Stelling: Je angst juist confronteren?
Geplaatst: 14-12-02 18:37
Zal het even uitleggen.
Ik ben dus een poos geleden( klein jaartje?) op een nare manier van een paard gevallen. Omdat ik er niet meteen op ben gegaan, heb ik een enorme angst gecreerd. Ik kreeg de bibbers als ik erop stapte.
Dit paard reed ik in voor een ander.
Tóch ( wat bezielde me? ) heb ik een tijdje later een paard gekocht, en niet bepaald het type wat ik kon gebruiken.
Een heet, vrijwel groen, slecht ingereden (zat muurvast), moeilijk en superslim paardje van Junior, met een scheutje arabisch bloed.
In het begin had ik het er heel moeilijk mee, en het kwam erop neer dat ik bijna niet meer reed.
Ik kreeg een tijdje later hulp van Appie hier op Bokt, en ik kreeg al meer zelfvertrouwen.
Sinds ik met mijn paard verhuisd ben naar de S. Stables, vond ik dat het tijd werd actie te ondernemen.
Ik heb mijn (oude) instructrice opgebeld, alles uitgelegd, en gevraagd of ze mij kon helpen.
Dat vond ze wel een uitdaging.
Het gaat dus erg goed de laatste tijd. Ik heb haar van alles zelf geleerd, ben helemaal niet meer zo snel bang te krijgen, én we kwamen eindelijk door dat 'vaste'heen, en ik kon haar eigenlijk goed recht rijden, en riching die nageeflijkheid rijden.
Maar tot vandaag dus. Bovenstaande geld nog steeds, maaaar Pompidou begint nu dus erg te puberen. Het weer zit natuurlijk ook al niet echt mee, ze is erg loperig.
Ze is dus gigantisch aan het etteren.
Ben je aan het draven, plotseling, uit het niets reageerd ze heél heftig en begint ze te bokken en te hufteren.
Terwijl ik juist ontspannen rijdt. Ze doet dan net alsof ze heeeeel gevoelig is aan mijn been of zo, echt een raadsel.
Later verraadde ze zichzelf, want tijdens het draven moest ze mesten, en wilde even gaan stappen , ja daág doorlopen dacht ik.
Nou geen reactie plotsling op mijn been. Dus dat gevoelige viel wel mee.
Dat wisten we al, want ze was echt behoorlijk aan het klieren.
Ik had het er onwijs moeilijk mee, en de tranen biggelden over mijn wangen. Ook schoot ze er telkens vandoor. Ze had door dat ze me nerveus maakte. En normaal gesproken gaf ik op ( in onze beginperiode).
Mijn instructrice bleef doorpraten, aanwijzingen geven, en ik richtte me weer op mezelf.
Al mijn spieren ontspannen, recht zitten, handen naar voren en 'hup rijden met die hap'
Dat hielp, en ik overwon zeg maar.
Ik voelde me zó opgelucht...
Tijdens het uitstappen hadden we het erover. Ik vroeg me dus af, of ik haar niet beter door iemand anders kon laten doorrijden.
Maar mijn instructrice zei, dat ook al áls ik dat zou doen, je dit soort problemen zelf evengoed weer kan krijgen. Dat is dit type paard. Je moet haar ontzettend bezighouden en een streepje voor zijn. Dus dat maakt in principe weinig uit.
Mijn instructrice was ook van mening dat ik dit juist wel zou aankunnen, zij had er vertrouwen in, dat meende ze serieus. Ondanks mijn angst vond ze dat ik haar goed kon rijden. Ook tijdens die 'staakacties'( bokken etc.) bleef ik goed zitten, en loste het goed op.Ik had natuurlijk geen moeilijker paard voor mezelf kunnen uitzoeken, dat vond zij ook , maar ze vond dat ik moest doorzettend. Ik kon het. Ik was natuurlijk beter afgeweest met een goed doorgereden paard die cool in het hoofd was.
'Toch' zei ze, 'als je dit paard kan rijden' 'kun je straks alles rijden'.
Dus enorm leerzaam voor mij.
Ik zet nu dus ook door, want diep in mijn hart weet ik dat ik het kan.
Eigenlijk vind ik ook, dat ik mijn angst juist confronteer, en het mezelf moeilijk maak.
Stel dat ik, een rustig braaf paard had gekocht met alle knoppen eraan, zou ik ook nooit met angst kunnen leren omgaan, omdat je met zo'n paard niet snel in angst- situaties terecht komt.
Nu móet ik er echt mee leren omgaan, en iedere keer dat ik iets overwin, maakt me sterker, zekerder.
Sorry voor het lange verhaal, maar hier zit ik dus telkens over te denken.
Veel mensen hebben nl gezegd, wat moet je nou met Pompidou?? Waarom koop je geen braaf paard?
Snappen jullie wat ik bedoel?
Ik ben dus een poos geleden( klein jaartje?) op een nare manier van een paard gevallen. Omdat ik er niet meteen op ben gegaan, heb ik een enorme angst gecreerd. Ik kreeg de bibbers als ik erop stapte.
Dit paard reed ik in voor een ander.
Tóch ( wat bezielde me? ) heb ik een tijdje later een paard gekocht, en niet bepaald het type wat ik kon gebruiken.
Een heet, vrijwel groen, slecht ingereden (zat muurvast), moeilijk en superslim paardje van Junior, met een scheutje arabisch bloed.
In het begin had ik het er heel moeilijk mee, en het kwam erop neer dat ik bijna niet meer reed.
Ik kreeg een tijdje later hulp van Appie hier op Bokt, en ik kreeg al meer zelfvertrouwen.
Sinds ik met mijn paard verhuisd ben naar de S. Stables, vond ik dat het tijd werd actie te ondernemen.
Ik heb mijn (oude) instructrice opgebeld, alles uitgelegd, en gevraagd of ze mij kon helpen.
Dat vond ze wel een uitdaging.
Het gaat dus erg goed de laatste tijd. Ik heb haar van alles zelf geleerd, ben helemaal niet meer zo snel bang te krijgen, én we kwamen eindelijk door dat 'vaste'heen, en ik kon haar eigenlijk goed recht rijden, en riching die nageeflijkheid rijden.
Maar tot vandaag dus. Bovenstaande geld nog steeds, maaaar Pompidou begint nu dus erg te puberen. Het weer zit natuurlijk ook al niet echt mee, ze is erg loperig.
Ze is dus gigantisch aan het etteren.
Ben je aan het draven, plotseling, uit het niets reageerd ze heél heftig en begint ze te bokken en te hufteren.
Terwijl ik juist ontspannen rijdt. Ze doet dan net alsof ze heeeeel gevoelig is aan mijn been of zo, echt een raadsel.
Later verraadde ze zichzelf, want tijdens het draven moest ze mesten, en wilde even gaan stappen , ja daág doorlopen dacht ik.
Nou geen reactie plotsling op mijn been. Dus dat gevoelige viel wel mee.
Dat wisten we al, want ze was echt behoorlijk aan het klieren.
Ik had het er onwijs moeilijk mee, en de tranen biggelden over mijn wangen. Ook schoot ze er telkens vandoor. Ze had door dat ze me nerveus maakte. En normaal gesproken gaf ik op ( in onze beginperiode).
Mijn instructrice bleef doorpraten, aanwijzingen geven, en ik richtte me weer op mezelf.
Al mijn spieren ontspannen, recht zitten, handen naar voren en 'hup rijden met die hap'
Dat hielp, en ik overwon zeg maar.
Ik voelde me zó opgelucht...
Tijdens het uitstappen hadden we het erover. Ik vroeg me dus af, of ik haar niet beter door iemand anders kon laten doorrijden.
Maar mijn instructrice zei, dat ook al áls ik dat zou doen, je dit soort problemen zelf evengoed weer kan krijgen. Dat is dit type paard. Je moet haar ontzettend bezighouden en een streepje voor zijn. Dus dat maakt in principe weinig uit.
Mijn instructrice was ook van mening dat ik dit juist wel zou aankunnen, zij had er vertrouwen in, dat meende ze serieus. Ondanks mijn angst vond ze dat ik haar goed kon rijden. Ook tijdens die 'staakacties'( bokken etc.) bleef ik goed zitten, en loste het goed op.Ik had natuurlijk geen moeilijker paard voor mezelf kunnen uitzoeken, dat vond zij ook , maar ze vond dat ik moest doorzettend. Ik kon het. Ik was natuurlijk beter afgeweest met een goed doorgereden paard die cool in het hoofd was.
'Toch' zei ze, 'als je dit paard kan rijden' 'kun je straks alles rijden'.
Dus enorm leerzaam voor mij.
Ik zet nu dus ook door, want diep in mijn hart weet ik dat ik het kan.
Eigenlijk vind ik ook, dat ik mijn angst juist confronteer, en het mezelf moeilijk maak.
Stel dat ik, een rustig braaf paard had gekocht met alle knoppen eraan, zou ik ook nooit met angst kunnen leren omgaan, omdat je met zo'n paard niet snel in angst- situaties terecht komt.
Nu móet ik er echt mee leren omgaan, en iedere keer dat ik iets overwin, maakt me sterker, zekerder.
Sorry voor het lange verhaal, maar hier zit ik dus telkens over te denken.
Veel mensen hebben nl gezegd, wat moet je nou met Pompidou?? Waarom koop je geen braaf paard?
Snappen jullie wat ik bedoel?