Moderators: Dani, ynskek, Ladybird, Hanmar, xingridx, Mjetterd, Polly, Giolli
Nueve schreef:MoonChloe schreef:Boulimia nervosa, ook bekend als boulimie, is een psychologische toestand waarin een persoon terugkerende eetbuien heeft gevolgd door een of meer van de volgende, opzettelijke handelingen die de opname van het voedsel compenseren en gewichtstoename verhinderen:
* braken
* ongepast gebruik van laxeermiddelen of andere medicijnen
* bovenmatige lichamelijke oefening
* vasten
http://nl.wikipedia.org/wiki/Boulimie
Dus ik begrijp je punt over dikke mensen niet.. In prinipe is boulimia te vergelijken met anorexia.. Bij beide ziekten vermager je (of blijf je dun)
Nee hoor.. Boulimia patienten zitten eerder bóven het gezonde gewicht dan eronder [gemiddeld gezien].
Nueve schreef:Kijk, veel boulimia-patienten hebben een 'normaal eetpatroon', afgezien van de eetbuien. Als je die eetbuien enkel compenseert dmv braken, zul je alsnog aankomen (of iig niet afvallen) omdat je normaal eet + wat binnenhoudt van de kcal van de eetbuien.
Ik zeg hierbij dus niet IEDEREEN. Maar wel veel. En daarom zien mensen het - helaas - veel minder snel bij BN dan bij AN. Of denken ze ook dat het veel minder erg is.
Broccoli schreef:Ik ben door de boulimia echt wel behoorlijk aangekomen hoor.
Ondanks braken en sporten.
Ik kwam van ondergewicht af (had anorexia en sloeg dus om) en ging naar een ruim gezond gewicht. Gelukkig ben ik in een jaar van m'n boulimia af gekomen, anders was ik absoluut naar overgewicht gegaan, want ik kwam wel degelijk aan van mijn eetbuien. Maar ik at daarnaast ook een standaardlijst (dat was verplicht, ik was namelijk in behandeling voor de anorexia).
RedPassion schreef:Twiggy2008 schreef:Ik deed het om mijn emoties te doven, om te kunnen functioneren in de maatschappij. En dat heb ik nog redelijk gedaan, al die jaren. Achteraf denk je 'hoe heb ik dat gedaan'.
Heel herkenbaar wat je schrijft, vooral dit stukje. Als ik terugkijk snap ik niet hoe ik het allemaal gedaan heb. Ik leefde constant in een roes, maar dat had ik nodig om de alledaagse dingen aan te kunnen.
Dat werd in die documentaire ook een keer gezegd, dat de strijd eigenlijk pas begint met het opgeven van je eetstoornis. Want dan komen de echte problemen pas (weer) in beeld.
Die standaardlijst heb ik tijdens mijn behandeling braaf gevolgd, maar zodra ik klaar was ben ik mijn eigen ding gaan doen. Het was goed te doen om weer een regelmatig eetpatroon te krijgen, maar mijn huidige eetpatroon wijkt er alweer behoorlijk vanaf. Niet op een slechte manier vind ik, want ik eet heel regelmatig, gezond en voldoende. Ik volg mijn gevoel daarin en dat gaat prima.
Moiryn schreef:Twiggy2008 schreef:Ik deed het om mijn emoties te doven, om te kunnen functioneren in de maatschappij. En dat heb ik nog redelijk gedaan, al die jaren.
Ook voor mij heel herkenbaar, en begin er helaas in terug te vallen. Nou zit ik met een heel dubbel gevoel, ik ben dolgelukkig dat ik mezelf weer 'goed' kan maken, om het maar zo te zeggen, maar ook voel ik me schuldig omdat ik weet dat het zo slecht is. Het is voor mij om een soort van controle te hebben, en de kans om de rest te vergeten en me te focussen op wie ik wil zijn.
Gebruikers op dit forum: GrapeshotBot, Gwenvd en 7 bezoekers