Pffff leg dat maar eens even per computer begrijpelijk uit.....
Om het zo simpel mogelijk te stellen, kun je je voorstellen dat de 'eiwitjes' door het paardenlichaam gepompt worden door het bloed. Een paard dat flink werkt (dus waarvan het bloed flink rondgestuwd wordt) houdt de eiwitten dus in beweging, en dan worden ze goed door het lichaam gebruikt en afgebroken.
Als het lichaam nou wat minder het bloed rondstuwt, bijvoorbeeld door minder werk of boxrust, dan 'zakken' de eiwitten in de benen. Eerste verschijnsel is dan stalbenen, en/of stram bewegen (beetje schommelig, als een ijsbeer zeg maar )
Stel nou dat er nog meer eiwitjes naar beneden zakken, dan komen ze zeg maar in de hoeven terecht, en dan kunnen ze niet meer verder. Dan gaat die hele massa drukken op het hoefbeentje, dat daardoor naar beneden kan kantelen. Dan is het paard dus hoefbevangen, overigens ALTIJD een noodgeval voor je smid, daarvoor mag je 'm echt uit z'n bed bellen.
Natuurlijk gebeurt dit normaal gesproken niet 1-2-3. Maar er zijn rassen die extra gevoelig zijn (zoals bv mijn Fjord), en dan moet je e.e.a. goed in de gaten houden. Bij een Fjord kun je bijvoorbeeld het halsvet meten. Als dat te ver tot de oren doorloopt, weet je dat daarna de benen 'aan de beurt zijn' om vol te lopen. Oftewel: tijd voor actie, voer aanpassen en meer bewegen.
Bij onze KWPN'er is dat echter niet op die manier te meten, evenals bij veel arabieren (ook gevoelig); omdat ze een volle hals hebben voel je het bijna niet. Dan ziet een ervaren iemand het als eerste aan de beweging, nog voor je bijvoorbeeld stalbenen zou krijgen.
Jeetje, klinkt volgens mij een beetje vaag allemaal. Is het een beetje te volgen?Misschien nog iemand aanvullingen?