Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-03-16 19:55

mijn hele verhaal delen, steeds een beetje beter.

Geplaatst door de TopicStarter : 21-03-16 19:55

Dit is een goedgekeurd schaduwaccount.
(Mocht je me herkennen en er iets mee willen, dan graag via PB,

Mijn verhaal nooit zo in het geheel gedeeld, vriendinnen kennen het ook nog maar kort, of een stukje.
Toch een stukje schaamte denk ik, of te confronterend, bang dat ze me erop zouden afkeuren.
Wat ik met mijn verhaal wil?
Geen idee. Steun maar geen medelijden, begrip en misschien tips.

Zolang als ik mij kan herinneren heb ik geen fijne thuissituatie gehad.
Ouders vaak ruzie en een sfeer die om te snijden was. Als kind vaak op het punt gestaan dat ik dacht dat de politie gewaarschuwd moest worden.
Als oudste van de twee kinderen voelde ik me verantwoordelijk voor het welzijn van het gezin en dacht onbewust dat mijn gedrag en dergelijke invloed hadden op mijn ouders.
Ik lief zijn en veel stappen vooruit denken, dan kregen zij geen ruzie. (Tsja, nu weet ik beter.)
Mijn vader had angststoornissen en regelmatig gingen we met de auto weg naar een psycholoog. We moesten dan wachten in het speeltuintje aan de overkant. Er werd nooit over gesproken.
Drank was ook een ding. Altijd al aan de bier en jenever in de ochtend. Mijn moeder aan de sherry. Zijn angst en medicijngebruik was altijd een excuus overal voor.
Beide ouders hadden het in hun ogen ook nooit gedaan, anderen waren altijd de schuldige en ik heb het altijd vertikt om ook de arme ik uit te gaan hangen.

Op school ging het redelijk tot groep 8. In groep 8 vreselijk gepest en in die tijd verongelukte een nichtje.
Mocht wel mee naar het ziekenhuis om te zien hoe ze aan allerlei slangetjes lag, maar eenmaal overleden niet mee naar de begrafenis, want dat was niet voor kinderen.
Na groep 8 wilde ik graag naar een opleiding om iets te gaan doen met dieren en/of planten.
Maar moest naar de HAVO of liever het VWO.
Ik heb het één keer gepresteerd om voor mezelf op te komen.
Met een ontzettende klap voor mijn hoofd trok ik aan het kortste eind.

Zo'n beetje de hele HAVO ben ik ontzettend gepest, thuis kon ik daar niet mee aankomen, moest maar voor mezelf op leren komen. Er werd ook altijd gezegd dat ik niet moest klagen, want mijn ouders hadden het veel zwaarder.
In die periode is ook het misbruik door mijn vader begonnen.
Ook leerde ik dat ik beter mijn mond kon houden, dingen delen hielp toch niet. Niemand luisterde, ik was niet belangrijk, deed er niet toe.

Na de HAVO, die ik tegen een ieders verwachting in één keer haalde, ging ik de lerarenopleiding doen.
Wat een verschil, een ontzettend sociale opleiding, maar ik kon er helemaal niks mee.
Was wantrouwig en op mijn hoede.
Op stage alleen maar bang alles verkeerd te doen en ik raakte in de put.
Het misbruik ging in die tijd door, mijn lieve opa overleed, ik zorgde voor mijn psychotische tante en haar zoontje.
Zei ik dat ik het huis uit wilde dan werd er gedreigd dat ze me van de trap af zouden gooien....
Hoopte zo wanhopig dat iemand het zou zien, zou merken en me zou helpen.
Heb bij docenten verschillende pogingen gedaan om aan te kaarten wat er thuis gebeurde,maar blijkbaar was ik niet duidelijk.
Had het gevoel dat ik er weer niet toe deed.
Diploma gehaald en het huis uit gegaan.
Toen begon het pas echt.
Ik was dood en doodmoe.

Eenmaal op mezelf ging ik elk weekend naar huis, ik voelde me verplicht. Was ontzettend loyaal naar mijn ouders.
Tot ik een boekje las over misbruik.
Toen barstte de bom.
Ik heb mijn ouders een brief geschreven dat ik een time out wilde. Daarnaast had ik een hond uit het asiel. Die was niet welkom.
Ben naar de huisarts gegaan voor hulp, want had zomaar het vermoeden dat het zwaar ging worden en ik het niet op eigen houtje zou kunnen.
Mijn moeder stond achter mijn vader en geloofde niets van mijn verhaal. Ze vroeg zich af hoe ze hiermee moest omgaan, het was toch wel erg naar voor haar.

Daarna een huis gekocht, omdat mijn ouders de sleutel niet terug wilde geven van mijn huurflatje en ik bang was paranoia te worden.
Constant mijn hoofd erbij, tegelijk heel bang.
En helemaal alleen, want door mijn keuze was de hele familie uit elkaar geploft.
Alleen een huis kopen en verbouwen, ik had niemand meer en ook erg weinig vrienden.
De hulp van de psychiater en antidepressiva was wel nodig.

Jaar daarna kwam ik mensen tegen die een gewoon gezin waren/ leken.
Labiel als ik nog was helemaal de mist mee in gegaan door hen ook te willen helpen, maar dan ook op financieel gebied.
Eind van de rit: bijna in een escortbedrijf werkzaam en 10.000 euro armer.
Dat is iets dat ik mezelf nog steeds kwalijk neem, dat ik zó ontzettend dom heb kunnen zijn.
Gelukkig had ik mijn gezond verstand nog en ben er verder ver van vandaan gebleven.

Mijn vertrouwen in mensen was ver weg.
Inmiddels in de familie veel gedoe, niemand die het echt begreep én er bleek een rode draad van misbruik te zijn.
Ik besloot aangifte te doen, niet zozeer alleen voor mezelf, maar om het te stoppen.
En aangifte doen is zwaar.

Op werkgebied en een vervolgopleiding nog het een en ander meegemaakt; burn-out, arbeidsconflict.

En nu?
Nu ben ik al in de 30, heb een eigen huis, verder geen schulden, een handjevol lieve vrienden, een leuke baan en vast contract, een geweldige hond, leuke hobby's en af en toe nog hulp, want soms duiken de spoken uit het verleden ineens op. Heb verder geen contact meer met familie, op een oom en tante na.
Soms bouw ik muren terwijl ik liever een arm om me heen wil. Soms snak soms zo naar gewoon een kop thee drinken bij een vriendin, zonder bang te zijn.
Vaak ben ik keihard voor mezelf en wil ik dat andere mensen liever geen last van me hebben en heb ik hier en daar mijn worstelingen.

Maar dit hoort bij mij, ik ben niet mijn verleden, maar het heeft wel invloed.
Het heeft me ook goede dingen gebracht, bijvoorbeeld in het werk wat ik doe.

Dank jullie wel voor het lezen!

**Geplaatst**: 21-03-16 19:59

Re: mijn hele verhaal delen, steeds een beetje beter.

Geplaatst: 21-03-16 19:59

Ben er gewoon stil van. :(:)

Knap van je dat je ondanks alles door bent gegaan en voor jezelf hebt gekozen

**Geplaatst**: 21-03-16 20:02

Geplaatst: 21-03-16 20:02

Jeetje wat heb jij een leven achter de rug. En hee joh je stáát er gewoon nog! Ondanks dat je je genen niet mee hebt gekregen.

Respect hoor! Wat een doorzetter ben je!!

Maar ja... Hoe nu verder met jezelf en je leven he? Die stap van overleven naar leven is echt pittig!

Maarrrrrr hoe ver jij gekomen bent gaat dit je ook lukken. Stapje voor stapje! En je bent altijd welkom (in mn PB of in mn huis als je in de buurt woont of bent) voor een luisterend oor hoor!

Zet m op kanjer! (oef, dat ging bijna mis in mn autocorrect :oo

)

**Geplaatst**: 21-03-16 20:05

Geplaatst: 21-03-16 20:05

Heel veel respect naar jou toe.
Super dat je het aan durfde om op je eigen benen te staan en voor jezelf op durfde komen.
Je hebt mogelijks fouten gemaakt maar daar ben je alleen sterker uit gekomen.

**Geplaatst**: 21-03-16 21:37

Re: mijn hele verhaal delen, steeds een beetje beter.

Geplaatst: 21-03-16 21:37

Ik heb in 1 ruk je verhaal gelezen en jeetje zeg, wat heb jij een hoop meegemaakt. Maar wat een powervrouw ben je ook. Je hebt in je eentje nu je eigen leven opgebouwd, ook al heb je flink wat hobbels op je weg gehad.

Verder hoor ik veel goede dingen over EMDR, zou dat iets voor jou zijn? Om de afschuwelijke gebeurtenissen uit je verleden te kunnen verwerken en van je angst af te komen.

**Geplaatst**: 21-03-16 21:44

Re: mijn hele verhaal delen, steeds een beetje beter.

Geplaatst: 21-03-16 21:44

Ik heb geen raad voor jou, ik wil je enkel nog veel moed toewensen, jij komt er wel!

Als je graag een pb stuurt, mijn inbox staat open hoor!

**Geplaatst**: 21-03-16 21:59

Re: mijn hele verhaal delen, steeds een beetje beter.

Geplaatst: 21-03-16 21:59

Wat ben jij enorm sterk zeg..!
Ik vind je een topper!

**Geplaatst**: 21-03-16 22:11

Re: mijn hele verhaal delen, steeds een beetje beter.

Geplaatst: 21-03-16 22:11

Wat een verhaal zeg!
En wat ben je sterk dat je er zo uitgekomen bent en dit nu kunt delen!
Je bent ongetwijfeld een mooi mens en ik vind het echt dapper dat je het zo open opschrijft.
Ik wens je sterkte met wat je nog tegen gaat komen in je leven.
Als je nog een vriendin of 'familie' zoekt staat ook mijn inbox open voor pb.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-03-16 17:00

Geplaatst door de TopicStarter : 22-03-16 17:00

Dank je wel voor de lieve reacties.
Doet me goed.
Het was spannend om te delen, misschien bang om terecht gewezen te worden, afgekeurd....
Was het makkelijk om sterk te blijven? Nee, soms nog niet.

Het was vechten, steeds voor ogen houden hoe ik niet wilde zijn (alcoholist, arme ik, enzovoorts)
Hoe ik dan wel wilde zijn? Dat wist ik soms niet.
Afgelopen jaren alleen maar bezig geweest met overleven.

Als je nu aan mij vraagt wat ik wil, dan raak ik een soort van in paniek.
Ik? Iets willen?
Maar oefening baart kunst.

Contact maken? Heel makkelijk. Maar me meer openstellen is spannend.

Maar elke dag een beetje beter en soms even worstelen met de spoken van vroeger.

**Geplaatst**: 22-03-16 17:47

Re: mijn hele verhaal delen, steeds een beetje beter.

Geplaatst: 22-03-16 17:47

Meid, wat ontzettend knap dat je er bent.
Ik vind je een topper dat je dit hier verteld en dat je toch je leven hebt kunnen oppakken.
Ik heb niets anders dan respect voor je, en hier toch nog een virtuele knuffel.

**Geplaatst**: 22-03-16 17:49

Re: mijn hele verhaal delen, steeds een beetje beter.

Geplaatst: 22-03-16 17:49

Wat knap dat je je verhaal hier zo kan delen en dat je je leven weer op heb gepakt.
Veel respect voor jou maar ook een dikke knuffel! :(:)

**Geplaatst**: 22-03-16 18:33

Re: mijn hele verhaal delen, steeds een beetje beter.

Geplaatst: 22-03-16 18:33

Wauw wat een topper ben je

en super dat je dit zo durft te posten. Hopelijk hebben andere ook iets aan jou verhaal, om niet op te geven of ook hulp te gaan zoeken. Je zal altijd wel wat hobbels hebben maar je weet dat je niet opgeeft, super hoor.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-03-16 20:42

Geplaatst door de TopicStarter : 22-03-16 20:42

Lieve reacties.

En Lente en Djoopie, dank je wel voor jullie lieve aanbod.
En Lente, van mijn genen ben ik me ook terdege bewust. Dat maakt me ook zo strijdbaar

.

Het sterk zijn is tevens een valkuil.
Vind het moeilijk om te zeggen hoe het echt gaat én als ik dat dan zeg, dan denken mensen om me heen vaak dat het meevalt.
Want voor de buitenwereld heb ik alles onder controle en voor elkaar. Maar heb soms zo ontzettend behoefte om mijn ei even kwijt te kunnen, te mopperen en te klagen.
Niet omdat ik zielig ben, maar omdat ik ook mens ben.
Om daarna de draad weer op te pakken en met opgeheven koppie het leven weer leuk te vinden.

**Geplaatst**: 22-03-16 20:47

Re: mijn hele verhaal delen, steeds een beetje beter.

Geplaatst: 22-03-16 20:47

Knap hoor! You go girl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-03-16 19:18

Geplaatst door de TopicStarter : 23-03-16 19:18

Dank je wel

.

**Geplaatst**: 23-03-16 20:57

Re: mijn hele verhaal delen, steeds een beetje beter.

Geplaatst: 23-03-16 20:57

Zo meid jij hebt het wel voor je kiezen gehad! Knap hoe je je staande hebt gehouden zeg. Vind het een hele dappere stap om er nu mee naar 'buiten' te komen. Zegt volgens mij dat je deze last niet meer met je mee wilt slepen je toekomst in. Hiermee stel je je echt zeer kwetsbaar op en ik snap ook goed je onzekerheid hierover. Ik denk alleen dat je er echt niet nog meer beschadigd van zal worden maar er juist meer zelfvertrouwen van krijgt (dat gun ik je iig wel). Misschien stuit je op onbegrip maar ook dan kan je jezelf zijn. En jezelf kunnen zijn met alle donkere en lichte kanten is volgens mij de weg naar een soort van vrijheid en een leven zonder angst. Je bent sterker dan jezelf denkt!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-03-16 10:43

Geplaatst door de TopicStarter : 24-03-16 10:43

Dank je wel runnerfan.

Ja, het hele verhaal is heel wat, als ik het weleens vertelde, dan was het altijd in stukjes.... bang dat de ander er van zou schrikken.
En inderdaad wat je zegt, deze last wil ik niet meeslepen.
Het zal altijd wel invloed blijven hebben, dat geloof ik wel.

Ooit zei iemand die iets soortgelijks meegemaakt had:" mensen zoals wij..."
Daar werd ik boos van, wilde niet in een hokje.
Iedereen is uniek.

Gelukkig heb ik momenteel een geweldige psycholoog.
Elke keer als er weer lastige stukjes zijn die me belemmeren in een vrij en gelukkig leven dan probeer ik het met hulp op te lossen.

Jullie reacties doen me goed!

**Geplaatst**: 24-03-16 15:36

Geplaatst: 24-03-16 15:36

Hoi meis,
dapper om je hele verhaal te delen! En 'pot voor drie dubbeltjes', je hebt je portie in het leven wel gekregen!

En prachtig, zoals jij knokt!! (Het is een knok, maar zeer de moeite waard!)

Ik beschouw mijn eigen incestverleden niet echt als een last. Het is gebeurd, het heeft (als een van de vele dingen die ik meemaakte ) mede bepaald wie ik ben. Maar idd: het werk is, om je niet te laten belemmeren om een mooi leven te hebben zoals jij dat wil. De wetenschap dat er nare dingen bestaan hoeft niet per se de rest van je leven te vergallen.
(Alleen klinkt het woord 'wetenschap' wel erg rationeel, terwijl er ook zat littekens zitten buiten je ratio.)

You go, girl!!! +:)+

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-03-16 12:23

Geplaatst door de TopicStarter : 25-03-16 12:23

Dank je wel Janneke2 voor je reactie!

Je beschrijft het inderdaad goed.

Je hebt het niet voor het zeggen wat je overkomt, maar wel hoe je er mee omgaat. En NEE dat is niet makkelijk.
Soms kan ik het alleen, soms niet.

Behalve de dingen in mijn openingspost nog wel meer voor mijn kiezen gehad, waardoor mijn vertrouwen soms erg weinig is. Vertrouwen in andere mensen, in mezelf, in dat dingen goed komen....
Kost soms erg veel energie.
Maar iedere dag een stapje beter

.

**Geplaatst**: 25-03-16 12:38

Geplaatst: 25-03-16 12:38

zo, jij hebt je portie wel gehad. Enorm knap hoe jij je erdoor heen slaat, bij jezelf blijft en niet het zelfde levenspatroon opvolgt van je voorbeeld. Zwelgen in zelfmedelij. Heel knap en ik heb groot respect voor je.
Van je fouten geleerd hebt en er nu toch maar staat, met je baan, je huisje, nu nog leren hoe je moet leven.

ik hoop voor je dat je het gaat lukken, dat je kan gaan genieten van het leven want dat heb je meer dan verdient.

**Geplaatst**: 25-03-16 14:03

Re: mijn hele verhaal delen, steeds een beetje beter.

Geplaatst: 25-03-16 14:03

Wat een ontzettende rotjeugd heb je gehad.
Ongelooflijk zo sterk als jij ben.
Je redt het toch maar mooi zo.

Als je behoefte hebt aan een arm om je heen, vraag die arm dan aan vrienden.
Zij zullen het waarschijnlijk met liefde doen. Omdat ze van je houden.
Maar omdat jij altijd sterk ben weten ze vast niet dat je ook behoefte hebt aan een sterke schouder.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-03-16 22:46

Geplaatst door de TopicStarter : 25-03-16 22:46

@Truus1970: Zoals mijn ouders wil ik niet worden. Moeilijk want ik ben toch een deel van hen. Soms heb ik ook nog moeite met het woordje ouders. Heb ze nu zo'n 14 jaar niet meer gezien en af en toe komt er ineens een kaartje ofzo. Of post van een ander familielid.
Ik heb me héél lang schuldig gevoeld over het feit dat ik de hele familie op zijn kop heb gezet door mijn bekentenis.
Niet terecht, dat weet ik wel, maar ja, gevoel en verstand zitten niet altijd op één lijn

.

Ik doe mijn best en heb gelukkig heel veel dingen waar ik van kan genieten

@luuntje: Mooi dat je dat zegt van die arm.
Ben het aan het oefenen, maar vind het stiklastig. Gelukkig weten die vrienden dat ook.
Maar worstel er genoeg mee.
Vorig jaar zomer niet lekker in mijn vel. Vrienden wilden zo graag iets doen, maar ik klapte dicht.
Erg lastig en ik was boos op mezelf. Gelukkig kon ik wel zeggen dat ik het erg moeilijk vond en niet expres deed, dat hielp wel.
Uiteindelijk bedachten we met elkaar iets.
Klinkt zo suf, geen antwoord kunnen geven op de vraag wat je wilt of nodig hebt, maar er wordt aan gewerkt.

Thanks voor jullie reacties, ik merk dat alle reacties en pb'tjes me echt goed doen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-03-16 12:54

Geplaatst door de TopicStarter : 28-03-16 12:54

En dan is gisteren zomaar weer een lastige dag.
Twee nachten met veel en druk dromen, lijf dat nasuddert van een griepje en dan is het ineens moeilijker.

Iedereen willen helpen, bang zijn mensen teleur te stellen. Bang zijn dat ze denken dat ik me beter voor doe dan dat ik ben, maar tegelijk in mijn eigen kwaliteiten willen geloven.
En dat gaat dan over iets als een taart maken onder andere....

Hardlopen helpt meestal, maar dat trok mijn lijf niet zo. Stuk gaan fietsen hielp.
Letterlijk in beweging komen in plaats van te stikken in mijn eigen niet reele gedachten.

1-0 voor mij.
Vandaag al stukken beter.

**Geplaatst**: 28-03-16 13:02

Re: mijn hele verhaal delen, steeds een beetje beter.

Geplaatst: 28-03-16 13:02

jeetje wat heftig... :(:)

knap dat je voor jezelf hebt gekozen en door bent gegaan :(:)

**Geplaatst**: 28-03-16 13:19

Re: mijn hele verhaal delen, steeds een beetje beter.

Geplaatst: 28-03-16 13:19

Die moeilijk dagen/momenten zullen waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen.
Het is fijn als je die momenten herkent.
Ook wel handig om uit te vogelen hoe je die moeilijke momenten kan ombuigen naar iets positiefs/neutraals. Dat doe je al door te gaan fietsen.
Je gevoelens op papier zetten kan ook opluchten.

Virtuele arm om je heen van mij.