Bokt.nl

**Geplaatst**: 02-10-01 09:45

Geplaatst: 02-10-01 09:45

Nou zal ik ook maar eens wat toevoegen hey ik begon 3 jaar geleden met mee gaan naar een manege o ja ik zat wel af en toe op een paard en vondt het ook prachtig maar andere dingen waren toch toen wat interessanter.Dus ik op mijn 10e elke dinsdag naar de manege waar ik hielp met de stallen en poetsen enzo.Want mijn nichtjes hadden les mijn 2 tantes reden ook en mijn andere nicht ook hun dus een half jaartje later een paard gekocht.Ik steeds meer op de manege te vinden toen mijn ouders maar na lang zeuren besloten dat hun dochter ook mocht gaan rijden.Dus ik mijn eerste les gehad en er daarna niet meer weg te slaan bij de paarden op de moeilijkste ponys dat deed ik wel effe want ik was niet bang en dat ben ik ook nooit geweest wel vaak gevallen enzo maar mijn ouders vonden het niks.Ondertussen steeds moeilijkere ponys gaan rijden.En ja hoor sinds een jaar ofzo heb ik een super lieve verzorgpony en vanaf mijn allereeste les beschoude ik Let's go als mijn verzorgpony .Nu sinds een jaar op een eigen pony rijden en sinds een paar weken nog een verzorgpony en zat andere eigen die ik af en toe mag berijden.Binnenkort ga ik dus bijna zeker mijn eigen veulen kopen en ik ben bang dat ik voor altijd paardenziek blijf ( wat ik niet errug vindt)

Nou dit was mijn verhaal

Greetz Nathalie

**Geplaatst**: 02-10-01 11:00

Geplaatst: 02-10-01 11:00

Toen ik 12 was, gingen we verhuizen, wat ik toen helemaal niet leuk vond Boos!

. Als troost mocht ik toen, na jarenlang zeuren, op paardrijden.
Dat het ik gedaan totdat ik bijna 18 was. Toen kreeg ik een vriendje die niets in paarden zag, daarvoor absoluut motor-freak. Zoals het zo vaak gaat, werden de paarden dus "op stal" gezet.
Toen het uitging, wilde ik wel weer gaan rijden, maar de manege waar ik toen reed, was inmiddels alleen helemaal niet leuk meer. Dus reed ik gewoon niet Verdrietig

. De volgende vriend (die nu alweer 13 jaar mijn man is Lachen

) zag ook niets in paarden. Na ons trouwen zijn we naar Duitsland verhuisd. Tegenover ons eerste huis was een manege, dus ik zag m´n kans: Ik een afspraak gemaakt voor een rijles; kwam ik daar aan, vroeg die rijleraar of ik zó wilde gaan rijden??! (Ik had gympen aan, al m´n rij-spullen lagen nog in NL bij m´n ouders). Dat was zo´n bekakt zooitje Misselijk

. Dus na twee lessen niet meer gereden. En toen.. werd ik zwanger.
Na 6 jaar -en inmiddels 2 kinderen- was ik met m´n moeder en de kinderen op Terschelling. Het weer was zo schlecht, dat ik op een gegeven moment tegen m´n dochter zei: "kom we gaan kijken of de manege waar ik vroeger als kind was nog bestaat, dan kijken we of we kunnen rijden". De manege was er dus nog Lachen

, mijn dochter heeft daar d´r eerste lessen gehad en ik ben weer opnieuw begonnen.
Toen we thuiskwamen, zijn we opzoek gegaan naar een manege bij ons in de buurt.
Toen ik daar twee lessen had gehad, vroeg de stalbezitter of een eigen paard niets voor mij was.
Niet dus *gg* Ik zei dat ik daar geen tijd voor had : twee kinderen , een hond, een kat, twee cavia´s en nog eens een groot huis met tuin..... tenzij... een Fries zou ik nog wel eens graag willen Lachen

! Hij zei dat ´ie toevallig de volgende dag een paard ging halen dat veel op een Fries lijkt. Ik had zoiets van :"ja ja, je kan veel banketstaaflen als de dag lang is, m´n man ziet me aankomen als ik hem zeg dat ik een paard wil *LOL*

."
Ben de volgende dag -natuurlijk- toch eens even naar dat paardje gaan kijken, m´n man -die dus niets om paarden geeft- ging ook mee.
Dat was dus liefde op het eerste gezicht Lovers

, maar dacht er verder niet zoveel bij . Na een kwartiertje zegt mijn man " Die is wel leuk, wil je hem hebben ?". Ik viel bijna om !!!! Ik, die nooit serieus nagedacht heb over een eigen paard -wel eens stiekum over ge Dromen

natuurlijk- een eigen paard ?????! Te gek natuurlijk Party!!

! Na een paar spannende dagen -aankoopskeuring!- was íe precies op m´n 32ste verjaardag VAN MIJ ! Nu, na 5 jaar, ben ik nog steeds helemaal happy!
M´n man soms wat minder (als ik weer eens "teveel" bij mijn, inmiddels 2, paarden ben). Hij zegt dan altijd: "Hoe kon ik zó stom zijn om een paard voor je te kopen Lachen

!" Mijn dochter is dus net zo besmet met het paardenvirus. Mijn man en zoon -nog steeds- niet, maar hij heeft er gelukkig wel begrip voor. Hij is zelfs bereid om over een paar jaar een ander huis te zoeken, waar we de paarden aan huis kunnen hebben, zodat ik nog een grote wens kan vervullen : een Friese merrie ! Misschien dat íe dan eíndelijk ook besmet wordt *LOL*

!