Geplaatst: 13-04-12 12:26 flesje schreef:dat lijkt me best eng,zo'n aanval...wel goed dat je geleerd hebt,wat je ermee kan doen..
dan weet je ook dat het in elk geval controleerbaar is/blijft..
even ego-post:
eergisteren naar de psycholoog geweest.
die gooit alles op mijn oude stempel borderline.
en nu weet ik het helemaal niet meer.
uit pure frustratie daarna een paar flinke klappen tegen de stofzuiger aan gegeven.
moet maar weer in behandeling/gesprekken volgen vind ze.
ik heb verd**mme al zóveel gesprekken,therapieën,behandelingen gevolgd
IK WIL NORMAAL FUNCTIONEREN..
waar is de grens, burnout/overspannen of weer je oude stempel krijgen?
voel me niet echt serieus genomen...of ik wil mezelf niet voelen en geloven,kan ook.
Weet je wat ik nou zo zinloos vind aan dit soort behandelingen/ psychologen?
Dat ze alleen maar bezig zijn stickertjes te verdraaien, opnieuw op te plakken, aaf te halen, etc. terwijl in feite de hulpvraag is: wat kan ik doen, veranderen of juist nalaten om mijn klachten te laten verminderen. Wat denkt die psycholoog in dit geval te bereiken met nogmaals die diagnose en allerlei gesprekken?? wat is het doel van die gesprekken? Wat is het behandelplan? Weer bespreken dat je toch maar borderline hebt? en wordt je daar beter van? Voel je je daar beter van?
Ik reageer hier fel op, omdat bij mij TEN ONRECHTE borderline werd vastgesteld toen ik in de beginfase van mijn burn out zat. En dat ik er maar mee moest leven dat ik af en toe mentaal instortte bijvoorbeeld. Dat ik er maar mee moest leven dat ik het leven als gevolg van uitputting niet meer zag zitten. Met als gevolg: een nog grotere uitputting en geen hoop. Totdat ik bij een heel team van andere hulpverleners kwam (psychiaters, psychologen, psychotherapeuten, etc.), voorafgegaand door een psycholoog, en ook weer gevolgd door een psycholoog die ALLEMAAL vaststelden dat ik GEEN borderline had en ik me helemaal niet hoefde neer te leggen bij mijn toestand op dat moment.
Met als gevolg dat het nu mentaal goed gaat, en ik alleen nog lichamelijke klachten heb waarvoor ik door het ziekenhuis wordt behandeld. Moraal van het verhaal: zelfs als ik alsnog wel borderline zou hebben, is het resultaat NU goed omdat de nadruk uiteindelijk is gelegd op je gedrag, je cognities, etc.
Dus sorry dat ik het zeg, maar ik zou eens even flink pissig op die therapeut worden. Niet omdat het wel of niet klopt, maar omdat het niets toevoegt aan jouw gezondheid. Maar dat is vanuit mijn ervaring gesproken, dus misschien past dat niet in hoe jij het ervaart.
. Vastgesteld door de huisarts. Ik voel me de ene dag somber en moe en nergens zin in en de andere dag kan het weer heel goed gaan. Zit niet aan de medicijnen, maar gaan eerst zo proberen er bovenop te komen. Heb een hele lijst moeten invullen van de huisarts die ik volgende week mee moet nemen als ik weer bij haar langs moet.
Het glas is halfvol. 
