Geplaatst 
We begonnen met een op- en afsprong, de Cliff Hanger. Koekje voor knolletje met SGW-verleden.
Slepen is niet Retjes sterkste kant, hij vindt het meestal eng. Als hij kan zien wat hij sleept gaat het beter. Dus deden we het alleen achterwaarts, voor de helft van de punten. En zo ben je dan toch ineens een Working Horse, bezig met Log Dragging.
Toen het grote veld op. En zoals verwacht: vrijwilligers in rode shirts op stoeltjes op een open veld zijn eng
maar gelukkig wilde Tammy voorop. Vervolgens mochten we achterwaarts om een kooi met kakelende haantjes heen. Af en toe even wat richting kwijt 
maar het ging nog best aardig.
Vervolgens mochten we Sikko
uit z'n hokje gaan halen (KLIK) en subtiel dan wel minder subtiel in z'n weitje dumpen (KLIK - actie Wendy). 
De volgende opdracht was iets met grote ballen. Die had Ret al halverwege het veld gespot. Ret is geen vriendjes met grote ballen. Deze keer kwam daar ook iets lomps aan een bezemsteel bij kijken, dus helemaal feest. Wendy en Tammy hadden al heel vlot gescoord in het belang van het groepstotaal, wij bedankten even voor de eer - dit met het oog op de veiligheid van onszelf en omstanders.
Tammy was tot nu toe steeds de meest heldhaftige van de twee geweest. Bij het bruggetje even niet. Ret greep zijn kans en liet zien dat bruggetjes over stromend water helemaal niet eng zijn na zelf wél eerst de boel grondig vanuit stilstand geïnspecteerd te hebben.
Daarna kwamen drie hindernisjes die we in galop namen (dan tilt-ie tenminste z'n benen op) en vervolgens mochten we te paard een regenjas aantrekken. Thuis hadden we wel eens geoefend met een blauwe jas, vandaar dat we in eerste instantie de jas op de paal niet konden naderen: deze was namelijk groen. En dat is anders. Maar Ret was uiteindelijk toch overtuigd en ook onder de poort door langs het hooinet was geen probleem.
Tja. En toen de wip. Doet-ie het of doet-ie het niet. Hij deed het!
maar op het moment dat de wip naar voren kantelde dacht Ret dat-ie gelanceerd werd. En toen werd ik bijna gelanceerd. 
De sidepass over strobalen hebben we overgeslagen, die beheersen we gewoon niet goed genoeg. Voor het postpakketje bleek ik een handig clipje aan mijn zadel te hebben, dus dat scheelde weer wat creatief gezeul. De Challenge of Trust bleek een echte Challenge. Afzadelen, daarna een geblindeerde vliegenkap op, aan de hand door de slalom (op een cirkel), kap weer af en de trailer in. Valt nog niet mee, een blind paard begeleiden. De trailer was blauw terwijl wij een grijze hebben. En dat is anders. Thuis ren je er zo in, hier moest eerst even goed gekeken worden, maar de tweede poging ging vloeiend. Je wordt er wat druk van in het hoofdje (zowel paard als ruiter) en dan ben je blij dat je vervolgens een stukje door het bos mag draven.
Midden in het bos stond een hek. Een rood metalen hek. Heel vreemd. Dat vond Ret ook. En hekken openen en sluiten is weer niet zo'n sterk punt van ons, maar uiteindelijk lukte het toch. Roofdieren spotten door de verrekijker was wat lastig (ik geloof dat ik wolven aanzag voor jachtluipaarden - organisatie, hoeveel waren het er nou?). En bij de volgende opdracht mochten we het postpakketje stempelen en in de brievenbus stoppen. Opgeruimd staat netjes.
Terug naar het grote veld, dus ook terug naar de fotografen. Daar stond een trap. What Goes Up Must Come Down, een toepasselijke naam voor deze hindernis. Tijdens de eerste poging schrok Ret zo van zijn eigen heldhaftigheid dat-ie opzij van de trap sprong. Ik dacht even dat-ie het nu misschien niet meer zou doen, maar de tweede poging ging juist stukken beter.
Dat hupje.
Toen door de tunnel. Tunnels kennen we, maar dit was 'best een enge' aldus Ret. Thuis zit er geen dooie koiboi in. En net toen ik besloot om 'm aan de hand te nemen ging Tammy voor. Ret dacht 'hee, waar ga jij heen zonder mij??' en vergat op slag wat er nou zo eng was aan dat ding.
Het brandmerken duurde een eeuwigheid. Ret was niet gecharmeerd van het brandmerk, niet van die enorme asbak en al helemaal niet van die houten koe. Toch gelukt.
Toen kregen we Retjes specialiteit: het water!
en Tammy volgde zonder problemen. 
Vervolgens de meest geweldige hindernis van het hele parcours: de Rocky Mountain Trail!
We sloten af met iets wat we nog nooit eerder hadden gedaan, namelijk koeiendrijven
- en dat was leuk! 
En toen... was het kwartje op. Bij ons allebei. Na een rit van 2.5 uur vooral stappen en 20 hindernissen waren we vermoeider dan na 80 km endurance
maar dan vooral tussen de oren. Zó veel indrukken, zó veel gedaan en gezien en vooral geleerd. Ik heb al wat plannetjes om dingen thuis te gaan oefenen, en de FFT of een soortgelijke rit is zeker voor herhaling vatbaar! 
Nog meer foto's in het verslag van Wendy: [WN-ITP] Tammy @ Farmers Field Trail.
Jullie hebben echt fun gehad, het plezier straalt van de foto's 
