Bij deze even een update over mij.
Nadat ik 2 jaar terug al met een week gestopt ben met de antibiotica omdat ik ineens ruim 10 kilo afgevallen was, ging het af en toe stukje bij beetje beter. We bleven onderzoeken, en kijken hoe ik mijn rust kon pakken en zo optimaal mogelijk kon leven. Door goed te eten en structuur te hebben ging het best aardig, en ik kon steeds meer accepteren, dat ik nu eenmaal minder kon dan ik had gewild en dat ik daarmee zou moeten leren leven. Het was zwaar, maar ik kon niet zoveel anders.. Mijn Havo afgerond, en maar begonnen aan een opleiding van 1 weekend in de maand, en daarnaast een klein beetje kassawerk, wat ik tot nu toe redelijk vol houdt.
Tot een tijdje terug, alles werd zwaarder, ik werd weer vermoeider. Tesamen met een depressie, door onverwerkte trauma's uit een verleden. Samen zorgen zij ervoor dat ik in een enorme neerwaartse spiraal zit. Heel vaak denk ik, ik wil niet meer, ik wil deze pijn niet meer voelen, ik kan het beter opgeven. De opleidingsweekenden ben ik al zwaar kapot na de eerste dag, neem niets meer op, en kan alleen maar als een trillend dood vogeltje zitten toekijken. Met werk bijt ik flink door, en het scheelt dat ik afwisselend kan staan, een beetje rond kan lopen en kan zitten wanneer ik wil. Ik eet slecht, ik voel me slecht en alles doet zeer, ik heb weer veel hoofdpijnen, en alles lijkt spontaan te bloeden, ik spuug bloed, ik heb vrijwel dagelijks bloedneuzen en wordt wel 4x in 1 periode ongesteld. De huisarts weet het niet meer zo, en wil niet kijken naar de lyme, omdat hij ervan overtuigd is dat ik met de week antibiotica die ik gehad heb, de lyme heb bestreden. Hij zegt dat het ingewikkeld is, en dat hij geen uitspraak durft te doen. Uit de bloeduitslagen die we binnen hebben, is weer niets gekomen, en ik ben weer afgescheept met een psycholoog.
Het is nu weer zo erg, dat ik hele dagen op bed of op de bank lig, niet kan zitten, amper meer kan lopen en alleen maar lig te trillen, benen en armen doven uit, mijn hoofd bonkt als een tierelier en mijn gewrichten steken als de malle. Overal voelt het alsof ik bloeduitstortingen heb, maar dat is niet zo. Ik wil graag weer mijn ding kunnen doen, lekker met de paarden bezig zijn, me uit de naad werken en een studie doen die ik heel graag wil, namelijk diergeneeskunde. Maar het lijkt allemaal niet te kunnen, en ik weet het niet zo goed meer, ik ben vooral bang, bang voor wat er komen gaat, en bang voor wat er kan gebeuren. Ik slaap amper meer, en lig bijna alleen maar te huilen. Ik wil er alles aan doen om beter te worden, maar zie het op dit moment niet meer zo zitten