Vandaag kreeg ik nogal een klap in m'n gezicht, door iemand in mijn nabije omgeving werd even out of the blue verteld dat mijn dochter wellicht autistisch is.
Ik heb geen probleem met een eventuele handicap, maar om dit zo te zeggen vond ik een beetje grof.
Zowieso hoor ik weinig anders dan kritiek op mijn kind, ze luistert niet, ze is een uitdager, ze praat slecht, ze is eigenwijs enz enz.
Uiteraard is het moeilijk om iets negatiefs te horen over je eigen kind, maar kom op he, zijn niet alle kinderen tussen de 2 en 5 jaar regelmatig vervelend en aan het uitproberen?
De reden waarom deze "handicap" geopperd werd, is dat mijn dochter nogal wat dromerig kan zijn, en wanneer je haar streng toespreekt ze soms dwars door je heen kijkt.
Ik herken dit heel erg van mezelf, ik was(en ben) geen makkelijk mens, straf deed me vrijwel niets en ik ben vrij koppig op bepaalde vlakken.
Wellicht ben ik ook wel autistisch?
Ik ben het liefst alleen met de dieren, hoewel ik ook houd van regelmatig lekker stappen met vrienden.
Persoonlijk denk ik dat mijn dochter weinig baat heeft bij straf, hoewel ze het uiteraard wel krijgt wanneer ze erg stout is.
Dat ze eigenwijs is, klopt helemaal, en ik moedig dat misschien zelfs wel een beetje aan: gewoon proberen en lukt iets niet dan pas vragen om hulp.
In mijn ogen worden ze daar zelfstandig van.
Dat ze je uitdaagt klopt ook, ze tast af tot hoever ze kan gaan.
Slecht praten, mwah, ze praat veel zinnen alleen somige woorden zijn niet duidelijk, ze was zowieso vrij laat met praten.
Wel was ze al vroeg heel pienter, snapt hoe kastdeurtjes dicht moeten, hoe de stofzuiger aan of uit moet, hoe doppen op flessen moeten, waar batterijen in moeten, enz enz.
Ze is enorm sociaal, nergens bang voor en ja, een echte meid.
Ik ga wel naar het consultatie-bureau, maar als ik zo naar andere kindern kijk wijkt ze niet af van leeftijdsgenootjes enb zelfs wat oudere kinderen.
Wat moet ik hier nu mee?
Het maakt me enorm onzeker, en ik krijg dan het gevoel dat ik faal als moeder.