Ik had zo'n lekker zure merrie die niet met andere paarden overweg kon. Ze was altijd boos, viel aan, liep altijd zuur rond. Ik heb tientallen combinaties geprobeerd - merries, ruinen, paarden, pony's, shetlanders, een ezel, alle kleuren die je maar kon bedenken, alle leeftijden, ... Niks werkte.

Ik heb voor mijn, haar, en de rust van de andere paarden en hun eigenaars gekozen. Het houdt een keer op, het moet leuk zijn & blijven, en je wilt niet iedere keer denken "ojee, moet ik nu zometeen de DA bellen?".

Ze heeft jaar en dag op haar eentje gestaan, wel met buurpaarden waar ze contact mee kon maken. Wat ze ongeveer 2x per jaar deed

Het beterde met de jaren. Toen ze 14 was heeft ze een maand lang overdag met de ruin van mijn beste vriendin samen gestaan. Ze tolereerde hem, maar meer dan dat ook niet.

Daarna verhuisd, en daar zijn ook verschillende combinaties geprobeerd. De jongere, héél dominante ruin was té dominant, mijn Daisy had geen seconde rust. Als ze het aandurfde om liggend een dutje te doen liep hij nét niet over haar heen.

Daarna met 2 ruinen samen gestaan, ze zal toen 18 jaar zijn geweest, en zo geschiedde het wonder - ze had een vriendje! Stapelverliefd waren die 2, zo fijn om te zien! Helaas werd die ruin verkocht, en bleef ze dus met de andere ruin over. En die vond ze echt maar niks.. Zonde om te zien. Op papier een match made in heaven - zij een Quartermerrie, hij een Paintruin, ze scheelden een jaar, beide artrose. In de praktijk was ze weer net zo zuur als vroeger, joeg ze hem vaak weg/op, tolereerde ze hem niet in de stal, ... Ze deed echt heel lelijk tegen hem. Heel af en toe stonden ze wel te kroelen, maar de rest van de tijd was ze echt gemeen tegen hem Zijn eigenaar heeft hem een tijdje later verhuisd.
Daarna een ruin die iets ouder was. Acuut tweelingsyndroom, ze stonden altijd zo dicht bij elkaar dat je niet zag waar de ene eindigde en de ander begon Helaas dekte hij haar constant, tot makkelijk 8x per dag. Om zoveel redenen was dat niet ideaal. We hebben hen toen 's nachts uit elkaar gehaald zodat ze beide toch even rust kregen, ze vonden elkaar echt wel leuk maar hij was echt heel in the face haha, en dat was soms te veel voor mijn merrie. Helaas is hij heel onverwachts overleden, en Daisy heeft toen een week alleen gestaan en miste hem overduidelijk heel erg.

Daarna de 2 pony's. Twee ruintjes, elkaars spiegelbeeld. Op leeftijd. Zij bleven uit haar buurt, en zij viel hen niet aan. Soms wel als een koningen de twee voor haar uit drijvend, maar zij liepen dan altijd ver voor haar, ze konden haar echt héél goed lezen. Allemaal heel gemoedelijk en meestal in stap. Ze deden samen dutjes, dus ze vertrouwden elkaar wel. Kroelen heb ik nooit gezien, maar misschien deden ze dat wel als ik er niet was. Helaas is mijn merrie afgelopen januari alsnog vrij plots ingeslapen..


Soms kom je een paard tegen dat het beter op zijn eentje doet.
Mijn merrie kon destijds, toen ze 9 jaar was, perfect samen met andere paarden - tot ze een trap in haar buik kreeg van een haflinger. Diens eigenaar stond met wortels aan de omheining te zwaaien, en de haflinger reageerde daar nogal gemeen op naar mijn paard toe.
Ze had héél veel tijd nodig om dit te vergeten en andere paarden weer een beetje leuk te vinden.
In tussentijd stond ze alleen, en dat was gewoon echt het beste en aangenaamste. In theorie zijn het kuddedieren, maar als de praktijk toont dat het niet gaat, om welke reden dan ook, is een pauze wat betreft samenzetten soms echt het beste. Zet hem een tijdje alleen, zodat hij tot rust kan komen. Zoek daarna rustig naar een goede combinatie, en weet dat dat jaren kan duren. Als je paard het ondertussen ook prima doet in zijn eentje, zou ik het ideaalbeeld van een kudde voorlopig loslaten. Beter op zijn eentje en veilig, dan in een kudde met een boel onrust en alle bijkomende risico's.