Geplaatst Niet om heftige discussies op te roepen. Dit gaat níet over natuurlijk bekappen, of Strasseren, dit gaat over een veearts die begin 1800 de nadelige gevolgen van ijzers ontdekte. Dus ook geen posts als 'maar mijn paard........'/'de gevaren van natuurlijk bekappen' daar gaat dit topic niet over. (Strasser en NB erkennen wel dezelfde nadelige effecten van hoefijzers, zoals Bracy Clark dit ook beschrijft)
Ok, let's start
Ik heb de tekst wel moeten bewerken, want het is erg ouderwetse taal die gebruikt werd.Bracy Clark een dierenarts die werkte bij het Royal Veterinary College in Londen, ontdekte bij toeval de verschillende nadelige effecten van hoefijzers (Voor wie niet weet wat die nadelige effecten zijn, klik hier). Hij onderzocht dit en publiceerde zijn ontdekkingen in wetenschappelijke tijdschriften. Hij ontdekte dat hoefijzers zorgde voor contractie (samenklemming) van de hoef, verminderde hoorngroei, verhoogd struikelen etc.
Toen hij dit ontdekte was hij ervan overtuigd een belangrijke ontdekking te hebben gedaan, namelijk de oorzaak van kreupelheden en voortijdige euthanasie bij paarden. Helaas pakte dit anders uit, hij werd verguisd door zijn collega’s.
Ondanks de tegenstand publiceerde hij meerdere artikelen: “Een reeks experimenten aan de voet van het levende paard, die veranderingen veroorzaakt door hoefbeslag aantonen.” Later herdrukt als Hippodonomia en Podophtora, een vernietigend defect ontdekt in het principe van het gewone hoefijzers en aangetoond door experimenten.”
In zijn frustratie veroorzaakt door het geen gehoor krijgen bij collega’s, reed hij ooit zo’n 140 km in drie dagen (!) met een onbeslagen paard, om te bewijzen dat dit niet onmogelijk is, zoals toen veelal gedacht werd (en nu nog).
In een artikel dat gepubliceerd werd in 1809 maakte hij gebruik van gipsafgietsels van hoeven van paarden die hij onderzocht. Hij onderzocht paarden die voorheen nooit beslagen waren geweest en die beslagen werden, hij volgde ze jarenlang en legde de gevolgen vast. Hij schrijft: “laat ons nu heel nauwkeurig de verschillen die opgetreden zijn bestuderen en zien wat het effect is geweest van het fixeren van de voet gedurdende een periode van een jaar. Met het woord ‘shoe’ is het verleidelijk om onze ogen te sluiten voor de gevolgen ervan, doordat het woord ‘shoe’ ons eerder doet denken aan het comfort van onze eigen schoenen, gemaakt van leer en elastisch materiaal, in tegenstelling tot het hoefijzer dat beschouwd kan worden als een onbuigzame ijzeren ring."
Op onderstaande foto’s is te zien hoe de hoef van een paard verandert, nadat een ijzer is aangebracht, dit zijn tekeningen van de afgietsels die Bracy Clark maakte. Ogenschijnlijk lijkt plaatje twee een mooie hoef, maar ook hier zie je al dat de hoef samengeknepen is geraakt aan de achterkant. Bracy Clark merkt op dat de eigenaar van dit paard na het derde jaar de hoefijzers van het paard liet halen, omdat hij inzag wat er gebeurd was. (Voor zijn onderzoek onderzocht hij meerdere paarden, onderstaand is een voorbeeld.)
Bracy Clark dook ook de geschiedenis in om te kijken hoe lang paarden nu werkelijk al structureel werden beslagen. In een artikel over de historie van het beslaan wijst hij er op dat de natuurlijke levensduur van een paard ongeveer 50 jaar en minstens 32 tot 40 jaar geacht werd voordat de ‘kunst van het beslaan’ was uitgevonden. In zijn tijd werden van elke zeven paarden er zes niet ouder dan 14, door kreupelheden en letsel aan hun voeten en of benen. Xenophon (een legerofficier uit de Griekse stadsstaat) beschreef in 500 voor Christus hoe je je paard het beste kon verzorgen en hoe je de hoeven moest verzorgen. (Deze beschrijvingen vertonen veel overeenkomsten met het natuurlijk huisvesten van je paard en het onderhouden van de hoef zoals dit bij natuurlijk bekappen gebeurt.)
Twintig jaar nadat Bracy zijn eerste bevindingen heeft gedaan, raakt hij teleurgesteld in zijn collega’s. Hij uit kritische woorden over universiteiten en andere instellingen die toch als basis zouden moeten hebben om te streven naar meer kennis over gezondheid van paarden, hij juist daar het meest verguisd werd. Ze gingen zelfs zo ver dat ze hatelijk tegenover hem werden, ondanks dat hij z’n boodschap zo had verpakt dat anderen er weinig aanstoot aan konden nemen.
In 1846 schrijft hij in “Een beschrijving van de bloedcirculatie in de voet van het paard”: “Een elastisch orgaan geplaatst in ijzeren boeien, verliest noodzakelijkerwijze, snel zijn elastische eigenschappen.” Inmiddels neemt Bracy Clark geen blad meer voor de mond: “Hij die het eerst met deze praktijk begon, wie het ook geweest moge zijn, veronderstelde helemaal niet dat hij de grondslag legde voor meer dierlijk lijden dan één mens ooit te beurt viel; niet alleen werden ontelbare tienduizenden voeten, gedurende twaalf of dertien eeuwen dat deze praktijken in gebruik zijn, aangetast door het lijden dat ermee in meer of mindere mate gepaard gaat door de verandering en vernauwingen in de voeten die we aangetoond hebben. Maar nog moeilijker te verdragen zijn de wrede scherpe bitten, ik noem ze liever knevels, in de mond van de paarden om ze van de pijn in hun voeten af te leiden, tezamen met zwepen en wreedheid. (Bracy Clark gaat nog verder in het beschrijven over wreedheden, maar dat is te heftig voor bokt vrees ik
. Geïnteresseerden kunnen mij pb-en voor de volledige tekst.)In de gids voor de hoefsmid uit 1830 schrijft hij: De mooie kleine paardjes van zweden en noorwegen verplaatsen zich dikwijls met een tempo van 16 tot 22 km per uur, zonder hoefijzers. De paarden van West-Indië bewegen prachtig over de rotsachtige bodem van die streken en bijna alle paarden van Noord- en Zuid-Amerika bewegen even mooi. Deze paarden worden bewonderd om hun gezonde tred en worden geheel zonder hoefijzers gebruikt.
Meer over Bracy Clark kan je hier lezen: http://www.thenakedhoof.com.au/html/art ... alFree.htm (Naast de nadelige effecten van ijzers, vond hij ook de nadelige effecten van bitten en bestudeerde de geschiedenis ervan en daar gaat dat artikel vooral over.)
Het zal pas na 1980 zijn dat Jaime Jackson uit Amerika hetzelfde ontdekt , en dr. Strasser los van elkaar, in Duitsland. En dr. Cook in Engeland de nadelige gevolgen van bitten ontdekt.
