Geplaatst Paard struikelt, valt, ik klap naar voor en in zijn laatste poging niet te vallen gooit ie zn hoofd omhoog, waardoor ik met mijn kaak vol op zn hals klap (voor ik me realiseer dat hij echt gaat vallen en snel afduw en wegrol van m)
Ja, ik had gruwelijk koppijn, meteen, maar ik kon praten, staan en de hoofdpijn trok weg, dus ik ben opgestapt en verder gereden. Paar dagen erna wedstrijd, dus hup, lekker doortrainen en snel vergeten.
Dacht ik.
Eerst kwam de hoofdpijn, misselijk, concentratiestoornis. Leek verdacht veel op een hersenschudding, vond ook de huisarts, dus echt heel bewust rust genomen met werk, studie en paard tot het afnam. Ik was trots op mezelf, want rust nemen is voor mij zo goed als onmogelijk
Over de winter had ik het ontzettend druk, en dus verbaasde het me eigenlijk niet dat ik zoveel hoofdpijn had. Tot het studiejaar bijna ten einde was (juni inmiddels) de rust terugkeerde, maar de hoofdpijn blééf.
Na elk avondje stappen had ik zo'n stijve nek, zo vreemd, want ik had niks geks gedaan. Tot ik een afspraak bij de dokter maakte omdat ik het zat werd en alles op een rijtje zette voor mezelf. Ineens dacht ik: oliebol, dat incidentje in november... Toen is het begonnen. De diagnose was toen: whiplash klachten.
Nu een paar maanden verder. Manuele therapie gehad, heel veel stappen terug gedaan en langzaam aan weer alles opgepakt en het blijft. Uitgaan, gewoon een avondje dansen, eigenlijk gaat het niet als ik heel eerlijk ben tegen mezelf. Elke gekke beweging en de hoofdpijn begint, maar, het ging beter, ik was ook wel dagen hoofdpijn vrij, eindelijk.
Tot ik afgelopen weekend een gruwelijk fris/bang paard onder me had die aan alle kanten wegschoot en echt bizar kan bokken. Gewoon het uitzitten van de klappen was de druppel. Ik was kotsmisselijk, hoofdpijn, nekpijn, álles is weer terug en nieuw bezoek aan de huisarts levert weinig meer op.
Het is een whiplash, het moet slijten, reken maar op nog een paar maanden en eigenlijk is er vrij weinig dat we kunnen doen. Blijf bewegen, overbelast het niet.
En daar zit je dan, 24 jaar oud en al bijna een jaar zoet met iets dat nog maanden duurt... als het 100% over gaat.
En to be honest, ik ben er echt klaar mee. Ik had me nooit gerealiseerd dat het zo slopend is, dat het je zo kan beperken. En vooral dat het zo verschrikkelijk lang en zo vaak aanwezig is.
Ik zou gewoon es een dag wakker willen worden zonder een hoofd vol watten, stekende hoofdpijn en alles wat erbij komt.
Zo, en dat was mijn verhaal
bokkers die zich erin herkennen? Hoe ging/ga je ermee om, wat doe/deed je eraan, hoe is je prognose enz enz enz...
) ben ik soms na 6 uur wakker zijn al moe, en dan moet ik slapen. Ik vind het jammer dat weinig mensen dat niet begrijpen, wat ik vaak hoor als ik zeg dat ik heel moe ben is: 'Joh, jij weet niet wat moe zijn is, je bent nog maar 19, dan moet je juist veel energie hebbe!' ook hoor ik dat ik vaak klaag dat ik moe ben.
is inmiddels een jaar of 5 geleden, ik heb zeker 3 jaar met enorme klachten rondgelopen, op een gegeven moment zo erg dat ik de helft van de tijd niet naar school kon. Ik volgde archtitectuur, dus heeeeel veel tekenen en op een kruk zitten aan een tekentafel. je kan je al wel inbeelden dat dat geen goede combi is met een wiplash...uiteindelijk is het gebeterd na VEEEEEEEL rust en een tijdje spierontspanners, ik ging namelijk ook mijn spieren vastzetten om mezelf te beschermers tegen de pijn, wat uiteindelijk leidde tot nog meer pijn...nu heb ik alleen nog last als ik te weinig/slecht geslapen heb en dus erg moe ben 
