Als ik zo door de problemen heensurf die hier vaak staan zie ik heel veel tips en adviezen in de trend van 'geef hem een flink pak op zijn donder, trap hem zo hard je kunt en sla hem maar eens flink op zijn kop'.
Mij raakt het, het doet me verdriet als ik die oplossingen lees. waarom? Omdat mijn ervaringen anders zijn en ik al vroeg geleerd heb dat ik iedere vorm van geweld tegenover, en vroeger waren dat pony's, weer terugkreeg. Wat ik de pony's leerde door zelf te trappen en te slaan was dat trappen en slaan normaal is. Als voorbeeldgedrag voor hen en ik was nietde wijze mens maar een gewelddadige mens(je). De trap die ik gaf op een moment waarop ik dat noodzakelijk vond kwam op een heel ander moment ook bij me terug. Het was normaal geworden om elkaar te trappen en te slaan.
Het was het punt van geen weg meer terug. No point of return.
In ons landje zijn aardig wat paarden en vooral pony's die, op latere leeftijd, best wel levensgevaarlijk gedrag vertonen. Trappen naar mensen en soms daar behoorlijk in doorgaan, steigerende paarden die op kinderen afkomen aan de longe, hoe gevaarlijk dat is kun je alleen maar bedenken.
Bijten, trappen en aanvallen lijkt soms wel normaal paardengedrag.
Is er een verband tussen wat mensen de paarden aanleren, hoe goed bedoeld ook, en het verloop van de ontwikkeling van een paard. Van veulen, puber tot volwassene.
Maar wat vinden jullie, zou het mogelijk zijn om met veel minder geweld met paarden om te gaan?
Zou het helpen om dat niet met geweld op te lossen maar met creatief nadenken over paarden?
Er zijn altijd heel veel oplossingen mogelijk voor één probleem toch.
Het is een beetje lang verhaal geworden, sorry daarvoor.
