Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter:** 06-04-04 13:40

Te weinig zelfvertrouwen na een val, bekend?

Geplaatst door de TopicStarter: 06-04-04 13:40

Ik ben 4 maanden geleden van mijn vorige paard afgevallen, en tamelijk hard ook. (Lees: hersenschudding, gekneusde ruggewervels, bont en blauw en een flinke trap na op mijn heup, verschillende mensen dachten dat ik naar het ziekenhuis moest en stonden met de mobiele telefoon in de aanslag!).
Ik ben er meteen weer opgegaan, maar ik had nog niet helemaal door wat er gebeurd was, dus na verschillende rondjes gereden te hebben (met meerdere keren dat mijn ex-paard weer bijna aan de haal ging met mij), voelde ik de schrik in mijn benen komen en ben ik er meteen afgegaan. 3 maanden lang heb ik volgehouden, ik stop ermee, dit is niks voor mij. Want het kost mij mn leven! Ik heb te vaak geluk gehad.

Maar ja... zoals iedere paardenliefhebber vast ook wel heeft... als je er eenmaal mee besmet bent, kom je er niet meer vanaf... Dus ik ook niet, na 3 maanden begon het weer te kriebelen, ik wilde er niet aan toegeven, maar uiteindelijk toch gedaan. Ik ben gaan rijden op de manege van Defensie, waar mijn vriend ook rijdt en waar ze mij met heel veel plezier en liefde ook weer in het gareel willen krijgen.

De eerste les, moest ik mijn paard opzadelen, ik durfde niet zijn stal in en hem aan te raken... uiteindelijk met behulp van mijn vriend opgezadeld enz. En naar de bak, de zenuwen gierden door mijn lijf... ik was doodsbang! En achteraf viel alles gelukkig mee!

Inmiddels heb ik nu weer 3 lessen gehad, maar ik merk nog steeds aan mezelf, dat ik zodra mijn paard een verkeerde stap, of een samentrekking van spieren heeft... ik totaal verstijf en mn hart in mijn keel bonst! Daar wil ik dus vanaf, mijn instructeur heeft gezegd, we pakken alles rustig op, ik weet dat je het kan, maar jij geeft aan wat je wel en wat je niet aandurft.
Maar toch... iedere keer als we gaan rijden, en we hadden laatst dus 'aanleuning' als onderwerp, dan zit ik echt op het paard van hmm... kom op ik wil meer, ik wil verder.... Terwijl ik aan de andere kant het zelfvertrouwen mis!

Nou vroeg ik me eigen af... zijn er ook nog bokkers die zo'n soortgelijk verhaal herkennen en dan met name ook de angst... en dan ben ik benieuwd hoe dat is overwonnen, hoeveel tijd dat heeft gekost enz.

Een klein detail... ik rijd nu ruim 11 jaar, waaronder aan aantal jaar privelessen, op verschillende paarden (wel van 1 en dezelfde instructrice!)

Ik ben heel benieuwd naar jullie ervaringen!

....

**Geplaatst:** 06-04-04 13:58

Geplaatst: 06-04-04 13:58

Ik herken mezelf in jouw verhaal. Na 2 onbetrouwbare pony's wilde ik het voor gezien houden, maar ben doorgegaan met een ex-manegepony (van gehandicaptenmanege). 8 maanden heb ik van hem kunnen genieten en het vertrouwen terug kunnen winnen. Alleen bleek dat ik 200% op hem vertrouwde en niet op andere paarden. Nadat hij weg was is Stan gekomen. Bang als ik was, hem toch ingereden. Ging helemaal perfect, totdat meneer doorkreeg dat hij sterk was en mij eraf kon krijgen. Elke keer als ik opstapte wist ik zéker dat ik binnen 15 minuten in het zand zou liggen. Ruim 2 jaar geleden is hij onwijs met me aan de kletter gegaan, hij lanceerde me, kwam met m'n rug op een muurtje terecht en had m'n rug dus gekneusd... Mocht 3 weken niet rijden en daar heb ik 4 maanden van gemaakt. Ik was zó enorm bang en dacht er serieus over hem te verkopen. Na die 4 maanden heb ik een ondelinge wedstrijd gereden (zonder galop weliswaar) en had 156 punten. Telde niet, maar ik was trots op ons! Daarna weinig gaan rijden (1 tot 2x per maand) en lag er steevast naast. Momenteel gaat het perfect. In mei a.s. gaan we landelijk starten en ben ik niet bang. Wel is het zo dat als meneer 1 stap de verkeerde kant op doet, ik met de bibbers in m'n benen doorrijd en mijn vertrouwen tot het nulpunt zakt. Andere paarden is al helemaal een taboe, mijn jochie is de enige die ik 'vertrouw' (voor zover ik vertrouwen in paarden heb). Hij heeft 2 maanden terug ook te koop gestaan...

**Geplaatst:** 06-04-04 14:19

Geplaatst: 06-04-04 14:19

Ik denk dat jouw reactie puur menselijk is. Je hebt je vies pijn gedaan en wilt dat niet nog eens meemaken. En ook al roepen je hersenen nog zo hard: "ik kan het, ik wil het , ik doe het", je gevoel heeft dan toch de overhand.
Ga gewoon heel rustig aan de slag en probeer het vertrouwen in een paard terug te winnen, doe niets wat je niet wilt.

Ik ben er, jaren geleden, een keertje flink vanaf gekletterd en toen heb ik een paar weken alleen maar in de stal gezeten en gepoetst, toen ben ik gaan longeren en pas daarna ben ik pas weer gaan stappen en later draven. (Ik durfde toen wel op andere paarden, dus misschien is dat een beetje anders) De eigenaar was toen zwaar beledigd, omdat de verzorger (ik dus) niet meer durfde. Uiteindelijk heb ik die angst overwonnen, maar kon gewoon niet meer met plezier die pony verzorgen (mede door reactie eigenaar) dus toen ben ik ermee gestopt en ben een ander paard gaan verzorgen.

**Geplaatst:** 06-04-04 14:21

Geplaatst: 06-04-04 14:21

Ik heb het ook gehad. Ik reed een onwijs lief paard net een paar maanden. Ik kwam toen net van de manege(waar ik 2,5 jaar gereden had) af. Leerde wat nagevelijkheid was, voelde eindelijk hoe het echt hoort!!! En toen ging het fout, ik er afgevallen, die merrie is toen op mijn rug gaan staan. Ik ben afgevoerd met de ambulance. Inwendige bloedingen, zware kneuzingen en een beschadigde lever was het resultaat. Het gevolg was 2 dagen IC, en in totaal 8 dagen ziekenhuis.

Toen ik thuis wam ben ik meteen even op Dennis gestapt. Ik moest gewoon even voelen na een dikke week zonder paarden. Ik mocht meer dan 2 maanden helemaal niets van de dokter. Dus ook niet rijden, niet tillen, me niet duk maken enz enz enz door die inwendige bloedingen en beschadigde lever. Gelukkig hielden mijn ribben mij aardig tegen(anders had ik de volgende dag al weer staan uit te mesten).

Maar toen kwam het moment dat ik weer op die schat van een merrie moest. Ik was(en ben nog steeds) zo gek op dat paard en wilde het rijden zeker niet op gegen. Iedere pas op zij, iedere keer dat ze ergens naar keek of maar met haar hoofdschudde verkrampte ik. En daardoor begon ze me in de maling te nemen. Op ander paarden(hoe hufterig die ook waren) had ik het niet, alleen op die dood goeie merrie waarmee ik dat stomme ongeluk gehad heb. Maar na veel doorzetten en veel rust was ik na een jaar weer zo ver dat ik er zonder zadel en hoofdstel op stapte. Ik heb hier voor geen les of begeleiding gehad. Echt enkel het super lieve paard, ik, mijn vertrouwen in die merrie(terwijl ik er toch zo bang voor was zodra ik er op zat, er naast kon ze me alles maken!) en doorzettings vermogen. Wat was het een machtig gevoel toen ik met haar zonder zadel en hoofdstel door de bak galopeerde. Ze deed alles voor me. Zelfs wijken en eenvoudige galopwissels deed ze zonder zadel en hoofdstel!!!!

Ik ben veel voorzichtiger geworden op vreemde paarden. Ik stap ook zeker niet op een paard die ik al niet vertrouw als ik er naast sta. Het gaat wel al beter.
Dat ongeluk is nu meer dan 2,5 jaar geleden gebeurd. Tussen mijn oren heb ik er dus nog steeds wel wat last van, maar lichamelijk ook(last van mijn ribben en een alcohol allergie door mijn beschadigde lever).

Super fijn voer bestel je hier: https://equilin.eu/?partner=217
*Als je haar voor je ogen waait, als je jas om je lichaam draait, als de wind langs wangen aait, weet dat ik je mis* - Acda en de Munnik

**Geplaatst:** 06-04-04 14:32

Geplaatst: 06-04-04 14:32

ik ken het ook, ik heb een keertje samen met een vriend parden gehuurd, op de terugweg, het laatste galopje, lazer ik eraf, paard overloopt me: gebroken schouder, ribben en enkel, toch weer op dat paard, want we zaten midden op de hei....

Ik heb toen 7 jaar (!) niet gereden en ben toch weer begonnen, op een manegepaard, half uurtje les.

Het enige dat ik dus niet meer durf is galopperen. Ik heb nu een jong paard (4) die enorm bokt met galopperen omdat hij zijn balans nog niet heeft en me er een keer heeft afgebokt (gelukkig in de bak) en voor mij is galop nu taboe.

Voor de mensen die dit zielig voor mijn paard vinden: het is een Noriker, een zwaar trekpaard en galop is niet zijn favoriete gang.
Hij loopt de hele dag in een groep paarden buiten, waar hij zich kan uitleven en hij wordt een aantal keer per week losgelaten in de bak, zodat hij ook zoveel kan galopperen als hij wil, maar dat wil ie meestal niet.

Voor mij dus rustige ritjes, helaas meestal alleen, want iedereen op stal weet dat ik niet in galop wil, maar sommigen willen toch met me rijden en kunnen zich niet inhouden, komen toch in galop achterop en voorbij.........

Morrie, 12-12-1998/6-8-2018

**Geplaatst:** 06-04-04 14:41

Geplaatst: 06-04-04 14:41

Heel rustig aan beginnen en niets forceren. Je mag paardrijden omdat je het wil, niet denken ik moet paardrijden. Ga rustig poetsen en zeg tegen jezelf dat je vandaag mag hoevenkrabben bijv. als je het paardje vertrouwt en zelf weer een beetje rustig bent kun je dit ook gaan doen. Gewoon rustig aan, veel met paarden oefenen die je goed vertrouwt en doorzetten. Ook er over praten kan helpen.
In ieder geval succes!

Let love shine so bright

**Geplaatst:** 06-04-04 14:59

Geplaatst: 06-04-04 14:59

Ik ben ruim 5 jaar geleden van mijn toenmalige verzorgfjord gevallen en heb toen mijn schedel gebroken, trommelvliezen geknapt, hersenkneuzing, blauwe plekken en een week in schemercoma... Natuurlijk mocht ik toen een aantal maanden niet rijden.

Ik ben weer op de manege begonnen. Daar reed ik toch al, maar toen had ik eerst weer even priveles om weer te wennen. Dat ging super goed. Tijdens de tweede les galopeerde ik al zonder stijgbeugels... Na 3 lessen ben ik terug gegaan naar mijn les, wel gewoon op manege en pensionpaarden van de manege. Zo ging het een paar weken goed.... totdat ik iemand zag vallen van wie het paard in galop bokkend wegvloog. IK ben toen van het paard waarop ik zat afgesprongen... Na even praten ben ik er weer terug opgegaan, maar het heeft toen lang geduurd voordat ik weer wat lekker reed. Gelukkig kende ik de instructrice al heel lang en heeft zij me erdoorheen gepraat.

Nu als mijn eigen paard een dag druk is of een keer een bok geeft, dan zit ik de eerste minuten daarna weer helemaal niet lekker te paard. Ik heb me ook aangeleerd om op winderige dagen of als ik een paar dagen niet gereden heb eerst te longeren en dan te rijden.

Gelukkig heb ik een heel lief en braaf paard (daarom ook gekocht) en was het ongeluk niet op haar. Dat scheelt. Op die fjord ben ik nooit meer terug opgeklommen. Mijn ouders wilden dat niet en de eigenaar heeft hem kort daarna verkocht.

Doorzetten is het enige dat helpt, het slijt wel. Je rijdt nooit meer op dezelfde manier dan darvoor, maar dat kan ook positief zijn. Het was bij mij in ieder geval een hele les, op heel veel manieren...

**Geplaatst:** 06-04-04 16:06

Geplaatst: 06-04-04 16:06

Ja ik ken het. 2 jaar geleden een ruggewervel gebroken en kon er niet weer gelijk opstappen. 8 weken revalidatie en toen mocht ik er weer op. Samen met een vriendin weer langzaam op gaan bouwen en toch weer alleen gaan rijden. Misschien wat afgezaagd maar hoe vaker je weer gaat rijden hoe beter het uiteindelijk weer gaat. Mij heeft het laten beseffen dat een ongeluk in een klein hoekje zit en dat het je overal kan overkomen (dit was vlakbij stal). Na een paar maanden kwam ik overal waar ik voorheen niet durfde te komen en durf ik ook weer te racen en te springen wat ik voorheen niet durfde. Heb vertrouwen in jezelf en in je paard en heb vooral geen angst. Klinkt wat simpel misschien maar angst helpt je niet verder, zelfvertrouwen wel. Ga desnoods vaak met iemand samen rijden die je goed vertrouwt en ga samen steeds wat verder in de dingen die je nu nog eng vindt. Neem als je alleen gaat rijden altijd een GSM mee en hang een naamkaartje aan het zadel van je paard mocht hij alleen aan de haal gaan. Ikzelf heb ook een bodyprotector aangeschaft en dat geeft ook wat veiligheidsgevoel. Veel sterkte iig. Knipoog

Niets zo charmant als een paard in her land.

**Geplaatst:** 06-04-04 16:22

Geplaatst: 06-04-04 16:22

Yep. Ik ben er de laatste 3 maanden 3 keer afgelazerd... eerste keer zware hersenschudding, 2e keer zware kneuzing in mijn heup en de laatste keer pinnetje van mijn teugels in mijn hand en 3 tanden (ofzo) door mijn lip.... Maar goed, dat gaat allemaal wel weer over, maar dat zelfvertrouwen...

Mijn ervaring is dat het uiteindelijk allemaal toch wel weer meevalt. Ook ik kan ernstig verstijfen als er maar het minste geringste gebeurd, maar dat wordt vanzelf minder... en uiteindelijk wordt bijvoorbeeld het bos toch wel weer aantrekkelijk genoeg da je het mischien toch heel eventjes wil gaan proberen... Doe het lekker rustig aan en neem geen onnodige risicos... Komt vanzelf terug.

Europe is our playground

**Geplaatst door de TopicStarter:** 07-04-04 11:02

Geplaatst door de TopicStarter: 07-04-04 11:02

Wat een verhalen zeg! Maar wel een verademing van mij dat ik niet de enige ben die zoiets meegemaakt heb!

Toen ik viel had ik geen cap op, wat de bakrand erg hard maakte voor mijn hoofd (tja een paard dat je al 4 jaar zeer regelmatig gereden heb vertrouw je toch!) Maar wat ik nu merk, is dat ik lang niet met cap gereden heb en op de manege moet ik dat wel, vind ik helemaal niet erg. Maar ik ben bang dat als ik weer ergens particulier ga rijden, dat ik de cacp weer aan de kant gooi! Omdat iedereen zonder cap rijdt en dan zo'n uitstraling heeft van pff... je doet toch geen cap op, dat is voor mietjes! Omdat ik jaren op zo'n stal gereden heb...

Toch vind ik dat je nog steeds een cap-taboe heb, volgens mij, hoe staan jullie daar tegen over???

....

**Geplaatst:** 07-04-04 11:08

Geplaatst: 07-04-04 11:08

Bij mij op stal dragen de meeste volwassenen een veiligheidshelm en de kids niet, die vinden het niet stoer en een teken dat je niet kan rijden Verward

Bij die kids gaat het ook meestal goed, ze zijn nog nooit serieus gevallen en ze hebben brave pony's die wel eens iets te hard gaan, maar verder geen spectaculaire enge dingen doen.

Ik denk dat de "ouderen" door schade en schande wijs geworden zijn.

Bovendien heb je als je wat ouder bent bepaalde verantwoordelijkheden, je hebt een baan, een huishouden, sommigen hebben kinderen en dan word je toch voorzichtiger.

Als je als kind je een blessure valt, zorgt er wel iemand voor je, in mijn geval zou ik dan een groot probleem hebben.....mijn baas is erg anti-paardrijden, veel te riskant, niemand die mijn huishouden doet, boodschappen bijvoorbeeld, wie verzorgt mijn beesten......??????

Morrie, 12-12-1998/6-8-2018

**Geplaatst:** 07-04-04 11:14

Geplaatst: 07-04-04 11:14

Ik weet precies wat je bedoelt. Ik had vroeger 2 pony's waar ik altijd door het land mee crosste. Tot op een goede dag die pony struikelde en ik eraf viel met als resultaat een verbrijzelde pols.
Ik heb 10 jaar niet meer gereden. Met de omgang had ik geen problemen met paarden, maar niet gedacht er ooit weer op te klimmen. Na 10 jaar ben ik weer begonnen met wat staprondjes op een oude langzame bok van 25 en zo langzaamaan weer vertrouwen terug gekregen in het zadel.
Zo ben ik langzaam aan weer begonnen en kort daarna overgestapt op mijn huidige paard. Ook een oudje (was toen 18) en zo weer vertrouwen terug gekregen. En nu stap ik weer bijna overal op, maar dan zijn we wel weer 4 jaar verder!

The more you know, the more you become aware of how much you DON'T know

Ik heb mijn profiel ingevuld!! Foto's volgen nog.

**Geplaatst:** 07-04-04 11:29

Geplaatst: 07-04-04 11:29

Ik ken het ook. Ik heb ooit een E-pony gekocht bij een handelaar. Het was winter en daar binnen in de manege ging alles goed. ( wel eraf gevallen maar toch gewoon er weer op). Mijn moeder vond het toch een onbetrouwbaar paard, ze vond dat ie altijd heel gemeen keek. Toen was de zomer aangekomen en dan moeten we buiten op het veld rijden. Nou ik dacht ow dat gaat makkelijk!! Mooi niet dus. Ik ben 3 keer in de zelfde hoek vliegles gehad en de derde keer stampte die tegen mijn knie. Nu was het brullen natuurlijk. Toen hebben we hem terug gebracht naar die handelaar en die nam hem wel terug.

Ma ja en toen. Geen paard meer en toch willen rijden en ook een heleboel schrik. Toen hebben ze mij toch leren mijn vertrouwen terug te krijgen op een hele lieve pony. Mijn vader ging ondertussen naar andere pony's kijken. Nou die heeft er een helehoop gezien en tenslotte werd het aron. Dat was een hele brave pony nooit geen stap verkeerd. Dus die schrik was weg. Maar toen. Ik werd 18 dus ik moest van de pony's naar de paarden. Nu hebben we palinde-S gekocht (lancet x Evanette). Echt een super paard Lachen

. Maar je moet haar wel aanpakken en dat durfde ik niet zo goed. Toen ben ik eraf gevallen en mijn pees in mijn vinger is gescheurt (heb ik nog steeds). Ik heb 2 weken niet gereden. Toen ging ik er toch maar weer op. Nou ze barste natuurlijk van de energie!!!
En dan gaat ze rennen en dan word ik bang. Maar nu heb ik de hele week al gereden en ik denk gewoon: IK PAK JOU AAN en zo praat ik gewoon moed in mij en dat gaat aardig goed. Als je valt val je toch dat is met skieen of een andere sport ook. Dus goede moed dat lukt het op een gegeven moment hoop ik wel.

zondag krinfinale rijden

**Geplaatst:** 07-04-04 11:41

Geplaatst: 07-04-04 11:41

Ik had altijd al m'n cap op. En ben er nog veel scherper op geworden. Er komt ook niemand op Dennis zonder cap(ook niet als ze met hun voeten bij de grond kunnen Tong uitsteken

).

Super fijn voer bestel je hier: https://equilin.eu/?partner=217
*Als je haar voor je ogen waait, als je jas om je lichaam draait, als de wind langs wangen aait, weet dat ik je mis* - Acda en de Munnik

**Geplaatst:** 07-04-04 12:12

Geplaatst: 07-04-04 12:12

Ik ben er een maand geleden afgevallen, wel met cap op maar met mijn hoofd op het asfalt... en... ik heb nog steeds mijn vertrouwen niet terug.

Bij het minste geringste als ze beweegt of schrikt.. dan krijg ik zowat al een hartverlamming.

Zit er nog steeds niet ontspannen op, heel vervelend!

Ik hoop dat de zomer er snel aankomt dan is ze een stuk rustiger.

Sterkte

**Geplaatst:** 07-04-04 12:53

Geplaatst: 07-04-04 12:53

ik weet precies wat je bedoelt..

3 weken geleden ben ik tijdens de springles (op de manege) gevallen.. ik sprong altijd op het zelfde paard.. omdat ik weinig vertrouwen had met spingen.. kasper springt eigelijk altijd, en doet niet snel gekke dingen.. met hem sprong ik dus wel..

3 weken geleden ben ik dus van hem afgevallen.. ik kon mn onderarm niet meer bewegen.. duss meteen naar de ehbo op het ziekenhuis.. rontgenfotoos maken.. ze dachten eerst dat ik mijn bovenarm flink gebroken had.. maar het bleek gelukkig mee te vallen.. ik had een gescheurde spier, en een kleine breuk in mn bovenarm..

Over anderhalve week mag ik weer gaan rijden.. maar ik denk dat mijn vertrouwen met springen nu helemaal weg is.. als er een hindernis in de bak staat denk ik al meteen wat er allemaal kan gebeuren als ik spring.. dat ie weigert, of ik er langs lig ofzo.. in de les waar ik rijd word zowieso weinig gesprongen.. dus ik spring misschien eens in de 6 weken ofzo.. terwijl ik toenn ik een jaar of 15 was (3jaartjes geleden) niet moeilijk deed over een hindernis van 1.20..
ik heb dit echt puur met springen.. met dressuur of buitenritjes ben ik echt niet bang

http://weblogs.bnn.nl/jannekeinzweden

**Geplaatst:** 07-04-04 15:15

Geplaatst: 07-04-04 15:15

Ik rijd altijd met cap op, hooguit 's zomers als het echt super heet is en Prisca super rustig dan misschien tijdens het uitstappen.

Bij ons op stal ben ik zo ver ik weet de enige volwassene die met cap rijdt. Mijn bijrijdster reed ook altijd met cap, maar die rijdt niet meer, dus dat houdt op. De kinderen moeten met cap rijden en doen dat meestal dan ook wel. Eigenlijk is iedereen tot de 18 verplicht een cap te dragen, maar daar ziet eigenlijk niemand op toe. Ik heb niet zoiets van ik ga achter iedereen aan lopen dat ze hun cap op moeten zetten, maar ik leg geen springbalken voor ze klaar, tenzij hij wel op gaat. Op mijn paard wil ik het niet hebben. Ze kan nog zo braaf zijn, het blijft een paard en geen machine...

**Geplaatst:** 07-04-04 15:29

Geplaatst: 07-04-04 15:29

Heel bekend.........

Anton heeft me in het bos er een keer keihard afgebokt, ik viel behoorlijk hard.
Ik was heel boos op hem, maar heb niet lopen schreeuwen ofzo ik ben er gewoon weer opgeklommen en verder gereden met zo'n instelling van:
"ZERO TOLERANCE."
Toen ik toen de volgende dag weer op Anton klom begon ik helemaal te trillen, ik was niet bang voor Anton zelf, maar ik was wel bang dat hij het me weer zou flikken.
Me vader is toen meegegaan en ik heb alleen gestapt en gedraaft.
Antonio was toen heel braaf (hij had er spijt van

), daarna heb ik er geen probleem meer mee gehad.

**Geplaatst:** 07-04-04 17:14

Geplaatst: 07-04-04 17:14

15 December vorig jaar ben ik tijdens de laatste 5 minuten van mijn privéles, onderdeel springen, door slordigheid van mijn kant van't paard gevallen en heb mijn kniegewricht gebroken.
De laatste paar lessen gingen zo goed waardoor ik te vol van mezelf geraakt ben en bij het het springen er met de pet naar gegooid heb. Alles wat mijn instructrice ooit tegen mij gezegd heeft heb ik in de wind gegooid, je weet wel, hakken uitdrukken, niet te vroeg naar voren, handen op de manen etc.
Door die stomme fout ben ik te diep onder de hindernis gekomen en toen zei Yfi "doe het zelf maar", en probeerde er rechts langs de hindernis te lopen, ik heb haar gedwongen te springen en dat ging heel erg spastisch. Ze sprong eerst hoog en toen ver, ze rukte me de teugels uit de handen en ik zat zowieso al niet goed, dus beugels kwijt, en mijn enige keuze was volgens mij om me eraf te laten vallen. Normaal gesproken val je en heb je een dikke blauwe plek op de bil en dat ben je de volgende dag alweer vegeten, maar deze keer dacht ik snugger te zijn en heb me van het paard weggedrukt omdat ik dacht dat ze misschien zou gaan bokken en achteruit gaan slaan, Stom, stom, stom.... Door dat ik me weggerukt heb, heb ik mijn knie onder het licham gekregen en heb mijn kniegewricht gebroken, heb een operatie moeten ondergaan en heb al 3 maand niet meer gereden.
-------

Dit heb ik pas geleden op Bokt gezet en zoals ik nu lees is het probleem zelfvertrouwen bij iedereen in meer of mindere mate aanwezig. IK ben niet bang voor Yfande maar ik denk dat mijn "springcarrière" (50 cm vond ik meer dan genoeg Haha!

) afgelopen is.
Daarnaast heb ik vorig jaar november tijdens de laatste buitenrit ook nog een behoorlijke tuimeling gemaakt (zie verhaal van Odessa1 van nov. of dec. vorig jaar). Ik wil heel graag weer met Yfande naar buiten, maar ik moet er nog even niet aan denken want dan zie ik houten weidehekken en een pas gewitte waterbak en een paard dat in gallop de noodrem trekt.

Ik begin nu de kriebels te krijgen om er langzaam aan weer te beginnen met rustig stappen en van daaruit langzaam de draad weer oppakken. Ik heb me er pas geleden voor de 2e keer weer opgehesen (letterlijk) omdat mijn been nog niet zo mobiel is. Mijn bijdrijdster is naast ons gaan lopen en ik heb intens genoten. Bij het afstappen heb ik me langzaam langs het zadel naar beneden laten glijden omdat ik niet met beide benen op de grond kan springen, maar dat ging goed.

We komen er allemaal wel weer, het duurt alleen zijn tijd........ OK dan!

**Geplaatst:** 07-04-04 17:31

Geplaatst: 07-04-04 17:31

Ik heb met mijn vorige paard veel problemen gehad: het paard was me telkens te snel af, te snel voor mijn rijkunsten tenminste, ik heb het anderhalf jaar met haar geprobeert totdat ik besloot haar te verkopen. Wat mijn vorige paard deed was de teugels pakken en rennnen...en dan echt heel hard rennen, dan zou je denken: elk paard stopt een keer. Dat is zo, alleen deze had ook weinig ontzag voor hekken enz. dus na een keer in het hek beland te zijn klom ik met knikkende knieën op mijn (eigen) paard. Natuurlijk voelt ze dat, met als gevolg dat het probleem erger en erger werd. Ik verkrampte en kon niets doen, behalve beslissen dat ik dit nooit meer wilde, de laatste keer dat ik eraf klom kwam ik er jankend vanaf zo bang was ik. Ik heb m'n paard in training gezet en verkocht. Natuurlijk ging het weer kriebelen en ben snel weer op een paard geklommen....maar het gevoel was NIET weg! terwijl ik dacht dat ik het gewoon zou kunnen doen, ik ben vroeger op zat paarden gestapt en vond niets eng. Ik heb besloten om even niet te rijden tot ik een paard kon vinden die ik volledig kan vertrouwen, want paarden kijken en proefrijden had ook geen zin had ik al gemerkt want die waren uiteraard allemaal even eng. Op een gegeven moment moest ik gewoon weer van mezelf en nar 2 weken rijden was het "enge" gevoel weer een beetje weg. Ik rij nu een ex Grand-Prix paard van iemand anders, hij is 21 jaar en doet absoluut geen vlieg kwaad, ik rij nu zelfs wedstrijden met hem. Ik heb mezelf echt moeten leren om rustig te blijven als hij schrikt en gewoon door te rijden alsof er niets gebeurd is. Heb inmiddels zelf ook weer een paard gekocht. Mijn vertrouwen is nog niet helemaal zoals het was, maar ik ben er wel beter van geworden en heb ook meer vertrouwen in mezelf (natuurlijk blijf ik erop zitten als hij gaat rennen...).

Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat...

**Geplaatst:** 07-04-04 19:01

Geplaatst: 07-04-04 19:01

Mijn schoonmoeder is 5 jaar geleden behoorlijk hard van hun vorige paard gevallen, met haar rug op de hoefslag (die vrij hard was, van een hele dag manegelessen). Hierdoor is zij niet meteen weer te paard gegaan, en het heeft 6 weken geduurd voordat zij weer kon rijden.
Toen was ze zo bang, dat ze eigenlijk helemaal niet meer op hem gereden heeft, Estor werd volledig verzorgd door mij en een andere verzorgster. In de drie jaar die ze Estor nog gehad hebben na haar val heeft ze denk ik nog 10 keer echt gereden en hem wel eens uitgestapt.
Wel stapte ze daarna nog gewoon op Jip om de ponybuitenritten te begeleiden.
Inmiddels hebben we Duvel nu 2 jaar en daar rijdt ze wel op, maar daar op is ze nog steeds erg bang en onzeker.
Door haar angst is ze ook een deel van haar vaardigheid kwijt geraakt en is ze qua rijden eigenlijk weer helemaal terug bij af.
Nu nog steeds, als ze weer een week of twee of zo niet gereden heeft (normaal gesproken rijdt ze nu 2 keer per week) zit ze er echt weer tegen aan te hikken om er op te klimmen en als Duvel geen zin heeft en haar een beetje in de maling neemt en er is niemand om haar te helpen, dan stapt ze af en zet hem op stal, want dan durft ze niet verder.
Kortom, het komt vaak genoeg voor, angst is heel erg vervelend en krijg je er niet zomaar uit.
Heel veel succes, ik hoop voor jou dat je er wel weer uit komt.

[IM] Mijn Gouwe Ouwe is niet meer...
Om vreugde te kunnen vermenigvuldigen, moet men haar delen
Je kunt de richting van de wind niet veranderen, wél de stand van de zeilen.

**Geplaatst:** 07-04-04 19:20

Geplaatst: 07-04-04 19:20

Toen ik Lois nog niet zo lang had ben ik op een heel opgelukkige manier achterover van mijn paard geklapt. Ik was buiten westen, kon niet lopen dus ik ben de bak uitgedragen. Een maand lang kon ik alleen maar kruipen omdat ik onder op mijn rug was gevallen en 2 jaarlang voelde ik stroomstootjes door mijn been trekken als ik lang had gelopen.

De bibbers had ik wel ja. Maar mijn paard is in de omgang zo'n aanhankelijke knuffel dat ik altijd stapelverliefd op hem ben gebleven. Ik wist ook dat ik alleen maar zou kunnen leren rijden als ik mijn angst kon onderdrukken en dat die valpartij echt 100% mijn eigen schuld was.

Ik wilde zo vreselijk graag samen met Lois genieten van het rijden en dat gaf me weer moed.

**Geplaatst:** 07-04-04 19:24

Geplaatst: 07-04-04 19:24

yfande schreef:
Dit heb ik pas geleden op Bokt gezet en zoals ik nu lees is het probleem zelfvertrouwen bij iedereen in meer of mindere mate aanwezig. IK ben niet bang voor Yfande maar ik denk dat mijn "springcarrière" (50 cm vond ik meer dan genoeg ) afgelopen is.

Dat heb ik dus ook.. ik ben absoluut niet bang met rijden.. maar zodra er balken komen te staan des te meer..
volgende week mag ik weer beginnen met rijden.. maar voorlopig zal het wel alleen dresuur worden

http://weblogs.bnn.nl/jannekeinzweden

**Geplaatst door de TopicStarter:** 08-04-04 14:35

Geplaatst door de TopicStarter: 08-04-04 14:35

Steeds als ik hier weer kom kijken, is het een verademing voor mezelf om te lezen over wat jullie hebben meegemaakt, maar het is fijn om te weten dat met veel moed en doorzettings vermogen en uiteraard de passie voor paarden, die je kapot maakt als je niet rijdt (langdurig). Voglens mij is het de passie en liefde voor het dier dat je iedere keer het paard op laat klimmen, maar iemand schreef het al onderaan de reactie 'het komt goed, het duurt alleen ff de tijd!' En bij de een gaat het sneller en dan bij de andere heb ik wel gemerkt.

Ik ga vanavond weer rijden... ergens heb ik heel veel zin... maar aan de andere kant... hmm nee niet echt... gewoon omdat er vanavond de mogelijkheid is dat ik moet gaan galoperen, wat ik dus nog niet gedaan heb. (Dit was ook niet mogelijk, vanwege de extralessen voor het ruiterbewijs). Maar ja,... ik voel me heel dubbel.

Maar ik kan me wel heel druk maken om mensen (oa mijn vriend) die heel vrolijk op het paard stappen, zo van mij kan niks gebeuren en de cap in de hoek smijten (mijn vriend inmiddels niet meer sinds ik gevallen ben). Maar mensen die nonchalant zijn! Volgens mij hebben ze niet helemaal door dat het een gevaarlijke sport is, waarbij je heel erg moet uitkijken en heel alert moet zijn!

....

**Geplaatst:** 08-04-04 15:04

Geplaatst: 08-04-04 15:04

Jep ik ook, ik ben heel wat voorzichtiger tegenwoordig en stap niet zomaar meer op het eerste het beste paard wat me aangeboden wordt.
Ik ben nogal een krakkemik en als ik val, val ik goed. Ik heb behoorlijk wat botten gebroken,gekneusd en gescheurd, spieren verrekt en gescheurd en ga zo maar door.
Vroeger had ik nergens last van, stapte overal op, de paarden die door anderen werden afgewezen omdat ze gevaarlijk zouden zijn stapte ik op,als ik viel ik ging net zolang door tot ik niet meer op kon staan.
Heel stom eigenlijk, bravours, lef.. echt niet, gewoon oliedom.

Die zogenaamde 'lef' is op een gegeven moment ook omgeslagen in angst, bang om te vallen en wéér afgevoerd te worden, weer 6,8,10 of meer weken in het gips,verband,rolstoel e.d te zitten.
Zoals ik eerst op alles stapte wat ik tegen kwam, durfde ik ineens niet eens meer op de braafste paarden, waarvan ik wist dat ze nooit een stap verkeerd zouden doen.

Dit is op mijn stage veranderd, ik kwam Maffick tegen, mijn expaard en dat was er dus zo een waarvan iedereen zei: Wat een rotbok.
Hij was mij aangewezen en omdat ik nog niet zo lang op stage was wou ik niet laten zien dat ik een schijtbak was, was eigenlijk heel onzeker dus ging daarom op hem.
Ik heb het geweten, hijheeft me alle hoeken van de bak laten zien maar die angst en onzekerheid draaide juist toen om in zekerheid, ik wou laten zien dat ik dat paard aankon en dat ik wel rijden kon.

En zo is dat rare rotpaard zelfs 2,5 jaar van mij geweest Haha!

en is mijn angst weg geëbt.

Nu ben ik wel verstandiger als eerst, ik rij steevast met cap ( wat ik vroeger ook nooit deed ) en stap nog steeds niet meer op elk paard, Maffick was de laatste daarin. Nu heb ik als ik een stuiterbal zie zoiets van: Laat een ander maar. Ik kan het me niet veroorloven weer in het gips te zitten, daar heb ik geen tijd voor en geen zin meer in.

De zekerheid is weer terug, de bravours en overmatige lef is gelukkig weggebleven

Wie is er online