, schoonmaakbuien waar ik eerder nooit last van had, en last but not least, een allergische reactie op mijn zwangerschapshormonen waardoor ik van kin tot voeten zo erg jeuk kreeg dat ik mezelf tot bloedens toe openkrabde en mezelf het liefst te lijf was gegaan met een schuurmachine(geen grapje). Niets hielp er natuurlijk tegen en ik vloog tegen de muren op)
Goed, naar aanleiding van deze toch wel vrij ernstige jeuktoestand besloot eindelijk na twee weken mijn verloskundige dat ik ingeleidt mocht worden in het ziekenhuis.
Leuk denk je, ze leiden je naar het ziekenhuis.
Neen. Inleiden betekent dat je een hormoonspulletje krijgt ingebracht waardoor de bevalling op gang wordt gebracht. Prachtig! Als je lichaam er aan toe is.
Uiteraard was dat bij mij niet werkelijk zo. De uitgerekende datum van de beeb was pas 14 dagen later maargoed het moest mogelijk zijn.
Op dinsdagochtend werd ik om 7u in het ziekenhuis verwacht. Op maandagavond was ik zo stervensnerveus dat ik de volgende dag zou moeten bevallen, dat ik nog even mijn gitaar tegen de grond stukgeslagen heb, een fles champagne op de grond gesmeten heb, die is overigens niet eens stukgevallen, dus dat was niet werkelijk bevredigend en zodoende moest ik ook nog even de stofzuiger van de trap gooien en me daarbij verstappen en mijn geliefde Replayslippers stukmaken.
Afijn, ik had er duidelijk veel zin in!
Goed, spullen ingepakt en die nacht maar zo veel mogelijk slapen zodat ik uitgerust aan mijn bevallingkje kon gaan beginnen!
Oftewel, ik heb die nacht anderhalf uur geslapen vanwege de zenuwen.
Nou dinsdagochtend naar het ziekenhuis waar ik direct aan de ecg gelegd werd en de hormoongel werd aangebracht.
Ik dacht: Kaassie, vanmiddag ben ik mama, lamakomme!
De eerste weeen kwamen al snel. En ja, dat doet pijn. Gelukkig had ik geen zwangerschapscursus gedaan, maar wel een boek gelezen en ik kon de weeen dus goed opvangen. Zodra er een wee kwam liet ik me er helemaal in wegzakken en belandde dan in een land hier ver vandaan waar de pijn een stuk minder heftig was. Ondertussen kneep ik wel de hand van vriendlief in stukken maar die kon dat gelukkig goed hebben.
Na een paar uur weeen dacht ik nou die ontsluiting is al mooi op gang, kom maar door met die beeb! Straks lekker persweetjes en die helpen me wel bij het eruit gooien van de wurm.
Het werd tijd om de ontsluiting te checken. En dat deed auw. Ik ben geen mietje wat pijn betreft maar hiervan ging ik schreeuwen en huilen.
Maargoed alles voor de beeb. Ik keek hoopvol de verloskundige aan maar tot mijn ontstelling zat er geen mm ontsluiting.
Had ik de hele dag voor jan snot liggen puffen.
Er moest opnieuw gel aangebracht worden. Nou vooruit, dan komt het vast lekker op gang en word ik vannacht mama!
Nope. De hele nacht heavy weeen, niet geslapen, en de volgende ochtend weer ontsluiting checken. Helse pijn weer, en maar 1 cm ontsluiting.
24 uur weeen, niet geslapen, en 1 cm ontsluiting!
Nogmaals gel aangebracht, en weer heavy weeen. Het was inmiddels woensdag.
Ik dacht nou vanavond of vannacht zal het toch wel gaan doorzetten, dus mijn moeder gebeld die vanuit het noorden van NL naar me toe kwam in ZH want die moest er natuurlijk bij zijn.
De weeen werden steeds heftiger en om het op gang te houden ging ik af en toe stukjes lopen om de zwaartekracht maar wat te helpen. Maar toen zakten de weeen weer af.
Op woensdagavond ging ik aan een oxytocine infuus om de boel te versnellen, de weeen werden inderdaadheftiger en heftiger! Maar de ontsluiting bleef steken op 1 cm(drie keer per dag opvoelen, drie keer per dag auwwwwwwwwwwwwwww en geen steek verder komen he!)
Weer een nacht zonder slaap, met weeen, donderdagochtend, nog steeds maar 1 cm. Ik zou pas een ruggeprik krijgen als ik op 2 cm zaten dan zouden ze de vliezen breken zodat de geboorte door ging zetten, maarja het bleef maar bij 1 cm!
De hele donderdag door heb ik aan de ecg gelegen en uiteindelijk om half twaalf 's avonds had ik 2 cm!!!
Dus op naar beneden voor de ruggeprik. Zodra die erin zat werd ik superdopey en het eerste wat ik zei was(tegen de vrouw die de ruggeprik gezet had): Ik vinnn jouw wew een tof menzzz
Mijn vriend dacht dat ie 't bestierf van het lachen, ik ging van een hoopje puffende ellende naar de melige muts van altijd, best een omschakeling binnen een minuut.
Dit was wat ik toen in het zwangerschapstopic op Bokt postte(handig zo'n telefoon en niets te doen behalve weeen opvangen
:Citaat:Geplaatst: 10 jun 2010 23:18 inmiddels 2 de vereiste 2 cm gehaald na heel heel veel weeen wegpuffen en lig nu aan de ruggrprik. wat een verademing. ben superdopey. hopellijk moregenmmiddag de beeb druit!
En vervolgens na het nieuws over Riv d'r bevalling te hebben gelezen:
Citaat:Geplaatst: 10 jun 2010 23:20
fukkie vrrgeet ik riv te feliciteren. meid wat een bevalling!!!! gefelliciteerd hoor!
Moet ik nog uitleggen hoe dopey ik was?
We gaan door. Ik dacht nou die ruggeprik zit, weg pijn, hoppaaaaa lamakommeeee!
Hhmmmmmja. Niet dus.
Want de ruggeprik was ietsje scheef gezet. Dus. Mijn rechterbeen, waar ik op lag, werd verlamd.
Dus postte ik dit nog even:
Citaat:Geplaatst: 11 jun 2010 03:57
rechterbeen doet ut nie meer nie. ruggeprik zit ietsje scheef. maarrrrrrrr!!! rechterkant buik is wel gevoeliger dan links.en ik voel de weeen echt herl erg ... ik ben me er eentje vlgs de vk meiden hier. *wee* auwwwwwwww ze komenn nu steeds sneller heb tujdens dut stukje tyoen zekerr 6 weeen gehad. ben zo koekwaus als de pest maar hey julie zijn wel op de hiogte!
Geen probleem zeiden de zusters, dan ga je even op links liggen, dan zakt ie wel weer recht en krijg je zo het gevoel en beweging in je rechterbeen weer terug.
Hhhmmmmmneeeeeeeeeeeee dus.
Mijn linkerbeen raakte ook verlamd.
Ok dacht ik dat wordt geinig, bevallen met verlamde benen. Toppietewoppie.
Uiteindelijk werkte de ruggeprik als volgt: Ik was supermegadopey, voelde alles nog(dus de weeen ook), maar mijn benen voelde ik niet meer en had ik geen controle meer over.
Peace man(helemaal weg was ik, compleet stoned):
Vette leipe dope shizzle to that dizzle:
Inmiddels had ik al 4 nachten (maandagnacht namelijk ook al eigenlijk niet meer)geen slaap meer gehad toen mijn vliezen gebroken werden en de rest van de ontsluiting door zou zetten. Op vrijdagochtend zat ik op 6 cm, en de uren daarna ging het dan eindelijk steeds vlotter. Ik lag aan het infuus, en elke keerdat er een wee kwam zei ik tegen mijn ouders, vriend en zusje: Komt er weer eentje, doei......en dan zakte ik weg in de wee, hoorde nog net de rest terugzeggen: doei...en dan was ik weg. Uiteraardmoest er net in een wee steeds een alarmtoontje afgaan van een infuus dat leeg was, of iemand begon te praten, waardoor ik uit mijn verweggistan wakker werd en ineens de pijn weer vol voelde. Erg fijnnnnn!
Maargoed. Inmiddels was ik de weeen, het slaapgebrek en de verlamde benen zo spuugzat dat ik wilde gaan persen(want persweeen waren in geen velden of wegen te bekennen, uiteraard, waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan he!)
Beeb lag er klaar voor, maar volgens het boekje moet je natuurlijk het gevoel hebben dat je moet schijten en het ECHT. NIET. MEER. KAN. TEGENHOUDEN.
Dus ik dacht verrek maar met je boekje, die beeb gaat er NU uit.
Dus zei ik tegen de zusters: "Ik kan het ECHT. NIET. MEER. TEGENHOUDEN. HOOR!"
Wat niet waar was.
Nou toen mocht ik gaan persen! Na vier slapeloze nachten had ik nog bergen energie over natuurlijk
Dus die bevalling van mij, dat werd een eitje!Nou hallelujaaaaaah!
Ikke persen. En persen. Mijn zusje hield mijn ene been vast en mijn vriend mijn andere been, want ja verlamde benen krijg je met geen mogelijkheid omhoog hoor!
Schoot voor geen meter op natuurlijk want ik kon geen kracht uit mijn benen halen. Maargoed ik dacht eruit ga je!
Pfffffffff nooit geweten dat je zoveel kracht kunt zetten op je eigen lichaam zonder dat er adertjes in je hoofd knappen!
Uiteindelijk na een uur persen zonder persweeen dacht ik nu ben ik er echt klaar mee, of ik nou volgens het boekje mijn ogen open hou of mijn handen goed hou, me don't care, de beeb gaat er UIT! En wel NU!
Of er nou wel of niet aders knappen in mijn hoofd, of ik er nou een hersenbloeding aan overhou of niet, het gaat nu lukken.
En toen na echt belachelijk veel kracht te bundelen, en dat drie keer, ploepte er een nattig, verfromfraaid mannetje uit en werd op mijn borst gelegd. En nee, ik zag er ma de veldslag niet meer zo florrissant uit op zich:
Kortom, neen. Mijn bevalling ws nou niet je van het. Toch was het de mooiste ervaring in mijn leven, vooral omdat je echt helemaal teruggebracht wordt totjezelf en je oergevoel.
Ik zou het ook zo weer overdoen, hoe cliche ook, het is het allemaal waard. We zijn nu 8 maanden verder en hebben echt het liefste mannetje van de wereld!
Iedereen die nog moet bevallen binnenkort: Sterkte he!
en jij zag er niet eens zo rood en bedonderd uit als ik... knap hoor!!
héél effectief dit. Ik wacht nog wel een paar jaar.
