Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-01-16 00:42

De balans tussen liefde en zelfbescherming

Geplaatst door de TopicStarter : 27-01-16 00:42

Al jaren worstel ik met een probleem. Het is al even op een punt gekomen dat het mij mentaal zodanig in beslag neemt, dat ik bang ben om er helemaal in opgeslorpt te worden, zonder dat er iets aan de situatie verbetert.

Mijn ouders zijn al jaren uit elkaar. Mijn mama heeft altijd supergoed voor ons gezorgd, ondanks haar fysieke beperkingen, en daar heb ik heel veel respect voor. Ze heeft alles voor mij gedaan om mijn dieren te kunnen houden.

Soms kunnen we dus echt een team zijn. Maar soms is het loodzwaar.

En ik verwijt haar dit niet, omdat ik weet wat ze heeft meegemaakt. Maar soms ben ik zo boos. Zo boos omdat ik machteloos sta en omdat ik niet weet wat er moet of kan gebeuren om de situatie te verbeteren.

Er heerst een hele geschiedenis van droeve gebeurtenissen en depressiviteit in haar leven. Ze is enorm eenzaam, zeker nu alle kinderen uit huis zijn.

Op facebook roept ze om aandacht, schrijft ze veel dingen over verdriet, rouwen, eenzaamheid... Dat zelfs iemand anders al aan mij heeft gevraagd wat er scheelt. En ik ben het zelf zo moe.

Ik heb altijd proberen te luisteren, maar nu ben ik een soort van klaagmuur geworden. Of ja, nu, het is al even aan de gang. Alles is zo negatief. En ik snap dat bepaalde dingen ook effectief negatief zijn en belastend. Maar om het allemaal online te zetten, om het aan mij te vertellen, en te blijven vertellen...

Ik heb een heel druk leven, mentaal ben ik ook makkelijk overbelast. En hoe zeer ik er voor haar wil zijn, ik kan dit er niet in deze mate bij hebben. En ik krijg dat maar niet duidelijk gemaakt, zonder dat ik dan geschreeuw naar mijn hoofd krijg. Ik ben het zo moe om lawaai te horen...

Het is allemaal moeilijk samen te vatten. Ik zie mama doodgraag en zou haar willen helpen. Maar dat kan ik helemaal niet, maar het wordt precies van mij verwacht. Ik ben geen vriendin, ik ben geen klaagmuur, mijn emmertje is echt niet bodemloos. Het is eigenlijk al lang overgelopen en het voelt alsof ik met de keel gegrepen word.

Ik begrijp wat een depressie is, ik begrijp dat dit waarschijnlijk voor de rest van haar leven zal spelen, want er is al zo veel hulp geweest. Maar ik vind het zo moeilijk om met die uitingen om te gaan, zonder koel en kil te zijn. En ze verdient het helemaal niet om eenzaam te zijn, maar ik wil ook geen psychische erfenis door zo te blijven doorgaan...

Sorry voor dit lange verhaal. Heeft iemand ervaring met een soortgelijke situatie? En misschien niet alleen vanuit mijn standpunt...

**Geplaatst**: 27-01-16 01:57

Geplaatst: 27-01-16 01:57

Ik herken dit heel erg. Mijn ouders zijn wel bij elkaar, maar zijn beiden vaak niet stabiel. In mijn jeugd heeft mijn moeder een ernstige depressie ( manisch) gehad, en is nooit meet de oude geworden. Ik heb toen als kind altijd het idee gehad dat ik mijn moeder kon en moest helpen. Dat is iets wat je als kind niet kunt begrijpen. En met mijn zorgzame karakter was dat iets waar ik me echt in verloor, ik cijferde mezelf weg, en deed alles voor haar. Ik heb daardoor persoonlijk veel problemen gehad, meerdere depressies. En tot de dag van vandaag kom ik nog niet los van de zorg voor mijn ouders en de zorgen die ik er zelf van ondervind. Ik heb gemerkt dat wat ik ook doe, ik nooit de liefde en energie terug krijg. In ieder gevsl niet op emotioneel vlak. Mijn moeder lijkt mij juist wat af te stoten omdat ik altijd zo dicht bij haar heb gestaan. Als het niet goed met haar gaat is ze blij dat ik er ben, en als ze me niet nodig heeft krijg ik het gevoel dat ik te veel ben. Net als jij houd ik heel veel van haar en begrijp ik het ook, maar ik ga er zelf aan onderdoor. Ik heb lang gedacht dat ik er voor haar moet blijven zijn, voor haar moet zorgen, maar de last wordt mij de laatste tijd echt te veel. Ik heb een van mijn paarden verhuisd, en ik kan eigenlijk niet wachten om mijn tweede paard daar weg te halen. Ik ben tot een punt gekomen dat ik inzie dat het van een kant komt, en ik voor mezelf moet kiezen. Juist omdat ik merk dat ze me niet altijd nodig heeft en ik vaak het idee heb dat er gebruik van me gemaakt wordt, dat ik als persoon er niet toe die. Heel triest eigenlijk dat ik mijn hele jeugd opgeofferd heb voor haar, en zij dit niet in ziet of niet aan kan om dit in te zien. Zij heeft dit al langer van zich af gezet en in mijn jeugd soms zelfs gedaan alsof alles niet is gebeurd. Een echte, emotionele band is hierdoor niet echt mogelijk. Als kind die je alles voor je moeder...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-01-16 08:00

Re: De balans tussen liefde en zelfbescherming

Geplaatst door de TopicStarter : 27-01-16 08:00

Idd een herkenbaar verhaal.

Ze kan ook zo uitvaren tegen me, echt totaal over de rooie gaan als ik iets zeg dat niet helemaal in haar straat past, of als ik simpelweg naar huis wil omdat ik moe ben en wil gaan slapen. En daarna wordt er gedaan alsof er niks aan de hand is, of zelfs ontkend dat ik zo verbaal ben aangevallen.

Ik krijg ook veel liefde terug, maar dat maakt heel snel plaats voor negatieve zaken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-01-16 08:47

Re: De balans tussen liefde en zelfbescherming

Geplaatst door de TopicStarter : 27-01-16 08:47

Wat een bijkomend "probleem" is, of wat alleszins niet helpt, is dat we beide hoogsensitief zijn. Enerzijds begrijp ik haar heel goed (al denkt zij dat nooit iemand haar kan en wil begrijpen), maar anderzijds is de boel vrij explosief als het emotioneel wordt.

**Geplaatst**: 27-01-16 11:25

Re: De balans tussen liefde en zelfbescherming

Geplaatst: 27-01-16 11:25

Is je moeder onder behandeling van een psycholoog/psychiater?
Zo nee, dan lijkt het mij wel raadzaam.

Wellicht kan je een klaagkwartier maken.
In het kwartier klagen en dan weer klaar.

**Geplaatst**: 27-01-16 11:37

Geplaatst: 27-01-16 11:37

Zoek zelf hulp om hier mee om te gaan. Je moeder kun je niet veranderen, je kunt alleen de manier waarop jij er mee omgaat veranderen. Familiebanden zijn zo ingewikkeld door lang ingesleten patronen en loyaliteit. Het is echt lastig om daar een ander patroon in te vinden. Ik ken een aantal zeer positive ervaringen van mensen die bezig zijn geweest met familieopstellingen. Misschien dat dat iets voor jou is?

Ik wens je veel wijsheid in dit proces en hoop dat je snel een fijnere balans kunt vinden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-01-16 11:59

Re: De balans tussen liefde en zelfbescherming

Geplaatst door de TopicStarter : 27-01-16 11:59

Luuntje, dat is idd raadzaam, maar dat is jaren zo geweest in allerlei vormen, heeft haar heel veel geld gekost en heeft verder weinig uitgehaald. Dus ik denk niet dat ze dat ziet zitten. Volgens haar ligt het probleem ook bij anderen ipv bij zichzelf, denk ik. En ik ga zeker niet meer degene zijn die op hulp gaat aansturen. Dat is me in het verleden zeer kwalijk genomen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-01-16 12:00

Geplaatst door de TopicStarter : 27-01-16 12:00

Ir111 schreef:
Zoek zelf hulp om hier mee om te gaan. Je moeder kun je niet veranderen, je kunt alleen de manier waarop jij er mee omgaat veranderen. Familiebanden zijn zo ingewikkeld door lang ingesleten patronen en loyaliteit. Het is echt lastig om daar een ander patroon in te vinden. Ik ken een aantal zeer positive ervaringen van mensen die bezig zijn geweest met familieopstellingen. Misschien dat dat iets voor jou is?

Ik wens je veel wijsheid in dit proces en hoop dat je snel een fijnere balans kunt vinden.

Bedankt voor je tips! En bedankt in het algemeen :-)

**Geplaatst**: 27-01-16 13:13

Geplaatst: 27-01-16 13:13

Het hele leven draait om balans. Jij schrijft in één adem liefde en zelfbescherming. Zelf zie ik dit als 2 aparte zaken. Liefde. Hoeveel liefde kan je geven, als je jezelf tekort doet? Je schrijft al, dat je het bijna niet meer dragen kan. Normaal gesproken is een moeder al heel gelukkig, als ze ziet dat haar kinderen dat zijn. Dat raad ik je dus aan, probeer zelf de dingen te doen, waar je heel gelukkig van wordt. Dat hoeft natuurlijk niet ten koste van anderen. Maar jij hoort nu ook bij die "anderen"
Je helpt je moeder ten koste van jezelf. Waar ligt bij jouw de grens , dat je genoeg hebt gedaan?
Dat je moeder aan zichzelf moet werken en jij ook? De ingesleten loyaliteit, zie ik vaker.
Maar heel eerlijk, zelf laat ik mensen los die mij doen verwelken. Niet voor altijd en vaak met de mededeling dat ik zelf ook een leven leidt. Zelf heb ik ook zo'n moeder, die graag een klaagmuur heeft en zich eenzaam voelt. De oplossing mag ze bij haar zelf zoeken, ik help haar met de praktische zaken, die ze zelf niet kan. De balans, is iets waar iedereen zelf naar op zoek moet gaan. Wacht niet tot het moment dat je haar klaagmuur niet meer WIL zijn. Dat geeft meer verdriet, dan tijdig voor jezelf kiezen.
Nu zijn jullie beiden ongelukkig.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-01-16 14:02

Re: De balans tussen liefde en zelfbescherming

Geplaatst door de TopicStarter : 27-01-16 14:02

Ja dat klopt als een bus hoor, ik weet alleen niet hoe in de praktijk. Want wat ik ook zeg, op welke manier ik het ook zeg, ik krijg altijd een negatieve reactie terug waaruit 100% blijkt dat ze hulp nodig heeft. En ik wil haar niet alleen laten, ook al kan ik haar eigenlijk niet helpen. Ik wil niet dat ze het gevoel heeft dat het mij niks kan schelen, want dat doet het wel. Ik kan het alleen niet duidelijk maken.

Praktisch gezien zie ik haar ook elke dag bijna. Mijn paarden staan daar. Ik ga ook altijd graag even checken dat ze geen ongeluk of zo heeft gehad, want fysiek gezien heeft ze het ook zwaar...

**Geplaatst**: 27-01-16 14:07

Geplaatst: 27-01-16 14:07

Ik zou je vooral aanraden om afstand te nemen. Zoek een andere plek voor je paarden en spreek af dat je elkaar 1 per week of maand ziet. Daarmee zorg je er ook voor dat je moeder niet zo op jou kan hangen. Je bent haar in al je goedbedoelendheid namelijk ook aan het 'enabelen', ze kan dit gedrag vertonen omdat jij er bent en het accepteerd (al is het met tegenzin). Als het dan nog wat zou uithalen dan is het nog uit te leggen maar het lijkt 0 resultaat te hebben behalve dat jij er door kapot gaat. En wat als jij eraan onderdoor gaat? Dan kun je haar zeker niet helpen en kan je ipv 1x per week langskomen misschien wel maanden niet langskomen immers.

Overigens je zegt dat je het niet kan omdat ze daar negatief op reageert, maar waarom moet je haar goedkeuring hebben om afstand te nemen? Jij bent degenen met de macht over jouw leven niet zij, je bent geen jong kind meer immers.

En ja ik geloof direct dat ze hulp nodig heeft maar jouw hulp helpt niet, anders was dit probleem er niet meer geweest. Das hard misschien maar wel de waarheid vrees ik.

Verder, heb jij hier psychologische begeleiding bij? Dat lijkt me namelijk wel zeker op zijn plaats..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-01-16 14:43

Re: De balans tussen liefde en zelfbescherming

Geplaatst door de TopicStarter : 27-01-16 14:43

Paarden ergens anders kan en wil ik niet. Ze heeft zo enorm veel geïnvesteerd en de paarden zijn een van de enige dingen waar ze wel nog geluk uit put. Dat wil ik haar niet aandoen. Wat ik wel kan doen, is gewoon niet altijd het huis binnen gaan, dat ik niet altijd met haar hoef te spreken.

Verder is het niet bv zo dat ze bij mij aan de deur staat of dat ze vraagt om langs te komen, het is eerder een gewoonte geworden. Maar als ik binnen ga, is het gewoon tegenwoordig klagen... Soms ook een beetje vreemd omdat ze mij exact hetzelfde vertelt wat ze al gesmst heeft, alsof ik dat nog niet weet. Altijd dat verhaal opnieuw, tja daar ga ik dan ook eens van zuchten en dan zegt ze dat ik haar niks laat vertellen... En dan komen er tranen.

Ik weet dat door samen te zijn er uiteraard veel kans is op conflict. Maar ze is bijna altijd echt alleen, op haar hobby's na heeft ze weinig contacten. De mensen die ze spreekt, die weten niet van haar situatie, denk ik. Ik heb haar ook al gezegd dat ik haar vriendin niet ben, ik wil niet alles over haar leven weten

Als er nu dus conflict is, probeer ik er niet op in te gaan en stap ik rustig op.

**Geplaatst**: 27-01-16 14:48

Geplaatst: 27-01-16 14:48

Het klinkt simpel wat ik ga zeggen, maar het is niet simpel. En ook niet denigrerend bedoelt, want ik weet uit ervaring hoe verstikkend dit kan zijn.
Maar:
Wat iemand heeft, heeft die persoon. Het is niet van jou. Je hoeft het je niet eigen te maken. Je hoeft het niet aan te nemen. Je mag het gewoon bij die persoon laten.
Dus in de praktijk: Je moeder schelt, roept, tiert. Dan kan jij "gewoon" denken "ja, ik hoor je, maar ik ga er niets mee doen. Jouw geroep is niet voor mij bedoeld, eigenlijk roep je voor jezelf. Dus moet je ook naar jezelf luisteren. Ik kan niet jouw oren zijn. Ik kan niet jouw uitvoerende zijn. Ik luister naar mijzelf en heb mijn eigen leermomenten. Ja, ik hoor je, nee, ik ga er niets mee doen".

En oh, wat is dat moeilijk. Want het is de gulden middenweg tussen je alles laten welgevallen en je verharden voor de medemens.

Succes.

Laatst bijgewerkt door rien10 op 27-01-16 14:48, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 27-01-16 14:48

Geplaatst: 27-01-16 14:48

Tieneke schreef:
Paarden ergens anders kan en wil ik niet. Ze heeft zo enorm veel geïnvesteerd en de paarden zijn een van de enige dingen waar ze wel nog geluk uit put. Dat wil ik haar niet aandoen. Wat ik wel kan doen, is gewoon niet altijd het huis binnen gaan, dat ik niet altijd met haar hoef te spreken.

Verder is het niet bv zo dat ze bij mij aan de deur staat of dat ze vraagt om langs te komen, het is eerder een gewoonte geworden. Maar als ik binnen ga, is het gewoon tegenwoordig klagen... Soms ook een beetje vreemd omdat ze mij exact hetzelfde vertelt wat ze al gesmst heeft, alsof ik dat nog niet weet. Altijd dat verhaal opnieuw, tja daar ga ik dan ook eens van zuchten en dan zegt ze dat ik haar niks laat vertellen... En dan komen er tranen.

Ik weet dat door samen te zijn er uiteraard veel kans is op conflict. Maar ze is bijna altijd echt alleen, op haar hobby's na heeft ze weinig contacten. De mensen die ze spreekt, die weten niet van haar situatie, denk ik. Ik heb haar ook al gezegd dat ik haar vriendin niet ben, ik wil niet alles over haar leven weten

Als er nu dus conflict is, probeer ik er niet op in te gaan en stap ik rustig op.

Dan word het misschien tijd om eens heel duidelijk en hard te zijn. ga je naar binnen en ze begint meteen te klagen dan kun je misschien het volgende zeggen: Mama, ik houd van u en u kunt nu in tien minuten er alles uitgooien wat u dwars zit en daarna gaan we gewoon koffie drinken en met elkaar praten, ik ben uw dochter en niet uw hulpverlener.

**Geplaatst**: 27-01-16 14:49

Geplaatst: 27-01-16 14:49

Tja dat is dus geen afstand nemen. Ergens heen gaan en niet naar binnen gaan is zo ontzettend moeilijk.

Het is trouwens interessant dat je het opschrijft alsof deze situatie ook nog eens jouw schuld is, jij gaat zelf naar binnen, jij bent degene die er moe van wordt waardoor zij gaat huilen, de paarden kan je niet weghalen anders zou jij al haar geluk wegnemen, zij vraagt je niet binnen te komen maar smst je blijkbaar wel al haar ellende (dat is hetzelfde als iemand vragen binnen te komen overigens). Zij is het slachtoffer van de hele wereld incl haar dochter, jij dus. En bent het zo te lezen volkomen met haar eens...

Nogmaals, heb je hier psychologische begeleiding bij? Dat lijkt me redelijk belangrijk..

Tieneke schreef:
Paarden ergens anders kan en wil ik niet. Ze heeft zo enorm veel geïnvesteerd en de paarden zijn een van de enige dingen waar ze wel nog geluk uit put. Dat wil ik haar niet aandoen. Wat ik wel kan doen, is gewoon niet altijd het huis binnen gaan, dat ik niet altijd met haar hoef te spreken.

Verder is het niet bv zo dat ze bij mij aan de deur staat of dat ze vraagt om langs te komen, het is eerder een gewoonte geworden. Maar als ik binnen ga, is het gewoon tegenwoordig klagen... Soms ook een beetje vreemd omdat ze mij exact hetzelfde vertelt wat ze al gesmst heeft, alsof ik dat nog niet weet. Altijd dat verhaal opnieuw, tja daar ga ik dan ook eens van zuchten en dan zegt ze dat ik haar niks laat vertellen... En dan komen er tranen.

Ik weet dat door samen te zijn er uiteraard veel kans is op conflict. Maar ze is bijna altijd echt alleen, op haar hobby's na heeft ze weinig contacten. De mensen die ze spreekt, die weten niet van haar situatie, denk ik. Ik heb haar ook al gezegd dat ik haar vriendin niet ben, ik wil niet alles over haar leven weten

Als er nu dus conflict is, probeer ik er niet op in te gaan en stap ik rustig op.

**Geplaatst**: 27-01-16 14:50

Geplaatst: 27-01-16 14:50

Dat vind ik een goede tip van Bigone.

**Geplaatst**: 27-01-16 15:00

Geplaatst: 27-01-16 15:00

Google eens op 'toxic people', hier een korte maar misschien al nuttige link:

http://bipolar.about.com/od/support/a/070315_toxic.htm

http://www.marcandangel.com/2013/12/08/ ... ic-people/

Laatst bijgewerkt door troi op 27-01-16 15:02, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-01-16 15:02

Geplaatst door de TopicStarter : 27-01-16 15:02

Dat vind ik een heel goede tip ook, Bigone, en die ga ik uitproberen!
Ik wil de band ook niet verbreken of plots minder komen, want ik ken haar goed genoeg hoe ongelukkig ze dan wordt, en als zij zo is, ben ik ook niet blij alsof er niets aan hand is, dan probeer ik het liever zo eerst.

Het is al sinds mijn kindertijd zo met pieken en dalen, in mijn puberteit is het dan verergerd en in die periode heb ik zelf ook hulp gehad. Op dit moment ga ik niet naar een psychologe oid, gewoon omdat ik eigenlijk geen behoefte heb om mijn verhaal te blijven doen, heb ook schrik er dan nog meer mee bezig te zijn. Ook op mijn werk kan ik er wel over praten als ik de behoefte heb, ik werk voor een stuk of 10 dokters en paramedicus, dus als ik wil kan ik mijn ei daar wel kwijt.

**Geplaatst**: 27-01-16 15:09

Re: De balans tussen liefde en zelfbescherming

Geplaatst: 27-01-16 15:09

Ik herken dit ook heel erg.

Op een gegeven moment heb ik haar verteld dat ik het niet fijn vond dat ze werkelijk alles zo negatief benaderde.
En ze mag best haar hart bij me luchten en dat doet ze dan ook zeker, maar sommige onderwerpen gaan mij te ver, sommige details vertel je niet aan je dochter.
Dat zeg ik dan ook duidelijk tegen haar, gewoon letterlijk dat ik dat niet hoef te horen, omdat ik er anders nachtmerries van krijg.
Dat werkt bij ons echt goed, al valt ze soms nog even in het oude patroon, maar als ik dan even weer duidelijk aangeef dat het me te ver gaat, is dat weer prima.

**Geplaatst**: 27-01-16 15:27

Geplaatst: 27-01-16 15:27

Ach jee TS ook hier herkenning. Beide ouders ook gescheiden en zij gedragen zich allebei afhankelijk.
Daarbij is mijn vader soms manipulatief en mijn moeder kan erg in de slachtoffer rol gaan zitten en is dan ook erg passief.
Ik voelde mij altijd verantwoordelijk voor hun wel en wee maar op therapie heb ik geleerd dat ik niet verantwoordelijk ben voor hun gevoel.

Dat geldt ook voor jou TS, jij bent niet verantwoordelijk voor hoe jou moeder zich voelt.
Jij mag leren je grenzen gaan aangeven.
Dat is in het begin heel erg moeilijk omdat je dan het gevoel krijgt dat je een onmens bent om zo streng te zijn maar die grenzen kunnen juist jou moeder helpen.
Ik ben het ook mondjes maat aan het toe passen naar mijn moeder en vader, dat gaat heus niet altijd van een leien dakje maar het gaat steeds beter.
Het is niet zo dat het je niets kan schelen hoe het met je moeder is maar zij mag leren en ook jij, dat het probleem niet van jou is.
Jij bent niet haar hulpverlener, jij bent haar dochter. Dus steeds als ze wilt klagen dan zeg jij: Nee mam, ik wil dit niet.
En als ze dit jou kwalijk neemt dan mag je aangeven; "Mam ik vind het niet fijn als u mijn grenzen niet respecteert, ik kan niet uw problemen weg nemen".

Sterkte en succes.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-01-16 15:40

Re: De balans tussen liefde en zelfbescherming

Geplaatst door de TopicStarter : 27-01-16 15:40

Bedankt allemaal voor de tips.

Een paar weken geleden weet ik dat ik zo eens gereageerd heb toen het weer dreigde mis te gaan. Toen heeft ze dingen geschreeuwd wat ik niet in detail wil beschrijven, maar het ging over zelfdoding, of ze dat dan maar moest doen. Ben weg gewandeld maar wat voelde ik me slecht. Ik weet met mijn verstand dat het eigenlijk allemaal niet persoonlijk is naar mij, maar ik heb het toch maar gehoord he... Maar ergens, hoe erg ook, hoor ik dat nog liever dan dat ik haar helemaal links zou laten liggen. Dat heeft ze ook niet verdiend.

**Geplaatst**: 27-01-16 15:58

Geplaatst: 27-01-16 15:58

Tieneke schreef:
Bedankt allemaal voor de tips.

Een paar weken geleden weet ik dat ik zo eens gereageerd heb toen het weer dreigde mis te gaan. Toen heeft ze dingen geschreeuwd wat ik niet in detail wil beschrijven, maar het ging over zelfdoding, of ze dat dan maar moest doen. Ben weg gewandeld maar wat voelde ik me slecht. Ik weet met mijn verstand dat het eigenlijk allemaal niet persoonlijk is naar mij, maar ik heb het toch maar gehoord he... Maar ergens, hoe erg ook, hoor ik dat nog liever dan dat ik haar helemaal links zou laten liggen. Dat heeft ze ook niet verdiend.

En jij verdient dit dan wel?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-01-16 16:13

Re: De balans tussen liefde en zelfbescherming

Geplaatst door de TopicStarter : 27-01-16 16:13

Nee

**Geplaatst**: 27-01-16 16:26

Geplaatst: 27-01-16 16:26

Tieneke schreef:
Nee

Feit dat ze er nog steeds is betekend ook iets, dreigen met zelfdoding is vaak de ultieme manier om mensen te beinvloeden. Laat je niet chanteren, ze zal het op dat moment gemeend hebben maar dit is iets wat ze allang had kunnen doen gezien haar mentale toestand van de afgelopen jaren. En doet ze het wel dan ligt het nooit aan jou, hou dat goed voor ogen.

**Geplaatst**: 27-01-16 16:39

Re: De balans tussen liefde en zelfbescherming

Geplaatst: 27-01-16 16:39

Maar ook al pleegt ze zelfmoord dan is het haar keus.
Anderen kunnen haar niet gelukkig maken, dat moet ze zelf doen.

Afgelopen zomer zat ik met mijn gezin in Toscane.
Mijn zusje belde in paniek dat het slecht ging met onze moeder.
Tja rot, ik kom er niet voor thuis. Gaat ze dood, dan is het maar zo.

Het heeft jaren geduurd om mijn moeder en haar problemen bij haar te houden.

Ook jij heb je eigen leven.