Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-06-16 10:36

Postpartum depressie

Geplaatst door de TopicStarter : 01-06-16 10:36

Dit is een goedgekeurd SA.

Zoals de titel al zegt kamp ik met een postpartum depressie.
Ongeveer 8 weken geleden ben ik, na een moeizame zwangerschap bevallen van ons tweede kindje.
Ons kindje had een zeer zware start, ademde niet en is uiteindelijk, na meerdere pogingen om ons kindje op een andere manier te laten ademen, geïntubeerd (canule in de keel). Dat is gelukkig gelukt. Ons kindje werd opgenomen op de neonatologie en ging elke dag een stukje beter. Helaas ging het mij elke dag een stukje slechter. Tijdens de zwangerschap had ik al last van een depressie en ik had gehoopt dat die na de bevalling langzaam weg zou gaan. De eerste dagen leek dat ook zo te zijn, maar na een paar dagen voelde ik de zwarte deken weer over me heen komen. Heel langzaam, maar steeds heftiger nam de depressie overhand.

En nu sta ik op het punt dat de hulpverlening me op wil nemen. Ik vind het een vreselijk idee weggerukt te worden uit mijn omgeving en weet niet of dat me gaat helpen. Natuurlijk weet ik dat het zo ook niet gaat, ik voel me suïcidaal. Ik weet dat ik twee kindjes zou achterlaten, maar ik ben nu op een punt dat ik denk dat zij beter af zijn zonder mij. Ik voel me een verschrikkelijke moeder en ik ben het ook, zeker naar ons 8 weken oude kindje. Ik voel geen hechting en doe soms lelijk. Mijn oudste kan ik wel goed hebben en dat maakt dat ik me vreselijk schuldig voel. Ik weet dat het niet hoort en daarom heb ik ook snel bij de huisarts aangeklopt. Maar het is zo zwart van binnen dat ik niet het idee heb hier ooit nog uit te komen.

Wat ik met dit topic wil is vragen om steun, eventueel ervaringen van andere moeders die hiermee te maken hebben gehad.

Brand me alsjeblieft niet af.

**Geplaatst**: 01-06-16 10:39

Geplaatst: 01-06-16 10:39

Niemand wil graag een depressie, eigen schuld is het bepaald niet en iemand die je daarvoor afbrandt mogen ze wat mij betreft direct een beste oplawaaier verkopen!

Hier geen ervaring maar ik wil je wel alle sterkte wensen. Dit lijkt me 1 van de meest vreselijke dingen die mensen op psychisch gebied kunnen overkomen.

**Geplaatst**: 01-06-16 10:40

Geplaatst: 01-06-16 10:40

Ik zou je juist niet schuldig voelen, het is iets wat veel ouders meemaken en door hulp aan te nemen doe je juist het beste voor jezelf en je kind. Dat lelijk doen zijn kenmerken van de depressie en zullen ook overgaan als je de hulpverlening een kans geeft.ik vind je erg sterk en duim dat je snel beter word

**Geplaatst**: 01-06-16 10:41

Geplaatst: 01-06-16 10:41

Geen ervaring mee.. maar wil je heel veel sterkte wensen..
Ontzettend knap dat je hulp zoekt en dit niet laat escaleren.

Sterkte :(:)

**Geplaatst**: 01-06-16 10:42

Geplaatst: 01-06-16 10:42

Zeker niet schuldig voelen. Het is juist onwijs sterk dat je de stap naar de hulpverlening neemt.
Geef het dan ook zeker een kans en ga ervoor! Je kan er alleen maar beter uit komen en als de depressie aangepakt wordt, zal er ook langzamerhand steeds meer ruimte komen voor je kinderen.
Sterkte!

**Geplaatst**: 01-06-16 10:43

Geplaatst: 01-06-16 10:43

ach meid toch, niet bang zijn voor afbranden. Depressie is zo ongrijpbaar en totaal buiten je schuld om. In het geval van zwangerschap en bevalling is het puur hormonaal. Laat je alsjeblieft opnemen, er is zoveel te doen aan het intens ongelukkige en verdrietige gevoel wat je hebt. Zie het als een kans om je te ontwikkelen, als lichtpuntje aan het einde van de hele donkere tunnel waar je in zit.

**Geplaatst**: 01-06-16 10:52

Geplaatst: 01-06-16 10:52

Och jeetje, wat ontzettend naar!

Het spreekt alleen maar in je voordeel dat je het aan wilt pakken, super goed hoor +:)+

Juist jezelf die druk opleggen van wat je allemaal zou moeten voelen, maakt denk ik ook dat je een vervelende spanning / gevoel van falen en juist weerstand oproept.... :(:)

Je hoeft helemaal niets, alleen maar zorgen dat je kindje veilig is en op een warme manier, goed verzorgd wordt

En als jij dat nu niet kan (maar een ander wel) dan is dat heel erg balen voor jezelf maar dan kan je denk ik beter even wat afstand nemen van die druk en even jezelf "resetten" zodat je hopelijk snel wel weer lol er in krijgt i.p.v. maar door blijven modderen en je steeds slechter voelen :(:)

Gaat het verder wel goed met de kindjes, dat het kleintje het ook een beetje leuk(er) heeft nu?

Ik vond die eerste tijd (ook) heel naar, gewoon omdat zo'n hummeltje eigenlijk voornamelijk problemen heeft en nog weinig plezier in het leven heeft.... ik vond het erg akelig. Een gruwelijke berg werk, veel zorgen over hoe je het leuker kan maken voor zo'n uk die nog niks kan, veel slaapgebrek en je krijgt er eigenlijk nog geen snars voor terug als ze zo klein zijn....

Zou het denk je niet beter gaan als die kleine wat groter is en het wat meer een "kindje" wordt in plaats van zo'n hulpeloos wurm?

**Geplaatst**: 01-06-16 10:56

Geplaatst: 01-06-16 10:56

Weet je, een depressie is gewoon een scheikundige misser. Er zijn bepaalde stoffen en verbindingen tijdelijk buiten gebruik. Of ze werken niet naar behoren. Daar heb je als persoon totaal geen invloed op. Zelfverwijt hoort hier dus helemaal geen plaats te hebben.
Tot zover de ratio.
Natuurlijk begrijp ik het je zelfverwijt wel. Is menselijk, heeft met emotie te maken. Depressief zijn is verschrikkelijk en al helemaal als je zojuist een baby hebt gekregen. Het lijkt niet te stroken. Maar nogmaals, het zijn de hormonen die je uit balans brengen. Doet niets af aan jouw moederschap. Heel veel sterkte, ik hoop van harte dat je geholpen kunt worden en natuurlijk dat de chemische fabriek snel weer op de normale manier gaat werken.

**Geplaatst**: 01-06-16 11:00

Geplaatst: 01-06-16 11:00

Ik wil even zeggen dat ik het knap vind dat je hier open durft te zijn over je probleem.

Je hoeft je zeker niet schuldig te voelen over die depressie, dat is echt niet iets wat je zelf in de hand hebt. Wat je echter wel zelf in de hand hebt, is of je hulp zoekt.
Aangezien je zelf ook aangeeft dat het zo niet verder kan, denk ik dat je alle hulp met beide handen moet aangrijpen. Het kan aanvoelen alsof je je kinderen in de steek laat als je je laat opnemen, maar door aan je probleem te werken zorg je er juist voor dat je er daarna wel weer kan zijn voor je gezin.

Heel veel sterkte in elk geval TS, ik hoop echt dat je met de juiste hulp snel uit deze diepe put geraakt

**Geplaatst**: 01-06-16 11:01

Geplaatst: 01-06-16 11:01

Nika416 schreef:
Brand me alsjeblieft niet af.

Natuurlijk niet!!! Ik vind het erg krachtig en moedig dat je zelf aan de bel getrokken hebt! Iets als dit overkomt je helaas gewoon. Niemand wilt zich zo voelen! Volgens mij heeft het ook voor een deel met je hormonen te maken.
Ik begrijp dat je je schuldig voelt tegenover je kindjes, omdat je wellicht opgenomen wordt maar probeer vast te houden aan het feit dat je dit juist ook voor hen doet. Zij hebben straks nog meer aan een mama die weer gelukkig is en zich goed voelt.
Ik wil je heel veel kracht en sterkte toe wensen! Ik vind je erg moedig!

**Geplaatst**: 01-06-16 11:02

Geplaatst: 01-06-16 11:02

Waarom zou je hier over afgebrand moeten worden?

Het is een lichamelijke 'verschijnsel', die soms uit zichzelf weg gaat en soms niet. Geef je gewoon over aan de opname en bedenk dat er honderden vrouwen zijn die hier in grote of kleine mate ook mee te maken heeft (gehad). Een enkeling tobt hier mee door waardoor ze zelf, hun partner en hun huwelijk letterlijk of figuurlijk mee om zeep helpen. Erkennen dat je wat problemen hebt maakt je geen verschrikkelijke moeder hoor!

**Geplaatst**: 01-06-16 11:05

Geplaatst: 01-06-16 11:05

Ik heb na mijn 3de een zware postnatale depressie gehad.

Mijn man kon gelukkig vrij krijgen (zorgverlof) en is thuis geweest totdat ik gezinshulp kreeg.
Vooral het opstarten s morgens was een ramp.
s Avonds ging het "redelijk", maar durfde niet te gaan slapen omdat ik wist dat ik de volgende morgen weer zwaar beroerd zou voelen.

Gelukkig heb ik redelijk snel (na 3 weken) mogen starten met medicijnen (en het duurt een tijdje voordat ze werken en nee je bent dan niet gelijk beter, maar kon het wel net even wat beter aan).

Mijn dochter is 7 augustus geboren en ik heb tot eind december hulp thuis gehad.
De eerste tijd fulltime (althans totdat mijn man thuis was) en daarna afbouwend en op het laatst alleen de eerste 2 uren in ochtend (dat was voor mij de zwaarste tijd).

Was echt lam geslagen de eerst periode, kon geeneens de baby de fles geven.
Toen ik hulp kreeg, was mijn enigste "zorg" de baby.
Zij hielp wel met alles (1 ging na de vakantie naar school, de ander was nog geen 2...) en zij bracht mijn zoon naar school.... althans... de eerste tijd mijn vriendin omdat ik panisch was om alleen met een kind thuis te zijn.

Ik kan je alleen maar veel sterkte toewensen en als je wilt praten (schrijven of bellen) stuur mij dan maar een PB.

**Geplaatst**: 01-06-16 11:06

Geplaatst: 01-06-16 11:06

Volgens mij ben je juist een geweldige moeder TS

Je word ziek (want ja, depressie is ook gewoon een ziekte!) en je zoekt hulp. Dat is het beste wat je kan doen voor je kindjes én jezelf op dit moment.

**Geplaatst**: 01-06-16 11:11

Re: Postpartum depressie

Geplaatst: 01-06-16 11:11

Het feit dat je hulp zoekt, geeft aan dat je géén slechte moeder bent.
Je doet wat nodig is voor jou en je kindjes en wil aan het probleem werken.
Jij kunt hier niets aan doen, voel jezelf daarom ook niet schuldig.

Heel veel sterkte met het traject en ik hoop dat je snel weer 'beter' bent!

**Geplaatst**: 01-06-16 11:21

Re: Postpartum depressie

Geplaatst: 01-06-16 11:21

Ik vind je een topper. Je bent je bewust van je tijdelijke onvermogen (en je beschrijft dat heel helder) en zoekt hulp. Daar is niets mis mee. Sterker nog, je doet het precies goed. En als je straks nóg beter bent, wordt je leven ook nóg beter!

**Geplaatst**: 01-06-16 11:21

Geplaatst: 01-06-16 11:21

Lieve ts,ik heb een zelfde situatie meegemaakt na de geboorte van mijn dochter..ik bespreek dat liever prive dus je mag mij altijd een pbtje sturen..hou vol er is echt licht aan het einde van de tunnel..

Heel veel sterkte :(:)

**Geplaatst**: 01-06-16 11:38

Geplaatst: 01-06-16 11:38

TS, ik leef met je mee. Heb na mijn zwangerschap hetzelfde aan de hand gehad. Ben op verschillende therapieën geweest, niets hielp (althans, bij mij niet omdat ik weigerde te praten in een groep. Pas bij een één op één gesprek ging het beter). Mijn man heeft op een gegeven moment de crisisdienst gebeld en die hebben me toen aan de AD gezet. Anders hadden mijn man en zoon in die tijd waarschijnlijk hun leven zonder mij moeten voortzetten. Het is iets waar je niets aan kunt doen, maar dat schuldgevoel maakt het alleen maar erger. Je schuldig voelen is niet iets wat je zomaar even niet meer doet, daar moet je zelf mee leren omgaan. Het heeft bij mij heel wat jaren geduurd en nog kan ik dat gevoel van toen weer zo voor me halen, maar ik kan er nu wel (beter) mee omgaan. Het is iets lichamelijks, niet iets wat je zelf wilt. Ik hoop oprecht dat je je weer snel beter mag voelen, al is het maar een klein beetje. :(:)

**Geplaatst**: 01-06-16 11:45

Geplaatst: 01-06-16 11:45

Ik heb gelukkig nooit een postpartum depressie gehad. Maar wat lijkt me het verschrikkelijk als je het krijgt. Ik wens je heel veel sterkte en beterschap.

Y;(

**Geplaatst**: 01-06-16 12:52

Re: Postpartum depressie

Geplaatst: 01-06-16 12:52

Zoals boven mij ook al meermaals word gezegd, probeer het schuldgevoel los te laten, jij hebt hier niet om gevraagd. Dit overkomt je en het feit dat je hulp zoekt maakt je een geweldige moeder.

**Geplaatst**: 01-06-16 13:04

Geplaatst: 01-06-16 13:04

Ten eerste wil ik je heel veel sterkte toewensen om hier doorheen te komen. En laat het in ieder geval gebeuren, want je kan er op dit moment niets aan doen, ook al had je graag anders gezien. Voel je niet schuldig! Want daar schiet je niets mee op. Ik weet niet wat jou het beste helpt om door deze zware periode heen te komen.
Ik weet wel hoe het is, heb zelf ook na beide zwangerschappen in een zeer zware depressie gezeten, waar ik nog steeds niet van hersteld ben. (Nu paardlief geheel onverwachts overleden is ben ik weer terug bij af, want hij was mijn therapie!).

TS dit heeft heel veel tijd nodig en begin met het accepteren van de depressie en zet die schuldgevoelens aan de kant. Pas dan kan je er mee aan de slag. Vraag wel hulp, want alleen kom je er niet door.
Heel veel sterkte TS.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-06-16 18:19

Re: Postpartum depressie

Geplaatst door de TopicStarter : 01-06-16 18:19

Wauw, wat een ontzettend fijne, steunende reacties.
Ik was bang voor 'afbranden' omdat ik mezelf heel erg kwalijk neem dat er zoveel vrouwen zijn die zo graag een kindje willen en dit niet lukt en ik wel kinderen heb en me zo voel tegenover de baby.

Vanmiddag gesprek gehad met de arts-assistent en sociaal psychiatrisch verpleegkundige. Heb er eigenlijk niets aan gehad... Opname is niet meer over gesproken. Eigenlijk is er vrij weinig besproken.
AD heb ik al, tijdens zwangerschap al. Merk er weinig tot niets van.

En wat wil ik zelf... Nu vooral met rust gelaten worden door hen. Heb het gevoel dat ze niet echt iets voor me kunnen doen en ik het uiteindelijk toch zelf moet doen.

**Geplaatst**: 01-06-16 18:36

Re: Postpartum depressie

Geplaatst: 01-06-16 18:36

Heb geen ervaring ermee en dus ook geen nuttig advies, maar ik wil je gewoon een hart onder de riem steken.
Sterkte en beterschap!

**Geplaatst**: 01-06-16 18:40

Geplaatst: 01-06-16 18:40

Kun je geen hulp in huis krijgen?
Ik kreeg begeleidende hulp, dus iemand met een opleiding.

Zij was echt mijn redding. Heeft mij nooit gepusht maar wel gemotiveerd.
Zij wist precies aan welk stapje ik toe was en wanneer ik weer een stapje terug moest.
Na een tijdje liet zij mij elke dag opschrijven wat ik die dag leuk/fijn vond; ik moest minimaal 1 ding opschrijven.
Na een tijdje werden dat er vanzelf meer en het gaf mij het gevoel dat er ook nog wel eens leuke dingen waren.
Ook simpele dingen: ik heb vandaag de hele was alleen gedaan, ik heb samen met X een leuke kinderfilm gekeken tot ik vond het fijn dat mijn kind mij een knuffel kwam geven.

Ik heb ook gedacht... laat ik morgen geen kinderen meer hebben (niet dat ik ze dood wilde... maar gewoon ploep weg).
Wilde ze ook niet uit huis bij een ander hebben, het was heel dubbel.

Er is weleens gesproken over opname van mij, maar mijn man wilde dat niet.
Niet omdat hij er tegen was voor mijn herstel, maar hij was bang dat ik dan helemaal niet meer terug zou komen.
Maar omdat ik niet bij de kinderen durfde te zijn alleen en dat ook niet veilig zou zijn (ik was zo apathisch soms dat ik niet goed zou reageren als er wat zou gebeuren met de kinderen) kreeg ik gelukkig hulp thuis.

Ik kan nu achteraf niet veel meer herinneren van die tijd; wel kan ik het gevoel nog terughalen (mijn keel knijpt dicht nu, en mijn maag doet zeer.... alleen al door het er over te hebben).
Maar ik ben er gelukkig goed uitgekomen.
Mijn man heeft echt voor 1000% zich moeten inzetten omdat hij voor 3 kleine kinderen en voor mij moest zorgen.
Heb zo vaak gezegd; laat mij maar; zoek maar een ander.
Ben echt heel diep gegaan; maar ik ben er ook weer uit gekomen.
Mijn dochter waarmee ik "niets had" is nu een mama's kindje en hebben samen veel lol.

Gelukkig kunnen mijn andere kinderen (de oudste was bijna 4) er zich niets van herinneren.
Psychologische hulp (gesprekken) heb ik 3x gehad en toen gestopt.
Het koste mij te veel energie die ik beter kon gebruiken om thuis te herstellen.

Lieve TS
Bedenk:
Het is super dat je het erkend en dat je zegt hulp nodig te hebben.
Jij bepaald welke hulp jij denkt nodig te hebben maar bekijk wel alle opties.
Praat met je partner/familie; en weet er is echt licht aan het einde van de tunnel.
Ik snap dat je dat nu niet ziet; echt dat weet ik.... maar weet dat ook jij met hulp er door gaat komen!!!

**Geplaatst**: 01-06-16 18:45

Re: Postpartum depressie

Geplaatst: 01-06-16 18:45

misschien heb je hier iets aan: www.mynameismama.nl

Site van een vriendin van me die ook een postnatale depressie heeft gehad en hele heftige zwangerschappen.
Veel sterkte en hou vol!!!

**Geplaatst**: 01-06-16 18:52

Re: Postpartum depressie

Geplaatst: 01-06-16 18:52

Als je zou worden opgenomen, zou ik proberen te zorgen dat je ergens terechtkomt op een moeder-kindafdeling, waarbij je kleintje dus mee kan worden opgenomen samen met jou.
Als je midden in zo'n zware depressie zit, kan het inderdaad lijken alsof je er nooit uit gaat komen, alsof er voor zou nooit betere tijden gaan aanbreken, alsof je inspanningen niet veel zin hebben,... Maar zo'n vaart hoeft het niet te lopen. Weet dat je niet alleen bent met die gevoelens en er heel wat mensen zijn die toch ook uit dat diepe dal zijn geraakt.