Geplaatst Voor de allereerste keer in vier jaar endurance was ik dan ook niet echt het zonnetje in huis in de aanloop naar een wedstrijd en de kortetermijnvoorbereiding was mede daardoor verre van optimaal. Maar ik wilde er graag doorheen: ik wilde vooral weer gaan genieten van de wedstrijden met mijn paard.
Ret leek het allemaal best spannend te vinden. Bij de voorkeuring vond de DA hem op de gravelbaan wat kort rechtsachter. We moesten nog een keer draven op het asfalt en daar liep hij goed. Met een B en nadat de DA mij ervan had overtuigd dat ik écht wel kon starten, begonnen we aan het eerste rondje van de 62 km.
Ik was bewust redelijk achteraan gestart, maar ik kwam al snel samen te rijden met een halfbroertje van Ret. Dat ging zo 5 km lang best aardig samen, tot het eerste groompunt. De andere combinatie bleef daar wat langer dan wij en toen begon het gedonder. Relaxed lopen was er niet meer bij, het was vooral rennen, vooral als hij andere paarden in de verte zag. Een groot contrast met de trainingsrit die ik anderhalve week geleden nog in Kootwijk had gereden samen met Ingrid (Ibbel) en Gorino: toen was Ret super ontspannen en constant, zonder zich ook maar een moment op te winden. Daar was nu weinig meer van terug te vinden, ik heb de hartslag ook niet onder de 120 gezien (aan de hoge kant voor zijn doen).
Op een gegeven moment kreeg ik nauwelijks meer contact met Ret. Hij bleef gelukkig wel bestuurbaar, ik kon hem op mijn been sturen, alle zijgangen zaten erop
alleen de rem was nogal zoek. Het leek onze allereerste wedstrijd wel. Nu was ik zelf ook niet helemaal ontspannen, dus dat werkte ook niet in ons voordeel. Ik heb geprobeerd om allerlei Centered Riding-principes op ons los te laten, maar dat had helaas geen blijvend resultaat.Op 20 km vroeg ik mezelf hardop af waarom ik uberhaupt was gestart. Voor mijn gevoel was het hele vertrouwen tussen ons nu kwijt en ik wist even niet meer wat wijsheid was: grooms bellen om ons te laten ophalen of toch doorrijden. Omdat ik vond dat Ret toch rustig moest worden (een stuiterend paard op de trailer zetten is ook geen doen) besloot ik het rondje van 31 km af te maken en te stoppen in de vetgate. Op zo'n gespannen manier doorrijden zou een paard met flinke spierpijn opleveren en dat was het me niet waard. Het tweede rondje had ik wel willen rijden als het eerste rondje heel relaxed was gegaan, maar nu dus niet. Vanaf de laatste groomplaats gaan stappen (ineens kon toen dat lange teugeltje wél) en dus teruggetrokken op de vetgate.
Na 12 minuten (het duurde even voordat duidelijk was wie op mijn kaart moest aftekenen dat ik was gestopt) bood ik aan met een hartslag van 38 en Ret kreeg een dikke A voor locomotie. Ik had dezelfde DA als ’s morgens en zijn woorden waren: "Hij loopt stukken beter dan bij de voorkeuring!" Ook de andere waarden waren zeer netjes. Een half uur later bij de nakeuring hartslag 44 en weer een dikke A. Dus in feite een mooie 'klasse 1' gereden en we staan ook gewoon in de uitslag vermeld.
Fijn dat de gereden kilometers tegenwoordig gewoon meetellen als je je terugtrekt, want nu hebben we eindelijk die 1000 km-award binnen!
Vorig jaar strandden we – je verzint het niet – op 999,5 km… Kortom, alles bij elkaar een leerzaam dagje en achteraf kijk ik er best positief op terug:
- ik ben over de 'startdrempel' heen
- een zeer nette A bij de nakeuring
- en de 1000 km-award is binnen!
Ret stond er gisteravond fris bij en hij at en dronk ook goed. Vanmiddag gaat-ie naar de fysio (zijn fysio behandelt ook op zondag als dat zo uitkomt). Ik hoop dat de spanning zijn sporen bij hem minder heeft achtergelaten dan bij mij, ik heb in ieder geval aardige spierpijn overgehouden aan dat 'trainingsritje' van gisteren!
Anyway, over zes weken hoop ik met Ret te starten in Zelhem en daar gaan we gewoon voor!
Een paar foto's:
Retje en zijn halfbroertje (beide v. Prins Abdullah) op de Kootwijkse hei
Foto: Annemarie
Foto: Marco
Foto: Marco
Toch even wat 'ontspanning' (zie onze gezichten
)
Foto: Marco
En de laatste meters richting vetgate
Foto: Sjunet
Ik heb mijn pony beloofd dat hij ook een keer met zn broertje mag rijden dus misschien komt er ooit nog een bij 
) 
, dan gaat Vollie 125 doen, de held! (ik ga alleen met water smijten, spandoekkie vasthouden en ordinair op hoge hakken [***] nadoen denk ik