Elk paard is op een normale (dubbel) gebroken trens te rijden. Op het moment dat er een scherper bit in gehangen moet worden, wordt het een rijtechnisch probleem.
Het paard is hard in de mond, zeggen ze dan. Nee, de ruiter is te hard in de hand waardoor het paard wel hard in de mond moet zijn.
Door heel veel kleine overgangen en schijnovergangen te rijden, voornamelijk op je zit en daarbij heel soepel in je hand te blijven, wordt het paard uiteindelijk weer steeds gevoeliger in de mond en kan het paard tezijnertijd op een gewone (dubbel) gebroken trens gereden worden.
Hang je er een pessoabit in, dan zal het paard daar in eerste instantie goed naar luisteren. Later niet meer. Dan is dat bit alweer gewoon voor hem en zul je er een nog scherper bit in moeten hangen.
Een pessoabit maakt gebruik van een kleine hefboomwerking en is dus best scherp.
De mond van het paard is zo hard als de hand van de ruiter.
Er wordt trouwens een vergelijking gemaakt met een Z-ruiter die met stang en trens rijdt. Als het goed is, rijdt die ruiter voornamelijk op de trens en heeft deze de stang erbij voor kleine subtiele aanwijzingen.
En reken maar dat deze ruiters (en niet alleen Z-ruiters, maar ook de GP-ruiters) tijdens de training veel op een gewoon gebroken trensje rijden.
En dit schrijf ik niet om jou te 'vervelen', maar om je paard te behoeden van steeds scherper metaal in zijn mond.
Laatst bijgewerkt door
Kitty op 18-02-04 10:30, in het totaal 1 keer bewerkt