Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-11-03 11:40

wie kan er mij hoop geven?

Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-03 11:40

eigenlijk is de titel een beetje misleidend, want ik vraag jullie zeker niet om me (valse) moed in te spreken. maar met alle ervaring hier op bokt wil ik toch heel graag jullie mening vragen.
het volgende: ik ben een echt 'buiten-rijd-mens', tenminste, dat is wat mij in paardrijden het meeste aanspreekt. nu heb ik twee jaar terug een tweejaarse connemara gekocht, uit een hele rustige, betrouwbare merrie en een eventing hengst. zoals altijd als je met een jong paard begint heb je de voordelen èn de nadelen. je kan ze zelf aanrijden, en daarbij al een beetje sturen in wat voor jezelf het belangrijkste is, en als het goed is krijg je een heel intense band. dat is in mijn geval zonder meer zo.
nadeel is natuurlijk dat je niet kan inschatten wat het paard zijn sterke en zwakke kanten zullen worden, dus daar kan je alleen wat voortgaan op rastypische eigenschappen, èn eigenschappen van de ouderdieren.

nu komt het probleem, èn de vraag aan jullie: mijn paardje is nu ruim een jaar onder zadel (niet intens gereden), en heeft absoluut niet voldoende zelfvertrouwen om alleen naar buiten te gaan. toen hij een paar maand zadelmak was ben ik voor het eerst met hem alleen buiten proberen gaan (was wel al aan de hand mee naar buiten genomen, en dan eigenlijk weinig schrikachtig), maar dat was een gevaarlijke toestand. hij ging zich héél erg fixeren op domme details in de verte, en verstijfde van angst. op zo'n moment had ik niet gevoel dat het 'er even doorheen rijden' een optie was, juist omdat hij flipte over zaken die zo ver weg waren (stilstaande tractor, of iemand in het open veld) dat je het 'probleem' zo maar niet in één, twee, drie voorbij was.
ben toen een week ergens op training geweest om onder begeleiding buiten te rijden. de trainig zelf stelde niet veel voor, maar ik had er wel een heel positief gevoel over, omdat titus mét een ander paard erbij héél netjes te rijden was, en zich voor een groentje zelfs heel laconiek gedroeg.
heb daarna de hele zomer regelmatig met een vriendin met een heel coole criollo buitengereden, en titus was echt 100% betrouwbaar, gedroeg zich prachtig, keek nergens naar, schrok nergens van, ook geen camions, ook helemaal niet kijkerig naar kleine dingen. wel bleef hij 'de verte' het griezeligst vinden, maar met zijn maatje trok hij er zich eigenlijk niks van aan. en hij gaf er duidelijk niét de voorkeur aan om voorop te rijden, wat ook wel wees op 'een klein hartje'. was wel práchtig te rijden, in alle gangen heel ontspannen en gehoorzaam, hélemaal zoals ik me mijn droompaardje voorstelde.
na deze 'buitenrijd-training' vond ik het wel tijd om het weer alleen met hem te proberen.
en, zwáre ontgoocheling, hij was absoluut nog onzekerder als voordien. en wéér die 'enge dingen' in de verte, waar je dus met geen mogelijkheid voorbij kan rijden, net omwille van de afstand. hij deed ronduit gevaarlijk, dit had ik echt niet verwacht.

lang verhaal, en nu komt mijn vraag: denken jullie dat ik nog mag denken dat dit ooit nog een veilig buitenpaardje (alleen dan) kan worden? hebben jullie het al meegemaakt dat een jong paard, maar toch al met ervaring, zich zo gedraagt (niet dus....) en daar later toch nog 'doorheen groeit'? of moet ik me er bij neerleggen dat dit nu eenmaal zijn aanleg is, en dat je nooit écht relax met hem alleen naar buiten zal kunnen?
ikzelf denk (tot mijn wanhoop, want ik wil hem echt niet kwijt) eigenlijk het laatste. ook doordat twee vorige groene paardjes buiten van in het begin relatief probleemloos waren, zij waren duidelijk met dat zelfvertrouwen geboren.

ik ben dus echt een beetje ten einde raad, en wil heel graag van jullie horen welke evolutie jullie paarden (buiten) hebben doorgemaakt. of is het 'eens angsthaas, altijd angsthaas?'

**Geplaatst**: 11-11-03 11:50

Geplaatst: 11-11-03 11:50

Ik heb ook op een angsthaas buiten gereden... schrok van alles, auto's, vlinders etc etc. maar dat kwam door stilstaan: hij was niets meer gewend. Na een week intensief buitenrijden kon ik stilstaande tractoren voorbij, en als ze zachtjes passeerden *bless wie dan ook voor begrijpende boeren!* was er ook weinig meer aan de hand.

Moraal van mijn verhaal: het kan goedkomen, maar de reden die jij opgeeft is wel heel erg anders... Op dit moment is er nog een ander topic op Bokt van een paard dat niet alleen naar buiten durft...

[RT] Alleen naar buiten, deathwish??

misschien zitten er daar tips bij die je kan gebruiken?

**Geplaatst**: 11-11-03 11:58

Geplaatst: 11-11-03 11:58

Om maar met de deur in huis te vallen: er is nog hoop !

Een van mijn vorige paarden heeft zo ongeveer hetzelfde "probleem" gehad.
Ik had haar gekocht toen ze 8 maanden oud was.
De band was intens en we kenden elkaar door en door.
Dacht ik Scheve mond

Het inrijden was ronduit problematisch, ze was duidelijk aan het puberen en het respect dat ze altijd voor me gehad had, leek verdwenen als sneeuw voor de zon.
Zo hebben we even aangemodderd, maar ik kwam al snel tot de conclusie dat het beter was om er een prof bij te halen, had er geen vertrouwen in dat ik het alleen (en zonder kleerscheuren Knipoog

) zou gaan redden.
Ze is toen 6 weken "in opleiding" gegaan, waarvan we de laatste 2 weken gebruikt hebben om samen onder begeleiding te rijden.

Eenmaal thuis wilde ik ook graag eens met haar de weg op.
Zolang mijn "bejaarde" pony (haar vaste stalgenoot) mee ging, was er niets aan de hand.
Maar alleen de weg op wilde echt niet lukken

Alles was eng, ze zag spoken op een kilometer afstand en ze was soms ronduit gevaarlijk.
Er "doorheen proberen te rijden" lukte me ook lang niet altijd, de risico's waren simpelweg te groot.

De eerste jaren moest ik dus noodgedwongen samen met m'n pony erbij op stap.
Het eerste jaar hobbelde ze nog wat onwennig achter hem aan, maar op een gegeven moment draaide de rollen om.
Ze nam wat meer initiatief, durfde best een keer voorop te lopen en veranderde van een naloper in een leider.
In totaal heeft dit zeker 2 jaar geduurd; imo. best lang, maar het gaat natuurlijk om het eindresultaat.

De "grote ommekeer" werd mij overigens al wel wat eerder duidelijk.
Als ik bijv. in de bak ging rijden en de pony bleef achter op stal, dan was dat in het eerste jaar een drama.
Later trok ze zich daar veel minder van aan en werd ze veel zelfstandiger.
Duidelijk een type dus dat aan de hand genomen moest worden en daar haar vertrouwen uit kon putten; genoeg vertrouwen om een paar jaar later zonder begeleiding de straat op te gaan.

Er is dus zeker nog hoop !

In mijn ogen heeft het weinig nut om telkens grote risico's te nemen door toch alleen de straat op proberen te gaan.
Je paard is er nog niet klaar voor, en zoiets kun je helaas niet forceren.
Het enige wat je kunt doen is proberen haar te stimuleren in het zelfstandig worden zonder daarbij al te grote risico's te nemen.

Ik wens je heel veel succes en geduld toe !

**Geplaatst**: 11-11-03 12:09

Geplaatst: 11-11-03 12:09

Ik denk dat je er heel veel tijd in moet steken. Het paard wat ik rij is ook best moeilijk buiten. Met name op straat rijden kan een ramp zijn, een geparkeerde auto is dan opeens een drama en dan heeft hij de halve, zo niet de hele weg nodig. Hoeveel been je ook geeft, hoe je hem er ook langs probeert te drijven, 't blijft een ramp op dat moment. Op sommige dagen kijkt hij nergens naar, maar soms.... Dan draait hij zelfs om en wil wegrennen. Ik word er wel eens moedeloos van, zeker omdat het ook nog eens een paard van een ander is, die er zelf weinig mee buiten rijdt.

**Geplaatst**: 11-11-03 12:10

Geplaatst: 11-11-03 12:10

Het zal denk ik wat tijd kosten, maar ik denk wel dat het goed komt en dat je straks weer lekker ontspannen met hem kan rijden.

Ga vooral zo veel mogelijk nog met andere paarden mee, daardoor leert hij dat veel dingen lang niet zo eng zijn als ze lijken.
Neem je paard zo af en toe ook aan de hand mee en loop dan een stuk langs de weg. En mocht hij iets engs zien, laat hem dan met lichte dwang (vooruit/er naar toe stimuleren/belonen en achteruit straffen). En laat hem dan maar snuffelen aan wat er zo eng was. Dan leert hij ook dat het toch niet eng is.

**Geplaatst**: 11-11-03 12:35

Geplaatst: 11-11-03 12:35

Mijn paard was in het begin ook een angsthaas. Die vond buitenrijden echt *niet* leuk. We gingen wel, maar dan alleen achter haar grote vriend aan, en voorop was absoluut niet te doen. Inderdaad hetzelfde verhaal als Oscar. Haar vriendje hoefde maar uit zicht te verdwijnen en ik zat op een paniekhaas. Zelfs in haar eigen veilige wei.

Ik ben onder gecontroleerde omstandigheden nieuwe dingen gaan doen. Lessen in vreemde bakken etc. Verder veel proberen buiten te rijden met andere paarden. En als ze dan goed voelde een stukje voorop proberen. We zijn nu 5 jaar verder en ze is al 3 jaar een fijn paard om mee buiten te rijden. Geen natural dus, maar ze heeft een hoop geleerd ondertussen.

**Geplaatst**: 11-11-03 12:54

Geplaatst: 11-11-03 12:54

ik denk dat je inderdaad gewoon geduld moet hebben

**Geplaatst**: 11-11-03 13:17

Geplaatst: 11-11-03 13:17

Ik heb dit probleem dus ook met mijn vorige paard gehad. Ze was zo bang voor alles, dat ze zelfs een keer in paniek achterover geslagen is...

Ik ben ruim 4 jaar met haar bezig geweest, dus aan de hand naar buiten, met andere paarden naar buiten, iedere dag naar buiten (dat het een gewoonte word) etc. etc. Uiteindelijk ging het dan weer een tijdje goed, tot ze weer ergens van schrok, en dan kon ik weer helemaal overnieuw beginnen.

Uiteindelijk heb ik dus besloten om haar te verkopen, en opzoek te gaan naar wat anders. Een hele moeilijke keus, want verder was ze super, behalve buiten. Ik wilden toch meer buiten gaan rijden, en het paard niet. Ik heb er ruim een jaar overna gedacht, en toch de knoop doorgehakt.

Ze heeft het nu super bij haar nieuwe baasje. Ze word iederdag wedstrijdgericht getraind, gaat weer concoursen af (heel soms een buitenritje), en ik heb een ijslander terug gekocht waar ik mee buiten rij. Tot op de dag van vandaag heb ik geen spijt van mijn beslissing, hoe moeilijk dat die beslissing opdat moment ook was toen ik haar we gebracht had.

**Geplaatst**: 11-11-03 14:14

Geplaatst: 11-11-03 14:14

Ik ben het met Oscar eens

Heb het op een ander vlak ook bij Par gehad, durfde niets zonder ander paard.
Ze hing vooral aan 1 paard, was helemaal haar maatje, al liet die haar afentoe echt alle hoeken van de bak zien Haha!

Dat paard staat ondertussen niet meer bij ons op stal.
Het is ook niet meer nodig, want nu een jaar later is het een leuke zelfverzekerde pony.

Ik zou alleen niet weten hoe het zo gekomen is, natuurlijk wordt ze beloond als ze iets goed doet.
Misschien dat ze daar steeds zekerder van wordt.

Je kan in ieder geval proberen veel met hem te wandelen, belonen als die iets goed doet.
Lekker in de bak gaan werken en hem daar laten blijken dat die het wel degelijk goed doet.
Misschien dat die dan ook daarbuiten rustiger wordt en minder "steun" van anderen paarden nodig heeft.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-11-03 14:52

Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-03 14:52

allemaal bedankt voor de reakties, daar heb ik echt wel wat aan.

oscar, weet je zeker dat je over je eigen paard vertelde, en niet over het mijne Haha!

? het kon er namelijk een kopij van zijn, ook met inrijdprobleem(pjes) en zo, die ik dan door begeleiding heb laten bijsturen. maar die me wel toen al duidelijk maakten dat, hoe vriendelijk en gewillig hij voor de rest ook is: eens een grens voorbij wordt hij onbereikbaar, en dan wordt het buiten echt gevaarlijk. zijn eerste alleenrit eergisteren belandde ik met hem al over de gracht, dat is niet wat ik nog kontroleerbaar wil noemen......ik heb er zelfs, speciaal voor hem ivm. met buitenrijden vorig jaar een tijdelijke pony bijgenomen, maar dat ging dan weer omwille van andere problemen niet door, had niks met titus te maken. maar ik stond wel weer bij af, ook omdat er hier in de buurt geen andere buitenrijd-mensen zijn.

en, mr. magic, hij ís mee uit wandelen genomen, maar dan vindt hij alles goed. als ik maar voor hem loop. dat ik dan zelfs denk dat hij juist daardoor geen zelfstandigheid heeft leren opbouwen, maar ja, dat kan je dan weer achteraf bedenken.
en hem leren dat hij voor zijn 'spoken' geen angst hoeft te hebben door er hem kontakt mee te laten maken is geen optie, want zijn spoken zitten zó ver verwijderd dat je er in geen lichtjaren bijkomt....

ransie: jij haalt nu juist m'n grote frustratie aan: dat je misschien een poos de idee hebt dat het allemaal wel beter wordt, en dan plots weer op af staat. ik sta nu naar mijn gevoel zelfs láger dan 'af' want hij is nooit, zelfs bij de eerste pogingen vorig jaar, zo angstig geweest als eergisteren. dus natuurlijk denk ik ook dat het misschien voor allebei beter is om met een andere 'partner' te herbeginnen. maar ik kan niet aan de idee wennen dat hij weg zou gaan, nog nooit heb ik een paardje gehad waar het voor alle andere dingen zó mee klikt. en hij zit ook zalig, voor mij ook zéééér belangrijk ivm. rugproblemen. gróóót dilemma dus, ppfffffffff....... Rolleyes

**Geplaatst**: 11-11-03 15:09

Geplaatst: 11-11-03 15:09

misschien dat je het kuny opbouwen alleen te zijn?
je gaat met 2 gaan wandelen, en dan neem jij spelenderwijs es voor een paard pasen de leiding, als hij dit doet eht belonen, dan weer achteraan en hem effe laten chillen, en dan es een stukje naast elkaar rijden, en eens een ander weggetje inslaan,dat naast elkaar loopt, ze kunnen mekaar zien en ruiken, maar hij moet toch enkele meters alleen lopen, een keer een eindje halthouden en zien dat het pard voor hem doorgaat,en een eindje zo lopen, en dan later weer inhale, en dan es een weggetje waar ij zen vriendje niet ziet (door boompjes ofzo) en na een paar meters weer herenigen,en iedere keer de gescheiden tijd langer maken. en dat dan zoveel mogelijk doen (als dat kan 2 maal in de dag 20 minuutjes ofzo, en eens een dagje niet, en zo opbouwen
het is een werkje van lange adem, maar ik denk toch dat het zo moet lukken om later een buitenritje alleen te kunnen maken,
veel succes!!!!

**Geplaatst**: 11-11-03 15:12

Geplaatst: 11-11-03 15:12

Ingeo : dat was ook mijn probleem. Ik herken jouw probleem en gevoel zo goed!!

Rens was verder super. Leuk wedstrijd paard, wilde altijd zo graag werken, niks was te gek voor haar. Goed aan het been, lekker voorwaarts, super op stal. Heel lief, maar........... niet buiten.
Ik heb vaak met de tranen op mijn gezicht gezeten omdat ze weer aan de kant sprong, omdraaien en als een kip zonder kop naar huis rennen, steigeren, noem alles maar op.
Dan ging het weer een tijdje goed, en ze zeggen altijd de aanhouder wint, ik betwijfel het soms wel eens.

Een standaard rondje van een kwartier deden wij ruim een uur over omdat ze overal van schrok en eng vond.
Weer met een ander paard erbij, nog een keer proberen. Ik ben weken lang met andere paarden naar buiten geweest die super verkeers mak waren. Dan ging het weer een periode goed, en dan weer niet. Zo frustrerend voel je je dan en zo machteloos!!

Ik heb op stal veel geroddel over mij gehad. Daar doe je je paard toch niet voor weg, je hebt haar al zo lang, je hebt geen doorzettings vermogen (pardon ik ben al 4 jaar bezig)

Het is bij mij ook niet over 1 nacht ijs gegaan. Ik heb er meer dan een jaar over nagedacht voordat ik de beslissing heb genomen. Als ik mijn ijslander niet tegen was gekomen had ik nu nog zitten te twijfelen.

Ik heb Stilla eerst ruim 2 maanden gereden en helemaal uitgeprobeert (voordat ik Rens verkocht), en ik kwam er steeds meer achter dat dit is wat ik echt wilden. Lekker buiten rijden en trainen.

Ik heb tranen met tuiten gehuild toen ik Rens weg heb gebracht, maar voor mijn gevoel heb ik er wel goed aan gedaan.

Zeker als je ook nog eens rugproblemen hebt, moet je wel goed oppassen, je hebt tenslotte maar 1 rug Knipoog

.

**Geplaatst**: 11-11-03 15:51

Geplaatst: 11-11-03 15:51

ik heb er ook zo eentje, met een ander paard of een fietser erbij is er geen probleem, maar alleen is het een ramp!
De ene keer meer als de andere keer, maar ook omdraaien en weg willen kletteren, snuiven, achteruit rennen (bijna in draf) voor niets.....

Ik heb hem nu 8 maanden en dacht dat ik het eruit had, maar ik heb te vroeg gejuicht, zondag ging ik weer eens een keertje alleen weg en het begon weer van voren af aan.

Moedeloos word ik ervan.......

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-11-03 16:02

Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-03 16:02

dutske: alles wat jij zegt klopt als een bus (als twéé bussen zelfs Haha!

), maar daar heb je wel konstant iemand anders bij nodig, en dat is niet altijd zo vanzelfsprekend! zeker niet in mijn geval: mijn paard staat aan huis, op zich wel fijn, maar het nadeel is wel dat je niet allemaal paarden(mensen) rond je hebt waar je af en toe een keer mee naar buiten kan.

en, ransie, zijn we (jammer genoeg Verdrietig

) soulmates wat dat betreft...zelfs wat dat tweede paardje betreft: die pony die ik er vorig jaar (met de bedoeling tijdelijk) bij nam, had ik zelf ook de idee van ' we zien wel, mocht het wat worden dan blijft hij misschien. maar hij bleek als buitenpony dan ook weer trekjes te hebben die ik mijn jonge zeker niet aan wilde leren, dus dat werd niks.
en wat die éne rug Haha!

bereft: dat kan je langs twee kanten bekijken: mijn titus zit zo comfortabel dat ik méér heb aan een rondje titus dan aan een fysiotherapeut, maar maak ik een lelijke val, dan heb ik misschien geen fysio meer nodig Nagelbijten / Gniffelen

....en dat speelt ook, want ben er vorige maand tijdens een 'wegspringaktie' afgedonderd, en had wel mooi mijn arm gebroken Huilen

zucht, zucht, zucht.....

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-11-03 16:06

Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-03 16:06

smurf schreef:
ik heb er ook zo eentje, met een ander paard of een fietser erbij is er geen probleem, maar alleen is het een ramp!
De ene keer meer als de andere keer, maar ook omdraaien en weg willen kletteren, snuiven, achteruit rennen (bijna in draf) voor niets.....

Ik heb hem nu 8 maanden en dacht dat ik het eruit had, maar ik heb te vroeg gejuicht, zondag ging ik weer eens een keertje alleen weg en het begon weer van voren af aan.
Moedeloos word ik ervan.......

dat gevoel had ik dus ook (óók zondag, zou er iets met die dag geweest zijn? Verward

) ik helemaal positief omdat hij zich bij al die (begeleide) buitenritten zó vlekkeloos gedragen had, en dan báf, wordt je er met je neus op gedrukt dat je nog geen millimeter verder bent......maar die van jou is ook nog jong hé?

**Geplaatst**: 11-11-03 16:10

Geplaatst: 11-11-03 16:10

euhm, jah , Haha!

dat maakt het allemaal zeer moeilijk he, heeft je paardje geen andere goede kwaliteiten? Verward

bv aanleg voor drssuur, springen, mss western? Pling

als hij zoiets goed kan kun je je misschie ndaarin gaan verdiepen en dat je het op den duur ook leuk begint te vinden? *LOL*

en voor de buitenritten kun je mss een andere paardje bijkopen die graag gaat wandelen, maar die bv niet zo graag bakwerk doet?

anders zou ik het echt ook niet weten hoor Scheve mond

veel succes! OK dan!

grtz dutske

**Geplaatst**: 11-11-03 16:12

Geplaatst: 11-11-03 16:12

de mijne wordt volgende maand 5, maar het is een koudbloed en hij is dus laat rijp, zoals dat heet.

Mijn paard heeft door zijn toontredendheid geen enkel ander talent dat een leven als wandelpaard........en een paardje bijkopen, weet je wat stalling kost hier in Nederland??????

**Geplaatst**: 11-11-03 16:22

Geplaatst: 11-11-03 16:22

ingeo schreef:
en, ransie, zijn we (jammer genoeg ) soulmates wat dat

Dat maakt het inderdaad niet makkelijker op.

Heb je niet iemand anders bij de hand, die je paard verkeers mak kan maken?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-11-03 16:25

Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-03 16:25

dutske schreef:
euhm, jah , dat maakt het allemaal zeer moeilijk he, heeft je paardje geen andere goede kwaliteiten? bv aanleg voor drssuur, springen, mss western? als hij zoiets goed kan kun je je misschie ndaarin gaan verdiepen en dat je het op den duur ook leuk begint te vinden?
en voor de buitenritten kun je mss een andere paardje bijkopen die graag gaat wandelen, maar die bv niet zo graag bakwerk doet?
anders zou ik het echt ook niet weten hoor
veel succes!
grtz dutske

over dat tweede paard zit ik zelf ook heel hard te denken, maar ik heb geen bak!!! wil er wel één aanleggen, en heb ook de ruimte, maar mag niet, want daarvoor moeten er bomen gekapt worden Boos!

springen zou hij in principe prima moeten kunnen, daar zijn connemara's voor bekend, en hij heeft twee 'springouders'.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-11-03 16:29

Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-03 16:29

Ransie"]
[quote="ingeo schreef:
en, ransie, zijn we (jammer genoeg ) soulmates wat dat

Dat maakt het inderdaad niet makkelijker op.

Heb je niet iemand anders bij de hand, die je paard verkeers mak kan maken?
[/quote]

daar ben ik wel naar op zoek, voorlopig zonder resultaat. bij hem zou je het trouwens niet 'verkeersmak', maar 'horizonmak' moeten noemen Wow!

**Geplaatst**: 11-11-03 23:33

Geplaatst: 11-11-03 23:33

Mijn paardje heeft ook dat probleem gehad. Van zijn 3e tot zijn 8e jaar durfde hij niet alleen naar buiten. In de bak sprong hij weleens weg van iets engs maar buiten vloog hij alle kanten op. Toen hij een jaar of 8 werd, kalmeerde hij eindelijk. Daarna nooit meer een probleem gehad.
Misschien wordt ook jouw paardje op een gegeven moment 'ouder en wijzer'?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-11-03 10:48

Geplaatst door de TopicStarter : 12-11-03 10:48

Jasper schreef:
Mijn paardje heeft ook dat probleem gehad. Van zijn 3e tot zijn 8e jaar durfde hij niet alleen naar buiten. In de bak sprong hij weleens weg van iets engs maar buiten vloog hij alle kanten op. Toen hij een jaar of 8 werd, kalmeerde hij eindelijk. Daarna nooit meer een probleem gehad.
Misschien wordt ook jouw paardje op een gegeven moment 'ouder en wijzer'?

jij en oscar doen me echt denken: zie je wel dat er (maar wanneer??) plots een klik kan komen dat het paard zich zelfstandiger gaat gedragen. en hij is eigenlijk vrij lakoniek, dus het zou best kunnen....
maar ransie's voorbeeld is ook net waar ik zo mee zit: dat je er heel veel blijft instoppen, en het naderhand allemaal verloren moeite blijkt Scheve mond

**Geplaatst**: 12-11-03 11:04

Geplaatst: 12-11-03 11:04

Smurf noemde het al even: de meefietser.
Paarden ervaren die vaak als rustgevend paard.
Zoveel mogelijk ernaast rijden en erachter als
er lastige momenten komen.
En verder mag je best geduld hebben met zo'n
jong dier. Je kunt maar zo nog twintig jaar of meer
met hem samen voor je hebben!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-11-03 11:10

Geplaatst door de TopicStarter : 12-11-03 11:10

klopt helemaal, botervlieg! ik had bij hem ook heel erg het gevoel dat dit voor mij het paardje was voor de rest van mijn leven (niet meer zo piep, nee Haha!

).
maar tegelijkertijd begon ik me nu toch steeds meer af te vragen of het wel realistisch is te denken dat een paard nog zo verandert. juist omdat mijn twee vorige eigenlijk van in het begin 'met de ogen dicht' naar buiten zijn gegaan. een kristallen bol zou héél soms een keer handig kunnen zijn....