Ik heb gelukkig zoveel mooie momenten! Maar een paar zal ik er opnoemen.

Toen ik met Jur meedeed aan de Kringkampioenschappen en dat na het overkampen won met het hoogste aantal punten wat ik ooit heb behaald (178 in de L). Dat ze tot het laatste moment bleef vechten voor me. En ook toen ik de eerste keer kür op muziek reed en tegelijk de eerste keer met stang en trens, terwijl ze de bak doodeng vond, en na het binnenkomen er toch was voor me, ondanks dat ze toen eigenlijk helemaal niet lekker in d'r vel zat.

Bij Razin de eerste keer dat ik haar zag. Ze lag naast Jur in het stro en keek me heel bijdehand aan. Ze was net een paar uur oud. Ik ben eerst naar Jur gelopen en ik was zooooo trots op haar dat ze zo'n mooi veulen op de wereld had gezet. Ik schiet er nog van vol haha.
De keren dat ze op schoot moest liggen en we zo tijden in de zon of in de box konden zitten.
Toen ze bijna 2 jaar geleden naar huis mocht nadat ze een maand in de kliniek had gestaan, en had gevochten om het te halen, ondanks dat de artsen het niet eens de moeite waard vonden om te opereren.
Vorig jaar; de eerste keer dat ik op haar rug ging zitten, dat was zo'n ongelooflijke ervaring, een soort kroon op je werk ofzo.
En nu geeft ze me bijna iedere keer dat ik haar rij nog zo'n goed gevoel, ze wil gewoon voor me werken.

Cres hebben we nog niet zo lang, maar afgelopen zondag gaf hij me zo'n ongelooflijk gevoel!! Dat een paard in een paar weken zoveel kan, niet te geloven. Ik zat gewoon helemaal te glunderen. Ik ging doorzitten en hij kwam helemaal van de grond, het leek wel alsof hij passage deed, zo verheven liep hij!