Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-08-16 22:09

Bevalling

Geplaatst door de TopicStarter : 23-08-16 22:09

2 Maanden geleden ben ik bevallen van mijn 3e kindje. En ik merk dat ik moeite heb om alles een plekje te geven.

Mijn zwangerschappen zijn alle 3 zwaar geweest door depressie en ernstige bekken instabiliteit. Mn eerste bevalling heb ik als zwaar ervaren doordat de ontsluiting niet vorderde en ik had rugweeen die ik bijna niet op kon vangen. Dus zijn we naar het ziekenhuis gegaan waar ik een ruggeprik kreeg en wee opwekkers. Toen mn dochter geboren was ben ik bijna 3 liter bloed verloren en moest ik met spoed naar de ok.

Mn 2e bevalling was prima. Ik werd ingeleid met 38 weken, maar alles ging vrij soepel. Ik moest alleen persen zonder persweeen (was bij mn dochter ook) hierdoor duurde het persen een uur.
Mijn zoontje kwam blauw en slap ter wereld en is gelijk meegenomen naar de reanimatie kamer. Gelukkig kwam hij daar op gang, maar hij moest gelijk naar de ic.
Na 2 weken mocht hij definitief naar huis. Hij is nu 2, maar de onzekerheid blijft. Hij blijkt een oogafwijking te hebben waardoor de kans groot is dat hij ernstig slechtziend of zelfs blind kan worden. Verder heeft hij een motorische achterstand en hij heeft mogelijk autisme (wordt hij binne.kort op getest). Maar er zijn geen oorzaken gevonden, de MRI was niet afwijkend en DNA onderzoek heeft ook nog niets opgeleverd.

Mijn 3e zwangerschap was niet gepland, maar uiteindelijk wel erg gewenst. Ik kreeg weer erge bekken klachten en met een grote dreumes die niet kan lopen, was het erg zwaar. Verder bleek ik zwangerschaps diabetes te hebben.
Mijn hele zwangerschap was ik bang voor een herhaling van mijn 2e bevalling (nou eigenlijk hoe het erna met mijn zoontje ging).
Ik ben weer ingeleid met 38 weken ivm zwangerschaps diabetes. Om 8 uur 's ochtends hebben ze mijn vliezen gebroken, want ik had al 4 cm ontsluiting. Na een uur zijn de wee opwekkers aan gezet. Maar die leken niets te doen, dus het infuus werd steeds hoger gezet. Af en toe had ik een harde buik, maar dat was het. Mn ontsluiting bleef ook 4 cm.
Om half 1 heb ik nog gezellig een broodje zitten eten samen met mijn man. Rond 1 uur kreeg ik serieuze weeen, maar ik kon ze prima opvangen als ik op mn zij lag.
Rond kwart over 2 vroeg mijn man of hij nog even een sigaretje kon roken. Ik vond het best, want voorlopig was het nog niet zover. Op dat moment kwam de verloskundige binnen, zij wilde een echo maken om te kijken hoe mn zoontje lag, omdat ik op 4 cm bleef hangen.
Op het moment dat ik op mn rug draaide werd ik overvallen door een weeenstorm. Ik kon ze niet meer opvangen en raakte in paniek. Toen bleek ik ineens 8 cm ontsluiting te hebben en ik kreeg gelijk persweeen. Het leek wel of mijn lichaam het over nam, ik kon niet stoppen met persen. En om half 2 was Rowan er. De verloskundige hield hem omhoog en toen kwam mn man binnen. Ze hadden hem gebeld en op dat moment stond hij in de lift naar boven, hij is een kwartiertje weg geweest.

Helaas bleek ook Rowan een moeilijke start te hebben. Het leek wel een nachtmerrie die uit kwam. Weer werd mijn kindje mee genomen, weer mn kindje op de ic, weer zonder baby naar huis....

Na bijna 2 weken mocht ik hem mee naar huis nemen. Hij doet het super goed en het is een lief en tevreden ventje. Maar ik vind het erg moeilijk om alles een plaatsje te geven.
Zijn hartje kneep niet goed samen, inmiddels is dit vanzelf goed gekomen maar er is geen oorzaak gevonden. Rowan blijkt ook erg slap te zijn, net als zijn broer, en hij moet fysiotherapie krijgen. Ook hier is geen oorzaak voor gevonden.
Vrijdag hebben we een afspraak met de klinisch geneticus, want er is ook dna onderzoek gedaan. Zou er wat uit gekomen zijn? Gaan we verder met de onderzoeken om te kijken of hij een zelfde foutje op zijn dna heeft als zijn broer? We hadden juist besloten om niet verder te gaan met dna onderzoek bij Nathan. En levert het iets op als ze erachter komen dat ze allebei het zelfde foutje hebben... Dan weten ze nog niet wat het is.
En wat als Rowan dezelfde oogafwijking heeft.....

Ik heb het er op dit moment erg moeilijk mee. En daar komt bij dat ik alles rondom mijn bevalling als traumatisch heb ervaren. En ik vind het lastig om er met iemand over te praten.

Respect als je dit allemaal hebt gelezen.
Ik wilde even alles van me afschrijven.

**Geplaatst**: 23-08-16 22:24

Re: Bevalling

Geplaatst: 23-08-16 22:24

Jetje, wat een verhaal. Ik weet niet zo goed wat ik tegen je moet zeggen...Sterkte, Tuurlijk, maar daar heb je weinig aan misschien.

**Geplaatst**: 23-08-16 22:25

Geplaatst: 23-08-16 22:25

Poeh. ik heb je verhaal gelezen.
Ik kan je niet helpen. Ik kan mezelf niet herkennen. (hele makkelijke thuis bevalling)
Ik kan alleen maar indenken dat het ontzettend zwaar voor je is momenteel.
Traumatisch nav de bevalling en de onzekerheid over de toekomst

Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen.

**Geplaatst**: 23-08-16 22:27

Re: Bevalling

Geplaatst: 23-08-16 22:27

lieve TS

Allereerst wat dapper dat je het na de eerste keer nog 2 keer bent aangegaan. Ik heb zelf ook ernstige bekkenklachten / instabiliteit gehad (invalide vanaf week 16 tot 2 maand na de bevalling) en een hel van een bevalling gehad en bij mij mag het niet nog een keer maar heel eerlijk, een tweede bevalling zo traumatisch als het was (fysiek) hoeft van mij niet weer (had zeker wel een kinderwens voor een tweede maar medisch mag het niet ivm bekken).

Dus allereerst vind ik je dapper dat je het toch weer gedaan hebt. Ik herken je wanhoop en verdriet. Je stelt het je zo anders voor!!!!! Vreselijk.

Heel veel sterkte, kun je wel een beetje geniet van je kleintje?

Liefs

**Geplaatst**: 23-08-16 22:32

Geplaatst: 23-08-16 22:32

Wat een hoop problemen heb je op je dak gekregen zeg :(:)

Ik kan je alleen adviseren om in het nu te leven en geen scenarios bedenken voor de toekomst. Maar begrijp heel goed dat dit in de labiele toestand na een bevalling dit makkelijker gezegd is dan gedaan.
Zorg in iedergeval dat je op tijd hulp voor jezelf zoekt als je denkt dat de donkere gedachten de overhand nemen.

Uiteraard wens ik jullie een zorgenloze toekomst toe

**Geplaatst**: 23-08-16 22:33

Geplaatst: 23-08-16 22:33

Heb je hier al eens met iemand over gepraat? Wellicht kan je verloskundige je doorverwijzen.
Heel veel sterkte in ieder geval :(:)

**Geplaatst**: 23-08-16 22:40

Geplaatst: 23-08-16 22:40

Ook hier een hele heftige en traumatische bevalling ervaren en ik herken veel in je verhaal. Maar ik ga dat dus echt niet over doen

Ik had het geluk dat mijn kindje volledig gezond ter wereld kwam en dat ze alleen hoefde te blijven omdat ik koorts had gekregen van de epiduraal.
Omdat het met haar goed ging heb ik nooit professionele hulp gezocht en heb de tijd zijn werk laten doen.

Maar omdat je naast je eigen trauma ook nog van alles met je kindjes moet doorstaan lijkt het me een heel goed idee om professionele hulp te gaan zoeken. Dat is niet zwak ofzo, maar juist enorm verstandig. Ook voor je kinderen

**Geplaatst**: 23-08-16 22:43

Geplaatst: 23-08-16 22:43

Wat ik tussen de regels door lees, en corrigeer me alsjeblieft als ik het verkeerd zie, is dat jij het gevoel hebt alsof je lichaam je in de steek heeft gelaten. Je hoopte op 3 gezonde en probleemloze kinderen, zwangerschappen en wellicht bevallingen. Dit is anders gelopen en zeker als er dan 3 keer dingen zijn die anders lopen, kan dat voelen als falen. Ook al heb je dus niet gefaald lieve ts.
Ik ken het gevoel wel op een compleet ander niveau. Mijn oudste is overleden en ik heb een hel van een bevalling gehad.

Het heeft echt even geduurd voor ik mezelf en mijn lichaam niet de schuld gaf. Dit kan je niet alleen oplossen. Zoek iemand om mee te praten. Zeker omdat je wat betreft gezondheid van je kindjes nog in onzekerheid zit.

Heel veel sterkte en mijn pb staat open, mocht je er behoefte aan hebben.

**Geplaatst**: 23-08-16 22:45

Geplaatst: 23-08-16 22:45

Las toevallig pas een artikel over psychische hulp na nare ervaringen rond de bevalling. Ik zou zeker bij VK of HA aangeven dat je het er moeilijk mee hebt. Juist omdat het lastig is om er over te praten, is het goed om het met iemand te kunnen delen hoe moeilijk dat ook is. Ik vind het heel moedig van je dat je je verhaal hier gedeeld hebt en ik hoop dat het je (met hulp) gaat lukken om alles een plekje te geven op termijn.

Wat ik persoonlijk erg gemist heb na mijn (ook traumatische) bevalling is dat er alleen gekeken wordt naar het medische stukje. Is met moeder en kind alles in orde. En als er iets niet in orde is wordt daarbij ook vooral het medische uitgezocht, en opgelost zo mogelijk. Wat het met jou als ouder doet komt nauwelijks aan bod. Hoe je het zelf hebt ervaren vraagt (bijna) niemand naar. Dat zou imo zoveel beter kunnen. Wil je heel veel sterkte wensen met alles.

**Geplaatst**: 23-08-16 22:48

Geplaatst: 23-08-16 22:48

Een verloskundige of gynocoloog zouden wel eens heel goed kunnen helpen.
Ik kon ook niet zelf iets zeggen, sloeg helemaal dicht. Maar zij stelden de juiste vragen die precies weergaven waar het probleem zit. Zo hoefde ik enkel te knikken.
Ik heb nog nooit zo moeten huilen als toen volgens mij en het heeft ook echt opgelucht.

**Geplaatst**: 23-08-16 22:55

Geplaatst: 23-08-16 22:55

Allereerst een dikke knuffel voor jou! Het is niet niks wat je hebt meegemaakt en je mag je daar best rot over voelen. En lekker je tranen laten gaan als je daar behoefte aan hebt.

Probeer wel rationeel te blijven denken, ik kreeg als tip een elastiekje om mijn arm te doen en bij iedere gedachte die ik had te denken, brengt deze gedachte mij waar ik naar toe wil? Zo nee loslaten, en dan het elastiekje iets te laten klappen op mijn arm, brengt de gedachte je wel waar je naar toe wil laat hem dan gewoon toe! Zo ga je wat bewuster met je gedachtes om en kan je wat makkelijker de "wat als" gedachtes los laten. (Maar ik begrijp dat dat heel moeilijk is hoor)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-08-16 23:30

Re: Bevalling

Geplaatst door de TopicStarter : 23-08-16 23:30

Bedankt voor jullie reacties. Gelukkig kan ik wel genieten van mn kleine mannetje. En van de andere 2 ook.
Ik probeer er nuchter onder te zijn, maar ik merk dat dat nu allemaal moeilijker gaat dan na de eerste 2 bevallingen.
Mn na controle in het ziekenhuis was met een andere verloskundige als die bij mijn bevalling was. En dat vind ik jammer. Ik had er graag nog even met haar over gepraat.

**Geplaatst**: 23-08-16 23:39

Re: Bevalling

Geplaatst: 23-08-16 23:39

Waarom dan niet gewoon bellen om een afspraak met haar in te laten plannen als dat jou kan helpen? Zelf zweer ik bij een bezoek aan een psycholoog na zo'n heftige gebeurtenis. Zelf heb ik uiteindelijk zelfs EMDR gehad, maar ik heb daar echt heel veel aan gehad.

**Geplaatst**: 24-08-16 19:38

Geplaatst: 24-08-16 19:38

Zo'n bevallingen zijn traumatisch. En ook het verwerken van de beperking(en) van je kinderen is een hele brok die je te verwerken krijgt.

Ik werk zelf met kinderen met een motorisch-meervoudige beperking in de leeftijd van 0 tot 12 jaar. Ik merk in mijn werk dat ook na een paar jaar sommige ouders het nog heel moeilijk hebben om de beperkingen van hun kind een plaatsje te geven. En dat is ook niet onlogisch. Er komt ineens veel op je af en je zit met vele vragen: welke toekomst is er voor mijn kind weggelegd? Wat gaat hij/zij niet kunnen? Hoeveel ondersteuning gaat hij/zij nodig hebben in het latere leven? Hoe kunnen we zo optimaal mogelijke zorg krijgen voor ons kind? Wat heeft ons kind allemaal nodig om het leven zo gemakkelijk mogelijk te maken? Wat is de oorzaak van deze beperking(en)? Hoe gaat hij/zij daarmee omgaan? enz enz ....

Als ik kijk naar de kinderen die wij begeleiden (en dat zijn over het algemeen kinderen met een ernstig meervoudige beperking), dan durf ik zeggen dat hoewel het vaak niet gemakkelijk is voor de kinderen en hun ouders, deze kinderen ook echt wel gelukkig zijn en op hun eigen niveau ook best wel over wat mogelijkheden beschikken. Wij proberen ook steeds vanuit deze mogelijkheden te kijken en te vertrekken. De dingen die je dan ziet, zijn echt mooi.

Ikzelf leef ook met enkele beperkingen. Mijn ouders zaten in het begin ook met vele vragen, wat ook normaal is aangezien er in mijn familie niemand is met een gelijkaardige beperking. Ook zij waren enigszins bang dat ik niet in staat zou zijn een zelfstandig leven te leiden.
Inmiddels ben ik volwassen, woon ik alleen, heb ik universitaire studies gedaan, ben ik aan het werk, hou ik zelf (met hier en daar wat hulp, maar beperkt) mijn huishouden draaiende en zorg ik voor mijn dieren

.

Wees niet bang om hulp te vragen als je daar nood aan hebt hoor! En mocht je een luisterend oor nodig hebben, mag je altijd een pb sturen.