Na ruim 6 jaar alleen gestaan te hebben, heeft hij eindelijk een vriendje gevonden.
Ze zijn erg gek met elkaar en niet bij elkaar weg te slaan.
Dikke pret dus
Al vanaf de eerste dag heeft mijn paard het heft in handen genomen en besloten dat hij de baas is over zijn vriend Karst.
Er zijn geen rake klappen gevallen, Helion heeft zich gewoon zo dominant opgesteld dat Karst geen (andere
) kan uit kon.Karst nam daar al snel genoegen mee, het is echt een superlief paard, op het sullige af.
Op zich werkt het allemaal prima met de rangen en standen, Helion is heer en meester, en Karst schikt zich prima in zijn "slavenrol"
Wat ik zelf erg vervelend vind:
Als ik bij de paarden ben, dan wil ik Karst ook wat aandacht geven.
Zijn baasje woont nl. 200 km. verderop en komt natuurlijk niet dagelijks langs.
De paarden worden allebei verzorgd door de man waar ze op stal staan, daarvan krijgen ze allebei even veel aandacht.
Nu pikt Helion het dus absoluut niet als ik wat aandacht schenk aan Karst.
Hij wordt kribbig, chagrijnig en probeert Karst bij mij weg te houden door pontificaal voor m'n neus te gaan staan.
Echt gemeen is hij niet, maar hij blijft dreigen (oren plat, kont keren).
Alleen naar Karst toe, in mijn richting gelukkig niet (moet ie ook niet proberen
).Ik vind dit weer zielig voor Karst, hij is al een beetje sneu, en hij wil ook zo graag aangehaald worden.
Zodra ik m'n kont gekeerd heb is alles weer koek en ei en grazen ze gezellig samen verder.
Soms voel ik me dus schuldig ten opzichte van Karst.
Ik weet ook niet goed welke houding ik aan moet nemen.
Wie heeft er ervaring met dit soort zaken ?
En hoe moet ik me opstellen tegenover Helion ?
Straffen of stem verheffen lijkt me weinig nut hebben, imo. is dit gewoon de natuur, maar is dit echt zo ?
Alle tips zijn welkom !
, dat is gelukkig ook het probleem niet; de paarden accepteren dat ook goed.
).