Geplaatst 
Mijn vriend en ik besloten dit jaar eens naar een ander land te gaan dan het afgezaagde Italië, Spanje of Griekenland. Mijn vriend wilde graag eens wat verder weg. Na wat gezoek kwam ik een leuke aanbieding tegen voor een vakantie naar de Dominicaanse Republiek, in een leuk resort. Was nog steeds duur, maar het leek ons wel wat. Ter compensatie zouden we wat korter gaan dan normaal; 9 dagen.
Wij zijn, op Amerika na, beiden nog nooit buiten Europa op vakantie geweest. Dus: inentingen, is dat nodig? We wisten het niet zeker, dus we hebben een maand voor de vakantie een afspraak gemaakt bij de GGD.
Bij de GGD was een aardige mevrouw die vroeg waar we heen zouden gaan en wat we zouden gaan doen. We zijn beiden geen avonturiers dus we gingen dan wel naar de Dominicaanse Republiek maar we zouden voornamelijk op het resort blijven en waarschijnlijk wel een excursie, maar niet de jungle in of zo. Nou, beiden een inenting tegen hepatitis A en het DTP vaccin gekregen. Toen hebben we het nog even over Malaria gehad. Ik had zelf al wat opgezocht op internet en begrepen dat insmeren met DEET wel een goed plan was. Daar was ze het mee eens; insmeren met DEET moest zowel overdag als 's avonds en dat was dan voldoende.
Dus wij DEET gekocht en lekker op vakantie, van 10 t/m 18 juli. We hebben een leuke vakantie gehad, maar het was niet zo bijzonder als we hadden gedacht. Nou goed, weten we dat ook weer.
De hele vakantie trouw DEET gesmeerd en geen enkele mug gehoord of gezien en beiden geen muggenbulten gehad. 's Nachts op de kamer voor de zekerheid wel de ventilator aan tegen eventuele muggen.Na een fijne vakantie weer thuis gekomen en nog even wat nagenieten. Ik was ontslagen op mijn werk net voor mijn vakantie (niet onverwacht i.v.m. reorganisatie) en mijn vriend zou 24 september beginnen met zijn nieuwe baan dus we hadden samen nog lekker vakantie.
Op donderdag 30 juli merkte ik dat ik me niet normaal voelde en ik bleek koorts te hebben. Nou ja, de griep heerste dus dat zal het dan wel zijn. Wel balen want op 1 augustus zou ik mijn paard gaan verhuizen naar een nieuwe stal. 30 juli had ik ongeveer 38,5 graden koorts en de dag erna 38,2 met de hele dag aardig wat hoofdpijn. Voelde me wel wat gammel, maar in deze staat kon ik mijn paard morgen wel verhuizen. Slapen ging slecht door de hoofd- en nekpijn, maar goed, oliebol happens.
1 augustus ging het helaas helemaal niet goed; ik voelde me ongelooflijk beroerd en slap en had 40,2 graden koorts. Paard verhuizen ging hem niet worden, ik kon niet eens staan. Dus vriendlief heeft heel lief mijn paard verhuisd (vervoer was al geregeld). Ik natuurlijk huilen omdat ik er niet bij kon zijn en omdat ik me zo beroerd voelde (overigens huil ik nooit), maar mijn paard werd gelukkig verhuisd. Ik kon niet meer stil liggen van de beroerdheid en de hoofd- en nekpijn, maar ja, griep is nooit leuk. En dan had ik het nog niet over de bekende warmte- en koudewisselingen (2 uur lang met een pyjama, een badjas en sokken aan in bed met 5 dekens over elkaar en het dan nog liggen te klappertanden).
Die nacht alles eruit gezweet (gadverdamme) en de volgende ochtend was mijn temperatuur 37 graden. Mooi, ik was weer bijna beter! Nog steeds hoofd- en nekpijn en slap, maar hup weer een paar paracetamolletjes / ibuprofen erin en klaar (niet dat de pijn daarvan weg ging, maar iets anders had ik ook niet). Helaas liep mijn temperatuur die dag weer op naar 38 graden.
De dag erna, het was inmiddels maandag. Wat voelde ik me hondsberoerd! Ik kon niet staan of lopen van de slapheid, ik kon niet liggen vanwege de hoofd- en nekpijn. Alleen als ik héel stil lag en bijna niet ademde was de pijn iets minder. Maar eigenlijk niet te harden en bovendien kon stil liggen niet omdat ik me zo beroerd voelde. Meteen die ochtend mijn koorts opgemeten: 40,6. Ik kreeg qua voedsel en water nauwelijks iets naar binnen, de voorgaande dagen ook al niet. Ik voelde me steeds half misselijk. Mijn vriend had wat gegoogled en vond dat we de huisarts moesten bellen. Omdat ik het ook niet meer echt trok, leek me dat een goed plan. Ik was zelf te zwak om te bellen. De assistente vond dat we langs moesten komen, om 14:30 uur die dag. Ik wist niet of ik het wel zou trekken om naar de auto te lopen, maar we zouden het gaan proberen.
Ondertussen begon ik me steeds beroerder te voelen, en de hoofd- en nekpijn werd ook steeds erger. Ik probeerde steeds de pijn weg te blazen, net zoals zwangere vrouwen met weeën.
Om elf uur belde mijn vriend daarom naar de huisarts om te zeggen dat we niet tot half drie konden wachten. ‘Goed, kom dan nu maar meteen’ zei de assistente. Het duurde even voordat we daar waren want ik kon mezelf niet aankleden en ik kon nauwelijks lopen. Ik weet het aan de koorts.Bij de huisartspost mocht ik meteen doorlopen en gaan liggen. De dokter kwam en onderzocht me 5 minuten. De koorts was gezakt naar 38,8. Ik voelde me heel beroerd en probeerde niet te gaan huilen. Ze zag hoe beroerd ik was en ik had een erge hoge hartslag. Ook hadden we verteld van de vakantie.
Toen zei ze: ‘ik weet niet wat je hebt, maar ik ga nu de ambulance bellen en je laten opnemen in het ziekenhuis.’ Daar schrok ik toch behoorlijk van, het enige doel wat ik eigenlijk had bij de huisarts was medicijnen krijgen die zouden helpen tegen de pijn. Natuurlijk weer een huilbui, nu ook van de schrik.
De huisarts wilde ondertussen een infuus aanleggen maar de ambulance was er al. Dus hup, naar het ziekenhuis.
Daar aangekomen kreeg ik meteen twee infusen in mijn armen gepropt. Ze zeiden dat ik al zo was uitgedroogd dat ik niet meer kon zweten. Gut ja, dat is waar. En ik ben nog wel EHBO’er. De temperatuur werd opgenomen. 40.8 graden. Er werd gesproken over een septische shock. Toen schrok ik toch wel flink. Als EHBO’er wist ik niet precies wat een septische shock is, maar ik weet wel dat een shock een levensbedreigende situatie is. Ondertussen kreeg ik antibiotica en werden er bloed- en urinetesten gedaan. Ook moest ik longfoto’s maken en werd er een hartfilmpje gemaakt.
Na drie uur op de spoedeisende hulp waren ze er nog niet achter wat ik had, en ik had verdorie nog steeds niks gehad tegen de pijn! Ja, paracetamol, maar ik had al aangegeven dat dat eerder ook niet hielp. Ik was nog wel aanspreekbaar, maar dat was het dan ook wel. De arts gaf aan dat ik wel eerder had mogen komen, aangezien ik zo ziek was. Hij gaf al aan dat ik de komende dagen in het ziekenhuis moest blijven.
Toen ik op de zaal lag, kreeg ik de uitslag: je hebt Malaria. Oh, lekker dan. Ik voelde me nog steeds hondsberoerd en ik kreeg toen pas pijnstilling; morfine. Ik mocht maximaal 6 tabletjes per dag hebben, als ik dat nodig had. He he, eindelijk geen pijn meer! Ik was doodmoe, maar mijn kamergenoten waren tot 22:00 uur geen seconde stil en ’s nachts was het ook alles behalve rustig. Dus slapen zat er niet echt in. Bovendien werd er om 05:00 uur ’s nachts begonnen met het malariamedicijn via het infuus. Dit moest heel langzaam worden ingespoten.
De volgende dag voelde ik me helaas nog precies als de dag daarvoor. Ik had toch op zijn minst iets van verbetering verwacht. Ik zat nog steeds aan het infuus en was te zwak om alleen naar de wc te mogen. Ook rechtop zitten was te vermoeiend; hooguit een minuut of twee. Eten stond me totaal niet aan. Gelukkig had mijn vriend oordopjes meegenomen, eindelijk kon ik weer slapen!
Het fijne was dus ook dat de artsen en verpleegkundigen mij vertelden dat de GGD een fout had gemaakt en mij malariapillen had moeten adviseren. Fijn!
Uiteindelijk heb ik van maandag t/m donderdag 6 augustus in het ziekenhuis gelegen. Daarna moest ik zelf nog speciale anti Malaria antibiotica slikken. Er werd me gezegd dat het nog weken kon gaan duren voordat ik weer normaal kon functioneren. Ze hadden het niet zo stellig tegen mij gezegd, maar ik bleek de variant ‘Plasmodium Falciparum’ te hebben, dit is de meest dodelijke variant. Dus ik heb nog geluk gehad!
Iedere dag in het ziekenhuis werd er bloed geprikt. Na mijn ontslag moest ik nog twee weken iedere dag naar het ziekenhuis komen om bloed te prikken. Ik was nog zo slap dat ik niet kon lopen. Gelukkig heeft mijn vriend me super geholpen!
De malaria is inmiddels uit mijn bloed, maar een leverwaarde is nog niet helemaal goed, waarvoor ik weer extra moet bloedprikken. Ondertussen is mijn vriend begonnen aan zijn nieuwe baan. Ik kan nu wel lopen en staan, maar niet zo lang en inspanning gaat helemaal niet. Naar de supermarkt gaan is eigenlijk al teveel en zelf autorijden durf ik ook nog niet.
Ik baal hiervan omdat ik a) omdat de GGD mij verkeerd heeft voorgelicht, b) ik daardoor bijna dood was en c) mijn eigen risico van €875 ook nog eens op is nu. En ik kan er niks tegen doen. En ondertussen verveel ik me dood.
Meer bokkers hier met een Malaria-verleden?
).