Jip heeft hier in het begin ook heel veel 'last van gehad'. ZOdra ik in mijn eentje ging rijden, dan liepie te schreeuwen naar alles wat los en vast zat en het begon al als ik net de oprit af was.
Maar ik ging steeds vaker alleen met hem weg en nu is het een stuk minder geworden. Hij hinnikt nog wel onderweg, maar niet meer de hele tijd. Watie nu ook niet meer doet, is als er een terug hinnikt (in een wei, stal of gewoon die je tegenkomt) dat hij blijft terug hinniken. Hij begroet die ander wel, maar dan stopt hij.
Ik denk dat het bij hem gewoon gewenning was, want hij is nu gewend om vaak alleen, zonder soortgenootjes op stap te gaan.