ik heb voor beide gevallen begrip , ze kunnen er beiden niets aan doen .
mensen staan er niet bij stil hoe erg het is .

Nueve schreef:

Kijk, veel boulimia-patienten hebben een 'normaal eetpatroon', afgezien van de eetbuien. Als je die eetbuien enkel compenseert dmv braken, zul je alsnog aankomen (of iig niet afvallen) omdat je normaal eet + wat binnenhoudt van de kcal van de eetbuien.

Ik zeg hierbij dus niet IEDEREEN. Maar wel veel. En daarom zien mensen het - helaas - veel minder snel bij BN dan bij AN. Of denken ze ook dat het veel minder erg is.

Heb jij in klinieken gezeten en jarenlange ervaring hiermee?
De meeste boulimia patienten hebben helemaal geen normaal eetpatroon . Ze eten ergens 'normaal' om het vervolgens alsnog uit te spugen, te laxeren, extreem te sporten, twee dagen uit te hongeren of om het om te zetten in een eetbui met gevolgen zoals ik voorgaand al genoemd heb. Eten is je vijand, ook 'normaal mee eten'. Je bent de hele dag bezig met wat er wel en niet in je lijf komt. En meestal wil je liever niets in je lijf, maar dan laat je jezelf weer gaan.....

Je kunt zeker een gemiddeld gewicht hebben of hoger zitten, maar ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat je prima kunt afvallen met braken alleen.
Die meiden kennen alle truukjes op een gegeven moment. Alle truukjes om nog beter alles te kunnen lozen. Nogmaals, ik heb het zelf jarenlang gehad en ik was graatmager. En vele van mijn vriendinnen die ik tijdens de opnames heb leren kennen ook. Niet zo mager als de AN meiden, maar wel met ondergewicht. En dan heb ik het nog niet over alle andere zaken waar je mee te maken krijgt: ernstig kalium- en vochttekort, uitvallende haren en nagels, glazuur dat van je tanden verdwijnt, terugtrekkend tandvlees, uitblijvende menstruatie, beschadigde nieren, droge huid, rode ogen, bloedneuzen, maagbloedingen, schorre stem, kapotte keel, slokdarmproblemen.... zal ik even doorgaan?

Je hebt pb. Of althans, die ga je krijgen.

Hier nog iemand die jarenlang tegen anorexia aan zat. Ik turnde als kind op hoog niveau, en daar werd ik om de dag gewogen. Veel opmerkingen over mijn lichaam maakte mij onzeker waardoor ik op verschillende manieren heb geprobeerd om af te vallen. Door mijn te snel werkende schildklier ging dat nog een stukje makkelijker dan bij andere mensen.
Echt anorexia wil ik het niet noemen, omdat ik uiteindelijk zélf degene was die besefte dat dit niet kon.

Dit is ruim 6 jaar terug, maar ik merk dat ik nu nog steeds erg onzeker ben over mijn gewicht. Mijn BMI is nog steeds niet heel erg hoog, en als ik een week niet sport zit ik daar wel mee. Afvallen wil ik niet, maar aankomen vind ik nog veel erger.
Ik heb het topic nog niet echt doorgelezen, wil ik straks even gaan doen.

Twiggy, ik denk dat het er gewoon op neerkomt dat je ongeacht je gewicht een ernstige eetstoornis kan hebben.

Ik heb dus ook jarenlang boulimia gehad en daarbij altijd een 'normaal' gewicht gehad. En de andere meiden van de groep waarin ik destijds in de kliniek zat hadden dat ook. Ik herinner me nog wel dat 'wij' altijd lichtelijk jaloers waren op de AN-groep die er ook zat.... Want die konden zichzelf wel beheersen. Inmiddels weet ik dat zij net zo'n vreselijk strijd leverden. Voor iedereen is het net zo erg, ongeacht labeltje of gewicht.

RP, klopt, hoor.
Ikzelf was te mager, want al het eten wat in mijn lijf kwam wilde ik er uit hebben. Zeker ongezond eten, dat trok ik echt niet. Nu kan ik gelukkig echt genieten van een vers stuk appeltaart met slagroom of een zak zachte zoete drop.
Zolang het maar met mate is, maar daar is snoep ook voor, toch?

Ik vond de AN meiden te mager, zo reeel was ik wel. Ik kon ze wel benijden om hun controle, want de BN-groep miste die extreme controle juist. Wij lieten het helemaal gaan tijdens die buien. Al hoewel ikzelf dus ook periodes had, dat ik prima kon uithongeren. Al met al, allemaal niet zo goed voor je lijf en geest. Ben blij dat ik er alweer een paar jaar vanaf ben en dat hou ik graag zo.

Twiggy2008 schreef:

Ik vond de AN meiden te mager, zo reeel was ik wel. Ik kon ze wel benijden om hun controle, want de BN-groep miste die extreme controle juist.

Ja, dat bedoelde ik ook. Ik vond ze ook wel te mager, maar ik wilde ook zo graag die controle en zelfbeheersing hebben destijds...

Overgeven deed ik 'alleen' na die echte grote eetbuien. Als ik een bakje yoghurt at bv. deed ik dat niet, maar ik was altijd aan het sporten en slikte enorme hoeveelheden laxeerpillen, dus ook 'gewoon' eten werd wel gecompenseerd. Mijn gewicht schommelde wel heel erg, maar het bleef altijd binnen de 'gezonde' marges.

Ik ben door de boulimia echt wel behoorlijk aangekomen hoor.
Ondanks braken en sporten.
Ik kwam van ondergewicht af (had anorexia en sloeg dus om) en ging naar een ruim gezond gewicht. Gelukkig ben ik in een jaar van m'n boulimia af gekomen, anders was ik absoluut naar overgewicht gegaan, want ik kwam wel degelijk aan van mijn eetbuien. Maar ik at daarnaast ook een standaardlijst (dat was verplicht, ik was namelijk in behandeling voor de anorexia).

Broccoli schreef:

Ik ben door de boulimia echt wel behoorlijk aangekomen hoor.
Ondanks braken en sporten.
Ik kwam van ondergewicht af (had anorexia en sloeg dus om) en ging naar een ruim gezond gewicht. Gelukkig ben ik in een jaar van m'n boulimia af gekomen, anders was ik absoluut naar overgewicht gegaan, want ik kwam wel degelijk aan van mijn eetbuien. Maar ik at daarnaast ook een standaardlijst (dat was verplicht, ik was namelijk in behandeling voor de anorexia).

Kan ook zijn dat jouw stofwisseling zo in de war was, dat je alles opnam wat je na je AN tijd binnen kreeg.
Ik ken ook iemand die dat had. Ikzelf was graagmager. Ik sportte elke dag (hardlopen/sportschool/fietsen), ik gaf over, ik laxeerde en ik kreeg eigenlijk nauwelijks iets binnen. Ik wilde overigens helemaal niet zo mager worden, ik vind dat helemaal niet mooi. Ik deed het om mijn emoties te doven, om te kunnen functioneren in de maatschappij. En dat heb ik nog redelijk gedaan, al die jaren. Achteraf denk je 'hoe heb ik dat gedaan'. Een mensenlijf is nog behoorlijk taai, althans, de mijne wel.

Die standaardlijst had ik ook, maar ik heb me daar nooit aan gehouden.
Toen ze daar achter kwamen, moest ik mijn behandelingen stoppen. Ik kon het gewoon niet, vond het veel te veel.

Nueve schreef:

Je hebt pb. Of althans, die ga je krijgen.

En zo PBen we wat af, he.....

Twiggy2008 schreef:

Ik deed het om mijn emoties te doven, om te kunnen functioneren in de maatschappij. En dat heb ik nog redelijk gedaan, al die jaren. Achteraf denk je 'hoe heb ik dat gedaan'.

Heel herkenbaar wat je schrijft, vooral dit stukje. Als ik terugkijk snap ik niet hoe ik het allemaal gedaan heb. Ik leefde constant in een roes, maar dat had ik nodig om de alledaagse dingen aan te kunnen.

Dat werd in die documentaire ook een keer gezegd, dat de strijd eigenlijk pas begint met het opgeven van je eetstoornis. Want dan komen de echte problemen pas (weer) in beeld.

Die standaardlijst heb ik tijdens mijn behandeling braaf gevolgd, maar zodra ik klaar was ben ik mijn eigen ding gaan doen. Het was goed te doen om weer een regelmatig eetpatroon te krijgen, maar mijn huidige eetpatroon wijkt er alweer behoorlijk vanaf. Niet op een slechte manier vind ik, want ik eet heel regelmatig, gezond en voldoende. Ik volg mijn gevoel daarin en dat gaat prima.

Twiggy2008 schreef:

Ik deed het om mijn emoties te doven, om te kunnen functioneren in de maatschappij. En dat heb ik nog redelijk gedaan, al die jaren.

Ook voor mij heel herkenbaar, en begin er helaas in terug te vallen. Nou zit ik met een heel dubbel gevoel, ik ben dolgelukkig dat ik mezelf weer 'goed' kan maken, om het maar zo te zeggen, maar ook voel ik me schuldig omdat ik weet dat het zo slecht is. Het is voor mij om een soort van controle te hebben, en de kans om de rest te vergeten en me te focussen op wie ik wil zijn.

RedPassion schreef:

Twiggy2008 schreef:

Ik deed het om mijn emoties te doven, om te kunnen functioneren in de maatschappij. En dat heb ik nog redelijk gedaan, al die jaren. Achteraf denk je 'hoe heb ik dat gedaan'.

Heel herkenbaar wat je schrijft, vooral dit stukje. Als ik terugkijk snap ik niet hoe ik het allemaal gedaan heb. Ik leefde constant in een roes, maar dat had ik nodig om de alledaagse dingen aan te kunnen.

Dat werd in die documentaire ook een keer gezegd, dat de strijd eigenlijk pas begint met het opgeven van je eetstoornis. Want dan komen de echte problemen pas (weer) in beeld.

Die standaardlijst heb ik tijdens mijn behandeling braaf gevolgd, maar zodra ik klaar was ben ik mijn eigen ding gaan doen. Het was goed te doen om weer een regelmatig eetpatroon te krijgen, maar mijn huidige eetpatroon wijkt er alweer behoorlijk vanaf. Niet op een slechte manier vind ik, want ik eet heel regelmatig, gezond en voldoende. Ik volg mijn gevoel daarin en dat gaat prima.

Ik leefde vaak in een roes, niet constant, denk ik. Maar altijd dat eten, overal waar je heen ging, kwam dat eten weer om de hoek kijken. Dat vond ik zo lastig, want ik wilde wel eten, maar ook weer niet eten. Ik wilde alleen maar eten als niemand het zag. Ik at op verjaardagen nooit wat en onder etentjes probeerde ik altijd uit te komen. Of ik moest weer in een restaurant op een stiekem manier het eten lozen. Als ik DAAR nog aan denk, echt erg. Ben zoooo blij dat ik daar vanaf ben. Dat ik me daar niet meer mee bezig hoef te houden. En vooral, dat ik echt kan genieten van etentjes. Ik eet nog steeds niet volgens die lijst, maar ik eet genoeg. En vooral gezond, zeker de 3 hoofdmaaltijden. Ik ben vrijwel nooit ziek of verkouden. Mijn haar glanst weer, mijn ogen staan weer helder en ik heb weer kracht in mijn lijf.

Knap dat je die lijst braaf gevolgd heb, RP. Ik was altijd tegendraads. Ik heb wat 'preken' gehad er over, ook van groepsgenoten.
Ik werd gek van al die boterhammen met boter.

Moiryn schreef:

Twiggy2008 schreef:

Ik deed het om mijn emoties te doven, om te kunnen functioneren in de maatschappij. En dat heb ik nog redelijk gedaan, al die jaren.

Ook voor mij heel herkenbaar, en begin er helaas in terug te vallen. Nou zit ik met een heel dubbel gevoel, ik ben dolgelukkig dat ik mezelf weer 'goed' kan maken, om het maar zo te zeggen, maar ook voel ik me schuldig omdat ik weet dat het zo slecht is. Het is voor mij om een soort van controle te hebben, en de kans om de rest te vergeten en me te focussen op wie ik wil zijn.

Wat erg om te lezen.... Ik snap je dubbele gevoel. Ik snap ook je gevoel van controle. Al hoewel, als je gewoon wel eet, wat beweegt en niet doorslaat, je nog veel meer gevoel van controle hebt, uiteindelijk. Want die ziekte controleert jou eigenlijk.... Ik wens je heel veel kracht toe, hoor.....

RedPassion schreef:

Volgens mij haal je een paar dingen door elkaar?

Hier wat info over verschillende eetstoornissen (wat obesitas niet is): http://www.sabn.nl/informatie_eetstoornissen.php

Ik heb zelf jarenlang boulimia gehad (daar aan voorafgaand anorexia, maar dat heeft relatief kort geduurd) en wat begrip betreft; dat heb ik helaas weinig gevonden. Vriendinnen/kliniekgenoten met anorexia kregen ook dat begrip wat jij in de beginpost schetst niet, helaas.

Alle eetstoornissen zijn even erg, het zijn verslavingen met soms ernstige lichamelijke gevolgen, ook als iemand er 'gezond' uit ziet.

idd , mensen weten niet wat er in je omgaat ...

XxSultanxX schreef:

RedPassion schreef:

Volgens mij haal je een paar dingen door elkaar?

Hier wat info over verschillende eetstoornissen (wat obesitas niet is): http://www.sabn.nl/informatie_eetstoornissen.php

Ik heb zelf jarenlang boulimia gehad (daar aan voorafgaand anorexia, maar dat heeft relatief kort geduurd) en wat begrip betreft; dat heb ik helaas weinig gevonden. Vriendinnen/kliniekgenoten met anorexia kregen ook dat begrip wat jij in de beginpost schetst niet, helaas.

Alle eetstoornissen zijn even erg, het zijn verslavingen met soms ernstige lichamelijke gevolgen, ook als iemand er 'gezond' uit ziet.

idd , mensen weten niet wat er in je omgaat ...

En dat kún je ook niet weten. Daarbij is het voor ieder persoon die een eetstoornis heeft anders. Je kunt dingen herkennen, maar het zal nooit exact hetzelfde beeld zijn.

Het is idd wel zo dat dunne mensen snel het plaatsje anorexia krijgen, die verdenken ze eerder van een ziekte als mensen met overgewicht. Die eten volgens hen gewoon te vele en te vet.

Zelf heb ik anorexia en ik ken genoeg meiden met bed en boulimia, deze meiden hebben net zo goed een ernstige psychische ziekte.

Dunne mensen worden al gauw in het hokje 'anorexia' geduwd. Dikke mensen hebben het allemaal zelf gedaan volgens de meeste mensen.

Is inderdaad zo, en als ze geen zichtbaar bewijs hebben dan zeggen ze dat het komt door geheim eten.

Hokjesdenken is nooit goed, maar goed het zit in de opvoeding helaas. Al bij kleuters komen er uit de testen dat kleuters denken dat dikke kinderen dommer zijn, minder graag gezien worden door hun moeder enz..

Dunne kinderen worden als slimmer gezien, meer geliefd.

Sjah als het al zo vroeg inzit is dat hokjesdenken niet zo raar

Zijn hier nog mensen, die net als mij, nog strijden tegen anorexia?

Ja... ik.

katiavl schreef:

Is inderdaad zo, en als ze geen zichtbaar bewijs hebben dan zeggen ze dat het komt door geheim eten.

Hokjesdenken is nooit goed, maar goed het zit in de opvoeding helaas. Al bij kleuters komen er uit de testen dat kleuters denken dat dikke kinderen dommer zijn, minder graag gezien worden door hun moeder enz..

Dunne kinderen worden als slimmer gezien, meer geliefd.

Sjah als het al zo vroeg inzit is dat hokjesdenken niet zo raar

dat is ook zo, in tekenfilms zijn dikke personages ook bijna altijd dommer etc.
Slank wordt nu eenmaal eerder als ideaal gezien, dus schuiven mensen ideale eigenschappen daar eerder naartoe.
Gek eigenlijk, want postuur en intelligentie heeft nou echt helemaal niets met elkaar te maken?

Moiryn schreef:

Twiggy2008 schreef:

Ik deed het om mijn emoties te doven, om te kunnen functioneren in de maatschappij. En dat heb ik nog redelijk gedaan, al die jaren.

Ook voor mij heel herkenbaar, en begin er helaas in terug te vallen. Nou zit ik met een heel dubbel gevoel, ik ben dolgelukkig dat ik mezelf weer 'goed' kan maken, om het maar zo te zeggen, maar ook voel ik me schuldig omdat ik weet dat het zo slecht is. Het is voor mij om een soort van controle te hebben, en de kans om de rest te vergeten en me te focussen op wie ik wil zijn.

Hoe is het dan voor jullie om de problemen van het dagelijkse leven aan te pakken? Was het iets waar je niet mee om kon gaan?

Muurp schreef:

Hier nog iemand die jarenlang tegen anorexia aan zat. Ik turnde als kind op hoog niveau, en daar werd ik om de dag gewogen. Veel opmerkingen over mijn lichaam maakte mij onzeker waardoor ik op verschillende manieren heb geprobeerd om af te vallen. Door mijn te snel werkende schildklier ging dat nog een stukje makkelijker dan bij andere mensen.
Echt anorexia wil ik het niet noemen, omdat ik uiteindelijk zélf degene was die besefte dat dit niet kon.

Dit is ruim 6 jaar terug, maar ik merk dat ik nu nog steeds erg onzeker ben over mijn gewicht. Mijn BMI is nog steeds niet heel erg hoog, en als ik een week niet sport zit ik daar wel mee. Afvallen wil ik niet, maar aankomen vind ik nog veel erger.
Ik heb het topic nog niet echt doorgelezen, wil ik straks even gaan doen.

Miss Blimm, ik PB je wel even kort (want ik ga zo naar mijn paard), want ik ga dat hier niet uitleggen, te prive, en aangezien er al gebleken is, dat ik 'bekende' meelezers heb.....