!@#$% - heb ik net een verslag getypt, loopt Exploder vast. Een nieuwe poging dan maar.
Zelhem was warm, maar gaaf! We moesten weer vroeg ons bedje uit om op tijd op de wedstrijd te zijn. Onderweg zouden we onze co-groom Piaffe meeten. We hadden afgesproken bij 'de kippenboerderij' in Lochem, maar met onze slaperige hoofden reden we daar straal voorbij. Leve de mobiele telefoon . Op het terrein was het een gezellige chaos, met kriskras geparkeerde auto's en trailers, paddockjes en tenten. Zo te zien hadden er veel mensen overnacht.
Op naar de voorkeuring. We moesten 3 x voordraven. De twee vets konden niet tot een conclusie komen, dus werd de hoofdvet erbij gehaald. Margreet kwam, zag en gaf een B. Toen ik aan een van de vets vroeg wat er was, zei ze: 'We zien 'iets' aan hem, voor'. Toen ik vroeg aan welk been dan, was het: 'Hmm, zij zag het links en ik rechts' (of andersom). Tja, als zelfs de vets het niet precies weten... Maar goed, een B dus, we mochten gewoon starten. En aangezien de turgor op 2 was gemeten, wist ik wat me te doen stond, zeker met dit warme weer: gewoon rustig rijden, zonder risico's te nemen. Ik was op dat moment ook wel opgelucht dat we de 60 reden en niet de 90. Zo was ik niet graag mijn eerste klasse 3 begonnen.
Afijn, opzadelen en richting start. Ret dacht weer even dat we gingen crossen, maar die gedacht was hij gelukkig snel kwijt. Meteen de eerste kilometers begon mijn hartslagmeter al te flippen: waarden tussen de 200 en 240. Ik dacht eerst nog dat Ret echt op 200 zat, maar omdat-ie normaal tussen de 100 en 120 heeft, had ik toch al snel door dat de batterijen gewoon bijna leeg waren en het ding dus dubbele waarden gaf. Af en toe kreeg ik nog wel de goede waarden door, maar verder was het gewoon een kwestie van omrekenen. Het eerste rondje tot aan de vetgate ging lekker: er werd niet gehangen en getrokken, Ret liet zich netjes inhalen en haalde ook zelf netjes in, kortom een heel gehoorzaam paard. Alleen drinken lukte niet. Ik bleef gewoon rustig rijden, af en toe een stuk stappen, ook nog een stuk verkeerd gereden tot we een aardige meneer in een auto tegenkwamen die een routekaart bij zich had en ons de weg terug wees tot waar we fout reden.
Het was een schitterende route, heel afwisselend: lange zandpaden door bossen en weilanden, met hier en daar een berm langs de weg. In het bos keek Ret nergens van op, maar hij deed net of hij nooit op het platteland kwam: tussen de weilanden was alles ENG. Hij schrok een paar keer flink van een konijn, een kastje in de berm, een opvliegende vogel, stukken landbouwplastic en gewoon van kabouters tussen het gras. Best vermoeiend rijden zo. We moesten zelfs een keer onder een waterkanon door, er werd even gesnoven en gedribbeld maar hij ging er toch maar braaf onderdoor. Meteen goed gekoeld.
Op de vetgate kreeg iedereen (zoals verwacht) een Ridgway trot voor de kiezen. Ret had bij de eerste meting een HF van 48. Bij de RT weer 48, en erna 44. De locomotie resulteerde in een A, dus ik was dolblij. Turgor was weer 2, maar Ret was inmiddels goed gaan drinken en dat bleef-ie de hele tweede helft doen: op iedere groomplaats ging er wel een halve emmer in en onderweg dronk hij zelfs uit een speciekuip van de organisatie! Ik durfde er nu ook meer aan te rijden, maar ben toch alert gebleven. Vlak voor de finish kwamen we achter een paar stappende klasse 1-ruiters terecht en toen ben ik ook maar gaan stappen. Met 70 over de finish, weer 48 bij de nakeuring en ook hier weer een A voor locomotie. En... een turgor van 1!!! Die was dus beduidend beter geworden gedurende de wedstrijd, mijn knol had voor mij dus al gewonnen!
Onze gemiddelde snelheid had ik niet berekend, maar mijn schatting was rond de 14.5 km/u. Bij de prijsuitreiking bleek dat ik dat goed had geschat: we zaten op 14.37 km/u en dat was nog goed voor een 4e plaats! Blijkbaar hadden er meer mensen rustig gereden, en er waren ook wat paarden afgekeurd. We kregen een BLAUW lintje en een waardebon van 15 euro, te besteden bij Mr. Ed. Volgens mij hebben we een abonnement op de 4e prijs, maar dat vind ik helemaal niet erg: die lintjes kleuren mooi bij onze outfit! Inmiddels waren ook de laatste klasse 3-ruiters binnen: de Fjorden- en draversmeiden. Uiteindelijk ook allemaal goedgekeurd, gefeliciteerd allemaal! En natuurlijk ook felicitaties voor alle anderen die de rit goed hebben uitgereden! Hoewel Ret en ik allebei fit over de finish kwamen (en dat vandaag nog zijn, nauwelijks spierpijn) was ik toch blij dat wij dat ene extra rondje van 30 km niet meer hoefden.
Nu zit ik hier met een roodverbrande kop (zonnecreme vergeten!) dit verslag te typen. Mijn huid trekt behoorlijk, maar dat is ook het enige wat gevoelig is: met de spierpijn valt het heel erg mee. Alles went! Ik heb vooralsnog besloten om even een zomerstopje in te lassen. Lage Vuursche stond op mijn reservelijstje, maar we hebben nu dit seizoen drie ritten goed uitgereden - waarmee we ook aan de eisen voor de NRPS-competitie hebben voldaan - en ik vind het eigenlijk wel even best. Retje loopt in juni een cross, Lau wil nog wat springwedstrijdjes doen deze zomer en ik wil eigenlijk nu wel een keer met een NVVR-activiteit meedoen. Druk genoeg dus. Waarschijnlijk laat ik Lage Vuursche dan ook voor wat het is en dan gaan we begin september weer met frisse moed verder: onze eerste klasse 3 staat dan op de planning!
Tenslotte nog wat lovende woorden voor mijn grooms: mijn vriendje Marco (Spades) en mijn gelegenheidsgroom Piaffe. Dankzij jullie hebben we een super wedstrijd kunnen rijden, ontzettend bedankt voor jullie hulp!
En nu ga ik maar snel op 'OK' klikken voordat ook deze tekst weer in het niets verdwijnt... Foto's volgen z.s.m.!
.
If you want to go fast, go alone. If you want to go far, go together. <African proverb>