esther82 schreef:Wij hebben nooit zo'n last van mountainbikers, maar wel van wielrenners. Dat is namelijk echt (sorry dat ik het zeg) 'prutsvolk'. Om bij het bos te komen moeten we een stuk van ongeveer 20 minuten over de weg. Die weg loopt van druk fietspad over in landweg. Maar het maakt niet uit hoe druk of hoe rustig het is; ze komen standaard volgas, en zo dicht mogelijk langs je. Maar het meest irritante is nog als je paard ergens van geschrokken is, en je staat een beetje te stunten op het fietspad, dat je iedereen om je heen afstand ziet nemen en zelfs ziet stoppen, totdat er een hele colonne wielrenners aankomt; die gaan uiteraard vol gas erlangs. Daar baal ik van......We moeten de weg met zijn allen delen, maar zij nemen het alleenrecht.
Sorry als ik hier een andere groep fanatiekelingen mee voor het hoofd stoot, maar het is niet fijn als je rustig aan het stappen bent en ze komen zo hard langs (paard schrikt daar gelukkig niet van), en ze roepen ook nog eens heel nare dingen naar je hoofd. Dat gaat er bij mij niet in!
mountainbikers en wielrenners moeten elkaar doorgaans niet, dus inderdaad.. wielrenners zijn prutsers
Nee, zonder dolle... helaas is mij ook vaak gebleken dat het gedrag van wielrenners, met name in een groep, als tamelijk arrogant beschreven kan worden. Maar daar eigenlijk hetzelfde probleem als bij 'ons' mountainbikers; mensen doorzien vaak niet wat hun handelen aan kan richten.
Mijn advies voor iedereen: groet (desnoods lichtelijk overdreven) een voorbijganger altijd. Dat doe ik in zeker zin altijd, ook bij voetgangers.
Ik kan boekdelen volschrijven over de opmerkingen die we ooit horen als we wandelaars tegen komen. Hierbij hetzelfde verhaal; een harde kern blijft asociaal en houdt geen rekening met een ander, in dit geval de voetganger.
Als ik een voetganger passeer of tegemoet kom, laat ik op een bepaalde manier blijken dat ik ze opgemerkt heb en ga er 'normaal' langs. En jah.. dat kán hard.. als je maar zorgt dat de mensen jou ook gezien hebben en je idd niet rakelings voorbij raast. Een bedankje of een duim opsteken is voldoende om zo iemand zijn dag niet te vergallen.
Ik stel voor dat we dit meer doen; dus vriendelijkheid... ook al kennen we elkaar totaal niet. Even een duimpje, of gedagzeggen is voldoende om respect voor elkaar te tonen. Bij mij werkt het....
Eigenlijk zou dit toepasbaar zijn in de hele maatschappij... waar we feitelijk met hetzelfde te maken hebben.. arrogant gedrag en totaal geen besef van wat je eigen handelen voor gevolgen heeft of kán hebben. Ook dat is een discussie opzich...
De garoet'n!