xSwanHeart schreef:Nog even een pure interessevraag: Heb je enig idee hoe het komt dat de wachtlijsten in België minder lang zijn dan in Nederland? Ik neem aan dat daar ongeveer net zoveel mensen een ES hebben? Wordt het daar niet vergoed oid, waardoor minder mensen voor zo'n behandeling kiezen?
Nee hoor, voor Belgen is de behandeling sowieso volledig vergoed. Het systeem van de behandelingen is wel anders dan in Nederland.
Voor de 'minder ernstige' gevallen wordt er uitsluitend gewerkt met ambulante hulp, deeltijdse of dagbehandeling is niet mogelijk. Daardoor zijn er in de behandelingscentra veel meer plaatsen voor opname van patiënten.
Vaak worden intakes en kennismakingsgesprekken door stagairs gedaan, dit omdat zo de wachttijd tot een eerste contact kan verkort worden. Meestal zijn stagairs wel al voldoende in staat om in te schatten hoe ernstig de situatie van een patiënt is.
Ook worden patiënten met comorbiditeit (andere psychiatrische stoornissen naast hun eetstoornis) doorverwezen naar andere gespecialiseerde instanties die meestal beter aan de achterliggende oorzaken kunnen werken bij deze patiënten.
Op die manier probeert men de plaatsen voor behandeling van eetstoornissen voor te behouden voor patiënten die iets aan deze behandeling hebben. Patiënten die niet gemotiveerd zijn, die meer nood hebben aan een ander soort hulp of bij wie er echt geen resultaat wordt geboekt worden doorverwezen voor andere hulp. Dit kan lastig zijn voor de betreffende patiënten maar uiteindelijk is het wel eerlijk, want een patiënt die niks aan zijn behandeling heeft houdt intussen wel een plekje bezet. Er wordt samen met de patiënten wel gezocht naar een beter alternatief voor de hulpverlening.
jamieblont schreef:Dankjewel, heb jij ook in ter berken gezeten? En hoe is het nu met je? Liefs!
Ik heb in UZ Gent gezeten, daar was toen net plek vrij. Ik ken wel een aantal meiden die in Ter Berken gezeten hebben, dus als je vragen hebt kan ik ze misschien toch beantwoorden. Ik heb veel positieve reacties gehoord over de sfeer in Ter Berken en ik ken ook echt veel meisjes die daar echt grote stappen vooruit hebben gezet.
Met mij gaat het nu goed, in het begin van mijn behandeling vond ik het heel lastig maar ineens kwam het besef dat de opname niks zou uithalen als ik niet gemotiveerd was. Eenmaal de knop om was en ik de hulp toeliet heb ik wel veel stappen vooruit gezet en ik kan vol trots melden dat ik nog steeds geen terugval heb gehad! Ik heb het nog vaak moeilijk gehad hoor, zeker in het begin, maar met de juiste hulp en goeie motivatie kom je er wel
