Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-02-24 15:31

Re: Is een paarden hobby een stressvolle hobby?

Geplaatst: 21-02-24 15:31

Zo herkenbaar!

Na 45 jaar eigen paarden te hebben gehad, kan ik zeggen dat ik opgelucht ben!

Mijn laatste paarden liefde is nu 2 jaar geleden “weggebracht”.

Ik mis haar nog iedere dag!

Maar, ik geniet ook van de vrijheid om nieuwe dingen te doen. Om tijd te hebben voor andere dingen. Geld “over” te hebben.

Mijn gezondheid is sterk achteruit gegaan, en ik kan nu rust nemen zonder schuldgevoelens.

Ik heb de paarden op verschillende soorten stallen gehad, en de laatste 2 jaar aan huis.

De passie voor paarden vraagt heel veel van je. En zo lang je er in zit is dat prima ,en ga je mee op die golven. Maar nu ik ze niet meer heb is dat wel een hele opluchting.

Ook de angst om op een fijne stal te staan, en dat die zegt te gaan stoppen…. En dat is wat er nu steeds vaker gebeurt.

Nee, ik ben heel erg opgelucht!

**Geplaatst**: 21-02-24 16:32

Geplaatst: 21-02-24 16:32

Coentjuh schreef:
Ik vraag me dan af, de mensen die niet echt die stress ervaren.. Hebben jullie dan heel weinig medische problemen met jullie paarden? Of echt de allerbeste leukste pensionstal die aan haast alle eisen voldoet?

Ook hier een combinatie daarvan. Ik heb het geluk gehad dat mijn Shetlander ruin 9.5 jaar 24/7 buiten op een hele fijne wei heeft kunnen staan. In een kudde. Met genoeg andere Shetlander vriendjes. Daar heb ik qua zijn zorg ook alles zelf gedaan/mogen doen.
De afgelopen 2 jaar kreeg hij wel wat medische klachten, maar dan ben ik juist gaan onderzoeken om te kijken waar het nou allemaal vandaan kwam zodat de rust er ook zo snel mogelijk weer was bij mij.
Pas vorig jaar toen hij begin september hoefbevangen werd had ik pas echt stress, maar gelukkig had ik op voorhand al een fijne plek geregeld ivm de 24/7 buiten plek alleen weiland is omdat ik helaas wel wist hoe laat het was toen ik de DA belde. Dus dat stukje stress qua stalling kon ik al los laten.
De stress was er meer van: Hoe zou de DA hem vinden bij de controle en wat zouden de foto's zeggen. Welke keuze moet ik voor hem maken...

Ondanks dat zijn HB nu chronisch is kreeg ik bij de controle groen licht. Nu alles achter de rug is geniet ik nog altijd elke dag van mijn ruin. Nog meer dan ooit te voren. Wetende dat ik er heel dichtbij zat dat ik hem bijna kwijt was.
Toen bleek dat mijn ruin niet meer terug naar de kudde kon was het even van: Hoe voorkom ik dat hij ooit alleen komt te staan in zijn paddock in de toekomst? Ook daar was de keuze snel gemaakt. Er kwam een tweede pony. Het veulen dat vorig jaar in zijn kudde was geboren en waar hij vanaf dag 1 al een klik mee had werd mijn tweede pony

.

Eerlijk? Ik geniet er juist van van het verzorgen en om telkens weer te puzzelen en na te moeten denken over hun gezondheid: Wat is er aan de hand? Hoe kan ik het verbeteren. Welke stappen moet ik ondernemen etc.
Alles wat er op mijn pad komt qua fysieke en mentale gezondheid van mijn pony's zie ik ook weer als een moment om van te leren, te groeien. Hoe meer ik weet. Hoe meer rust het geeft omdat ik dan weer weet hoe het beter aan te pakken in de toekomst.
Nou heb ik het geluk dat de vorige plek en de huidige plek hele fijne plekken zijn waar ik alles zelf doe.
En als er wat is kan ik altijd met de fokker van mijn veulen overleggen (sta nu bij de fokker van mijn veulen aan huis). Die neemt de zorg ook over van mijn 2 Shets wanneer ik een weekendje weg ben.
Ook het feit dat mijn 2 Shets samen 's nachts op stal staan geeft rust. De wolf is niet gevestigd in dit gebied (voor zover ik weet), maar we hebben wel zo nu en dan een door trekker.
Mijn ruin komt van 24/7 buiten, maar doet het echt veel beter nu hij 's nachts op stal staat.

Een pensionstal waar ze echt alles voor je doen zou ook niet echt wat voor mij zijn (al snap ik heel goed waarom veel mensen daar wel veel voor kiezen). Denk dat wanneer ik alle zorg van mijn 2 pony's uit handen moet geven aan een pensionstal ik juist meer stress heb dan wanneer ik alles zelf doe.

**Geplaatst**: 21-02-24 18:33

Re: Is een paarden hobby een stressvolle hobby?

Geplaatst: 21-02-24 18:33

Wel fijn dat je het zo kan ervaren ook! Ik zou mijn paarden niet meer op pension willen, want er is toch wel altijd gedoe..

Misschien een idee om allemaal maar stokpaardjes aan te schaffen of pixelpony's verzamelen? :')

**Geplaatst**: 21-02-24 19:00

Geplaatst: 21-02-24 19:00

Ik vind het nu veel stressvoller dan in het begin. Mijn eerste paard had ik lang op pension en die is altijd gezond geweest. Lekker zorgeloos.

Door omstandigheden in een situatie gekomen waarbij ik zelf de zorg moest overnemen en ondertussen had ik een tweede paard. Elke dag op en af rijden en alles zelf regelen was al moeilijk, kwam daar die tweede bij die zichzelf niet heel kon houden (ene dag mank, de volgende dag een wonde die gehecht moeten worden, etc). Uiteindelijk paarden terug op pension gezet. Opluchting qua werk maar financieel wel stressvol. Tweede paard verkocht voor een andere die meer geschikt moest zijn voor Eventing. Ondertussen meer dan een jaar op de sukkel omdat er iets mee scheelt maar we weten niet wat.

Ik heb me de voorbije 3 jaar al vaak de vraag gesteld waarom ik het doe want zeker het voorbije jaar heb ik er al meer kopzorgen aan gehad dan plezier...

**Geplaatst**: 21-02-24 19:06

Geplaatst: 21-02-24 19:06

Coentjuh schreef:
Ik vraag me dan af, de mensen die niet echt die stress ervaren.. Hebben jullie dan heel weinig medische problemen met jullie paarden? Of echt de allerbeste leukste pensionstal die aan haast alle eisen voldoet?

Nee, ik heb de mindset dat het niet perfect kan. Ik heb heel veel medische issues met mijn paarden. Ook houd ik ze niet zoals in mijn hoofd ideaal zou zijn.

Wat jij nu omschrijft is volgens mij precies het ding: als je pas stress vrij bent als alle 'externe factoren' op orde zijn is dat lastig.

**Geplaatst**: 21-02-24 19:27

Re: Is een paarden hobby een stressvolle hobby?

Geplaatst: 21-02-24 19:27

Nooit bij stilgestaan dat een stalhouder een eigen paard ook niet perse altijd gestald heeft staan naar het ideaalbeeld. Had toch altijd het idee dat je met paarden aan huis/op je eigen stal wel streeft naar ongeveer hoe je zelf je paarden zou willen houden.

**Geplaatst**: 21-02-24 19:36

Geplaatst: 21-02-24 19:36

Celebi schreef:
Nooit bij stilgestaan dat een stalhouder een eigen paard ook niet perse altijd gestald heeft staan naar het ideaalbeeld. Had toch altijd het idee dat je met paarden aan huis/op je eigen stal wel streeft naar ongeveer hoe je zelf je paarden zou willen houden.

Als ik een geldboom zou hebben wel… en een regelbare buienradar

**Geplaatst**: 21-02-24 19:39

Re: Is een paarden hobby een stressvolle hobby?

Geplaatst: 21-02-24 19:39

Nee tuurlijk kun je niet alles bouwen zonder bodemloze geldput, dat is logisch.

**Geplaatst**: 21-02-24 19:42

Re: Is een paarden hobby een stressvolle hobby?

Geplaatst: 21-02-24 19:42

Als je hem zelf hebt staan ben je heel de dag bezig met wel niet naar buiten. Welke deken op etc. Dus is echt niet zorgelozer.

**Geplaatst**: 21-02-24 19:46

Re: Is een paarden hobby een stressvolle hobby?

Geplaatst: 21-02-24 19:46

En dan als je wel eens uitslaapt en het is mooi weer, dan voel je je schuldig. Of je hebt iets waardoor ze eerder binnen moeten offff je denkt iets goeds te doen en het pakt helemaal niet goed uit (ik heb €1000 aan vloerbedekking uitgegeven omdat dat een goed idee leek in de paddock, lag in 4 dagen op 1 grote prop…. Nix droger en fijner, 1 grote bak ellende)

**Geplaatst**: 21-02-24 19:53

Geplaatst: 21-02-24 19:53

Precies, aan huis is naast die geldboom ook altijd wat.

Bouw je de (in je ogen) prefecte schuilstal zodat ze fijn 24/7 buiten kunnen.
Krijgt je paard pollen allergie en doet het goed binnen met minder pollen ....

heb je 2 paarden die wel met elkaar kunnen maar daar is ook alles mee gezegd.
Op pension met veel paarden had je kunnen wisselen in welke groep.

Heb je een prachtig herkwerk geplaatst van bijna 25.000 euro.
Voor de paarden en de honden fijn...maar is het niet wolfwerend.

Ben je ziek, toch de verzorging.
Uitslapen, wil je weg enz, gaat niet zomaar

enz enz

**Geplaatst**: 21-02-24 19:59

Geplaatst: 21-02-24 19:59

Nou genoeg voorbeelden inderdaad. Bij mij speelt dan vaak nog mee dat ik 'werk' voor laat gaan. Ik zou veel meer gewoon bij mijn paarden willen 'zijn' . Vaak heb ik na een werkdag geen puf meer. Dus daarin voelt het soms meer als een last om nog paarden te moeten doen.

En als ik een box tekort heb, moet die van mij buiten slapen. Of als ik bijvoorbeeld tijdelijk een paddock tekort heb dan zet ik onze paarden minder lang buiten...

Je eigen paard is altijd de sjaak zeg maar, want als je dat bij een pension paard doet: nou dat kan gewoon niet

**Geplaatst**: 21-02-24 20:04

Re: Is een paarden hobby een stressvolle hobby?

Geplaatst: 21-02-24 20:04

Ah ja op die manier. Ik begrijp 'm!

Dat na een werkdag geen puf meer hebben voor je paard ken ik wel ja. Die balans is echt vreselijk lastig.

**Geplaatst**: 21-02-24 20:04

Geplaatst: 21-02-24 20:04

En je bent nooit klaar met werken en sjouwen.

Vroeger moest alles bij mij op uur en tijd en flipte ik als de verkeerde deken erop lag. 3x deken wisselen als het moest. Nu denk ik al gauw tja dan niet…. Volgens vele bokkers ben ik een mishandelaar.

**Geplaatst**: 21-02-24 20:14

Geplaatst: 21-02-24 20:14

DuoPenotti schreef:
Precies, aan huis is naast die geldboom ook altijd wat.

Bouw je de (in je ogen) prefecte schuilstal zodat ze fijn 24/7 buiten kunnen.
Krijgt je paard pollen allergie en doet het goed binnen met minder pollen ....

heb je 2 paarden die wel met elkaar kunnen maar daar is ook alles mee gezegd.
Op pension met veel paarden had je kunnen wisselen in welke groep.

Heb je een prachtig herkwerk geplaatst van bijna 25.000 euro.
Voor de paarden en de honden fijn...maar is het niet wolfwerend.

Ben je ziek, toch de verzorging.
Uitslapen, wil je weg enz, gaat niet zomaar

enz enz

Jup, echt precies dát.

**Geplaatst**: 21-02-24 20:14

Geplaatst: 21-02-24 20:14

Sanet schreef:
Ik vind paarden houden echt een mega stressvolle hobby. Hoge pieken en hele diepe dalen…

Ik raad iedereen af om paarden te gaan houden. Is meer een soort verslaving, dan dat het logisch verklaarbaar is ofzo

Hahahaha amen :')

**Geplaatst**: 21-02-24 20:20

Geplaatst: 21-02-24 20:20

Zoooo herkenbaar dit :')

Maar ik denk ook heel persoonlijk van hoe je er zelf in staat.

Ik heb een aantal jaren geleden een pony gehad die heel moeilijk te plaatsen was in kudde’s of groepen vanwege een socialiteits probleem. Dat bracht al best wat stress met zich mee. Op een dag stond hij op 3 benen op de wei. En toen begon het pas..

uiteindelijk moest pony onder het mes vanwege een griffelbeenbreuk. Het heeft mij zoveel stress opgeleverd dat ik in één van die dagen toen bij de HA zat vanwege een veel te hoge bloeddruk. De HA had mij bloeddrukverlagers gegeven maar na een paar dagen slikken werd het er niet minder door. Één van die avonden had ik extreme hartkloppingen en enorme zweethanden. Toen zijn we naar de HA post gegaan die avond en mijn bloeddruk was echt veels te hoog. Het was nog even de vraag of ik naar het ZH moest maar uiteindelijk hebben ze mij toch naar huis gestuurd en moest ik rust nemen, dus had ik mij ook ziek gemeld op het werk. Na een aantal dagen rust is het vanzelf weer goed gekomen. Man man man

Oh en de pony is met 2 vingers in zijn neus door de operatie en narcose gekomen. Uiteindelijk heb ik hem een halfjaar later verkocht :')

Laatst bijgewerkt door Hieperdi op 21-02-24 20:23, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 21-02-24 20:21

Geplaatst: 21-02-24 20:21

TS, ik heb jaren pony's aan huis gehad en alle jaren zorgen gehad (en dan bedoel ik niet het zorgen voor, maar de zorgen om). Niet vanwege de wolf, maar voor het gedrag van de mens, de zorgen of er wel goed en voldoende hooi verkrijgbaar is, de ruimte (ik blijf erbij dat ik het te klein vond, hoe vele paardenmensen ook zeiden dat het groot genoeg was), vuurwerk, oppas als je een dagje weg moet, door ziekte en zeerte geen extra beweging kunnen geven, stijgende kosten van VA, hoefsmid, voer en ga zo maar door. Bij onze buren is een paar jaar geleden brand uitgebroken en andere buren belden mij op het werk om te vragen of het wel goed ging met de pony's. Gelukkig stond de wind de andere kant op, maar ook dat gaf gelijk stress. De weersomstandigheden (ook al konden ze ruimschoots schuilen in een windvrije open stal) en daarmee de grondkwaliteit (veengrond) en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ik heb ook heel veel geluksmomenten gehad, die pakt niemand mij meer af, maar uiteindelijk werden de kosten en mijn lichamelijke gezondheid een dusdanige zorgen brenger, dat ik een andere eigenaar voor ze heb gezocht. Ze hebben het ontzettend goed, dat stelt mij gerust.

**Geplaatst**: 22-02-24 03:24

Geplaatst: 22-02-24 03:24

ruitje schreef:
Coentjuh schreef:
Ik vraag me dan af, de mensen die niet echt die stress ervaren.. Hebben jullie dan heel weinig medische problemen met jullie paarden? Of echt de allerbeste leukste pensionstal die aan haast alle eisen voldoet?

Nee, ik heb de mindset dat het niet perfect kan. Ik heb heel veel medische issues met mijn paarden. Ook houd ik ze niet zoals in mijn hoofd ideaal zou zijn.

Wat jij nu omschrijft is volgens mij precies het ding: als je pas stress vrij bent als alle 'externe factoren' op orde zijn is dat lastig.

Wat jullie beide schrijven. Fijne plek voor mij en mijn paard, paard heeft tot op de dag van vandaag niks gemankeerd en ik ben zelf op dat punt nuchter van aard. Ik maak me pas zorgen als er echt iets serieus goed mis is en ook daarbinnen kan ik nuchter denken en handelen als dat op dat moment moet.

**Geplaatst**: 22-02-24 06:48

Geplaatst: 22-02-24 06:48

Hier inmiddels 1,5 week paardloos na 21 jaar een eigen paard gehad te hebben. Ik ervaar rust, hoe verdrietig ik het ook vind dat hij er niet meer is. Zo veel stallingen bezocht, op verschillende gestaan, en altijd was er iets niet goed. Niet voldoende ruimte, dan weer teveel op stal, dan weer 24/7 buiten zonder schuilstal. In de nachten wakker liggen omdat het slecht weer is en het zielig vinden voor je paard, je week erop indelen dat je klussen moet doen (uitmesten/voeren). Na een paar weken erachter komen dat je eigenlijk echt gewoon weer even bij je paard wil zijn zonder druk, maar wat dan niet lukt... De laatste jaren zorgen om voldoende eten, in de winter viel hij altijd veel af, dus het laatste jaar dagelijks gevoerd. Maar ook dat moet ingekocht, gevoerd en bedacht of het voldoende/kwalitatief goed is etc. Paard aan huis heb ik nooit gehad, weet ook niet of ik dat wil (gelukkig is dat budget technisch ook geen optie). Met het huidige aanbod aan stalling zou ik niet voor een nieuw paard kiezen. Ik mis 'het paard' nu nog niet (mijn specifieke paard natuurlijk wel), maar wie weet komt dat nog. Heb ons wel aangemeld als vrijwilligers voor het hertenkamp hier, om lekker buiten bezig te zijn.

**Geplaatst**: 22-02-24 08:34

Geplaatst: 22-02-24 08:34

Interessant onderwerp dit. Ik kan mij zo voorstellen dat wanneer je paarden aan huis hebt of een bedrijf met paarden en/ of vee het een totaal andere ervaring is dan met paard(en) op pension. Of inderdaad de komst van de wolf in Nederland.

“Geen paarden houden geeft rust” , is voor mij nu precies waar ik niet gelukkig van ga worden. Het geeft mij rust in de buitenlucht bezig te zijn, paarden om mij heen te hebben. Gedachten verzetten. Het is iets wat mij gelukkig maakt.

Nu heb ik wel de gelegenheid, om rust te pakken waar nodig, of althans die probeer ik te pakken als het even kan. Omdat mijn paard op pension staat. In combi met mijn werk (onregelmatige (nacht)diensten) & gezin is het wekelijks wel plannen. En ik vraag met soms ook af waar ik mee bezig ben als ik met werkkleding en kaplaarzen na een nachtdienst nog even langs stal ga. Toch geeft dit rust en is het een uitlaatklep. Op vakantie gaan is door het pension ook goed mogelijk en heel fijn dat deze combo mogelijk is!

Het paard an sich heeft mij ook veel geleerd; het zijn spiegels. Als er iets niet lekker loopt kan ik eerst ten rade bij mezelf gaan, waar dat aan zou kunnen liggen en te reflecteren.

Voor mijn vorige paard overleed vroeg mijn man of ik dan nog voor een volgend paard zou gaan. Daar was ik niet zeker over. Eenmaal zover kon ik mijn rust niet vinden en zat ik zeker niet te wachten op een andere hobby. In een zweterige sportschool of gymzaal. Laat mij maar lekker rondsjouwen op stal, daar krijg ik liever mijn nodige beweging.

Medische uitdagingen met het paard vind ik soms wel lastig. En kunnen wel de nodige zorgen/ extra uitdagingen meebrengen. Toch is het dan ook een kwestie van vertrouwen in een goede veearts, overleg en de kwestie onder ogen komen.

Het is een hobby, sport en levenswijze in 1. En ook zeker wel een voorrecht / secundaire levensbehoefte

. Dat besef ik mij wel al te goed met de echte armoede/ ziekte/ oorlogen/ ellende in de wereld. Dat wij in dubio zijn of het paard nog een wortel extra moet of niet. Zorgen voor morgen daar wordt niemand gelukkig van, we leven nu geniet van wat je wel hebt en blijven relativeren.

**Geplaatst**: 22-02-24 08:35

Re: Is een paarden hobby een stressvolle hobby?

Geplaatst: 22-02-24 08:35

Wat een mooie post Noah, ook je laatste stuk... je hebt helemaal gelijk....

**Geplaatst**: 22-02-24 08:49

Re: Is een paarden hobby een stressvolle hobby?

Geplaatst: 22-02-24 08:49

Zeker mooi gezegd.

Ik ben de afgelopen best wat aan het nadenken over dit topic. En het doet me wel realiseren hoeveel plek de paarden in mijn leven innemen. Dat ik dat met liefde doe en dat ik heel gelukkig van ons plekje wordt, maar dat het op sommige punten ook wel eens een té grote plek inneemt en ik dat best iets meer los mag laten.
En hoeveel invloed social media daar op heeft. Met name de kritiek die er altijd is en hoe hard wij paardenmensen soms ook tegen elkaar zijn. Paardenwelzijn hoort altijd voorop te staan, maar er is nog zo'n groot gebied tussen het perfecte plaatje en hoe het niet moet. En in dat gebied is het vaak ook gewoon goed. En dat goed moet ook wel eens goed genoeg zijn.

Toen ik mijn haflinger op pension had staan, had ik lang zoveel zorgen niet. Eten kreeg hij altijd wel genoeg eigenlijk, de verhuizingen waren vooral voor mijn luxe (van half pension naar volpension bijvoorbeeld). Ik kon gerust een dag overslaan als het slecht weer was. Ik denk dat ik me wat minder bewust van het paardenhouden was, maar vooral paardeneigenaar was.

Nu met het paardenhouden voel ik ineens zoveel meer verantwoordelijkheid. Het is gewoon veel meer werk. Nu met de natte winter geeft het meer zorgen, de gezondheid geeft meer zorgen, verzin het maar waar je je zorgen over kunt maken het spookt wel eens door mijn hoofd. Dus om te relativeren: de grond is met regen nat, maar met een paar uur droog weer ook zo weer droog. Mijn pensionado doet het ondanks zijn blessure best goed, kijk naar wat er goed gaat en niet naar wat er slechter zou kunnen gaan. Mijn merrie wordt 4, moet ik haar niet gaan beleren? Waarom eigenlijk? Vanwege de druk op social media? Terwijl ik zie dat het nu nog niet het moment is om er op te gaan zitten. Gaan we niet doen dus.
En sowieso: misschien eens wat minder lezen op social media en dat op mijn eigen situatie betrekken. Want daarmee kan ik me best helemaal gek maken, terwijl ik het volgens mij prima voor elkaar heb met mijn paarden

**Geplaatst**: 22-02-24 09:12

Geplaatst: 22-02-24 09:12

Wat een mooie post, Noah! Ik herken me wel in wat jij zegt. Ik heb eigenlijk geen stress om mijn paard. Natuurlijk, als er iets met zijn gezondheid is, ben ik ook bezorgd en dat kan stress geven. Maar verder is het voor mij juist dat, wat stress wegneemt. En mijn paard houdt mij inderdaad ook echt een spiegel voor. Maandag nog, was niet vooruit te branden. Ja, want ik had geen energie, was moe en zat compleet vast in mijn lichaam. Door hem ben ik me steeds meer bewust over mijzelf. Niet alleen over hoe het lichamelijk met me gaat, maar ook over mijn humeur en mijn gedachten. Door hem heb ik al veel geleerd over mezelf.

Toch denk ik er wel eens over na. Wil ik na hem wel weer een paard? Ik hoop dat hij nog heel lang bij mij mag zijn, want hij is mijn alles, mijn beste vriend. Maar dat is al één van de redenen waarom ik daar wel over nadenk. Ik heb nog nooit een paard gehad waar ik zo'n sterke band mee had dan nu met hem. Deze klik, dit vertrouwen, vind ik dat ooit weer in een ander paard? Ik weet het niet, ik denk dat dat heel moeilijk gaat worden. Eentje vinden waar ik mee overweg kan zal wel lukken, maar zoals nu is denk ik heel moeilijk.

En daarnaast zijn er wel een paar praktische zaken waardoor ik er wel over nadenk. Het wordt steeds duurder. Alleen de stalling al is in de bijna 6 jaar dat ik hier sta best omhoog gegaan. En dan mag ik echt nog niet klagen als ik hier in de buurt kijk. Ze moeten het er ook voor hebben hoor, zeker niet negatief bedoeld want ook voor hun wordt alles duurder. Maar ja, het telt voor mij wel behoorlijk mee. Voer wat ik zelf bijvoer zoals muesli en slobber kost een behoorlijk stuk meer. En dan heb ik het nog niet eens over zaken zoals een dierenarts. Dat is wel een behoorlijk bedrag per jaar. En dan is er nog de toekomst van de paardensport. Ookal rijd ik geen wedstrijden meer, hoe er soms over de paardensport gesproken wordt en wat je leest op ondr andere social media, doet je soms toch wel afvragen hoe de toekomst met paarden eruit gaat zien. Om nog maar de zwijgen over alle regeltjes van onze fantastische overheid.

Maar als ik mezelf dan afvraag wat ik dan zou gaan doen in plaats van naar de paarden, ik heb werkelijk geen idee. Ik kan het me niet voorstellen. Ik ga al sinds ik 8 jaar oud ben en een verzorgpony kreeg altijd naar stal, verzorgen, rijden, andere dingen doen op stal.. Ik kan het me helemaal niet voorstellen zonder paard. En ik weet niet of ik wel zonder zou kunnen en willen. Eigenlijk denk ik niet dat ik dat zou kunnen. Want mijn paard is voor mij echt mijn ontspanning, de plek waar ik alles even kan vergeten, waar ik gewoon mezelf mag zijn zonder oordeel, en op sommige dagen de reden dat ik überhaupt uit bed kom. Dus stress, nee. Maar veel plezier en ontspanning, dat zeker!

**Geplaatst**: 22-02-24 09:42

Geplaatst: 22-02-24 09:42

Ik wil door alle doorlopende zorgen geen paarden meer. Maar de gedachte dat ze er niet zijn maakt me ook echt gek. Want ik heb het buiten en met paarden bezig zijn juist zo nodig om blij te blijven ook. Op dit moment maken de paarden me ongelukkig en gelukkig tegelijk. Beetje gek, maar is wel zo. Zonder paarden vraag ik me af wie ik zou zijn. Omdat het al meer dan 20 jaar mijn dagelijkse bezigheid is, mijn levensstijl. En 't wegvallen van mn paarden is dan ook een beangstigende gedachte, terwijl ik anderzijds t ook een gedachte is die zeker de laatste maanden langs is gekomen, dat het qua stress en zorgen wel makkelijker zou zijn.... nare en dubbele gedachten waar ik ook echt enorm mee worstel.