Zep schreef:Ik begrijp nog steeds niet waarom mensen een paard nemen als ze vinden dat ze het zo druk hebben, dat ze er niet zelf voor kunnen zorgen. Ik ga er toch van uit dat je met de verzorging die een gemiddelde pensionstal je biedt, je met een full-time baan en 1 of 2 paarden goed uit de voeten moet kunnen.
Het is wel off-topic, dus om op je vraag terug te komen stef: ik nog niet een.
Ik begrijp je redenatie Zep, en ik ben het met je eens dat, zolang je het alleen af kan, je geen bijrijdster hoeft te nemen.
Maar er zijn situaties waar dat totaal anders bij is.
Stel, een vrouw genaamd Wendy (verzin even een naam), heeft een paard op een pensionstal waar uitgemest wordt en het paard elke dag op de wei mag.
Wendy werkt 38 uur in de week en soms ook in de avonden, koopavonden. Ze heeft verder haar gezondheid niet mee, is gewoon ontzettend snel moe, vaak hoofdpijn, elke griep/verkoudheid die heerst krijgt zij ook. Kortom: zeer zwakke gezondheid ook al is er geen 'ziekte' in het spel.
De eerste 2 jaar gaat Wendy nog trouw bijna elke dag naar stal om een uur lang te sporten, maar daarna wordt dit minder en uiteindelijk komt het steeds vaker voor dat, als ze zich lichamelijk 'niet 100% voelt' het paard alleen maar wordt los gegooid en/of gelongeerd, of alleen gepoetst.
Dus het echte 'trainen' nog maar 2 of 3 keer per week.
Dan denkt ze: ik kan beter 2 dagen mijn paard door een ander laten doen, zodat deze een wat betere conditie krijgt...
En nog een voordeel:
Zijzelf kan extra kracht opdoen voor de keren dat ze WEL gaat, en met meer energie (en positiviteit!) haar paard doen.
Want (en ik spreek uit ervaring!) een paard heeft liever een baasje dat vol enthousiasme bij haar paard komt en energie en tijd heeft voor aandacht, probleempjes, trainen en gezondheid, dan...
een vrouwtje dat snel even wat afraffelt omdat ze zelf bijna omvalt van vermoeidheid, haar paard een lieve knuffel geeft en zegt: Sorry schat, ik zou zó graag willen maar ik KAN niet meer...
Kijk, als je zonder bijrijder/verzorgster kan, oke.
Maar er zijn mensen die met een lichaam moeten doen dat niet zo energiek en vlot en gezond is... en niet te vergeten je hersenen die alles ook maar aan moeten kunnen.
En wat dacht je van het huishouden, kinderen, een drukke baan...
Je kunt zeggen tegen iemand die het niet aankan: Neem dan geen paard.
Maar dat vind ik een zeer harde en belachelijke uitspraak.
Alsof die 'zwakke' persoon haar energie maar volledig moet besteden aan werk/thuissituatie, en het kleine beetje dat overblijft aan 'hobby/vrijetijd'?
Dan heeft zoiemand per definitie geen kans op een paard.
Mijn ouders hebben zich zeer goed gerealiseerd dat mijn lichaam k*t is, en niet alleen gedurende de kanker (afgelopen 4 jaar) maar daarvoor had ik al chronische vermoeidheid en epilepsie.
Daardoor had ik wel tijd, maar niet altijd energie voor een paard.
Sinds ik een paard heb helpen zij (en Peter ook veel!) mij met veel dingen, zelfs in 't huishouden af en toe vanwege de chemokuren.
"Ga jij maar naar het paard", zeggen ze dan. "Wij doen de rest wel."
Dat vind ik zo lief!
Ze weten gewoon dat ik erg gelukkig ben als ik bij Cerise ben, en dat Cerise mijn grote kracht is, mijn reden is om te vechten voor mijn leven.
Ik zou een verzorgster kunnen nemen tijdens mijn chemo.
Ik nam echter een interieurverzorgster, of eigenlijk 2, mijn ouders.
Af en toe als het me teveel wordt helpen ze me. Dankzij hen en dankzij Peter en nog veel paardenvriendinnen kan ik het allemaal aan.
Maar degene die een verzorgster willen: heel begrijpelijk!
Het is moeilijk om te zorgen dat het tussen eigenaar, verzorger en ook paard (driehoek haha) goed klikt, maar als dat eenmaal lukt is dat echt geweldig.
Veel succes iedereen met verzorgpaarden of verzorgers!
