Mijn masker is eraf gevallen
Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
- Snollygoster
-
- Berichten: 3834
- Geregistreerd: 20-12-12
- Woonplaats: België
Mijn masker is eraf gevallen
Geplaatst door de TopicStarter : 23-12-15 01:17
Als jullie willen weten waar dit allemaal over gaat moeten we even terug naar een nacht in februari in 2008, de nacht dat heel mijn leven op zijn kop werd gegooid.
Het eerste wat ik me herinner is dat ik wakker word van het geluid van mijn moeder's stem en die van een man, niet die van mijn vader, maar het klinkt vaag genoeg toch als een bekende stem. Het klinkt in de eerste instantie als gelach. Nog half slapend neem ik mijn GSM bij de hand en kijk ik hoe laat het is, het is iets na 5u en nog steeds donker buiten. Mijn ouders zullen vast net klaar zijn met werken, het is carnaval geweest en de stem die ik hoor is vast van iemand van mijn vader's werknemers die dronken is. Ik moet lachen bij die gedachte, en besluit op te staan om te gaan kijken wat er zo grappig is. Wanneer ik me dichter bij de slaapkamer van mijn ouders begeef realiseer ik me dat het helemaal geen gelach is wat ik hoor, het zijn angstkreten. Vanaf dat moment versnelt de tijd plots 10 keer. Ik duw de deur van de slaapkamer open en hoor mijn moeder nog zeggen "alsjeblieft, mijn dochter slaapt nog", en voor ik het weet staat er een man met een bivakmuts voor me. Ik voel letterlijk niets, het enige wat ik op dat moment kon uitkramen is "mama, wat is hier aan de hand?". Er worden dingen gezegd, maar ik hoor niks. Mijn vader ligt op bed, op hem zit een andere gemaskerde man die zijn knie in mijn vader's rug duwt. Verder in de slaapkamer staat nog een man. Mijn moeder wordt ook op het bed geduwd, daarna pakken ze mij met z'n tweeën vast. Als rebellerende 13-jarige pik ik dit niet en probeer ik me los te wringen, "blijft met jullie poten van me af!" roep ik naar ze, maar ze zijn sterker dan mij. Mijn moeder schreeuwt naar me dat ik ze niet moet tegenwerken, de mannen zeggen dat ik naar haar moet luisteren. Het is pas wanneer ik op het bed zit dat ik zie wat voor gigantische geweren ze vasthebben. Ziet een echt geweer er zo uit? Zou het geladen zijn? Een van hun houdt mijn vader onder schot, de andere mij en mijn moeder, en de derde gooit alles in de slaapkamer van mijn ouders overhoop. We worden allemaal vastgebonden met onze handen op onze ruggen, met mijn vader's hemden. "Waar is de kluis?!" schreeuwt één van hun, mijn vader zegt dat we wel een kluis hebben maar dat er niets in zit. Dit willen ze niet geloven, dus mijn moeder wordt meegenomen door twee van hun om de kluis open te maken en hun te bewijzen dat er niets in zit. Een van hun blijft bij mijn vader en mij. Er gaan helemaal geen emoties door mij heen op dat moment, zelfs geen angst. Wat ik me wel realiseer is dat het hemd waarmee ik vastgebonden ben ontzettend strak om mijn handen zit. "Mijn bloed komt er niet meer door", zeg ik tegen de man. "Wat zeg je?", vraagt hij me, waarop ik het opnieuw herhaal. Hij pakt mijn handen en wrijft erover, "je moet niet bang zijn, we willen jullie echt geen pijn doen, dit zal allemaal snel voorbij zijn", zegt hij. Vreemd genoeg voel ik een vlaag van sympathie voor de man. De sympathie verdwijnt echter snel wanneer de andere twee terugkomen met mijn moeder, "er lag niks in de kluis" zegt de kleinste op een agressieve toon. "Waar is het geld?!" schreeuwt hij naar mijn vader terwijl hij mijn vader met de kolf van zijn geweer op zijn rug slaat. Mijn vader vertelt hun waar het geld is, van zodra ze het hebben maken ze dat ze weg zijn. Wij blijven met z'n drieën in stilte over tot we hun met scheurende banden horen wegrijden.
Mijn moeder is de eerste die zichzelf los kan wringen, daarna maakt ze mij en mijn vader los. Ik ben zo ontzettend woedend, absoluut niet bang, maar zo woedend gewoon. Waar haalden ze het lef vandaag om hier in te breken? Voor ik het weet staan er allemaal agenten in mijn huis en mensen met witte pakjes die de boel afgaan op vingerafdrukken e.d., net zoals in de films ja. Mijn ouders praten met de agenten terwijl ik in de zetel zit, niet wetende wat ik met mezelf moet aanvangen. "Gaat het een beetje?" vraagt één van de agenten. Ik besef nog altijd niet echt wat er net gebeurd was, maar het gaat ondanks de omstandigheden wel oké denk ik. Mijn moeder vertelt ze hoe ik me probeerde los te wringen van de mannen, dat ik niet normaal ben. De agenten lachen, maar vertellen me dat ik toch geluk heb gehad. "Jullie mogen blij zijn dat zulke criminelen banger zijn om gepakt te worden, dan jullie voor hun zijn, waren het Oostblokkers geweest waren jullie er nu niet meer". De nationaliteiten van de mannen waren wel te raden aan hun accenten.
Mijn moeder en ik moeten mee naar het bureau voor een verklaring af te leggen, mijn vader blijft voorlopig thuis om de boel op te ruimen. Ik vind het erg vervelend om die verklaring af te leggen, eigenlijk wil ik gewoon terug naar bed. Ik probeer me zoveel mogelijk details te herinneren over de mannen, en de agent probeert af en toe een grapje te maken, wat niet werkt. De muren van het lokaal waar we zitten zijn erg dun, ik hoor mijn moeder in de kamer ernaast huilen terwijl zij haar verklaring aflegt.
Wanneer we klaar zijn vraagt de agent nog aan mij en mijn moeder of we slachtofferhulp zouden willen. Ik haal gewoon mijn schouders op en zeg dat dat niet nodig is, mijn moeder dringt erop aan dat ik er toch heenga. "Je bent nu misschien niet geschrokken, maar de angst komt altijd na de schok", zegt de agent tegen me. Na het gebeuren blijf ik de hele dag op de manège, ik vertel niemand wat er gebeurt is. Uiteindelijk zijn er toch een paar mensen het te weten gekomen, continu wordt er mij de vraag gesteld hoe het met mij gaat, dat irriteert me enorm, ik heb geen zin om eraan herinnerd te worden.
De eerste week erna blijf ik bij een vriendin slapen, ik moet 's avonds wel nog even naar huis om wat spullen op te halen. Mijn ouders zijn beneden, "ga jij al maar naar boven je spullen halen" zegt mijn moeder. Boven is het donker, op mijn kamer ook. Ik krijg het gevoel alsof er iemand naar me kijkt en doe gelijk alle lichten aan, daarbij schrik ik van mijn eigen schaduw. Ik moet gelijk denken aan wat die agent tegen me zei, misschien zat er toch iets van waarheid in.
6 december 2010, de ochtend dat het opnieuw gebeurde:
Ik word wakker van geklop op de deur van ons appartement en kijk hoe laat het is. Het is iets na 8u en ik draai me weer om. Even later klinkt het geklop opnieuw. Weten die idioten die voor mijn vader werken dan niet dat het weekend is en dat mijn ouders 's nachts gewerkt hebben?! Ik hoor mijn moeder opstaan en de trap af gaan, "wat is er?" vraagt ze geïrriteerd door de gesloten door. "Het spijt me dat ik jullie 's ochtends moet storen, maar X heeft een toeval gekregen, kan je even komen?", hoor ik een van de werknemers van mijn vader zeggen. Mijn moeder opent gelijk de deur, en nog geen seconde later hoor ik haar schreeuwen, gevolgd door geroep van mannenstemmen. Ik spring gelijk uit mijn bed, natuurlijk weet ik goed genoeg dat het weer zover is. Ik doe de deur van mijn slaapkamer open en zie mijn vader meteen aan de trap staan met een geweer en zijn handen, maar wanneer ik naar beneden kijk komen er drie andere kerels met nog grotere geweren de trap op. "Neen, niet schieten!" roep ik naar mijn vader; "blijf in je kamer en bel de politie!" roept hij naar mij. Maar het is al te laat, de mannen zijn al bijna boven. Eenmaal boven pakken ze het geweer van mijn vader af en slaan ze hem in zijn gezicht met de kolf ervan, "dus jij wou op ons gaan schieten?" lacht één van de mannen. Die stemmen, ik weet zeker dat het om dezelfde mannen gaat. Er komt nu nog een vierde de trap opgelopen. Ze nemen mijn vader mee naar zijn slaapkamer, gooien hem op bed en slaan hem in elkaar, terwijl ik er gewoon sta en ze mij allemaal compleet negeren. Als je zoiets ziet ga je puur op instinct handelen, doen wat je op dat moment goed lijkt, dus ik probeer ertussen te komen, "zeg me wat jullie willen, ik geef het jullie!" zeg ik. Opnieuw lijkt het erop dat ik genegeerd word, tot één van hun me vastneemt. Ik voel hoe de loop van een pistool hardhandig tegen mijn hoofd gedrukt wordt, er gaat echt niets door me heen. "Zie je dit hier?! Wil je dat wij haar overhoop knallen? Als je de klootzak gaat uithangen doen we dat gewoon hoor, anders geef je ons nu het geld!" zeg de man die me vast heeft, dit is een nieuwe stem die ik nog niet eerder gehoord had. Ik voel me helemaal kalm, het is alsof een onzichtbaar persoon zijn hand op mijn schouder heeft en zegt dat alles goed zal komen. Tijd om de situatie te analyseren heb ik niet, want voor ik het weet word ik naar de badkamer gesleept waar ik alle juwelen in een zak moet steken, dit keer heb ik de kleine agressieveling van de vorige keer voor me. Ik vermoed dat mijn vader ondertussen het geld aan hun heeft gegeven want we worden beiden plots in de wc-ruimte geduwd, samen met onze boxer. De deur gaat op slot, en daar staan we dan, mijn vader, ik en de hond tussen ons in, in een ruimte van amper een vierkante meter groot. Mijn vader heeft me vast, terwijl ik hoor hoe de mannen ons huis verder overhoop halen. Ik weet niet als ik van mezelf aan het trillen ben, of als de hond tegen mijn benen aan staat te trillen. Met mijn vrije hand probeer ik haar te aaien, met de andere hou ik mijn vader stevig vast. Het gerommel gaat nog even door, tot we hun de trap horen afgaan. Beneden horen we nog mannenstemmen, en even later is het helemaal stil. Mijn vader probeert de deur in te beuken, maar in zo'n kleine ruimte waar je geen aanloop kan nemen lukt dat niet. Na enkele pogingen horen we iemand de trap op komen, en even later de stem van één van zijn werknemers die de deur voor ons opent. De arme vrouw is ook helemaal in schok, maar dat interesseert me niet. Ik loop aan haar voorbij en ren zo snel als ik kan de trap af, op zoek naar mijn moeder. Na een paar keer te roepen komt ze aangelopen en omhelst ze me. Beneden zaten blijkbaar nog vijf mannen, in de chaos had ze zich kunnen verstoppen en de politie kunnen bellen, die helaas net te laat arriveerden.
Ondertussen zijn we meer dan 5 jaar later verder. De mannen die twee keer een overval op ons hebben gepleegd zijn allemaal opgepakt. Het ging om een beruchte bende met een hele waslijst aan criminele feiten. Van alle leden was er slechts ééntje die berouw heeft getoond en eventueel een gesprek met ons zou willen aangaan.
Waarom schrijf ik dit nu pas? Omdat enkele weken geleden een grapjas een valse bommelding heeft gedaan in de zaak van mijn ouders. Bij dit hele gebeuren kwamen alle herinneringen weer naar boven en ben ik ingestort.
Ik heb me jarenlang voorgehouden dat als ik er niet over zou praten ik een normaal leven zou kunnen hebben. Dit lukte me grotendeels ook wel, maar de angst is nooit minder geworden, integendeel, het lijkt met de jaren zelfs toe te nemen. Ik zou zo graag willen dat ik terug zoals mijn 13-jarige zelf zonder angst zou kunnen denken, maar de agent had uiteindelijk toch gelijk.
Na die bommeldingen is alles weer teruggekomen en is mijn masker afgevallen. Ik heb niet langer voor mezelf kunnen houden dat het niet goed met me gaat. Sindsdien beleef ik opnieuw slapeloze nachten. Alleen al aan de gedachte dat dit opnieuw zou kunnen gebeuren, ook al is de kans nu heel klein, begin ik te paniekeren.
Voor mijn lieve vriend kan ik niks verbergen, hij had ook meteen door dat ik sinds die melding niet meer hetzelfde ben. Hierbij heb ik hem grotendeels verteld hoe het zit, hoe ik me voel, en weet je wat? Ik voelde me in de dagen erna zo goed dat ik het eindelijk aan iemand heb kunnen vertellen, dat ik besloten heb om dit voor mezelf op te schrijven. Zoals ik al zei zat ik al een tijd met dit topic in gedachte, maar vond ik de moed net niet om het op te schrijven, ik dacht dat zoiets te confronterend zou zijn voor mezelf, maar het ging nog verrassend makkelijk. Weten jullie dat ik mezelf al die jaren zelfs heb wijsgemaakt dat ik er niet over mocht praten, omdat er anders iets slechts zou gebeuren? Ik vertik het om mij nog langer door mijn angsten te laten controleren. Mijn gevoel van veiligheid zal nooit meer terugkomen, en wellicht zullen er nog talloze slapeloze nachten volgen, maar ik ben verdomd trots op mezelf dat ik deze confrontatie ben aangegaan om erover te durven praten.
Ik ben het soort persoon die nooit haar zwakke kanten zal tonen, aan niemand. Niet aan mijn ouders, niet aan mijn vrienden, en zeker niet aan mijn vriend. Mij zul je nooit zien huilen bij een film, ook bij begrafenissen hou ik mijn emoties onder controle. Ik was altijd mening dat het zwak is om toe te geven dat je bang bent of een probleem hebt, maar ik zie nu pas in hoeveel kracht ik ervoor nodig gehad heb om mij uit die onderdrukking te worstelen, iets wat al veel eerder had moeten gebeuren. Sommigen zullen het misschien vreemd vinden dat ik dit op het internet gooi, maar voor mij is dit een hele grote stap, ik moest dit gewoon voor mezelf doen, en dat neemt niemand van me af.
Bedankt voor degenen die de tijd hebben genomen om dit te lezen, het is een hele lap tekst geworden.
Laatst bijgewerkt door Snollygoster op 23-12-15 01:49, in het totaal 1 keer bewerkt
- Ninx
-
- Berichten: 14570
- Geregistreerd: 19-07-05
Re: Mijn masker is eraf gevallen
Geplaatst: 23-12-15 01:24
Het legt wel een duidelijk talent bloot: je schrijft enorm goed.
Uit ellende wordt dus wel degelijk iets moois geboren soms.
- Tytonidae
- Berichten: 949
- Geregistreerd: 24-05-13
Geplaatst: 23-12-15 01:25
- Dreamy
-
- Berichten: 24067
- Geregistreerd: 06-06-03
- Woonplaats: Leiden
Geplaatst: 23-12-15 01:26
Een keer zoiets meemaken is ontiegelijk heftig, laat staan als het nog een keer gebeurd.
Ik weet voor nu even niet de juiste woorden te vinden, maar ik wil je in ieder geval wel echt een hele dikke knuffel geven!
- Snollygoster
-
- Berichten: 3834
- Geregistreerd: 20-12-12
- Woonplaats: België
Geplaatst door de TopicStarter : 23-12-15 01:39
Tytonidae schreef:Ik heb alles gelezen. Wat een nachtmerries hebben jij en je familie doorgemaakt zeg! Ik ben blij om te horen dat in ieder geval de mannen die twee x bij jullie zijn geweest zijn opgepakt! Ik schrok wel toen je vertelde dat je vader ook een geweer had: ik snap zijn insteek heel goed, maar dat had heeeeel verkeerd kunnen aflopen! Ik hoop dat jij door het aan je vriend te vertellen en het hier op te schrijven een stuk rust vindt!
Tegen vier mannen met een kalasjnikov ben je in je eentje inderdaad machteloos met een geweer, dat had inderdaad heel fout kunnen aflopen. Het geweer hebben we na de overval op aanraden van de politie aangeschaft, mijn ouders zijn toen zelfs nog schietlessen gaan volgen. Gelukkig kon mijn vader nog helder genoeg denken om toen niet te schieten.
- nine1987
-
- Berichten: 8343
- Geregistreerd: 14-07-08
- Woonplaats: Alphen aan den Rijn
Geplaatst: 23-12-15 01:46
Ik kan niet anders dan jou en je ouders heel veel sterkte wensen.. En praat erover en blijf erover praten.. Schakel slachtofferhulp in.. Dit is absoluut niet zwak.. Het zal niet alles helpen, maar wellicht wel iets.. Mijn PB staat altijd open als je wat kwijt wil...
- fleur_yen
-
- Berichten: 1524
- Geregistreerd: 30-09-08
- Woonplaats: Utrechtse Heuvelrug
Geplaatst: 23-12-15 01:46
En ook een knuffel vanaf hier. - Maartje1990
-
- Berichten: 22284
- Geregistreerd: 05-06-06
- Woonplaats: Kessel (Limburg)
Geplaatst: 23-12-15 01:51
Heb je (ondertussen) hulp gezocht voor die angst die je hebt? Die overigens heel erg begrijpelijk is!
Heel erg veel sterkte toegewenst
- Rawr
-
- Berichten: 2825
- Geregistreerd: 21-01-05
Geplaatst: 23-12-15 01:53
Goed dat je je verhaal durft te doen, moedig ook! Dat je niet huilt bij films, begrafenissen etc. is niet erg, maar ik hoop voor je dat er wel weer een moment dat je 'in touch' komt met de emoties die je mag voelen én uiten. Je zegt dat je je emoties onder controle hebt maar het ontkennen en wegdrukken van de dingen onder het mom van 'geen zwakte tonen' gaat je vanzelf opbreken als je wat jaren verder bent. En als het er dan uit komt komt het met rivieren en het voelt zo verdomde goed.
Als man zijnde heb ik 30 jaar geleefd met het 'sterk' moeten zijn want dat is wat de maatschappij van mannen verwacht, vooral wegstoppen en nooit huilen of zogenaamde zwakte tonen. Mijn ervaringen zijn niet zo heftig als de jouwe maar in werksfeer heb ik 2 keer een gewapende overval meegemaakt waar er 1 keer een pistool op me gericht is en dat weten ook alleen mijn vroegere collega's want dat wilde ik mijn omgeving niet eens vertellen omdat ik dan bang was om toe te geven hoe bang ik toen was. Ook privé het één en ander aan spanningen meegemaakt en pas nu op mijn 31ste durf ik alles te uiten wat ik voel en ik voel me bevrijd en sterker dan ooit, ik gun je dezelfde vrede.
- fleurtjeuh
- Berichten: 10333
- Geregistreerd: 24-05-11
- Woonplaats: Tussen het noorden en zuiden in nederland
Geplaatst: 23-12-15 01:54
Sprakeloos..
T is alsof ik een boek las, en toen kwam de realisatie dat dit echt iemand is overkomen...
Sprakeloos echt waar...
Ik wil wel jou en je familie heel veel sterkte wensen, praat met elkaar om elkaar te helpen.
En wees vooral niet bang om te praten, het mag, echt waar.
- Monster
-
- Berichten: 9515
- Geregistreerd: 04-01-04
Geplaatst: 23-12-15 02:08
Wat knap dat je ondanks dat je je zo bloot stelt, en toch een hoop emoties kan verwoorden die je toen voelde. Je beleeft het dus echt nog steeds opnieuw alsof het gisteren was?
Misschien kun je er met een psycholoog over praten?
Dit is wel iets wat je moet gaan verwerken.. je bent nu waarschijnlijk op een leeftijd dat je conceqenties van hun daden in gaat zien ("wat als.. hij wel had geschoten? Je ouders het geld niet hadden gegeven?)
Weten jullie inmiddels ook hoe de daders wisten dat jullie geld in huis hadden? Dit gaat natuurlijk niet om een paar tientjes..
Heel veel sterkte!
- Gentlegiant
-
- Berichten: 9320
- Geregistreerd: 12-10-08
- Woonplaats: Matala
Geplaatst: 23-12-15 02:10
Kippenvel bij het lezen ik ben een enorme beeld denker en zag je zitten als 13 jarig meisje heel zelfverzekerd en toen het volgende vreselijk om mee te maken
Ik kan me heel goed voorstellen dat het lastig was om te typen en het terug te beleven en het plaatsen nog lastiger niemand verdient het om in z'n situatie te zitten dit gun je je ergste vijand nog niet
Heb je hulp hier bij? Ik denk dat het heel belangrijk is dat je je bij iemand kan uiten dat is een verwerkings proces netzoals het hier posten van je verhaal zodat je je ei kwijt kunt
Gelukkig zitten ze vast! Hoeveel overvallen hebben ze gepleegd zover jij weet? En wat is hun straf
Heel erg veel sterkte voor jou en je ouders gewenst ik hoop echt dat je het ooit een "plekje" kunt geven als dat al kan
Heel veel liefs
- Snollygoster
-
- Berichten: 3834
- Geregistreerd: 20-12-12
- Woonplaats: België
Geplaatst door de TopicStarter : 23-12-15 02:40
Verder ben ik tweemaal naar slachtofferhulp gegaan, maar dat heeft echt 0,0 uitgehaald, daar zat gewoon een domme trien met een stagiaire die totaal geen idee had waar ze mee bezig was, en telkens maar bleef zeggen hoe erg ze het wel niet vond voor me.
Op zich heb ik het gevoel dat sinds het gesprek met mijn vriend mijn angsten 'draaglijker' zijn geworden, hoewel mijn hart nog steeds een slag overslaat wanneer ik 's avonds iets hoor. Ik heb 5 jaar lang 'geleefd' met die angsten, maar ik heb het gevoel alsof ik nu pas begonnen ben met het te verwerken. Als je alles altijd onderdrukt kan je niks verwerken. Het ironische is dat ik zelf psychologie studeer, helaas nog niet lang genoeg om mezelf te kunnen helpen haha, dus misschien ga ik als goed voornemen voor 2016 eens naar een psycholoog gaan.
Het was voor mij heel moeilijk om eraan te beginnen schrijven omdat ik bang was wat voor emoties het zou losmaken, die ik uiteindelijk 5 jaar lang heb weggestoken, maar toen ik eenmaal bezig was leek het lang niet zo erg. Ik ben er wel de hele nacht mee bezig geweest en heb het vandaag nog eens 10x opnieuw gelezen, dat opnieuw lezen is toch wel een beetje confronterend.
Voor degenen die het willen weten, de overvallen zijn vanbinnen uit gebeurt. Twee van de betrokken mannen waren echtgenoten van werkneemsters van mijn vader, zij waren zelf niet aanwezig tijdens de tweede overval en hebben meteen erna ontslag ingediend. Ook het feit dat de voor de meeste mensen die voor het eerst bij mij binnenkomen het een echt doolhof is waar je makkelijk verloren loopt, maar deze mannen wisten hun weg perfect te vinden. De link kon al snel gelegd worden en zo zijn ze opgepakt.
Hoeveel jaar ze precies hebben gekregen weet ik niet, maar zo snel gaan ze nog niet vrijkomen aangezien de politie al hele lange tijd achter hun aan zat.
Rawr schreef:Als man zijnde heb ik 30 jaar geleefd met het 'sterk' moeten zijn want dat is wat de maatschappij van mannen verwacht, vooral wegstoppen en nooit huilen of zogenaamde zwakte tonen. Mijn ervaringen zijn niet zo heftig als de jouwe maar in werksfeer heb ik 2 keer een gewapende overval meegemaakt waar er 1 keer een pistool op me gericht is en dat weten ook alleen mijn vroegere collega's want dat wilde ik mijn omgeving niet eens vertellen omdat ik dan bang was om toe te geven hoe bang ik toen was. Ook privé het één en ander aan spanningen meegemaakt en pas nu op mijn 31ste durf ik alles te uiten wat ik voel en ik voel me bevrijd en sterker dan ooit, ik gun je dezelfde vrede.
Dat bang zijn om toe te geven dat je bang bent is maar al te bekend. Ook al was het bij jou 'minder' heftig, het laat toch een impact op je na. Wat fijn dat jij nu vrede met jezelf hebt, hopelijk zal mijn tijd ook nog komen
- noviceh
-
- Berichten: 4788
- Geregistreerd: 15-05-06
- Woonplaats: Alkmaar
Re: Mijn masker is eraf gevallen
Geplaatst: 23-12-15 03:05
Heel goed dat je je al meer open stelt om je ervaringen te delen. Dat lijkt mij enorm moeilijk. Je hoeft je zeker niet te schamen dat je dit hebt moeten meemaken, dat zouden de overvallers wel moeten doen. Zo te lezen hebben jullie je heel goed opgesteld tijdens de overvallen. Jammer dat het daarna in de doofpot is gestopt. Praat je er wel met je ouders over?
- Anoniem
Geplaatst: 23-12-15 04:03
Als het hier opschrijven van je ervaring al zo oplucht, zou het dan niet helpen om hetzelfde te doen op een forum speciaal over hoe mensen omgaan met geweld in hun verleden? Dan heb je namelijk ook lotgenoten en vaak helpt het gek genoeg niet alleen om je eigen verhaal te delen, maar ook om de verhalen van anderen te lezen/horen om te zien hoe zij ermee leven (en word je niet geconfronteerd met de volgende lichting GGZ-stagiairs
). Dan zul je waarschijnlijk ook horen over EMDR, een therapiemethode waarbij er klikjes/lichtflitsen worden gebruikt om ervaringen van hun emotionele lading en verkeerde conclusies te ontdoen. Je blijft je dus de gebeurtenis herinneren, bijvoorbeeld een auto-ongeluk, maar je raakt niet meer in paniek als de autogordel iets te hoog over je hals komt en je denkt ook niet meer dat het autoongeluk jouw schuld was terwijl jij als vijfjarige gewoon op de achterbank zat. Het voordeel van deze methode is dat het een korte therapie is (vaak maar een paar sessies met een gespecialiseerde psycholoog) en dat het ook helpt tegen terugvallen.Wat jou nu weer overkomen is met de bommelding staat namelijk volledig los van de inbraken, maar toch is het blijkbaar een trigger om dat hele vat aan herinneringen en emoties open te trekken. En dat is zonde. In feite verschuif je dan van iemand met een trauma naar iemand met een posttraumatische stressstoornis; jouw lichaam is in de alarmcode oranje stant blijven staan en ziet daardoor alles als gevaar en kan niet meer ontspannen, en daardoor worden 'onschuldige' (nou ja, bommelding...) gebeurtenissen meteen aangegrepen om weer volledig in de alarmcode rood over te gaan. Therapie zoals EMDR kan daar tegenwoordig heel veel aan doen, net zoals praten met lotgenoten. En natuurlijk blijft je verleden je verleden; er zal altijd weer iets gebeuren dat je aan toen doet herinneren, en de eerste keren dat dat gebeurt zal dat weer enorm heftig zijn, alsof je bijna weer terug bent bij die ene nacht. Maar als je er goed mee omgaat dan wordt dat vanzelf minder; natuurlijk denk je na een nieuwe gebeurtenis meteen weer terug en ben je ook even van slag, maar dan vóel je die emoties en gaan ze er niet meer met je vandoor.
Ik hoop in elk geval dat je die rust weer weet te vinden!
- Lis_Ol
-
- Berichten: 4471
- Geregistreerd: 24-08-06
- Woonplaats: Drenthe
- amen
-
- Berichten: 5041
- Geregistreerd: 19-04-03
Re: Mijn masker is eraf gevallen
Geplaatst: 23-12-15 06:45
ik hoop dat je iig een beter gevoel krijgt, met dit topic!
- Cayenne
- Crazy Bird Lady en onze Berichtenkampioen!
-
- Berichten: 110733
- Geregistreerd: 08-08-03
- Woonplaats: Haaren (NB)
Geplaatst: 23-12-15 06:55
Ontzettend knap dat je het op deze manier van je af kunt schrijven. Dat is waarschijnlijk een van de eerste stappen richting verwerking. Je bent er in je hoofd al heel erg mee bezig, anders had je dit waarschijnlijk ook niet geschreven.
Ik denk dat traumaverwerking heel erg op z'n plaats is. Ik ben geen psycholoog of psychiater, maar het zou me niets verbazen wanneer je een posstraumatische stressstoornis hebt ontwikkeld. Die heb ik zelf ook gehad en dan komt jaren later pas de schok, de emotie en de herbeleving eruit. Ik was echt ontzettend schrikachtig, schrok van onverwachte geluiden en schaduwen, had nachtmerries en ontwikkelde ernstige straatvrees. Bij mij heeft EMDR therapie echt wonderen verricht.
Ik hoop echt dat je jezelf toestaat om hulp te gaan zoeken wanneer je daar aan toe bent. Het is al verschrikkelijk wat deze groep idioten jou en je familie heeft aangedaan, maar op deze manier hebben ze jaren later nog altijd grip op jou en je leven, ook al zitten ze al lang en breed achter tralies. Die macht verdienen ze absoluut niet! Heel veel sterkte!
Laatst bijgewerkt door Cayenne op 23-12-15 07:05, in het totaal 1 keer bewerkt
- Birdie60
-
- Berichten: 8404
- Geregistreerd: 16-06-07
- Woonplaats: zeeland (noord-brabant)
Geplaatst: 23-12-15 07:04
Knap van je dat je het wilt delen. Kan je voor de verwerking, want zo te lezen heb je het lang nog niet verwerkt, niet bij een of andere instantie aankloppen?
Het is ook niet niks wat er allemaal gebeurt is, het heeft je leven flink op de kop gezet.
